Ολα τριγυρω αλλαζουνε και ολο τα ιδια μενουν

Σε μια πρόσφατη συζήτηση, με αφορμή το Φράγμα του Κομψάτου, την ΜΠΕ αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπισε για την έγκρισή της, που είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την καθυστέρηση, αλλά και την ανάγκη ακόμα και τεχνικών συμβούλων για να προωθηθεί, ο συνομιλητής μας έκανε μια πολύ λυπηρή διαπίστωση: ότι εδώ και δώδεκα χρόνια, συζητάμε τα ίδια πράγματα.

Και συνειδητοποιήσαμε πως όντως, είτε αυτό αφορά το νοσοκομείο Κομοτηνής, τα τοπικά φράγματα, τις υποδομές, τις συνδέσεις, την ενίσχυση της πόλης της Κομοτηνής, την λειτουργία (ή μη) των ξενοδοχείων, τον τουρισμό από τον κάθετο άξονα, το παλιό Δικαστικό Μέγαρο και πολλά άλλα, που μας διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Μάλιστα για τα περισσότερα από αυτά, τα οποία έχουμε σχολιάσει και παραθέσει επανειλημμένα, δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο αρχείο μας για να μπορέσουμε να θυμηθούμε τις λεπτομέρειες: τα έχουμε μάθει όλα απ’ έξω.

Πάντα όμως παρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις έχει υπάρξει κινητικότητα, συνήθως καρκινοβατούμε, κινούμενοι πλάγια παρά μπροστά, όταν φυσικά, δεν κινηθούμε προς τα πίσω.

Το μόνο εμβληματικό έργο που μπορούμε να πούμε πως ολοκληρώθηκε και λειτουργεί, είναι η Τσανάκλειος, αλλά και για αυτή δεν μπορούμε να είμαστε πολύ περήφανοι, μιας και μας πήρε πάνω από δεκαετία για να μπορέσουμε να την ολοκληρώσουμε, και πάλι έμειναν εκκρεμότητες που σιγά σιγά εξομαλύνονται.

Οι λόγοι για αυτή την καρκινοβασία, είναι πολλοί, και όταν ιδωθούν επιμέρους για κάθε θέμα, μπορεί και να βγάζουν νόημα. Όμως τόσα θέματα, να έχουν τόσες εκκρεμότητες και τόση ακινησία ταυτόχρονα, δείχνουν πως μάλλον κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Το πιο εύκολο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να κατηγορήσουμε τους πολιτικούς ηγέτες της περιοχής (και πιστέψτε μας, το κάνουμε συχνά) όμως πολύ φοβόμαστε πως το πρόβλημα πάει βαθύτερα, και επηρεάζει και τους πολίτες της περιοχής, που φαίνεται να έχουν συνηθίσει και να έχουν αποφασίσει πως δεν αξίζει τον κόπο να απαιτείς από το πολιτικό προσωπικό της περιοχής (αλλά και από τον εαυτό σου) να κάνει κάποια μεγάλη προσπάθεια.

Παρατηρήστε πόσο φιλοσοφικά αντιμετώπισαν οι περισσότεροι την είδηση της ακύρωσης του διαγωνισμού του νέου Νοσοκομείου: περισσότερο σαν επιβεβαίωση ότι δεν γίνονται τέτοιες υποδομές εδώ, παρά σαν απογοήτευση.

Όμως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί δυστυχώς δεν μένουμε ακίνητοι, αλλά σταδιακά πηγαίνουμε προς τα πίσω, και αν δεν προσέξουμε, η διολίσθηση αυτή μπορεί να επιταχυνθεί με ολέθρια αποτελέσματα.

Σε αυτό το σημείο συνήθως θα λέγαμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε θαύματα, και πως θα πρέπει το πολιτικό μας προσωπικό, ενόψει και των εκλογών Εθνικών και Τοπικών, να συμφωνήσει σε κάποια λίγα βασικά, τα οποία πρέπει να διεκδικηθούν και να προχωρήσουν, αλλά πλέον δεν είμαστε τόσο αισιόδοξοι (ή τόσο τυφλοί) για να έχουμε αυταπάτες πως θα γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, έστω και σαν συμφωνία κυρίων (ή κυριών).

Για αυτό και θα κλείσουμε, μέρες που είναι, ελπίζοντας σε ένα θαύμα, που θα έρθει σαν μάννα εξ ουρανών, όπως έγινε στην γειτονική Αλεξανδρούπολη, όπου οι καταστάσεις, και όχι οι επιδέξιοι χειρισμοί έφεραν μια διαφορετική προοπτική στην πόλη.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.