Η Ευρωπαικη Ενωση και ο ρολος των θεσμικων της οργανων

Στo σημερινό μας άρθρο θα ασχοληθούμε με την ΕE, για τα όργανα και τους οργανισμούς της, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε το ρόλο τους, το τι προσφέρουν στον ευρωπαίο πολίτη και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δεδομένου ότι οι δράσεις και οι αποφάσεις τους μας αφορούν και μας επηρεάζουν σε βάθος χρόνου αφού ενσωματώνονται στην εθνική νομοθεσία. Μετά 32 χρόνια μέσα στην ΕΕ καλό είναι να τους γνωρίσουμε έστω και λίγο. 

Μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για να τεθεί τέλος στους συχνούς και αιματηρούς πολέμους μεταξύ των γειτονικών χωρών που κατέληξαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 1950 ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα ( ΕΚΑΧ) από το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο – έμεινε γνωστό σαν οι χώρες της ΒΕ ΝΕ ΛΟΥΞ. Έτσι αρχίζει η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο με στόχο τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης.

Αργότερα, το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), ή «Κοινή Αγορά». Τα έξι ιδρυτικά μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες.

Το εγχείρημα που ξεκίνησε τότε, έγινε πραγματικότητα χάρη στις άοκνες προσπάθειες ηγετικών προσωπικοτήτων της εποχής – σήμερα μάλλον υπάρχει έλλειψη από πραγματικούς ηγέτες. Οι οραματιστές ηγέτες, όπως ο Κόνραντ Αντενάουερ, Γιόζεφ Μπέχ, Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, Τσώρτσιλ, Αλτσίνε ντε Γκάσπερι, Βάλτερ Χάλστάϊν, Σίσκο Μάνσχολντ, Ζαν Μονέ, Ρομπέρ Σουμάν, Πωλ Ανρί Σπάακ και Αλτιέρο Σπινέλι, ενέπνευσαν τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ζούμε σήμερα.

Χωρίς την ενεργητικότητα και την κινητοποίησή τους, δεν θα κυριαρχούσε η ειρήνη και η σταθερότητα, που θεωρούμε δεδομένη, στον κόσμο που ζούμε. Από αντιστασιακοί μέχρι δικηγόροι, οι ιδρυτές της ΕΕ συνιστούσαν μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων με κοινά ιδανικά: μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη. 

Το όραμα και οι προκλήσεις της ΕΕ

Πλέον των ιδρυτών της ΕΕ που αναφέραμε προηγουμένως, πολλοί άλλοι εργάστηκαν άοκνα και ενέπνευσαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Η ενότητα αυτή για τους ιδρυτές της ΕΕ είναι ακόμη ένα έργο σε εξέλιξη. Το όραμα των ιδρυτών ήταν και είναι η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και μέχρι σήμερα, 57 χρόνια από την ίδρυση της σημερινής ΕΕ, μπορούμε να πούμε ότι έχουν γίνει σπουδαία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Για να έχουμε συγκριτικά στοιχεία θα σας αναφέρω ότι, για να φτάσουν οι ΗΠΑ στη μορφή που είναι σήμερα, πέρασαν 250 χρόνια και μάλιστα χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα προβλήματα – ήταν μια κυρίαρχη εθνικότητα, με το ίδιο πολιτιστικό επίπεδο και κουλτούρα, ίδιο θρήσκευμα, ένα νόμισμα από τότε, χωρίς κακούς γείτονες, με δωρεάν εργατική δύναμη από τα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής, με ένα εμφύλιο πόλεμο κλπ.

Η Ευρώπη αντίστοιχα πρέπει να συνταιριάξει σήμερα διαφορετικές εθνότητες, διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες, διαφορετικά θρησκεύματα, διαφορετικά πολιτιστικά επίπεδα, διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, πρόσφατα απέκτησε κοινό νόμισμα – ένα μέρος τουλάχιστον – αντιμετωπίζει ακόμη εθνικιστικές εκρήξεις και αποσχιστικές τάσεις, ρημάχτηκε πάμπολλες φορές από παγκόσμιους και περιφερειακούς πολέμους καθώς και εμφύλιες διαμάχες.
Είναι καιρός να σταματήσουν οι άγονες πολιτικές σε μια γόνιμη χώρα

Αυτές οι γραμμές γράφονται μια χρονική περίοδο που μας απασχολούν άλλα σπουδαιότερα θέματα: θα έρθει ή δεν θα έρθει η τρόικα, θα μας διαγράψουν ή δεν θα μας διαγράψουν μεγάλο μέρος του χρέους μας, θα έχουμε ή δεν θα έχουμε νέο μνημόνιο, θα το σκίσουμε ή δεν θα το σκίσουμε, θα γίνουν ή όχι μεταρρυθμίσεις, θα μείνουμε στην ΕΕ ή θα φύγουμε, θα αρχίσει το πρωτάθλημα ή όχι, θα ξαναπαίξουμε στοίχημα ή όχι και βέβαια φουντώνει και η κριτική για όλους και για όλα.

Δε λέω η κριτική είναι όχι μόνο χρήσιμη αλλά και απαραίτητη. Και η αυτοκριτική όμως θα έλεγα είναι πιο χρήσιμη και πιο απαραίτητη. Αν θέλουμε να διορθώσουμε τον κόσμο, από τον εαυτό μας πρέπει να ξεκινήσουμε. Είναι τουλάχιστο ουτοπία να περιμένουμε να αλλάξουν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά εμείς – στο τέλος και εκ του ασφαλούς.

