Zητουνται ελληνικες κωμικες σειρες

Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ελληνική τηλεόραση έχει ένα σημαντικό αρχείο καλής κωμωδίας. Καλά και τα δράματα –έχουμε και από δαύτα κάμποσα καλά–, όμως κωμωδίες είναι αυτές που θα βάλεις να δεις ξανά και ξανά. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, η δική μας, κυρίως μέσα από τις κωμωδίες της, είπε τα περισσότερα πράγματα και έκανε και τα πιο δυνατά κοινωνικά –και όχι μόνο– σχόλια, με την πλειονότητα των δραμάτων να περιστρέφονται γύρω από έρωτες ή ιστορίες από τον πόλεμο. Πού είναι σήμερα όμως όλα αυτά;

Όπως έχουμε ξαναγράψει και όπως έχει μείνει στην «ιστορία» από τους ίδιους τους δημιουργούς, η δεκαετία του ’90 είναι η «χρυσή εποχή» της ελληνικής τηλεόρασης. Η ιδιωτική τηλεόραση μπήκε με ορμή στα σπίτια των τηλεθεατών με κωμωδίες, όπως οι «Απαράδεκτοι» της Δήμητρας Παπαδοπούλου, οι οποίοι κουβαλούσαν μία αβίαστη τόλμη και μια φρεσκάδα αντιστρόφως ανάλογη με τη δειλία και την κούραση που κουβαλάνε οι κωμωδίες σήμερα, τριάντα περίπου χρόνια μετά. Οι «Απαράδεκτοι» έπιαναν τον παλμό του Έλληνα τηλεθεατή και με άνεση και χωρίς φόβο καυτηρίασαν πολλά πολλά θέματα μέσα από κάθε επεισόδιο και κάθε ιστορία τους. Για παράδειγμα το επεισόδιο «Γαλλική Κουλτούρα», που διαχειρίστηκε με πολύ χιούμορ την αμηχανία του Έλληνα απέναντι στο ξένο, την ανασφάλειά του, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την ανάγκη να εισάγει απ’ έξω. Σε μια σημερινή κωμωδία της διπλάσιας χρονικής διάρκειας ενός επεισοδίου, το πιο συγκλονιστικό που συναντάμε είναι ένα κέρατο που παλεύουν οι ήρωες να κρατήσουν κρυφό ή κάποια τρομερή παρεξήγηση που σπάνια είναι τόσο τρομερή όσο θέλουν να φαίνεται πως είναι.

Το «Αχ Ελένη» της Ελένης Ράντου –ίσως η πιο υποτιμημένη ελληνική σειρά που γράφτηκε ποτέ– κουβαλούσε ένα σενάριο γεμάτο ευρηματικότητα και πολύ φρέσκες για την εποχή ιδέες, έχοντας στο επίκεντρο μια ηρωίδα που παλεύει να ανεξαρτητοποιηθεί, με κύριο εμπόδιο τον ίδιο της τον εαυτό, δοσμένο μέσα από πολύ χιούμορ, μηδενικό κλισέ και αρκετό σουρεαλισμό. Σήμερα οι γυναικείοι χαρακτήρες στις κωμωδίες είναι πολύ σπάνια ανύπαντροι –και αν είναι, πρόκειται για «γεροντοκόρες», σε αντίθεση με τους ανδρικούς ανύπαντρους χαρακτήρες που είναι οι ζεν πρεμιέ–, διαφορετικά έχουν οικογένεια, παιδιά και συχνά υστερικά επεισόδια.

Τα «Δις Εξαμαρτείν» και «Ντόλτσε Βίτα» έσπασαν πολλά ταμπού, μίλησαν με χιούμορ για όλων των ειδών τις κοινωνικές προκαταλήψεις που περιβάλλουν τον έρωτα, με το πρώτο να μιλάει ανοιχτά και για ό,τι επικρατεί πίσω από τις κάμερες στα κανάλια, κάτι που επίσης δεν βλέπουμε ποτέ σήμερα. Τα «Εγκλήματα» έφεραν μία επανάσταση άλλου τύπου και ένα μαύρο χιούμορ που λίγο μετά το 2000 με 2005 πέθανε και το «Κωνσταντίνου και Ελένης» χημείες, τόλμη στον λόγο και κυρίως φυσικότητα και χιούμορ που δεν στηρίζεται αποκλειστικά στις ατάκες.

