Που βαδιζει η Ευρωπαικη Ενωση;*

Η Ευρώπη οφείλει την ευημερία της κυρίως στην υπεραξία της εργασίας που δημιουργεί το μεταβλητό κεφάλαιο, αυτό δηλαδή που προκύπτει από την προσωποποιημένη εργασία, από το μεροκάματο και την υπερεργασία και μπορεί να συμπιεσθεί και ονομάστηκε από τον Μαρξ απόλυτη υπεραξία. Δεν την οφείλει στην αποκαλούμενη σχετική υπεραξία, δηλαδή στο σταθερό (πάγιο) κεφάλαιο, στην επένδυση σε εξοπλισμό που είναι ανελαστικό ιδιαίτερα σε συνθήκες ανταγωνισμού σε σημείο ώστε να καθιστά ασύμφορη την καπιταλιστική παραγωγή όταν ο ανταγωνισμός είναι οξύτατος. Όμως, εντελώς αντιφατικά, η σχετική υπεραξία πραγματώνεται στα κράτη της Ευρώπης, της εκμηχανισμένης παραγωγής, όπου η ποσοστιαία αύξηση του σταθερού κεφαλαίου σε σύγκριση με το μεταβλητό κεφάλαιο είναι πολύ υψηλή με τάσεις συνεχούς αύξησης όσο ο ανταγωνισμός εντείνεται, ενώ η απόλυτη υπεραξία πραγματώνεται στην καπιταλιστική περιφέρεια. Επομένως η συνένωση της σχετικής με την απόλυτη υπεραξία που δημιουργούσε η αποικιοκρατία είναι αυτή που προσέφερε τα κέρδη στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και ευημερία στην Ευρώπη.
 
Όμως μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο έλεγχος των αγορών των αποικιών των ευρωπαϊκών κρατών πέρασε βαθμιαία στις ΗΠΑ εκτοπίζοντας το ευρωπαϊκό κεφάλαιο ενώ αργότερα ξεπήδησαν από τον αποικιοκρατούμενο χώρο αυτοδύναμες οικονομικές δυνάμεις όπως η Κίνα και γενικότερα η ομάδα των BRICS, καθώς και οι επονομαζόμενες «τίγρεις» της Ν.Α. Ασίας, περιορίζοντας στο ελάχιστο ή καθιστώντας αδύνατη για την Ευρώπη την πραγμάτωση της απόλυτης υπεραξίας στην καπιταλιστική περιφέρεια. Εδώ θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες της οικονομικής ύφεσης της Ευρώπης, η ανάκαμψη της οποίας θα αποτελεί το ζητούμενο στο διηνεκές μέλλον μέχρις ότου κατορθώσει να αποκαταστήσει την οικονομική της ισχύ. Γι’ αυτό επιδίωξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Γερμανίας μετά την επανένωσή της, είναι η δημιουργία συνθηκών ώστε η συνένωση της σχετικής με την απόλυτη υπεραξία να πραγματοποιείται εντός των ορίων της ΕΕ υπό τον έλεγχό της. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν εντός των ορίων της ΕΕ συνθήκες για τη δυνατότητα παραγωγής της απόλυτης υπεραξίας, δηλαδή της μη εκμηχανισμένης παραγωγής, κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Να συμπεριληφθεί δηλαδή εντός των ορίων της ΕΕ το όλον του παγκόσμιου καπιταλισμού, τόσο η μητρόπολη όσο και οι αποικίες, δηλαδή αναπτυγμένες περιοχές όπου θα πραγματώνεται η σχετική υπεραξία, όσο και καθυστερημένες περιοχές όπου θα πραγματώνεται η απόλυτη υπεραξία. 

Η δημιουργία αυτής της δυνατότητας προωθείται με δύο τρόπους:

Πρώτον, με τις συνεχείς διευρύνσεις της Ε.Ε., με αποτέλεσμα ενώ το 1986 αριθμούσε 12 μέλη και το 1995 αριθμούσε 15 μέλη, σήμερα να αριθμεί 28. Κύριο χαρακτηριστικό των διευρύνσεων μετά το 1995 αποτελεί η ένταξη στην Ε.Ε. καθυστερημένων ή μη αναπτυγμένων χωρών, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, οι Βαλτικές χώρες, οι πρώην Ανατολικές χώρες καθώς και άλλες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ο ισχυρισμός μας ενισχύεται περαιτέρω από την προοπτική ένταξης και των Δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή των ασθενέστερων χωρών της Ευρώπης, όπως τα Σκόπια, η Αλβανία και το Κόσσοβο, δηλαδή η ένταξη των πάντων. Όλα αυτά αποσκοπούν να διαμορφώσουν βαθμιαία μία εδαφικά ενιαία, μη διάσπαρτη, πολυεθνική οντότητα στα όρια της οποίας θα συνυπάρχουν η καπιταλιστική μητρόπολη των ισχυρών κρατών με την περιφέρεια, η οποία θα τροφοδοτεί με φθηνή εργασία και φθηνές πρώτες ύλες τις ισχυρές δυνάμεις και όπου η πλειοψηφία των εθνών θα στενάζει κάτω από τις αξιώσεις των Βρυξελλών. Πρόκειται δηλαδή κατά κάποιο τρόπο για αναπαραγωγή του μοντέλου της τσαρικής Ρωσίας, η οποία σε αντίθεση με τις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνταν από τη μια μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για την συγκομιδή αποικιακών κερδών, αυτή είχε τις αποικίες της (Τάρταροι. Ουζμπέκοι, Κιργίσιοι κ.α.) εντός των εδαφικών της ορίων.
 
Δεύτερον, προωθείται με τις μεταναστευτικές ροές ανειδίκευτων στη συντριπτική τους πλειοψηφία μεταναστών και προσφύγων που θα αναπαραγάγουν την απόλυτη υπεραξία στα όρια της Ε.Ε.. Οι προσχηματικές και ατελείς αποφάσεις που έλαβαν οι ευρωπαίοι ηγέτες στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό, ενώ η Ευρώπη μπορούσε και μπορεί εύκολα να αποτρέψει ή τουλάχιστον να περιορίσει τη μετανάστευση επεμβαίνοντας αποτρεπτικά στα παράλια της Βόρεια Αφρικής, της Εγγύς Ανατολής και του Αιγαίου ή στις εστίες του πολέμου που η ίδια πυροδότησε ή ενθάρρυνε, αποδεικνύουν ότι η άναρχη μετανάστευση εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών. Όταν η Ε.Ε. μελλοντικά αποφασίσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, αυτό δεν θα οφείλεται στην ευαισθητοποίησή της αλλά στην διαπίστωση ότι η συσσώρευση μεταναστών και προσφύγων είναι επαρκής για τις ανάγκες της τη δεδομένη στιγμή.
 
Αλεξανδρούπολη, 26-4-2015
 
*Δημοσιεύτηκε εν πρώτοις στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.