Αν εμείς οι απλοί πολίτες αλλά και οι πολιτικοί μας ηγέτες, ενστερνιζόμαστε μια ειρηνική και ευημερούσα Ευρώπη πρέπει να εργαστούμε θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι καιρός πια το 2015 μ.Χ. να βγούμε από τον αστερισμό της ευχάριστης πλάνης, μεγαλώσαμε πια και δεν μας κάνει καλό να θέλουμε να ακούμε μόνο ότι μας ευχαριστεί. Είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι δεν μπορεί πάντα να φταίνε οι «άλλοι» και αν δεν βρίσκουμε να δείξουμε αυτούς τους άλλους ,τότε μας φταίει η «κακιά ώρα». Είναι καιρός να σταματήσουν οι άγονες πολιτικές σε μια γόνιμη χώρα. Είναι ανάγκη να αποφασίσουμε εμείς και να προπαντός να εφαρμόσουμε εμείς τα σωστά μέτρα, να κάνουμε εμείς τις όποιες μεταρρυθμίσεις χρειάζεται η χώρα και όχι να μας τις επιβάλλουν οι άλλοι .

Αυτή βέβαια είναι η ταπεινή μου γνώμη, εσείς μπορείτε να έχετε διαφορετική. Το σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι «Ενωμένοι στην πολυμορφία». Το σύνθημα αυτό τονίζει την απόφαση των Ευρωπαίων να ενωθούν δημιουργώντας την ΕΕ και να συνεργαστούν για την ειρήνη και την ευημερία. Η ΕΕ δεν είναι απλά η αγελάδα που θέλουμε να την αρμέγουμε, αλλά μια κοινότητα κρατών με συγκεκριμένες και γνωστές εκ των προτέρων αρχές, κανόνες, προτεραιότητες, κατευθύνσεις και προσανατολισμούς. Όταν ζητάς να μπεις σε αυτή την κοινότητα είναι αυτονόητο ότι θα σεβαστείς και θα εφαρμόζεις αυτές τις βασικές αρχές. Δεν μας έβαλε κανένας με το ζόρι – εμείς το ζητήσαμε. Και εδώ που τα λέμε δεν ξέρω καμία χώρα από αυτές που μπήκανε να θέλει να βγει. Ίσα –ίσα αυτές που είναι ακόμη έξω παρακαλούν να μπουν. 

Μικρή ιστορική αναδρομή

Ας θυμηθούμε εν συντομία μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα των προηγούμενων δεκαετιών που έπαιξαν ρόλο στις εξελίξεις και μας επηρεάζουν ακόμη μέχρι και σήμερα. 

1960 -1969

Η δεκαετία του 60 μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν μια «ανθηρή δεκαετία », σαν μια περίοδος οικονομικής ανάπτυξης για την ΕΕ. Το 1962 ξεκινάει η εφαρμογή της ΚΑΠ.
Το διάστημα αυτό είναι ευνοϊκό για την οικονομία ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, της κατάργησης των δασμών στις συναλλαγές μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Τα κράτη μέλη συμφωνούν, επίσης, να ελέγχουν από κοινού την παραγωγή τροφίμων, ούτως ώστε να υπάρχει επάρκεια τροφίμων για όλους – και σύντομα δημιουργείται ακόμη και πλεόνασμα στη γεωργική παραγωγή.

Αυτό το διάστημα υποβάλλεται και η αίτηση της χώρας μας για ένταξη στην τότε ΕΟΚ και αρχίζουν οι προβλεπόμενες διαπραγματεύσεις. Όμως το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 τα διακόπτει όλα.

Στον υπόλοιπο κόσμο στη δεκαετία του ΄60, εμφανίζεται για πρώτη φορά μια πραγματική «κουλτούρα των νέων». Ο Μάιος του 1968 γίνεται γνωστός για τις φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι. Πολλές αλλαγές στην κοινωνία και στη συμπεριφορά συνδέονται με την αποκαλούμενη «γενιά του ΄68».

1970 – 1979

Τη δεκαετία του 70 έχουμε σημαντικές εξελίξεις . Η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο προσχωρούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Ιανουαρίου 1973, αυξάνοντας τον αριθμό των κρατών μελών σε εννέα. Ο σύντομος, αλλά βίαιος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, ο πόλεμος των 7 ημερών, τον Οκτώβριο του 1973, είχε ως συνέπεια την ενεργειακή κρίση καθώς και σειρά οικονομικών προβλημάτων για την Ευρώπη. Η πτώση της χούντας στη χώρα μας, η ανατροπή του καθεστώτος του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία το 1974 και ο θάνατος του στρατηγού Φράνκο στην Ισπανία το 1975, σηματοδοτούν την πτώση των τελευταίων ακροδεξιών δικτατοριών στην Ευρώπη. Οι διαπραγματεύσεις για ένταξη της χώρας μας, μετά από αίτημά μας, επανακινούν.

Χάρη στην περιφερειακή πολιτική της ΕΕ, μεγάλα ποσά μεταφέρονται στις φτωχότερες περιφέρειες με στόχο τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και την ανάπτυξη υποδομών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αυξάνει την επιρροή του στις υποθέσεις της ΕΕ και, το 1979, όλοι οι πολίτες μπορούν για πρώτη φορά να εκλέξουν απευθείας τα μέλη του. Οι ευρωεκλογές δηλαδή ξεκίνησαν το 1979. 

