«Το περασμα του Αρμενιου» του Νικου Τακολα παρουσιαστηκε στην Κομοτηνη

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης στον χώρο του Δημοκριτείου Βιβλιοχαρτοπωλείου η βιβλιοπαρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Νίκου Τακόλα «Το πέρασμα του Αρμένιου», που έλαβε χώρα σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Πηγή» και χορηγό επικοινωνίας τον «ΠτΘ».
 
Η εκδήλωση αυτή στέφθηκε από επιτυχία τόσο σε ό, τι αφορά την προσέλευση του κόσμου όσο και προς το ενδιαφέρον που επέδειξε ο κόσμος για το περιεχόμενο του βιβλίου και για τις σκέψεις του συγγραφέα πάνω στα ζητήματα που αυτό πραγματεύεται, γεγονός που φάνηκε από τη ζωηρή συζήτηση που ακολούθησε των παρουσιάσεων.
 
Σε ρόλο συντονιστή ο Πρόεδρος του Μορφωτικού Συλλόγου Προσωπικού της ΔΕΗ κ. Γιώργος Ζηλούδης, που καλωσόρισε το κοινό και παρουσίασε τους ομιλητές αλλά και τον ίδιο τον συγγραφέα με τον οποίο πέραν από συνάδελφοι, καθώς ανήκουν στην «οικογένεια» της ΔΕΗ, τους συνδέει και μία μακρά φιλία.
 
Τον λόγο έλαβε πρώτος ο γραμματέας του Μορφωτικού Συλλόγου της ΔΕΗ κ. Δημήτρης Πουρνάρας, ο οποίος παρουσίασε ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα υπογραμμίζοντας βέβαια πως ο ίδιος τον θυμάται ως «έναν χαμογελαστό μηχανικό πάνω σε μία πράσινη μοτοσυκλέτα». 

Λεύκη Σαραντινού – Νάγια Δαλακούρα «Το βιβλίο αυτό μας προτρέπει να κάνουμε αυτό ακριβώς στο οποίο διαφέρουμε από τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη: να σκεφτόμαστε»

Την παρουσίαση του βιβλίου ανέλαβαν η επίσης συγγραφέας κ. Λεύκη Σαραντινού και η κ. Νάγια Δαλακούρα, αρχαιολόγος-μουσειολόγος, οι οποίες χαρακτήρισαν το βιβλίο αυτό μεταξύ άλλων ως μία «δυνατή κραυγή αγωνίας του συγγραφέα με σκοπό να μας βγάλει από τον λήθαργο και την απάθεια μας και να μας σηκώσει από τον βολικό, βελούδινο καναπέ μας. Μας προειδοποιεί για μία καταστροφή η οποία είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ ό, τι τολμάμε να φανταστούμε και κυρίως μας δίνει ιδέες και μας προτρέπει να κάνουμε αυτό ακριβώς στο οποίο διαφέρουμε από τα υπόλοιπα όντα του πλανήτη: να σκεφτόμαστε».
 
Λίγες ώρες πριν τη βιβλιοπαρουσίαση αυτή ο κ. Νίκος Τακόλας μίλησε στο Ράδιο Παρατηρητής και στη Νατάσσα Βαφειάδου, για το περιεχόμενο του βιβλίου του και τα πολλαπλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας που θίγει, κατατάσσοντάς το σε ένα εξαιρετικό πολιτικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει αριστοτεχνικά στοιχεία και ενός ιστορικού, φανταστικού, παραμυθιακού και συμβολικού μυθιστορήματος.
 
Νίκος Τακόλας όμως…
 
ΠτΘ: κ. Τακόλα το τελευταίο σας μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστεί ως ένα άκρως πολιτικό μυθιστόρημα που αποτελεί μία μυθιστορηματική εκδοχή των όσων βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία.
Ν.Τ.: Είναι ένα βιβλίο που γεννήθηκε μέσα στην κρίση και ήταν μια προσωπική αντίδραση δική μου, ήταν μια πράξη οργής. Ήθελα να εκφράσω την οργή μου, να την καταγράψω, για να καταλάβω τι έγινε, γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε και πώς δε θα ξαναγίνουν όλα αυτά. Παρόλα αυτά δεν μιλάω για πολιτικές ειδήσεις άμεσα. 