Το «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή» στην αρχή της επόμενης δεκαετίας έθιξε το πιο σκληρό, το πιο λεπτό και το πιο σκοτεινό θέμα που μπορεί να θίξει μία σειρά –αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδική ηλικία. Με όλες τις κοινωνικές προεκτάσεις, πολλή προσοχή στις ζωές που ακολούθησαν οι ηρωίδες μετά από αυτό, κατάφερε να συνδυάσει το δράμα του με ένα μαύρο και μη χιούμορ πολύ προχωρημένο, κάτι που σήμερα απλά δεν θα βλέπαμε σε καμία περίπτωση.

Το «Καφέ της Χαράς» –εδώ να τονίσω πως μιλάω αποκλειστικά και μόνο για το πρώτο–, μία ηθογραφία λίγο-πολύ εμπνευσμένη από το “Chocolat” που προηγήθηκε του κορυφαίου αριστουργήματος του ίδιου συγγραφικού διδύμου «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο», καταπιάστηκε με πολύ σοβαρά θέματα και έφερε κάτι φρέσκο, αλλά και παλιό συγχρόνως, έχοντας όμως αυτό το θάρρος να «τα βάλει» με την αγιοποιημένη, αγνή εικόνα της ελληνικής επαρχίας και να δείξει με χιούμορ, αλλά και δράμα όπου χρειαζόταν, τη σκληρότητα και την υποκριτικότητα που κρύβεται πίσω από τη γραφική γλύκα με την οποία συχνά επιλέγουμε να τη βλέπουμε.

Οι “Singles”, με μία άριστη ισορροπία κωμωδίας και δράματος στην αρχή, έφεραν έναν σχεδόν ωμό ρεαλισμό στο είδος, παρουσιάζοντας αληθινούς –και να τονίσω ανύπαντρους, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος– χαρακτήρες με πραγματικά προβλήματα, συχνά αθυρόστομους, αντιπροσωπεύοντας ο καθένας διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, θίγοντας και πολλά θέματα όπως η φιλία, η οικογένεια, η σεξουαλικότητα, η ίδια η μοναξιά ως έννοια, οι κοινωνικές συμβάσεις κ.ά. Στους μετέπειτα κύκλους όλο αυτό υποχώρησε και η σειρά ενέδωσε σε πιο σουρεαλιστικές και πολύχρωμες, λιγότερο «αληθινές» με όλη την έννοια του όρου, καταστάσεις, διατηρώντας το βάθος της, αλλά με μία εντελώς διαφορετική ματιά από την αρχική.

Το «Παρά Πέντε» ανέβασε τον πήχη του χιούμορ και κατάφερε να απευθυνθεί σε κυριολεκτικά όλες τις ηλικίες. Μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει και πολλά παιδιά, που την παρακολουθούν ακόμη και σήμερα και όσο ωριμάζουν ωριμάζει και η ίδια η σειρά μαζί τους, αφού έχει ένα κοινωνικό υπόβαθρο και μία μεγάλη ωριμότητα πίσω από το χιούμορ και τη δράση, ανεκτίμητη.

Τα «Μαύρα Μεσάνυχτα» ήταν μία ανάσα της μαύρης κωμωδίας στην ελληνική τηλεόραση λίγο πριν την οριστική δύση της. Σκοτεινό χιούμορ, σκοτεινοί χαρακτήρες, σκοτεινά θέματα, αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει όταν διαφορετικά είδη συναντώνται και γίνεται κάτι πιο πολύπλοκο από το σύνηθες. Την ίδια εποχή με τα «Μεσάνυχτα» συναντάμε το υπερ-επιτυχημένο «Ευτυχισμένοι Μαζί», μία κωμωδία που κατάφερε να γεμίσει όλα τα «κουτάκια» που ζητούν στα κανάλια σήμερα. Οικογενειακό, αστείο, έχει χιούμορ, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και με υψηλά νούμερα, χωρίς να υπάρχει ο φόβος πως θα πει ή θα δείξει κάτι που θα ξεβολέψει ή ενοχλήσει κάποιον. Η ασφαλής επιλογή και από άποψη περιεχομένου και από άποψη κόστους, αυτό που συναντάμε σήμερα.