1980 – 1989

Τη δεκαετία του 80 η μορφή της Ευρώπης αλλάζει. Το πολωνικό συνδικάτο Αλληλεγγύη (Solidarno), με επικεφαλής τον Λεχ Βαλέσα, γίνεται ευρέως γνωστό σε όλη την Ευρώπη και στον κόσμο ύστερα από τις απεργίες στα ναυπηγεία της πόλης Γκντανσκ το καλοκαίρι του 1980. Το 1981, η Ελλάδα γίνεται το δέκατο μέλος της ΕΕ. Η Ισπανία και η Πορτογαλία ακολουθούν πέντε χρόνια αργότερα, το 1986.

Το 1986 υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, η οποία παρέχει τη βάση για ένα φιλόδοξο εξαετές πρόγραμμα που αποσκοπεί στην εξάλειψη των εμποδίων στο ελεύθερο εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό, η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη οδηγεί στη δημιουργία της «Ενιαίας Αγοράς».

Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, προκαλεί σοβαρή πολιτική αναταραχή. Τα σύνορα μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας ανοίγουν για πρώτη φορά μετά από διάστημα 28 ετών και σύντομα συντελείται η επανένωση της χώρας. Η τότε Δυτική Γερμανία ανέλαβε σχεδόν όλο το κόστος ενσωμάτωσης. 

1990 – 1999

Το 1993, η Ενιαία Αγορά ολοκληρώνεται με την καθιέρωση των «τεσσάρων ελευθεριών»: της ελεύθερης κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, προσώπων και κεφαλαίων. Στη δεκαετία του ΄90 υπογράφονται, επίσης, δύο συνθήκες: το 1993, η συνθήκη του Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το 1999, η συνθήκη του Άμστερνταμ.

Αρχίζει ο προβληματισμός για το πώς θα προστατευθεί το περιβάλλον και, επίσης, για τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι μπορούν να αναλάβουν κοινή δράση σε θέματα ασφάλειας και άμυνας. Το 1995, η ΕΕ αποκτά τρία ακόμη νέα μέλη, την Αυστρία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Ένα μικρό χωριό στο Λουξεμβούργο δίνει το όνομά του στις συμφωνίες του Σένγκεν που επιτρέπουν σταδιακά στους Ευρωπαίους πολίτες να ταξιδεύουν χωρίς να υποβάλλονται σε έλεγχο διαβατηρίων στα εσωτερικά σύνορα της ΕΕ. Εκατομμύρια νέων σπουδάζουν σε άλλες χώρες με την υποστήριξη της ΕΕ. Η επικοινωνία διευκολύνεται δεδομένου ότι όλο και περισσότερα άτομα αρχίζουν να χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα και το Διαδίκτυο – σήμερα βέβαια θεωρείται κάτι το αυτονόητο. 

2000 – 2009

Το ευρώ γίνεται το νέο νόμισμα πολλών Ευρωπαίων. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, ημέρα κατά την οποία αεροπειρατές έριξαν αεροπλάνα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, είναι πλέον συνώνυμη με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας». Οι χώρες της ΕΕ αρχίζουν να συνεργάζονται στενότερα για την καταπολέμηση του εγκλήματος. Η πολιτική διχοτόμηση μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης θεωρείται πως λήγει με την προσχώρηση στην ΕΕ 10 νέων χωρών το 2004 και άλλων δύο χωρών το 2007.

Η χρηματοπιστωτική κρίση που πλήττει την παγκόσμια οικονομία τον Σεπτέμβριο του 2008, οδηγεί σε στενότερη οικονομική συνεργασία μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Η Συνθήκη της Λισαβόνας κυρώνεται από όλες τις χώρες της ΕΕ πριν τεθεί σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Η ΕΕ αποκτά σύγχρονους θεσμούς και πιο αποτελεσματικές μεθόδους εργασίας. 

2010 – μέχρι σήμερα

Είμαστε μπροστά σε μια δεκαετία κρίσης, ευκαιριών και προκλήσεων. Η νέα δεκαετία ξεκίνησε με μια σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση, με ιδιαίτερα βαριές και πρωτόγνωρες επιπτώσεις στον ελληνικό λαό, αλλά και με την ελπίδα ότι οι επενδύσεις σε νέες, πράσινες, φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες καθώς και η ευρωπαϊκή συνεργασία θα συμβάλουν στο ξεπέρασμα της κρίσης και θα ξαναφέρουμε την ανάπτυξη και τις καλύτερες μέρες για όλους μας. 

Πώς γίνεται η προσχώρηση μιας χώρας στην ΕΕ

Η προσχώρηση μιας χώρας στην ΕΕ δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, αντίθετα μάλιστα είναι μια περίπλοκη διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Η χώρα που επιθυμεί να προσχωρήσει πρέπει να πληρεί τους όρους της προσχώρησης και να εφαρμόζει τους κανόνες της ΕΕ σε όλους τους τομείς.
Κάθε χώρα που πληρεί τους όρους προσχώρησης μπορεί να υποβάλει σχετικό αίτημα. Οι όροι αυτοί είναι γνωστοί ως “κριτήρια της Κοπεγχάγης” και περιλαμβάνουν: *την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, *το σταθερό δημοκρατικό πολίτευμα και το κράτος δικαίου, καθώς και *την αποδοχή του συνόλου της νομοθεσίας της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του ευρώ – όταν λέμε αποδοχή του συνόλου της νομοθεσίας της ΕΕ εννοούμε ότι αυτή πρέπει να ενσωματωθεί μέσα σε συγκεκριμένο και συμφωνημένο χρονικό διάστημα, στην εθνική νομοθεσία κάθε χώρας.

