«Ζητωντας στον ερωτα το απιθανο», στην πρωτη ποιητικη συλλογη της Τσαμπικας Χατζηνικολα

Τσαμπίκας Χατζηνικόλα, «Ακροδάχτυλα», Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2018

 

 «Ν’ αναμετριέσαι
  με σκοτάδια και θεριά
  ελπίζοντας
  στη λύτρωση μιας καταιγίδας
 που θα μπορούσε να ξεπλύνει
 μνήμες,
  τουλάχιστον εκείνες
  που θα ‘θελες να σβήσεις»

 
Η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα και οι εκδόσεις «Πόλις» κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2018 την πρώτη της ποιητική απόπειρα με τίτλο «Ακροδάχτυλα», μία έκδοση που έγινε πράξη ύστερα από παρότρυνση του κ. Γκιώνη, εκδότη των εκδόσεων Πόλις, όπως παραθέτει η ίδια σε συνέντευξή της, αφού δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι τα ποιήματά της θα μπορούσαν να εκδοθούν. Το βιβλίο της αποτελείται από 60 σελίδες, στις οποίες αποτυπώνει τις σκέψεις της σχετικά με την αγάπη και τον έρωτα, συναισθήματα δηλαδή που είναι αναγκαία και κυριαρχούν στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι ο τίτλος δεν είναι δική της έμπνευση, αλλά δόθηκε από τον καθηγητή αρχαιολογίας κ. Πέτρο Θέμελη, με τον οποίο και έκανε την διδακτορική της διατριβή. 

Ο έρωτας με σάρκα και οστά 

Σε όλα τα ποιήματά της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα κυρίαρχο ρόλο έχει ο έρωτας, ο οποίος είναι παρών και η ποιήτρια δεν σταματάει να τον εξυμνεί και να παρουσιάζει τις «ικανότητές του», καθώς ο έρωτας προσωποποιείται και σωματοποιείται, παρουσιάζεται δηλαδή με σάρκα και οστά, και είναι πολλά τα συναισθήματα που μπορεί να προξενήσει σε εκείνους που κυρίως τον ζουν αλλά και σε εκείνους που τον απολαμβάνουν ως αναγνώστες. Όπως έχει πει και η ίδια η ποιήτρια σε συνέντευξή της, η βαθύτερη ουσία της ποίησης είναι τα συναισθήματα που προξενούνται στον αναγνώστη όταν αυτός διαβάζει έναν στίχο ή ακόμη και μια λέξη.
 
Οι φράσεις που χρησιμοποιεί δεν είναι επιτηδευμένες, ούτε περιττές για να κάνει κατανοητό στον αναγνώστη αυτό που θέλει να πει. Στα ποιήματα υπάρχει διαύγεια και ακρίβεια. Σε κάποια σημεία υπάρχει εξομολογητικός τόνος συνομιλίας με  τον αναγνώστη και παράλληλα αδρή σκιαγράφηση της μοναξιάς που κουβαλάει κάθε έρωτας.
 
Ένα ακόμη βασικό στοιχείο που κυριαρχεί στα ποιήματα της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα είναι η μνήμη ως αναπόσπαστο κομμάτι του έρωτα, οι αναμνήσεις καλές ή κακές που αυτός αφήνει. Γιατί ακόμη κι αν ο έρωτας χαθεί πάντα κάτι θα μείνει ως κατάλοιπο.
 
Επιλέγοντας, η εντύπωσή μου είναι ότι στην περίπτωση της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα έχουμε να κάνουμε με μια ποιητική φωνή ισορροπημένη σε μια εποχή ανισόρροπη. Μια φωνή που διαθέτει καθαρότητα, λιτότητα και αμεσότητα. 
 
Ακολουθεί το ποίημα της με τίτλο « Συλλογίζομαι αυτούς που αγαπούν» από την ερωτική της συλλογή «Ακροδάχτυλα».
 

ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ
 
Συλλογίζομαι αυτούς που αγαπούν
τη λάμψη των ματιών όταν τους καθρεφτίζουν,
το φως κάτω από βλέφαρα κλειστά
και πίσω από τις γρίλιες τις κλειστές,
τα μεσημέρια του καλοκαιριού
και κείνα του βροχερού φθινοπώρου
με τις κουρτίνες διάπλατα ανοιχτές·
κι αγάπησα αυτούς που λάτρεψαν
τη σπίθα των θλιμμένων ματιών,
τις δυο ρυτίδες στο στόμα δίπλα,
εκεί που γέλιο και θλίψη τρεμοπαίζουν σιωπηλά.
  

Η ποιήτρια Τσαμπίκα Χατζηνικόλα 

Η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα γεννήθηκε στη Ρόδο το 1975. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Συνέχισε τις σπουδές της στο King's College London όπου και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της. Είναι διδάκτωρ αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
 
*Η Πέννυ Κουμπασάρου είναι τεταρτοετής φοιτήτρια του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του ΔΠΘ, έγραψε δε και επιμελήθηκε το φιλοξενούμενο εδώ κείμενο κατά τη διάρκεια της πρακτικής της άσκησης, τον Νοέμβριο του 2018.
 

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.