Η απομαγευση των «μαγων» του κατωτατου μισθου

Επαίρεται η κυβέρνηση για την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 39,11 ευρώ καθαρά, που αφορά ονομαστική αύξηση και όχι ουσιαστική διότι δεν βελτιώνει τη ζωή των εργαζομένων, λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών που καθορίζουν οικονομικά την καθημερινότητά τους. Ακούσαμε μάλιστα και ευφυολογήματα από τον Κωστή Χατζηδάκη. Είπε θριαμβολογώντας ότι «ενώ η αύξηση του πληθωρισμού από το 2019 έως το 2024 είναι σωρευτικά 16,5%, η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι 28%». Μα αυτός είναι ο πληθωρισμός που αφορά τους χαμηλόμισθους, ιδιαίτερα τους αμειβόμενους με τον κατώτατο μισθό ή είναι ο πληθωρισμός των αγαθών πρώτης ανάγκης που είναι αναγκαία για την επιβίωση; Διαβάζουμε ότι σύμφωνα με την Eurostat η Ελλάδα είχε τον περασμένο Ιανουάριο τον μεγαλύτερο πληθωρισμό τροφίμων μεταξύ των 27 κρατών μελών της ΕΕ και ανήλθε στο 8,3%. Πρόκειται για μόνιμη κατάσταση. Για παράδειγμα, τον Μάιο του 2023 ενώ ο πληθωρισμός κατέγραφε αύξηση 2,8%, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα έτρεχε με 11,6%, στα ρούχα – παπούτσια με 11,8%, σε υγεία – φάρμακα 11,8% και στη στέγαση άνω του 30%. Αυτός είναι ο πληθωρισμός που στοιχειώνει τους εργαζόμενους. Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης περνούσε το νομοθετικό του έκτρωμα τον περασμένο φθινόπωρο για τα εργασιακά, με τη δυνατότητα πενθήμερης εργασίας μέχρι 13 ώρες ημερησίως σε δύο και πλέον εργοδότες και επιπλέον εργασία Σάββατο και Κυριακή και επαίρονταν ότι οι εργαζόμενοι θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα εργασθεί την Κυριακή, ουσιαστικά αποκάλυπτε την πραγματικότητα για τη συμβολική αγοραστική αξία του κατώτατου μισθού αλλά και όσων ονομαστικών αυξήσεων θα ακολουθήσουν.

Ποιο είναι το κριτήριο που καθόριζε την ελάχιστη αμοιβή της εργασίας στη Δύση, δηλαδή του  κατώτατου μισθού; Ήταν και είναι το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, με άλλα λόγια το κόστος επιβίωσης των εργαζομένων  ώστε να συνεχίζουν υγιείς να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, ένα κριτήριο με μεγαλύτερη αξία σήμερα με οξυμμένο το δημογραφικό πρόβλημα. Όμως, σύμφωνα με την έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών, ένα στα δύο νοικοκυριά, το 47% στο σύνολό τους, αντιμετώπιζε πέρυσι, το 2023, δυσκολία στην πληρωμή του ενοικίου, της δόσης δανείου ή πάγιων λογαριασμών ενώ ένα χρόνο πριν το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 29,1%. Σχεδόν ένας στους τέσσερεις δεν πήγε στον γιατρό, ενώ ένας στους τρεις δεν επισκέφθηκε τον οδοντίατρο, αν και χρειαζόταν (Καθημερινή 4/4/2024) και ολοφάνερο πώς ζουν  οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο μισθό αλλά και ο εξοντωτικός χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται με την αποκαθήλωση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΣΥ.  Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε πάλι η Eurostat στις 26 Μαρτίου, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης διαμορφώθηκε στην Ελλάδα το 2023 στο 67% του ευρωπαϊκού μέσου όρου με τη χώρα μας να καταλαμβάνει την 26η θέση μεταξύ των «27» με τη Βουλγαρία στη τελευταία θέση!. Ενώ το 2013 ήταν στο 72% και το 2009 στο 95% του ευρωπαϊκού μέσου όρου (Καθημερινή 4/4/2024). Από το κακό στο χειρότερο κάθε χρόνο. Μάλιστα, όπως ανακοίνωσε η Εργάνη, τον περασμένο Φεβρουάριο, το ένα τρίτο των μισθωτών αμείβονταν μόνο με 800 ή και λιγότερα ευρώ το μήνα και αυτά μεικτά, όχι στο χέρι, το 53% είχε μεικτό μισθό 1000 ευρώ ή και λιγότερα και μόλις το 10% εξ αυτών είχε μεικτό μισθό μεγαλύτερο από 2000 ευρώ μεικτά. Γι’ αυτό η επίδειξη πλούτου που παρατηρείται στην Ελλάδα, αποδεικνύει ότι οι ανισότητες στη χώρα μας συνεχώς διευρύνονται.

Τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, που εξαϋλώνονται πολύ πριν την ανακοίνωσή τους, τις διαφημίζει η κυβέρνηση  για να εξωραΐζει τις τοξικές μεταρρυθμίσεις της, τη διάλυση του επιτελικού κράτους στα Τέμπη, στους Αγίους Αναργύρους, παντού. Όσο η ζήτηση μειώνεται στη Δύση, λόγω της αύξησης της ανεργίας και της συρρίκνωσης του κράτους πρόνοιας, το κεφάλαιο αναπληρώνει τις απώλειές του συσσωρεύοντας πλούτο μέσω της υπεξαίρεσης κοινωνικών κατακτήσεων που αποτελούσαν τις σταθερές της ευημερίας στη Δύση. Γιαυτό, όπως προειδοποιεί ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν κάποιες μισθολογικές αυξήσεις από το κεφάλαιο, τις επιστρέφουν σε μεγαλύτερο βαθμό προκειμένου π.χ. να αποκτήσουν σπίτι σε συνθήκες κερδοσκοπίας στην αγορά ακινήτων ή μέσω της υπεξαίρεσης κοινωνικών αγαθών, με την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της φροντίδας της υγείας, της παιδείας, και άλλων υπηρεσιών.

Η εξαθλίωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα, αποσκοπεί να δημιουργήσει  ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για το κεφάλαιο. Αλλά βλέπουμε ότι η κυβέρνηση ούτε αυτό μπορεί να αξιοποιήσει αφού οι θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών κλείνουν η μία μετά την άλλη, όπως της Sonoco Hellas που πρόσφατα έκλεισε τα δύο εργοστάσιά της σε Θεσσαλονίκη και Κιλκίς ταυτόχρονα με την υαλουργία «Γιούλα» ενώ το 2023 προηγήθηκε το κλείσιμο ακόμη τεσσάρων εργοστασίων θυγατρικών πολυεθνικών (Καθημερινή 28/3/2024). Επενδύουν μόνον στο real estate, με θυγατρικές τους που δανειοδοτούνται από ελληνικές τράπεζες ή στις αγορές κόκκινων δανείων ή μεταφέρουν στη χώρα τα data centers που υποδεχόμαστε μετά βαΐων και κλάδων ενώ τα διώχνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Τι θα ακολουθήσει; Το κεφάλαιο ποτέ δεν εξαντλεί την επινοητικότητά του, όσο βρίσκει κυβερνήσεις σε ρόλο ατζέντη των συμφερόντων του, όπως τις χαρακτηρίζει ο Ζακ Ρανσιέρ, και όσο οι λαοί δεν αντιστέκονται.  Όπως μάλιστα επισημαίνει ο Γάλλος φιλόσοφος, «η απόλυτη ταύτιση της πολιτικής με τη διαχείριση του κεφαλαίου… αποτελεί την ανοιχτά διακηρυγμένη αλήθεια μέσω της οποίας οι κυβερνήσεις μας αποκτούν νομιμοποίηση». Αυτό δηλαδή που απροκάλυπτα συμβαίνει στη χώρα μας.

Αλεξανδρούπολη, 7/4/2024

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.