Θανασης Πανδρευμενος: «Με ενοχλει η αδιαφορια του κοσμου και η ασχημια»

Ο κ. Θανάσης Πανδρευμένος και η γυναίκα του, κ. Χρουσούλα Κονταρίδου – Πανδρευμένου σήμερα στις 7:30 το απόγευμα στην αίθουσα εκθέσεων της Λέσχης Κομοτηναίων παρουσιάζουν από κοινού δικά τους έργα ζωγραφικής. Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου από τις 5:30 το απόγευμα έως τις 9:30 το βράδυ.

Για την ζωγραφική και την φωτογραφία μιλά στον «Κόσμο» ο κ. Πανδρευμένος ( φώτο – αρχείο: Ο κ. Πανδρευμένος με την κ. Μαρία Μαλαμίδου). Για τις αγωνίες του δημιουργού και το σημάδι του χρόνου. Αλλά και για τις στιγμές εκείνες που η θλίψη και η ενόχληση κυριαρχεί στην ματιά του δημιουργού. «Με ενοχλεί η αδιαφορία που δείχνουμε για το περιβάλλον, είτε αυτό είναι δομημένο περιβάλλον είτε το φυσικό περιβάλλον», δηλώνει και προσθέτει: «Βλέπω μια πόλη που δεν την αναγνωρίζω πια. Βλέπω ποτάμια που άλλοτε τα ζωγράφιζα και φωτογράφιζα γεμάτα σκουπίδια. Με ενοχλεί η αδιαφορία όλου του κόσμου, που τα προσπερνά και λέει: «Δεν βαριέσαι αυτό είναι». Συνηθίζει κανείς την ασχήμια, η ασχήμια με ενοχλεί».

Ζωγραφίζοντας κανείς αφήνει «σημάδι». Ποια «σημάδια» αφήνετε εσείς;

Η έκθεση αυτή είναι αναδρομική. Υπάρχουν έργα δεκαπέντε και είκοσι χρόνων, όπως υπάρχουν καινούργια κομμάτια. Νομίζω ότι φαίνεται μια εξέλιξη σ΄ αυτή την πορεία.

Είναι εικόνες του τόπου μας τα δικά σας έργα;

Ναι, θέματα από την Κομοτηνή και την Περιφέρεια. Η θεματολογία που επιλέγει η γυναίκα μου είναι τα λουλούδια.

Πότε παρουσιάσατε έργα σας για πρώτη φορά στο κοινό;

Στα 17 μου χρόνια. Όλον αυτόν τον καιρό συμμετείχα σε ομαδικές, αλλά είχα και τις δικές μου ατομικές εκθέσεις. Εκθέσεις ζωγραφικής στην περιφέρειά μας, αλλά και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.

Γιατί επιμένετε τόσο πολύ στις εικόνες του τόπου μας;

Είμαι ζωγράφος του τοπίου, είναι ο τόπος μου, τον αγαπώ, είναι πάρα πολύ όμορφος τόπος. Άλλωστε, έχω φωτογραφήσει αυτήν την περιοχή και ζωγραφίζοντάς την εξακολουθεί να με εμπνέει.

Διαφέρει η ματιά του ζωγράφου από αυτή του φωτογράφου;

Νομίζω ότι είναι πιο αισιόδοξη η ματιά, είναι ίσως και πιο φωτεινά τα χρώματα. Φαίνεται περισσότερο η αγάπη στον τόπο, όσο μεγαλώνω, τον αγαπάω περισσότερο.

Διαφέρει και από αυτή του κοινού; Για παράδειγμα, σας αγγίζει περισσότερο η λεπτομέρεια;

Ναι, όπως και του φωτογράφου. Πρέπει να σταθείς για να δεις ένα πράγμα. Να εστιάσεις σε ένα σημείο. Μερικές φορές περνάμε και δεν δίνουμε πολύ – πολύ σημασία. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς και να δει.

Και αυτό είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε;

Στο κοινό θέλω να πω ότι έχουμε τόσα πράγματα γύρω μας που τα προσπερνάμε αδιαφορώντας. Είναι πολύ όμορφη η περιοχή μας.

Την «μάχη» με τον χρόνο ποια ματιά την κερδίζει καλύτερα; Του φωτογράφου ή του ζωγράφου;

Η φωτογραφία είναι μια στιγμή. Η ζωγραφική απαιτεί και μια εγκεφαλική διεργασία. Αυτό που βλέπεις δεν το αποδίδεις ποτέ όπως είναι στην πραγματικότητα, προσθέτεις ή αφαιρείς πράγματα, ανάλογα με την ψυχική διάθεση. Στην ζωγραφική αφαιρώ και συνθέτω.

Η καλλιτεχνική συνύπαρξη πώς βιώνεται; Ποιος ελέγχει ποιον; Ποιος είναι αυστηρότερος κριτής;

Νομίζω ότι η γυναίκα μου είναι αυστηρότερος κριτής. Εγώ είμαι πιο ελαστικός, ίσως επειδή είμαι και πιο μεγάλος. Αλλά ζωγραφίζουμε διαφορετικά θέματα και έχει ο καθένας την αυτονομία του.

Την κριτική του κοινού, την προσδοκάτε, την περιμένετε, σας αγχώνει;

Όταν βγαίνει κανείς στο κοινό περιμένει τα σχόλιά του. Με ενδιαφέρει η άποψη του κοινού.

Υπάρχει κάτι στον τόπο μας που θλίβει τη ματιά του ζωγράφου;

Με ενοχλεί η αδιαφορία που δείχνουμε για το περιβάλλον, είτε αυτό είναι δομημένο περιβάλλον είτε το φυσικό περιβάλλον. Βλέπω μια πόλη που δεν την αναγνωρίζω πια. Βλέπω ποτάμια που άλλοτε τα ζωγράφιζα και φωτογράφιζα να είναι σήμερα γεμάτα σκουπίδια. Με ενοχλεί η αδιαφορία όλου του κόσμου, που τα προσπερνά και λέει: «Δεν βαριέσαι αυτό είναι». Συνηθίζει κανείς την ασχήμια, εμένα η ασχήμια με ενοχλεί.

Αν σας ζητούσε κάποιος να επιλέξετε μία από τις εκφράσεις δημιουργίας σας, ζωγραφική, φωτογραφία, συγγραφή, τι θα επιλέγατε;

Νομίζω ότι κάθε πράγμα κάνει έναν κύκλο. Κάποια στιγμή έλεγα ότι τελείωσε ο κύκλος ζωγραφικής. Στην πορεία ανακαλύπτω ότι και στην λεπτομέρεια ακόμη υπάρχει ομορφιά. Δεν μπορώ να επιλέξω. Μου είναι πιο εύκολο το να γράψω κάποιο κείμενο, να μεταφέρω κάποια συναισθήματα ή εικόνα από την ζωή της παλιάς Κομοτηνής, από το να ζωγραφίσω κάτι αντίστοιχο.

Τελικά τι συμπεραίνετε, τη «μάχη» με το χρόνο μπορεί να την κερδίσει ένας δημιουργός;

Νομίζω ναι. Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ότι έχουν αγοράσει πίνακες δικούς μου πριν σαράντα χρόνια και εξακολουθούν να τους έχουν σπίτι τους, εξακολουθούν να τους αρέσουν τα έργα κι αυτό εμένα με ικανοποιεί.

Μαρία Νικολάου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.