Απο την καλο-ποιηση (φιλικοτητα) των ζωων προς τον ανθρωπο

(συμβολή στη σχεδίαση μίας εγκληματολογικής προσέγγισης)

Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο

Μα είμαστε μόνοι στο χάος

Ζαχαρίας Στουφής, Ονειροπληξία

Προφανώς μία ανάλυση της βίας κατά των ζώων και της νομικής/ψυχολογικής/κοινωνικής αντιμετώπισης των δραστών απαιτεί και προϋποθέτει μία βαθιά κι ενδελεχή παρουσίαση όλων των πτυχών του φαινομένου. Στο κείμενό μας αυτό θα περιοριστούμε σε ένα προσχέδιο προβολής  των βασικών, κατά τη γνώμη μας, (φιλοσοφικο-)εγκληματολογικών παραμέτρων.

1.Αν η όποια επιθετικότητα των ζώων θα μπορούσε να ερμηνευτεί στη βάση θεωριών περί ενστίκτων (φόβου ή επιβίωσης), αναρωτιέμαι ποιο «αντ-αγωνιστικό ένστικτο» οδηγεί τον άνθρωπο στην επίθεση κατά ενός ζώου, ιδίως ζώου φιλικής συντροφιάς.

Επειδή δεν είμαστε πλέον αυστραλοπίθηκοι για να κουβαλάμε «τη νοοτροπία του σαρκοβόρου», ούτε προάνθρωποι για να στερούμαστε αίσθησης ευθύνης για τις πράξεις μας, ούτε κάποιο ειδικό ορμέμφυτο μας πιέζει για ν’ αποδείξουμε την κυρίαρχη θέση μας επί του κόσμου, αυτή η κακοήθης επιθετικότητα και βιαιότητα δύσκολα προσεγγίζεται από τις κλασικές εγκληματολογικές θεωρίες

2. Η βία για την βία, χωρίς σκοπό και δίχως ενοχή, ίσως να σηματοδοτεί μία εκτόνωση σκληρότητας κι αναλγησίας, που συνήθως χαρακτηρίζουν άτομα με νευρωτική ή εγκληματοειδή προδιάθεση, τα οποία αδυνατούν να αυτο-ελέγξουν τις αντιδράσεις τους και να συμμορφωθούν με τους πολιτισμικούς και κοινωνικούς κανόνες.

Υπερθυμικοί, υπομανιακοί, καταθυμικοί, ψυχικά ευμετάβλητοι, παρορμητικοί, εκρηκτικοί, συναισθηματικά ψυχροί αναζητούν φήμη και κύρος στο να βασανίζουν ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Από εγκληματολογική σκοπιά μπορεί να ενταχθούν στους κατ’εξακολούθηση ηδονιστές  ή επικυρίαρχους, οι οποίοι αυτοεπιβεβαιώνονται με την απόλυτη εξουσία επί των θυμάτων τους. Η απρόκλητη πρόκληση πόνου ενέχει και στοιχεία σαδισμού, τα οποία αυξάνουν την ικανοποίηση του δράστη

3.Πολλές φορές η κακοποίηση των ζώων συνδέεται με διάφορες μορφές ενδοοικογενειακής βίας, αφού τα επιθετικά στοιχεία της προσωπικότητας του δράστη δεν οριοθετούνται.

Το ηθικό status όσων κακοποιούν ή θανατώνουν ζώα, καθώς και η έλλειψη συνείδησης ως προς τα δικαιώματα των ευάλωτων άλλων (ανθρώπων και ζώων) στη ζωή και στην υγεία, συνιστά τη βάση πολλών παρεκκλίσεων, του εγκλήματος συμπεριλαμβανομένου. Ούτε τα παιδιά, ούτε τα αδύναμα μέλη της οικογένειας, ούτε τα ζώα συντροφιάς αποτελούν κάποιου είδους «αντικείμενα», τα οποία ο δράστης μπορεί να τα διαχειρίζεται/διαθέτει σαν «αφέντης»

4.Το ανθρώπινο σώμα για ορισμένους είναι «ομοούσιον προς εκείνο των ζώων», αφού «εξ αλλοειδών ζώων εγένετο άνθρωπος». Ας μην ξεχνάμε ότι οι αλχημιστές επιχείρησαν κατά το Μεσαίωνα να δημιουργήσουν humunculum, δηλαδή «ζώον ανθρωποειδές», φτιαγμένο από πηλό κι ας προσέξουμε τον σεβασμό που επιδεικνύουν οι Ινδιάνοι στα ζώα, ως αδελφά πλάσματα της φύσης.

5. Έχει ορθώς λεχθεί ότι «η αγάπη προς τα ζώα είναι ανθρωπισμός» αλλά και σοβαρή ένδειξη για το επίπεδο των πολιτισμικών αξιών μίας κοινωνίας. Τα ζώα, ως συγκάτοικοι και συνιδιοκτήτες του κοινού μας πλανήτη, μας δημιουργούν και ευθύνες και δεν μας παρέχουν απλώς κι ακοπίαστα τον τίτλο του «φιλόζωου». Φιλόζωοι χωρίς ευθύνη και ενσυναίσθηση δεν νοούνται. Αυτό ας το συνειδητοποιήσουν εκείνοι που ενδιαφέρονται στα χαρτιά για τα δικαιώματα των ζώων αλλά δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν κάποιους συνανθρώπους μας να συμπεριφέρονται «σαν άγρια ζώα»

ΥΓ. Πώς θα μας φαινόταν αν εκπληρωνόταν ο Μύθος του Τζόρτζ Όργουελ στη «Φάρμα των ζώων» κι έπαιρναν τα ζώα την εξουσία, έδιωχναν τους ανθρώπους-ιδιοκτήτες της γης κι επέβαλαν τυραννικό καθεστώς;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.