Φλας Αριστερα

 
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια τυπική περίπτωση αριστερού κόμματος ή αν συνιστά μια μη-τυπική, με χαρακτηριστικά ιδιαιτερότητας (συμβατά ή ασύμβατα με την Μαρξική θεωρία και πράξη).
 
Ας αρχίσουμε από τα δεδομένα:
 
-δυαδική  η φύση της διακυβέρνησης: ιδεολογία και συγκυρία/συνθήκες
-τριαδικοί οι κίνδυνοι: αναγκαιότητα-συμπτωματικότητα-σκοπιμότητα
-μεγάλη πρόκληση: τα κενά της Ιστορίας και της Γεωπολιτικής
-απλουστευτικό αλλά καίριο το δίλημμα: με ποιους είσαι;
 
Η προσαρμογή, εναρμόνιση ή υποταγή στις (έστω αρνητικές) περιστάσεις δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, ως δυναμικά και συνεχώς μεταβαλλόμενο/εξελισσόμενο σύστημα ιδεών, βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση/ενότητα με την κοινωνική πραγματικότητα, την οποία καλείται να επηρεάσει χωρίς να την «καπελώσει». Κοινωνικός ρυθμιστής αλλά όχι αυταρχικός επιδιαιτητής. Ούτε προφανώς ουδέτερος θεατής των γεγονότων.
 
Οι αποφάσεις (κι όχι οι διακηρύξεις)  μιας Κυβέρνησης είναι αυτές που αποτυπώνουν το είδος της κοινωνικής πολιτικής/ευαισθησίας του κυβερνώντος κόμματος (ή έστω της ηγεσίας του).
 
«Κίνητρα/στόχοι-σχεδιασμός-λήψη απόφασης-ολοκλήρωση δράσης» συγκροτούν το τετράγωνο του πολιτικού προσανατολισμού.
 
Αν τόσο η γενική πολιτική (άξονες διακυβέρνησης σύμφωνα με τις Βασικές Αρχές), όσο και η ειδική πολιτική (πλαίσια ανάπτυξης) και η ιδιαίτερη πολιτική (διαχείριση κρίσεων) καθίστανται δυσλειτουργικές τότε η ζυγοστάθμιση οφέλους/ζημίας, δικαιωμάτων/υποχρεώσεων δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η ιδεολογική προσέγγιση «παραμορφώνεται» και η κοινωνική συνείδηση αλλοτριώνεται.
 
Τα τέσσερα κακά που πρέπει ν’ αποφευχθούν είναι:
 
-μηχανισμοί αντί για οργανωτικές δομές
-πολιτικές με βάση τα ίχνη του παρελθόντος αντί για ζύμωση νέων ιδεών
-τυφλές/βίαιες συγκρούσεις με την κοινωνία αντί για συμπεφωνημένες συγκλίσεις
-θεσμικοκατασταλτικές οριοθετήσεις αντί για κοινωνικές αποσυμπιέσεις
 
Ανάμεσα στη φύση των συστατικών χαρακτηριστικών της ασκούμενης πολιτικής και στη βαρύτητα των αποφάσεων υπέρ των αδύναμων παρεμβαίνει συχνά-πυκνά ο υπερτονισμός μιας -πάντοτε έκτακτης- βαθμίδας ειδικών παραγόντων (σε διαλεκτικές αλληλεξαρτήσεις με διάφορες «δουλείες»)  που θολώνει την ατμόσφαιρα. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα μοιάζει θετικό, τα δεδομένα του έχουν τη δική τους αυτοτελή ιστορικοπολιτική σημασία.
 
Από την άλλη το πέρασμα από μία συντηρητική πολιτική δομή σε μιάν άλλη προοδευτικότερη, διαμέσου της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, προκαλεί φαινόμενα μη-κανονικότητας, αφού οξύνει τις διαφορές/αντιθέσεις της πρώην «ομαλότητας», του πρώην κοινωνικού ντετερμινισμού. Το θέμα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Η απελευθέρωση δυνάμεων φέρνει στην επιφάνεια την ανάγκη διαμόρφωσης νέων αξιών/αξιωμάτων και υπέρβασης των παλαιών τσιτάτων.
 
Μ’ αυτά και μ’ αυτά αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παραβιάσει την παλιά κανονικότητα (άραγε υπήρχε ή μήπως έτσι αποκαλούσαμε την ανομία;) είναι τώρα υποχρεωμένος να δημιουργήσει μιαν άλλη βασισμένη σε όρια, κανόνες κι επάλληλες συναινέσεις.
 
Πολλά σήματα (κινδύνου;) και μηνύματα (εκτροπής;) προειδοποιούν ότι η Κυβερνώσα δεν είναι ακριβώς Αριστερά αλλά ένα μόρφωμα εξαιρετικών περιστάσεων.
 
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν ελέγχει τις περιστάσεις ή αν ελέγχεται (και ως πού; και ως πότε;) από αυτές.
 
ΥΓ.: «Τιμώ ασφαλώς τα ένδοξα εκθέματα που δεν αγγίζει ο χρόνος
…βυθίζομαι σ’ αυτές τις ανεξάντλητες προθήκες» (Σωτήρης Σαράκης)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.