Το σχετικό αίτημα υποβάλλεται στο Συμβούλιο, το οποίο ζητά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αξιολογήσει κατά πόσο η αιτούσα χώρα πληρεί τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Εάν η γνώμη της Επιτροπής είναι θετική, το Συμβούλιο πρέπει στη συνέχεια να εκδώσει εντολή για τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων. Με την έκδοση της εντολής αυτής, ξεκινούν επίσημα οι διαπραγματεύσεις ανά θεματικό τομέα.

Λόγω του τεράστιου αριθμού των κανόνων της ΕΕ, που κάθε υποψήφια χώρα πρέπει να ενσωματώσει στο εθνικό της δίκαιο, χρειάζεται αρκετός χρόνος για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων. Οι υποψήφιες χώρες κατά τη διάρκεια της προενταξιακής περιόδου λαμβάνουν οικονομική, διοικητική και τεχνική στήριξη. Με αυτά τα δεδομένα σήμερα υποψήφιες προς ένταξη χώρες είναι – κατ αλφαβητική σειρά – η Αλβανία, η Ισλανδία, το Μαυροβούνιο, τα Σκόπια, η Σερβία και η Τουρκία. 

Ο προϋπολογισμός της ΕΕ

Ο προϋπολογισμός της ΕΕ χρηματοδοτείται από διάφορες πηγές εσόδων Οι τρεις κυριότερες είναι:

• ένα μικρό ποσοστό (συνήθως γύρω στο 0,7%) του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος κάθε χώρας της ΕΕ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων του προϋπολογισμού. Ο υπολογισμός της συνεισφοράς κάθε κράτους μέλους της ΕΕ γίνεται με γνώμονα την αλληλεγγύη και την ικανότητα πληρωμής. Αν η συνεισφορά αυτή δυσκολεύει υπερβολικά κάποιες χώρες, είναι δυνατό να γίνουν προσαρμογές
• ένα μικρό ποσοστό, συνήθως γύρω στο 0,3%, των εσόδων από τον εναρμονισμένο φόρο προστιθέμενης αξίας κάθε χώρας
• ένα μεγάλο ποσοστό των εισαγωγικών δασμών που επιβάλλονται σε προϊόντα τρίτων χωρών (η χώρα που συλλέγει τον δασμό παρακρατεί ένα μικρό ποσοστό)

Με βάση αυτά που αναφέραμε υπολογίζεται ότι κατά μ.ο. σε κάθε φορολογούμενο ευρωπαίο πολίτη αντιστοιχούν 110 ευρώ. Το μεγαλύτερο ποσοστό το καταβάλλει η Γερμανία. Η Ελλάδα συμμετέχει βέβαια στον κοινοτικό προϋπολογισμό, αλλά να ξέρουμε ότι εισπράττει τουλάχιστο τετραπλάσια από όσα δίνει. Έχουμε δηλαδή θετικό πρόσημα σε αυτής της μορφής συναλλαγές, που θα ήταν ακόμη καλύτερα εάν φροντίζαμε να μη μας επιβάλλονται πρόστιμα, τα μεγαλύτερα πρόστιμα από κάθε άλλο κράτος μέλος.

Τα κράτη μέλη συμφωνούν εκ των προτέρων για το μέγεθος του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού και τους τρόπους χρηματοδότησής του για μια περίοδο αρκετών ετών. Ο προϋπολογισμός της ΕΕ στηρίζει την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Στο πλαίσιο της πολιτικής συνοχής, χρηματοδοτεί επενδύσεις για τη γεφύρωση των οικονομικών διαφορών μεταξύ των χωρών και των περιφερειών της ΕΕ. Βοηθά επίσης σημαντικά στην ανάπτυξη των αγροτικών περιοχών της Ευρώπης και όπως έχουμε πει, σήμερα το 40% του προϋπολογισμού διατίθεται για την χρηματοδότηση της ΚΑΠ – ξεκίνησε από 70% το 1962 και θα κατέβει στο 33% το 2019.

Τον προϋπολογισμό καταρτίζουν από κοινού η Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο. Η Επιτροπή υποβάλλει ένα σχέδιο προς εξέταση στο Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο, που μπορούν να κάνουν αλλαγές, αλλά εάν διαφωνήσουν, πρέπει να βρουν μια συμβιβαστική λύση.

Στον προϋπολογισμό κάθε έτους αναφέρονται τα ποσά που έχουν προσυμφωνηθεί με βάση ένα σχέδιο, το λεγόμενο πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό επιτρέπει στην ΕΕ να σχεδιάζει αποτελεσματικά τα προγράμματα δαπανών αρκετά χρόνια πριν. Το ισχύον πλαίσιο καλύπτει την περίοδο 2014-2020. Το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΔ) καθορίζει τις μακροπρόθεσμες προτεραιότητες και τους περιορισμούς, όσον αφορά τις δαπάνες της ΕΕ.

