Ο Πολιτιστικος Συλλογος Γυναικα & Δημιουργια παρουσιαζει τη θεατρικη παρασταση «Κοτες»

Η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Γυναίκα & Δημιουργία, όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση «Κότες» σε κείμενο της Γεωργίας Συμεωνίδου και σκηνοθεσία της Άννας Μαχαιροπούλου.
 
Συγκεκριμένα, η παράσταση θα ανέβει στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής το τριήμερο 26 έως 28 Φεβρουαρίου, με τους κ.κ. Άννα Αμπατζιάνη, Χριστίνα Γρηγοριάδου, Δανάη Δερμεντζόγλου, Ντέμη Καρελιάδη, Άρη Κιλλιγκαρίδη, Βέτα Κυρέζογλου, Μαρία Πετεινάκη, Εύα Σκότη, Σούλα Τοπτσή, Θανάση Χαριτόπουλο, Κούλα Χατζηνάκη, Δημήτρη Κωνσταντίνου επί σκηνής, φωτισμούς του κ. Δημήτρη Τζατζανά και συντονισμό Νατάσσας Λιβεριάδου.
 
Πρόκειται για μία χιουμοριστική ματιά πάνω στην ελληνική οικογένεια την εποχή της κρίσης, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από δύο εικοσιτετράωρα από τη ζωή μιας μέσης, σημερινής ελληνικής οικογένειας με ήττες, ισοπέδωση, ευτράπελα, ανατροπές και τις «κότες» να κυριαρχούν με το δικό τους τρόπο. 

Γεωργία Συμεωνίδου «Στη σκηνή βρίσκονται άνθρωποι που κουβαλούν την εποχή τους, την προσωπική τους ιστορία, τα όνειρά τους που κάποιοι τα παλεύουν ακόμη και άλλοι τα έχουν διαγράψει»

Όπως αναφέρει στο σημείωμά της η συγγραφέας μεταξύ άλλων «αφορά σε τρεις γενιές ανθρώπων με ισχυρούς δεσμούς, αλλά και υποβόσκουσες συγκρούσεις. Στη σκηνή βρίσκονται άνθρωποι που κουβαλούν την εποχή τους, την προσωπική τους ιστορία, τα όνειρά τους, που κάποιοι τα παλεύουν ακόμη και άλλοι τα έχουν διαγράψει. Ανάμεσά τους και εκείνοι που δεν πρόλαβαν να ονειρευτούν, δεν έμαθαν να ονειρεύονται».  

«Ο πόλεμος είχε χαθεί πριν ακόμη αρχίσει, γιατί είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, όταν εμείς κοιμόμασταν βαθιά στη μακαριότητα ενός εφησυχασμένου και χορτάτου βίου»

«Η κρίση», άλλωστε για την ίδια όπως σημειώνει, «στην αρχή ήταν η ευκαιρία για σύγκρουση των πολλών με τους λίγους. Ευκαιρία να ξαναβρούμε την ταξική μας καταγωγή και να διεκδικήσουμε τη θέση μας μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων, όπως αυτή πήγαινε να διαμορφωθεί από μια αόρατη οικονομική ολιγαρχία». Γρήγορα ωστόσο «κατάλαβα ότι πέρα από ανόητους ρομαντισμούς, ο πόλεμος είχε χαθεί πριν ακόμη αρχίσει, γιατί είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, όταν εμείς κοιμόμασταν βαθιά στην αγκαλιά και τη μακαριότητα ενός εφησυχασμένου και χορτάτου βίου. Ψίχουλα και τότε, μόνο που αυτά τα ψίχουλα αρκούσαν για να μας ησυχάζουν και να μας αποδυναμώνουν.  

«Αναλωνόμαστε σε έναν πόλεμο μεταξύ μας, την ίδια ώρα που πανηγυρίζουν νομιμοποιημένοι πίσω από θεσμούς, οι καινούριοι “ιδιοκτήτες” της γης»

Όταν ξυπνήσαμε, αντί να ψάξουμε τον πραγματικό εχθρό, βρεθήκαμε εχθροί ο ένας του άλλου. Αναλωνόμαστε σε έναν πόλεμο μεταξύ μας, την ίδια ώρα που πανηγυρίζουν κρυμμένοι και νομιμοποιημένοι πίσω από θεσμούς, οι καινούριοι “ιδιοκτήτες” της γης». 