«Ο εφιάλτης της διάστασης των κοινωνιών που έχουν πολύ πλούσιους και πολύ φτωχούς, υπάρχει, αλλά σε διεθνές επίπεδο»

ΠτΘ: κ. Τακόλα ξεκινάτε και προσπαθείτε να συνδέστε με έναν ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο, ένα συνδυασμό διαφορετικών ειδών μυθιστορήματος. Ξεκινάτε την αφήγησή σας από τον μεσοπόλεμο, η πόλη που πρωταγωνιστεί είναι η Λάρισα, και φτάνετε έως και το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, περιγράφοντας μια εικόνα, η οποία είναι μια ρεαλιστικότατη αφήγηση και περιγραφή της υφιστάμενης κατάστασης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Ν.Τ.: Ακριβώς έτσι γίνεται. Κατ’ αρχάς το Αρμένιο δεν έχει σχέση με την Αρμενία. Είναι ένα χωριό της Λάρισας, όπου συμβαίνουν διάφορα. Η Λάρισα λοιπόν είναι η πόλη όπου διαδραματίζεται η πλοκή του βιβλίου, έχει έναν τοίχο και από τη μια μεριά είναι οι ζάμπλουτοι κι από την άλλη μεριά είναι οι πληβείοι, οι πολύ φτωχοί. Κάποιοι αναγνώστες με ρώτησαν ως προς το περιεχόμενό του πότε θα γίνουν τα όσα περιγράφω, καθώς τα θεώρησαν φουτουριστικά. Η αλήθεια είναι πως περιγράφω το τώρα. Περιγράφω τις πόλεις με τα μεγάλα χρηματιστήρια που παίζονται οι αποφάσεις του κόσμου κι απ’ έξω τους θαλασσοπνιγμένους του Αιγαίου ή τους πνιγμένους στον Έβρο κλπ. Από την μία μεριά η μία κατάσταση και από την άλλη η άλλη.
 
Οι κοινωνίες σιγά σιγά εξαθλιώνονται. Ήδη η δικιά μας, που ξεκίνησε από υψηλά στάνταρντς, έχει φτάσει να μιλάει για τριακόσια ευρώ μισθούς, για 370 ευρώ συντάξεις, κλπ. Άρα το Αρμένιο, ο εφιάλτης της διάστασης των κοινωνιών που έχουν πολύ πλούσιους και πολύ φτωχούς, υπάρχει, αλλά σε διεθνές επίπεδο.

ΠτΘ: Δε μένετε εκεί όμως αλλά στο διαχωρισμό αυτό, ανάμεσα σε πληβείους και πατρικίους, προσθέτετε κάποια χαρακτηριστικά. Με τους μεν φτωχούς να αντιμετωπίζονται ως περιττοί πληθυσμοί, για τους οποίους δεν μένει τίποτε άλλο πλην της καθημερινής εξόντωσής τους σε ό, τι αφορά τις συνθήκες διαβίωσής τους, τους δε πλούσιους, τους περιγράφετε ως δέσμιους κάποιων οικονομικών συμφερόντων και αγορών παγκόσμιας εμβέλειας, κάτι το οποίο περιγράφει ουσιαστικά το πώς βιώνουμε σήμερα τη υφιστάμενη κατάσταση, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά και τον τρόπο που λειτουργούν τα γενικότερα τα πράγματα. Πώς λειτουργεί η πολιτική, και πώς εν τέλει έχουμε τις υπερδυνάμεις που «κουμαντάρουν» όλους τους υπολοίπους «τίμιους», κατά τα άλλα λαούς της υφηλίου.
Ν.Τ.: Κι αυτό χωρίς τη δύναμη των όπλων, καθώς όπως έχουμε πλέον κατανοήσει δεν είναι απαραίτητα τα όπλα, αρκεί να έχεις υπό τον έλεγχο σου τις τράπεζες. Υπάρχει ένα ρητό που λέει “tanks or banks”. Διαλέγει λοιπόν το σύστημα να κάνει τανκς ή να κάνει τράπεζες. Με τις τράπεζες φέρνει τη συμφορά σε όλο τον πλανήτη. Χτυπάει μέσω επιτοκίων, μέσω παιχνιδιών, χαρτιών, όλων αυτών των παράλογων και υπέρλογων μέσων τέλος πάντων, με τα οποία μπορεί να ελέγχει και να κουμαντάρει τις κοινωνίες. Αυτό νομίζω ότι είναι μια από τις τραγωδίες της κοινωνίας μας. 