Ο προϋπολογισμός της ΕΕ χρηματοδοτεί ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, από την ανάπτυξη των αγροτικών περιοχών και την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι την προστασία των εξωτερικών συνόρων και την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. H Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο συμμετέχουν στον καθορισμό του μεγέθους του προϋπολογισμού και του τρόπου κατανομής των δαπανών. Ωστόσο, υπεύθυνη για τις δαπάνες είναι η Επιτροπή. Τα κράτη μέλη και η Επιτροπή μοιράζονται την ευθύνη για το 80% περίπου του προϋπολογισμού. Την τελική ευθύνη για τη διάθεση του προϋπολογισμού έχει η Επιτροπή. Ωστόσο, το 80% των κονδυλίων της Ένωσης το διαχειρίζονται τα κράτη μέλη της ΕΕ.

Σε περιπτώσεις αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών (όπως είναι τα πρόστιμα) η Επιτροπή συνεργάζεται με τα οικεία κράτη μέλη για την ανάκτηση των χρημάτων. Για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια, οι οργανισμοί και οι επιχειρήσεις που λαμβάνουν χρηματοδότηση από την ΕΕ, δημοσιοποιούνται. 

Πώς δαπανώνται τα χρήματα

Ο προϋπολογισμός της ΕΕ φθάνει στα 143 δις ευρώ περίπου και χωρίζεται σε 6 τομείς δαπανών:

• Βιώσιμη ανάπτυξη και φυσικοί πόροι 41,6%
• Οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή 33,3%
• Ανταγωνιστικότητα για την ανάπτυξη και την απασχόληση 11,6%
• Η Ευρώπη στον κόσμο 5,8%
• Διοίκηση 5,9%
• Ειδικά μέσα 0,4%

Σήμερα το μεγαλύτερο μερίδιο αναλογεί στη δημιουργία ανάπτυξης και θέσεων εργασίας και στη μείωση των οικονομικών διαφορών μεταξύ των διάφορων περιφερειών της ΕΕ. Σημαντικότατο μερίδιο διατίθεται επίσης για τη γεωργία, την αγροτική ανάπτυξη, την αλιεία και την προστασία του περιβάλλοντος. Άλλες δαπάνες αφορούν την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος και της παράνομης μετανάστευσης. 

Το ευρώ

Τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα ευρώ τέθηκαν σε κυκλοφορία την 1η Ιανουαρίου 2002. Το ευρώ, η πιο χειροπιαστή απόδειξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι το κοινό νόμισμα 18 κρατών μελών της ευρωζώνης ΕΕ (σε σύνολο 28) και χρησιμοποιείται από 334 εκατομμύρια ανθρώπους κάθε μέρα. Τα πλεονεκτήματα του κοινού νομίσματος γίνονται αμέσως αντιληπτά από οποιονδήποτε ταξιδεύει στο εξωτερικό ή πραγματοποιεί ηλεκτρονικές αγορές από ιστότοπους άλλης χώρας της ΕΕ.

Ένα κοινό νόμισμα προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα, όπως η κατάργηση των συναλλαγματικών διακυμάνσεων και των συναλλαγματικών προμηθειών. Επειδή το διασυνοριακό εμπόριο γίνεται ευκολότερο για τις επιχειρήσεις και η οικονομία είναι πιο σταθερή, επιτυγχάνεται ανάπτυξη και προσφέρονται περισσότερες επιλογές στους καταναλωτές. Ένα κοινό νόμισμα ενθαρρύνει επίσης τους ανθρώπους να ταξιδεύουν και να πραγματοποιούν αγορές σε άλλες χώρες.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το ευρώ αυξάνει την επιρροή της ΕΕ, καθώς είναι το δεύτερο σημαντικότερο διεθνές νόμισμα μετά το δολάριο ΗΠΑ. Βέβαια στη χώρα μας συνδέθηκε με κερδοσκοπικά παιχνίδια με πολλές «στρογγυλοποιήσεις» προς τα πάνω – το παράξενο θα ήταν το αντίθετο – και έτσι το έχουμε άμεσα συνδέσει με την ακρίβεια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτείνεται σε πάνω από 4 εκατομμύρια χλμ² και έχει 503 εκατομμύρια κατοίκους, τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο μετά την Κίνα και την Ινδία, όμως πρέπει να σημειώσουμε ο πληθυσμός της Ευρώπης γερνάει, καθώς αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής αλλά γεννιούνται λιγότερα παιδιά. Από πλευράς έκτασης, η Γαλλία είναι η μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ και η Μάλτα η μικρότερη. 

Όργανα και οργανισμοί της ΕΕ

Το θεσμικό σύστημα της ΕΕ περιλαμβάνει:

• το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου συνεδριάζουν οι ηγέτες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, θέτει τις γενικές προτεραιότητες της ΕΕ
• το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου οι άμεσα εκλεγμένοι ευρωβουλευτές εκπροσωπούν τους ευρωπαίους πολίτες
• την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, της οποίας τα μέλη διορίζονται από τις εθνικές κυβερνήσεις και προωθεί τα συμφέροντα της ΕΕ ως συνόλου
• το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι κυβερνήσεις προασπίζουν τα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους. 