Μετά και την κρίση ακολουθήθηκε κυρίως το ίδιο κόνσεπτ της οικογένειας, αλλά όχι σε τέσσερις-πέντε χώρους με μερικά εξωτερικά γυρίσματα όπως αυτό. Ένα μεσαίας τάξης καστ ηθοποιών, μαντρωμένοι σε ένα σπίτι, να παίζουν την οικογένεια. Πεθερές και νύφες που τσακώνονται, υπερπροστατευτικές μανάδες, ζεν πρεμιέ και γεροντοκόρες αποτελούν τη σημερινή τηλεοπτική κωμωδία στην Ελλάδα. Το κοντινότερο που μπορείς να δεις σήμερα στη φαρμακερή «Σωσώ» των «Εγκλημάτων» που τάραξε τα νερά είναι κάποια στριφνή πεθερά και στην καταπιεσμένη νοικοκυρά «Φλώρα» κάποια αντίστοιχη νοικοκυρά, αγαπημένη όμως με τον άντρα της, γιατί ακόμη και τα αληθινά και πλήρως ταυτίσιμα προβλήματα ενός γάμου είναι μάλλον πολύ “shocking” για τα σημερινά δεδομένα της πολιτικά ορθής τηλεοπτικής πραγματικότητας, που δεν έχει καμία σχέση όμως με την «πραγματικότητα».

Οι ίδιοι οι δημιουργοί όλων αυτών των πετυχημένων σειρών είτε έχουν εξαφανιστεί είτε έχουν αφοσιωθεί στο θέατρο, με εξαιρέσεις όπως των Ρήγα-Αποστόλου που κάνουν την «Τούρτα της Μαμάς» στην ΕΡΤ, μία από τις σειρές που δεν φοβάται να μιλήσει για οτιδήποτε θελήσουν οι δημιουργοί της με απόλυτη άνεση, χιουμοριστική ωμότητα και ειλικρίνεια, μέσα από το πρίσμα της ελληνικής οικογένειας όμως πάντα, σε ένα σπίτι. Όχι πως μέσα από τη λεγόμενη οικογενειακή κωμωδία δεν μπορεί να βγει κάτι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Σόι» του Alpha. Όμως και δέκα καλές οικογενειακές κωμωδίες να γίνουν δεν αρκούν, γιατί ο κόσμος δεν θέλει μόνο αυτό, ούτε είναι μόνο αυτό. Είναι είκοσι άλλα πράγματα που την τελευταία δεκαετία οι υπεύθυνοι των καναλιών έχουν αποφασίσει πως καλύτερα να ξεχάσουν και να πορευτούν μόνο με ό,τι περικλείει τον θεσμό της οικογένειας, καθώς οτιδήποτε άλλο είναι είτε πολύ ακριβό είτε πολύ αληθινό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι τελευταίες κωμωδίες που διαφοροποιήθηκαν από αυτό το στυλ –«Ηρωίδες», «Εθνική Ελλάδος», «Σχεδόν Ενήλικες»– είχαν όλες άδοξο τέλος. Εάν αποζητάς λοιπόν να γελάσεις με κάτι που δεν αφορά τετριμμένες οικογενειακές ιστορίες παρεξηγήσεων και θες να δεις κάτι που για να ταυτιστείς δεν χρειάζεται να έχεις παιδιά ή να πρέπει να ανακαλέσεις οικογενειακές αναμνήσεις καλύτερα να ψαχτείς αλλού.

–Ξέχασα βέβαια πως δεν είναι όλα οικογενειακά, υπάρχουν και οι σειρές του Ανδρέα Γεωργίου που είναι ξεκαρδιστικές, απλά ερήμην τους. Εάν βρεις τα δύσκολα υπάρχει πάντα και το κανάλι της Βουλής, βολεύει και για κωμωδία και για δράμα, από την κρίση σου εξαρτάται.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.