Ο δρόμος της ευθύνης επιλογή και βίωμα της κυρά Δέσποινας

Μέσα σε όλο αυτό το θολό τοπίο, όπου εύκολα παίρνει ο καθένας το δικαίωμα να διαγράφει την προσωπική ιστορία του διπλανού του και να ισοπεδώνει την πορεία του, έρχεται μία γιαγιά, η κυρά Δέσποινα, επαναστάτρια στην εποχή της, που, αρνούμενη να συμβιβαστεί και να καταθέσει αμαχητί τα όπλα, προσπαθεί να ταρακουνήσει τη βαλτωμένη οικογένειά της. Έρχεται το παρελθόν να δείξει νέους δρόμους στο παρόν και στο μέλλον. Άλλωστε, εμείς οι Έλληνες, όποτε βρίσκουμε τα δύσκολα, το συνηθίζουμε να καταναλώνουμε το παρελθόν μας και την «ένδοξη» ιστορία μας. Μόνο που ο δρόμος της κυρά Δέσποινας, δεν είναι εύκολος, γιατί βάζει ως ζήτημα την ατομική ευθύνη. Την ευθύνη που έχει ο καθένας μας απέναντι στον εαυτό του, στις επιδιώξεις του και γιατί όχι, στην ιστορία. Επίσης θέτει και το ζήτημα της πραγματικής αγάπης, μιας αγάπης που ελευθερώνει, που καθιστά τον άλλο υπεύθυνο για τις επιλογές του και τελικά για την ίδια του τη ζωή, ακόμη και στις μέρες μας. Ειδικά στις μέρες μας.
 
Για την κυρά Δέσποινα, προέχει η αξιοπρέπεια, η πίστη στον εαυτό μας και έπονται οι κοινωνικοί αγώνες, γιατί δεν υπάρχουν κοινωνικοί αγώνες χωρίς άτομα που, με πλήρη συνείδηση, αγωνίζονται να βρουν το στίγμα τους μέσα σε όλη αυτή τη δύνη ενός μυστικού και βρόμικου πολέμου. 

«Ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα αν είχαμε πολλές κυρά Δέσποινες…»

Η κυρά Δέσποινα, με τις εμπειρίες μιας ζωής, άλλοτε δύσκολης και άλλοτε καλής, αντιστέκεται, ψάχνει να βρει τις δικές της λύσεις και σκαρώνει μια ιστορία, που βάζει σε περιπέτειες την οικογένειά της, που έχει μάθει να μην αγγίζει τις πληγές της από φόβο μήπως ματώσουν.
 
Έμαθα πολλά από αυτή τη γυναίκα, τις μέρες και τις νύχτες που έγραφα τις «Κότες» και χτιζόταν η προσωπικότητά της μαζί με το έργο. Όταν το τέλειωσα και αποχαιρέτησα τους ήρωες, κατάλαβα ότι εκείνη θα μου έλειπε περισσότερο από όλους.
 
Ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα αν είχαμε πολλές κυρά Δέσποινες,…» σημειώνει η ίδια. 

Άννα Μαχαιροπούλου «Κάπου, σε κάποια σκηνή, σε κάποιο χαρακτήρα, σε κάποια ατάκα, όλοι θα αναγνωρίσουμε κάτι από την δική μας ζωή ή από την ζωή κάποιων κοντινών μας»

«Για μένα ήταν μία καλή συνεργασία με γνώριμα πρόσωπα και με την χαρά αυτή την φορά, να δουλέψουμε ένα καθαρά θεατρικό έργο, που έχει βγει μέσα από τον σύλλογο και το τόσο πολλά υποσχόμενο μέλος του, Γεωργία Συμεωνίδου» αναφέρει με τη σειρά της η σκηνοθέτης της παράστασης και επικεφαλής του ερασιτεχνικού θεατρικού εργαστηρίου του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κ. Άννα Μαχαιροπούλου.
 
«Με μια ματιά, σαν αυτήν των παλιών ελληνικών ταινιών, οι “Κότες” δίνουν μια χιουμοριστική -και όχι μόνο- διάσταση, στην τυπική ελληνική οικογένεια, που κουβαλάει κι έχει αποθηκεύσει μέσα της σαν σταυρό μαρτυρίου, όλα τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Κάπου, σε κάποια σκηνή, σε κάποιο χαρακτήρα, σε κάποια ατάκα, όλοι θα αναγνωρίσουμε κάτι από την δική μας ζωή ή από την ζωή κάποιων κοντινών μας. Γιατί οι “Κότες” μιλάνε για εμάς, όλους» τονίζει η ίδια χαρακτηριστικά. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.