Ευρωπαϊκό Συμβούλιο

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συγκροτείται από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ. Οι συσκέψεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι στην ουσία σύνοδοι κορυφής όπου μετέχουν οι αρχηγοί κράτους ή κυβέρνησης όλων των χωρών της ΕΕ και συναντώνται για να αποφασίσουν τις ευρύτερες στρατηγικές προτεραιότητες και τις κυριότερες πρωτοβουλίες της Ένωσης. Πραγματοποιούνται 4 σύνοδοι κάθε χρόνο όπου προεδρεύει μόνιμος πρόεδρος.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχει διπλό ρόλο:

1. να ορίζει τη γενική κατεύθυνση και τις προτεραιότητες της Ένωσης
2. να εξετάζει περίπλοκα ή ευαίσθητα θέματα που δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν σε κατώτερο επίπεδο διακυβερνητικής συνεργασίας

Αν και ασκεί μεγάλη επιρροή στον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας της ΕΕ, δεν έχει νομοθετική εξουσία. Συνεδριάζει 2 φορές κάθε 6 μήνες συνήθως στις Βρυξέλλες. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφασίζει με συναίνεση, πλην των περιπτώσεων στις οποίες οι Συνθήκες ορίζουν άλλως. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνει αποφάσεις μόνον με ομοφωνία ή με ειδική πλειοψηφία, ανάλογα με το τι ορίζουν οι Συνθήκες. 

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δηλαδή οι ευρωβουλευτές, εκλέγονται με άμεση ψηφοφορία κάθε 5 χρόνια και αντιπροσωπεύουν τους πολίτες της ΕΕ. Το Κοινοβούλιο ασκεί τη νομοθετική εξουσία, από κοινού με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι κύριες αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι τρεις:

1. συζητά και θεσπίζει ευρωπαϊκούς νόμους, μαζί με το Συμβούλιο
2. ελέγχει εξονυχιστικά τις δραστηριότητες άλλων οργάνων της ΕΕ, ιδιαίτερα της Επιτροπής, εξασφαλίζοντας τη δημοκρατική τους λειτουργία
3. συζητά και εγκρίνει τον προϋπολογισμό της ΕΕ, μαζί με το Συμβούλιο

Ο αριθμός των ευρωβουλευτών κάθε χώρας είναι γενικά ανάλογος με τον πληθυσμό της. Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει λιγότερους από 6 και περισσότερους από 96 ευρωβουλευτές, ενώ ο συνολικός αριθμός των ευρωβουλευτών δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 751 (750 συν ο πρόεδρος). Οι ευρωβουλευτές χωρίζονται σε ομάδες με βάση την πολιτική τους ταυτότητα, και όχι τη χώρα τους.

Σε πολλούς τομείς, όπως η προστασία του καταναλωτή και το περιβάλλον, το Κοινοβούλιο συνεργάζεται με το Συμβούλιο (το οποίο εκπροσωπεί τις εθνικές κυβερνήσεις) προκειμένου να λάβουν αποφάσεις σχετικά με το περιεχόμενο και την επίσημη έγκριση των νόμων της ΕΕ.

Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, το φάσμα των πολιτικών που υπάγονται στη νεοθεσπισθείσα «συνήθη νομοθετική διαδικασία» έχει διευρυνθεί, γεγονός που αυξάνει την επιρροή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη διαμόρφωση των νόμων σε τομείς, όπως η γεωργία, η ενεργειακή πολιτική, η μετανάστευση και τα ταμεία της ΕΕ. Η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου απαιτείται επίσης για τη λήψη και άλλων πολύ σημαντικών αποφάσεων, όπως η έγκριση της προσχώρησης νέων χωρών μελών στην ΕΕ.

Το Κοινοβούλιο ασκεί επιρροή στα άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Όταν διορίζεται η νέα Επιτροπή, τα 28 της μέλη (ένα από κάθε χώρα της ΕΕ) δεν μπορούν αναλάβουν καθήκοντα έως ότου εγκρίνει τον διορισμό τους το Κοινοβούλιο. Εάν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν συμφωνούν με τον διορισμό ενός υποψηφίου, μπορούν να απορρίψουν ολόκληρο το σχήμα. Το Κοινοβούλιο ελέγχει την Επιτροπή εξετάζοντας τις εκθέσεις της και υποβάλλοντας ερωτήσεις στους επιτρόπους. Σημαντικός είναι ο ρόλος των επιτροπών του Κοινοβουλίου για τον σκοπό αυτόν, όπου οι ευρωβουλευτές εξετάζουν τις αιτήσεις πολιτών και συγκροτούν εξεταστικές επιτροπές.

Όταν οι ηγέτες των κρατών μελών συνεδριάζουν κατά τις συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το Κοινοβούλιο διατυπώνει τη γνώμη του για τα θέματα της ατζέντας.

Το Κοινοβούλιο εγκρίνει τον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΕ, παρακολουθεί πώς δαπανάται και κάθε χρόνο αποφαίνεται σχετικά με τη διαχείριση του προϋπολογισμού του προηγούμενου έτους από την Επιτροπή. Οι «σύνοδοι ολομέλειας» του Ευρωκοινοβουλίου γίνονται στο Στρασβούργο, οι συνεδριάσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών γίνονται στις Βρυξέλλες και οι διοικητικές του υπηρεσίες φιλοξενούνται στο Λουξεμβούργο. 

Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συγκροτείται από τους επιτρόπους και είναι ένα από τα κύρια θεσμικά όργανα της ΕΕ. Εκπροσωπεί και προασπίζει τα συμφέροντα της ΕΕ στο σύνολό της. Καταρτίζει προτάσεις για νέα νομοθεσία και διαχειρίζεται σε καθημερινή βάση την υλοποίηση των πολιτικών και τη διάθεση των κονδυλίων της ΕΕ.