«Έχουμε διάφορα σύγχρονα φαινόμενα που αποδεικνύουν ότι ως κοινωνία χάνουμε τα αναχώματα μας»

ΠτΘ: Επίσης περιγράφετε μια κοινωνία σε αποσύνθεση η οποία έχει ουσιαστικά ελάχιστες ως μηδαμινές αντιστάσεις. Έτσι αντιλαμβάνεστε εσείς τη σημερινή πραγματικότητα; Υπάρχουν αντιστάσεις στη σημερινή κοινωνία την οποία ζούμε πάνω σε όλα αυτά τα οποία κάθε μέρα δεχόμαστε;
Ν.Τ.: Με τους συμβατικούς όρους ναι. Αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική ήταν ένα ανάχωμα στις επιθέσεις των ισχυρών, και αυτό κατέρρευσε. Εξαγοράστηκε η πολική και κατέρρευσε. Η δύναμη του συνδικαλισμού γελοιοποιήθηκε. Έχουμε διάφορα τέτοια φαινόμενα και φαίνεται ότι χάνουμε τις δυνάμεις μας, χάνουμε τα αναχώματα. Αυτά τα μοντέλα κατέρρευσαν και πάμε για άλλα. Ποια είναι τα άλλα; Εκεί τώρα το βιβλίο θέτει προβληματισμούς και κάνει κάποιες προτάσεις, αλλά όχι επί του πρακτέου. Δεν είναι κάποιο πολιτικό πρόγραμμα. Ακριβώς το αντίθετο. Πηγαίνει από τις κοινωνίες στα άτομα και προκρίνει πρώτα από όλα την ανάγκη να ξαναστηθούν τα άτομα. Σε αυτό το επίπεδο γίνεται ψυχολογικό το βιβλίο, μιλάει για τη στάση του ατόμου μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα και το τι μπορεί να κάνει.
 
Η διαφορά του παλιού ατόμου από το σημερινό είναι ότι ναι μεν σήμερα είμαστε μοναχοί μας, έχουμε όμως επικοινωνία μεταξύ μας – με τα κοινωνικά δίκτυα, με το ότι διαβάζουμε όλοι τα ίδια πράγματα- υπάρχει μια γιγάντια παγκόσμια δύναμη των μοναχικών ατόμων που μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα με διάφορους όρους. Στο παράδειγμα της Αμερικής και του Βιετνάμ, ούτε οι στρατοί σταμάτησαν στο Βιετνάμ, ούτε σταμάτησαν οι Αμερικανοί να ρίχνουν βόμβες, ούτε οι Βιετγκόνγκ τους αντιμετώπισαν. Εκείνο που τους σταμάτησε ήταν η κινητοποίηση του κόσμου. Οι κυβερνήσεις ήρθαν σε σύγκρουση με τις κοινωνίες τους.
 
Αυτό είναι ένα θέμα. Αυτά ψάχνουμε σαν γενική θεματική. Το βιβλίο πέρα από αυτά δεν είναι ένα πολιτικό δοκίμιο. Είναι ένας γενικότερος προβληματισμός για τα όσα υφιστάμεθα σήμερα σε όλα τα επίπεδα, από τις φιλίες, τις ομάδες, τον έρωτα και τον ρόλο που αυτός παίζει στην κοινωνική συνοχή.

«Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αντισταθεί στη μάζα που σκέφτεται και ενεργεί»

ΠτΘ: Μέσα από το «οδοιπορικό» αυτό, μέσω του βιβλίου, εσείς παραμένετε αισιόδοξος για την κατάληξη των φαινομένων που περιγράφεται; Υπάρχει το ενδεχόμενο της αλλαγής προς την ορθή κατεύθυνση των πραγμάτων ή τελικά είμαστε μια κοινωνία καταδικασμένη;
Ν.Τ.: Γράφω όλα μου τα χρόνια, σε κάθε μέσο που μπορώ πως «ποτέ δε φοβήθηκα τον εχθρό μας, αλλά τον προσκυνημένο λαό μας». Αυτό είναι η απάντηση σε όλα αυτά. Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αντισταθεί στη μάζα. Στη μάζα που σκέφτεται, στη μάζα που ενεργεί. Δε λέω ότι θα πάει να βάλει βόμβες, γιατί αυτά δεν έχουν αποτέλεσμα και ιδρύουν μια καινούργια δικτατορία εννοιών. Το μόνο που με ανησυχεί είναι το προσκύνημα, η εγκατάλειψη. Το να σταματήσει το άτομο να νοιάζεται για αυτά που του συμβαίνουν. Η λογική ότι εμένα δεν με αφορά κάτι το οποίο συμβαίνει έξω από το σπίτι μου και την αυλή μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να ισοπεδωθεί από το σύνολο. Άρα προσωπικά είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.

Περισσότερες φωτογραφίες από την βιβλιοπαρουσίαση εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.