«Τα πρωτοβροχια» του Σπυρου Κιοσσε, ενα στοιχημα που εγινε βιβλιο
« “Τα πρωτοβρόχια” είναι ένα μωσαϊκό από μικρές ιστορίες που έχουν μια σχετική αυτοτέλεια αλλά συνδέονται μεταξύ τους»
Την παρουσίαση του μυθιστορήματος του Σπύρου Κιοσσέ «Τα πρωτοβρόχια» θα πραγματοποιήσουν, σήμερα Πέμπτη 12 Μαΐου και ώρα 18.30 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη η ΔΚΕΠΠΑΚ σε συνεργασία με το Εργαστήριο Γλωσσολογίας ΤΕΦ-ΔΠΘ ΣυνΜορΦωΣη, το βιβλιοπωλείο ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ και τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η κ. Ζωή Γαβριηλίδου, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας ΔΠΘ, η κ. Σοφία Μενεσελίδου, φιλόλογος και η κ. Φωτεινή Ναούμ, συγγραφέας.
Μία μέρα πριν την παρουσίαση, ο συγγραφέας φιλοξενήθηκε στη συχνότητα του Ράδιο Παρατηρητής, μιλώντας για το βιβλίο. «Είναι το πρώτο μου πεζογραφικό έργο, σχετικά μεγαλύτερης μορφής. Είχα εκδώσει κατά το παρελθόν μια ποιητική συλλογή» εξήγησε ο ίδιος για να σταθεί στο εξώφυλλο του βιβλίου προκειμένου να μιλήσει για το περιεχόμενο του. «Είναι ένα μωσαϊκό ουσιαστικά, που νομίζω συνδέεται με την αισθητική της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία του βιβλίου. Από την άλλη νομίζω αντανακλά και τον τρόπο γραφής, καθώς είναι ένα βιβλίο που ουσιαστικά αποτελείται από μικρές ψηφίδες, από μικρές ιστορίες που έχουν μια σχετική αυτοτέλεια αλλά συνδέονται μεταξύ τους, έχουν τον ίδιο ήρωα και το ίδιο θέμα» είπε ο κ. Κιοσσές.
«Δεν είναι αυτοβιογραφία αλλά ούτε και καθαρή μυθοπλασία»
Ερωτηθείς για το αν στο βιβλίο περιέχονται και αυτοβιογραφικά στοιχεία ο κ. Κιοσσές παραδέχθηκε πως «υπάρχουν στοιχεία στο βιβλίο τα οποία βίωσα και εγώ ο ίδιος. Μεγάλωσα στην ελληνική επαρχία σε μια λαϊκή γειτονιά, κάποια από τα πρόσωπα του βιβλίου φέρουν ονόματα φίλων και γνωστών» ωστόσο διευκρίνισε πως «δεν είναι αυτοβιογραφικό το κείμενο». Όπως εξήγησε «η χρήση της πρωτοπρόσωπης αφήγησης μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση στον αναγνώστη ότι ο αφηγητής ταυτίζεται με τον συγγραφέα, αλλά αυτό δεν ισχύει σε καμμία περίπτωση. Πρόκειται για λογοτεχνία, έχουμε το στοιχείο της κατασκευής και ο αφηγητής ο ίδιος είναι ένα στοιχείο το οποίο κατασκευάζει ο συγγραφέας. Επομένως δεν είναι αυτοβιογραφία αλλά ούτε και καθαρή μυθοπλασία. Είναι μια συμπλοκή στοιχείων βιωμένων και μυθοπλασίας. Μία σύνθεση της πραγματικότητας και της επινόησης. Θέλω να πιστεύω πως η αφήγηση του Τάσου έχει μια δική της αλήθεια και ελπίζω έτσι να το βιώσουν και οι αναγνώστες».
Κληθείς να σχολιάσει την επιλογή της «μεγάλης φόρμας» για το τελευταίο του συγγραφικό πόνημα ο κ. Κιοσσές θύμισε αρχικά πως «είχα γράψει κάποια μικρά πεζά κείμενα που είχαν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο λογοτεχνικό Τύπο» και επεσήμανε πως «ουσιαστικά η συγγραφή αυτού του βιβλίου ξεκίνησε από ένα στοίχημα που έβαλα με τη συγγραφέα Φωτεινή Ναούμ. Κάθε βράδυ, μετά από παρότρυνσή της, της έστελνα τι είχα γράψει την ημέρα εκείνη και έτσι σιγά σιγά, έγραψα το βιβλίο». «Νιώθω ότι έκλεψα λίγο» εκμυστηρεύθηκε, «γιατί ουσιαστικά κάθε ιστορία του βιβλίου, είναι ένα στιγμιότυπο από τη ζωή του ήρωα. Έχει λοιπόν τη σχετική αυτοτέλειά της αλλά φυσικά όλες οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους».
«Αυτό που προσπάθησα να αποφύγω είναι κατά κάποιο τρόπο η γραφικότητα»
Όσο για τα μηνύματα που λαμβάνει από τους αναγνώστες του βιβλίου ο κ. Κιοσσές παρατήρησε πως «κάθε αναγνώστης διαβάζει διαφορετικά το κάθε βιβλίο» για να μεταφέρει πως «αυτό που οι περισσότεροι μού έχουν επισημάνει είναι ότι γέλασαν σε κάποια σημεία και έκλαψαν σε κάποια άλλα ή συγκινήθηκαν». Ο συγγραφέας στάθηκε και σε ένα άλλο στοιχείο που του επεσήμαναν οι αναγνώστες, το οποίο είναι η δεύτερη φορά ανάγνωσης του βιβλίου, «εντοπίζοντας και άλλα πράγματα που δεν είχαν εντοπίσει στην πρώτη ανάγνωση».
Όπως εξήγησε, «η αλήθεια είναι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιώ στο βιβλίο φαίνεται κάπως απλή, καθώς προσπαθώ να επιτύχω την αληθοφάνεια. Ο αφηγητής είναι μικρής ηλικίας, οπότε δεν καταλαβαίνει και τα πάντα από όσα αφηγείται ή περιγράφει. Επίσης ο τρόπος ή οι λέξεις που χρησιμοποιεί προσιδιάζουν σε νεαρή ηλικία και μάλιστα σε παιδί εκείνης της εποχής. Ωστόσο νομίζω ότι έχω κρύψει κάποια στοιχεία σε ένα βαθύτερο υπόστρωμα, το οποίο ίσως χρειάζεται μια δεύτερη ανάγνωση για να το εντοπίσει ένας αναγνώστης».
Ερωτηθείς τέλος για εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία του βιβλίου ο κ. Κιοσσές εκτίμησε πως «η σύγκριση μεταξύ της εποχής που αναφέρεται στο βιβλίο και του σήμερα, αναπόφευκτα δημιουργείται» και επεσήμανε πως «αυτό που προσπάθησα να αποφύγω είναι κατά κάποιο τρόπο η γραφικότητα» και τούτο διότι «καμιά φορά υπάρχει η τάση είτε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν είτε να το δραματοποιούμαι». «Προσπάθησα να μην το κάνω αυτό, ενσυνείδητα τουλάχιστον. Προσπάθησα να αποτυπώσω την εποχή έτσι όπως τη θυμόμουν περίπου εγώ. Σε πολλά σημαία επίσης έψαξα. Βρήκα παλιά ανθολόγια από εκείνη την εποχή, περιοδικά και μουσικές» εξήγησε κλείνοντας.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