Οι 28 επίτροποι (ένας από κάθε χώρα της ΕΕ) αποτελούν την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η θητεία τους διαρκεί 5 χρόνια. Κάθε επίτροπος αναλαμβάνει την ευθύνη για συγκεκριμένους τομείς πολιτικής σύμφωνα με τα καθήκοντα που του αναθέτει ο πρόεδρος της Επιτροπής.

Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Στο Συμβούλιο της ΕΕ συνεδριάζουν οι υπουργοί όλων των χωρών μελών της ΕΕ για να εγκρίνουν νόμους και να συντονίσουν τις εθνικές τους πολιτικές.
Ο ρόλος του Συμβουλίου της ΕΕ είναι να:

• Θεσπίζει τη νομοθεσία της ΕΕ
• Συντονίζει τις οικονομικές πολιτικές των χωρών μελών της ΕΕ
• Υπογράφει συμφωνίες μεταξύ της ΕΕ και άλλων χωρών
• Εγκρίνει τον ετήσιο προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Χαράσσει την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας της ΕΕ
• Συντονίζει τη συνεργασία μεταξύ δικαστικών αρχών και αστυνομικών δυνάμεων των χωρών μελών

Τα κύρια όργανα που συμμετέχουν στη θέσπιση της νομοθεσίας της ΕΕ είναι: το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τα τρία αυτά θεσμικά όργανα παράγουν μαζί μέσω της λεγόμενης «Συνήθους Νομοθετικής Διαδικασίας» τις πολιτικές και τους νόμους που τίθενται σε εφαρμογή σε όλη την ΕΕ. Κατά κανόνα, η Επιτροπή προτείνει νέους νόμους και το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο τους εγκρίνουν. Στη συνέχεια, οι νομοθετικές αυτές πράξεις τίθενται σε εφαρμογή από τα κράτη μέλη και την Επιτροπή η οποία μεριμνά και για την ορθή εφαρμογή των νόμων. Το Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο έχουν από κοινού τον τελευταίο λόγο για τη νομοθεσία που προτείνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Οι χώρες μέλη της ΕΕ αποφάσισαν ότι επιθυμούν μια συνολική οικονομική πολιτική για την Ευρώπη, την οποία συντονίζουν οι υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών όλων των χωρών μελών. Έχουν θέσει επίσης ως στόχο τη δημιουργία περισσότερων θέσεων απασχόλησης καθώς και την αναβάθμιση της παιδείας, της υγειονομικής περίθαλψης και των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας. Μολονότι η διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής εξακολουθεί να αποτελεί ευθύνη της κάθε χώρας, όλες οι χώρες μαζί μπορούν να συμφωνήσουν στη θέσπιση κοινών στόχων και να αντλήσουν χρήσιμα συμπεράσματα ανταλλάσσοντας τις εμπειρίες τους.

Το Συμβούλιο υπογράφει συμφωνίες εξ ονόματος της ΕΕ σε διάφορους τομείς, όπως το περιβάλλον, το εμπόριο, η ανάπτυξη, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, η αλιεία, η επιστήμη, η τεχνολογία και οι μεταφορές. Οι εθνικές κυβερνήσεις διατηρούν τον έλεγχο σε αυτούς τους τομείς, ωστόσο συνεργάζονται για να χαράξουν μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική (γνωστή ως “κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας”). Το Συμβούλιο είναι ο κύριος φορέας ανάπτυξης της συνεργασίας αυτής.

Η ΕΕ δεν έχει δικό της στρατό. Για να μπορεί όμως να αντιδρά ταχύτερα σε τυχόν διεθνείς συγκρούσεις και φυσικές καταστροφές, ορισμένες χώρες της ΕΕ παρέχουν στρατό για τη δημιουργία δύναμης ταχείας αντίδρασης της οποίας ο ρόλος περιορίζεται στην προσφορά ανθρωπιστικού έργου, σε αποστολές διάσωσης και αποστολές διατήρησης της ειρήνης.

Όλοι οι πολίτες της ΕΕ πρέπει να έχουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στη δικαιοσύνη σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ. Στο Συμβούλιο, οι υπουργοί Δικαιοσύνης καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες ώστε οι δικαστικές αποφάσεις που εκδίδονται σε μια χώρα της ΕΕ (π.χ. σε υποθέσεις διαζυγίων) να αναγνωρίζονται από όλες τις άλλες χώρες της Ένωσης.
Οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Εσωτερικών συντονίζουν την αστυνόμευση στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, καθώς και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος.

Σε κάθε συνεδρίαση του Συμβουλίου, κάθε χώρα εκπροσωπείται από τον υπουργό της που είναι αρμόδιος για τον εκάστοτε τομέα πολιτικής, π.χ. από τον υπουργό Περιβάλλοντος όταν η υπουργική σύσκεψη αφορά περιβαλλοντικά θέματα. Στην περίπτωση αυτή, η σύσκεψη ονομάζεται “Συμβούλιο Περιβάλλοντος”.

Το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών διαθέτει μόνιμο πρόεδρο, τον Ύπατο Εκπρόσωπο για την Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας της ΕΕ. Σε όλες τις άλλες συσκέψεις του Συμβουλίου προεδρεύει ο αρμόδιος υπουργός της χώρας που ασκεί την εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ. Οι προεδρίες έχουν καθορισθεί για την περίοδο 2011-2020 .

Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ λαμβάνονται, κατά κανόνα, με ειδική πλειοψηφία. Ο αριθμός των ψήφων που διαθέτει μια χώρα είναι ανάλογος με τον πληθυσμό της, αλλά τα αριθμητικά στοιχεία σταθμίζονται υπέρ των χωρών με τον μικρότερο πληθυσμό:

Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ηνωμένο Βασίλειο: 29 ψήφοι
Ισπανία και Πολωνία: 27
Ρουμανία: 14
Κάτω Χώρες: 13
Βέλγιο, Τσεχική Δημοκρατία, Ελλάδα, Ουγγαρία και Πορτογαλία: 12
Αυστρία, Βουλγαρία και Σουηδία: 10
Κροατία, Δανία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Σλοβακία και Φινλανδία: 7
Κύπρος, Εσθονία, Λετονία, Λουξεμβούργο και Σλοβενία: 4
Μάλτα: 3

Για τις ψηφοφορίες στο Συμβούλιο ισχύει ο κανόνας της “ειδικής πλειοψηφίας”. Ειδική πλειοψηφία επιτυγχάνεται όταν:

• η πλειονότητα των 28 χωρών μελών της ΕΕ ψηφίζει υπέρ (ορισμένες φορές είναι απαραίτητη η πλειοψηφία των δύο τρίτων)
• λαμβάνονται τουλάχιστον 260 από τις 352 ψήφους
• μια χώρα μέλος μπορεί επίσης να ζητήσει να ελεγχθεί κατά πόσο η πλειοψηφία αντιπροσωπεύει το 62% τουλάχιστον του συνολικού πληθυσμού. Εάν αυτό δεν ισχύει, η πρόταση δεν μπορεί να εγκριθεί

Στις ψηφοφορίες που αφορούν ευαίσθητα θέματα, όπως η ασφάλεια, οι εξωτερικές υποθέσεις και η φορολογία, οι αποφάσεις του Συμβουλίου πρέπει να είναι ομόφωνες. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και μία μόνον χώρα μπορεί να θέσει βέτο σε μια απόφαση. Από το 2014, εφαρμόζεται το «σύστημα ψηφοφορίας με διπλή πλειοψηφία». Για την έγκριση δηλαδή μιας πρότασης, θα είναι απαραίτητη η στήριξή της από δύο είδη πλειοψηφίας: την πλειοψηφία των χωρών (τουλάχιστον 15) και την πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ (οι χώρες που ψηφίζουν υπέρ πρέπει να αντιπροσωπεύουν το 65% τουλάχιστον του πληθυσμού της ΕΕ). 

Άλλα θεσμικά όργανα της ΕΕ

Άλλα σημαντικά θεσμικά όργανα της ΕΕ είναι:

• το Δικαστήριο που εξασφαλίζει την τήρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας
• το Ελεγκτικό Συνέδριο που ελέγχει τη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων της Ένωσης.

Οι εξουσίες και τα καθήκοντα όλων αυτών των θεσμικών οργάνων καθορίζονται στις Συνθήκες οι οποίες αποτελούν τη νομική βάση για όλες τις ενέργειες της ΕΕ. Οι Συνθήκες θεσπίζουν επίσης τους κανόνες και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούν τα θεσμικά όργανα της Ένωσης. Οι Συνθήκες εγκρίνονται από τους προέδρους και τους πρωθυπουργούς όλων των κρατών μελών της ΕΕ και στη συνέχεια κυρώνονται από τα κοινοβούλιά τους.

Η ΕΕ έχει επίσης ορισμένα άλλα θεσμικά όργανα και διοργανικούς φορείς με ειδικό ρόλο:

• την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που είναι υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική
• την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης (EEAS) που επικουρεί τον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας. Ο πρόεδρος, προεδρεύει του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, εφαρμόζει την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας, ενώ παράλληλα μεριμνά για τη συνοχή και τον συντονισμό της εξωτερικής δράσης της ΕΕ
• την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή που αντιπροσωπεύει την κοινωνία των πολιτών, τους εργοδότες και τους εργαζομένους
• την Επιτροπή των Περιφερειών που εκπροσωπεί την τοπική αυτοδιοίκηση και την περιφερειακή διοίκηση
• την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων που χρηματοδοτεί επενδυτικά έργα της Ένωσης και βοηθάει μικρές επιχειρήσεις μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων
• τον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή που ερευνά τις καταγγελίες πολιτών κατά των θεσμικών οργάνων ή οργανισμών της ΕΕ για λόγους κακής διοίκησης
• τον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων που διαφυλάττει τον απόρρητο χαρακτήρα των προσωπικών δεδομένων των πολιτών
• την Υπηρεσία Εκδόσεων που δημοσιεύει πληροφοριακό υλικό σχετικά με την ΕΕ
• την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Επιλογής Προσωπικού που προσλαμβάνει προσωπικό για τα θεσμικά όργανα και τους οργανισμούς της Ένωσης,
• την Ευρωπαϊκή Σχολή Δημόσιας Διοίκησης που παρέχει επιμόρφωση σχετικά με συγκεκριμένους τομείς στο προσωπικό της ΕΕ
• μια σειρά εξειδικευμένων οργανισμών και αποκεντρωμένων φορέων που έχουν διάφορα τεχνικά, επιστημονικά και διοικητικά καθήκοντα

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.