Η αθανατη διχονοια των Ελληνων

Λατομεία θυμίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα:
Ολημερίς κι ολονυχτίς τραντάζονται από εκρήξεις, σκεπάζοντας από κουρνιαχτά πνίγονται στη βοή και την αντάρα.

Μόνο που είναι νταμάρια αλλόκοτα: οι μεγάλοι και μικροί μιναδόροι βάζουν αδιάκοπα φουρνέλα και βγάζουν πέτρες, όχι για τις πουλήσουν, αλλά για να τις ρίξουν κατακέφαλα ο ένας στον άλλον. Μα οι πετροκόποι το χαβά τους, οι πιο φιλίστορες μάλιστα καμαρώνουν κι’ απαντούν: τούτη η φαγωμάρα – λένε – αποδείχνει ατράνταχτα την ελληνική ταυτότητα τους και μαρτυράει πόσο καθαρόαιμοι απόγονοι των παλαιότατων προγόνων μας είμαστε. Πλάι στα μεγάλα, τα μοναδικά χαρίσματα κι αρετές τους, οι Έλληνες τάιζαν ανέκαθεν το σαράκι της διχόνοιας, της διχοστασίας, της έριδας – που’ ναι γέννημα – θρέμμα της εγωπάθειας, της φιλαρχίας, του φθόνου.

Και η πιο θανάσιμη αμαρτία, το πιο ολέθριο λάθος, η πιο επαίσχυντη ήττα, ήταν κι’ έμεινε η διχόνοια που γεννοβόλησε τόσες αλληλοσφαγές και τόσες υποδουλώσεις Πέρσες, Ρωμαίους, Φράγκους, Τούρκους κι όποιου άλλου φυράματος επιδρομείς, εξωτερικούς κι εσωτερικούς.
Αρχαίων τούτο πάθος Ελλήνων οι προς αλλήλους στασιάζοντες αεί και τους υπερέχειν δοκούντες καθαιρείν θέλοντες, ετρύχωσιν την Ελλάδα.
(«Παμπάλαια τούτη η αρρώστια των Ελλήνων, που μαλώνοντας αδιάκοπα, μεταξύ τους και θέλοντας να γκρεμίζουν όσους υπερέχουν, καταστρέψανε την Ελλάδα»), θα πει ο Σύρος ιστορικός του Γ’ αιώνα Ηρωδιανός .
 
Και κάποιος «παθός», ένας ανώνυμος ποιητής θα γράψει μετά την Άλωση:
 
«Τρία πράγματα εχάλασαν την Ρωμανίαν όλην:
Ο φθόνος, η φιλαργυρία και η κενή ελπίδα». Τι σύνοψη αμαρτιών σ’ ένα στίχο!..
Και λίγο αργότερα (1470), ο (Τραπεζούντιος) καρδινάλιος Βησσαρίων, γράφει στους ηγεμόνες της Δύσης:
«τίποτε άλλο δεν κατέστρεψε αυτό το μέρος της οικουμένης (Βυζαντινή αυτοκρατορία) παρά μόνον η διχόνοια, τίποτε άλλο δεν κατέστρεψε αυτό το μέρος της οικουμένης παρά μόνον οι εμφύλιοι πόλεμοι, κι όχι μόνο στα αρχαία χρόνια».
 
Και δύο αιώνες αργότερα, ο Ηλίας Μηνιάτης θα κηρύξει:
«Τόσον μεγαλείον του Γένους μας, τόση δόξα ηξεύρετε πως ηφανίσθη, όχι από την δύναμιν των Περσών, όχι από το σπαθί των Αγαρηνών, και των Τουρκομάνων, αλλά από τον φθόνο μας. Εμείς εκαταχαλασθήκαμεν , διότι αναμεσάν μας εκαταφαγωθήκαμεν».

Ακόμα και τη μεγάλην ώραν της Επανάστασης , δεν ξεριζόσαμε αυτό το «έλκος ψυχής» (όπως τ’ ονόμαζε ο Κοραής κωφεύοντας στις εκκλήσεις του Σολωμού (…«Εάν μισούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει ελευθερία ». Και η ευγενής παράδοση συνεχίστηκε ασταμάτητα, με εθνικούς διχασμούς κι εμφύλιους σπαραγμούς, που στάθηκαν η αφορμή και η δικαιολογία για ξενικές κατοχές, τυραννίες, δικτατορίες, αυλοκρατίες, καταστροφές ανεπανόρθωτες.
Μιλάνε για «ενότητες» και «ομοψυχίες » που πονάνε τάχα τους πάντες ενώ εκείνο που πραγματικά τους πονάει είναι το αβυσσαλέο ερώτημα:
«Ποιος ,ποιον, όπως είπε ο Λένιν.
Ποιος κυβερνά ποιόν;
Ποιος ταΐζει ποιον;
Ποιος είναι καλύτερος από ποιόν;
Ποιος είναι δημοκρατικότερος από ποιον;
Και ποιος επωφελείται από τις διχόνοιες και διχοστασίες μας;
Οι άλλοι πάντα.»
Βάζουμε δυναμίτες στα κομματικά και εθνικά νταμάρια , την ώρα που εσωτερικά κι εξωτερικά, το λατομείον η Ελλάς σείεται συθέμελα.
 
Μια ηπειρωτική παροιμία της τουρκοκρατίας έλεγε ειρωνικά:
«Ρωμέικος καβγάς, Τούρκικος χαλβάς».
Και δεν παύουμε, καβγαδίζοντας, να προσφέρουμε τόνους χαλβά στους κάθε είδους επιβουλείς που απειλούν την εθνική μας κυριαρχία.
 
Υ.Γ. Τον Ελληνικό ερειπιώνα, μόνο ένα θαύμα τον κρατάει ακόμη όρθιο…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.