Ο «Δανειος χρονος – Ποιηση 1996-2016» και η «Μισερημος», δυο νεες ποιητικες συλλογες απο τις εκδοσεις Μανδραγορας

Το 59^ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή «Μανδραγόρας» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2018, όμως προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του η έκδοση –υπό τη δική του σκέπη– δύο ποιητικών συλλογών, μία με τίτλο «Δάνειος Χρόνος – Ποίηση 1996-2016» του Νίκου Φωτόπουλου, Επίκουρου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και οι ποιητικές αποτυπώσεις που τιτλοφορούνται «Μισέρημος» της Κατερίνας Ζησάκη, μέλους της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μανδραγόρας».    

«Το μέλλον ανυπομονεί και το παρόν αμφίβολο» | Νίκος Φωτόπουλος

Πέντε ποιητικές συλλογές σε μια 20ετία περιλαμβάνει η συγκεντρωτική έκδοση «Δάνειος χρόνος – Ποίηση 1996-2016» (120 σελίδες με μαλακό εξώφυλλο)  του Νίκου Φωτόπουλου που προλογίζει η ποιήτρια-στιχουργός, Λίνα Νικολακοπούλου. Πρόκειται για μια ποίηση κοινωνικής ευαισθησίας, ανοιχτή στο αίτημα της συνύπαρξης, ένα αίτημα απελευθέρωσης  του ατόμου που ασφυκτιά από τις χιλιάδες φωνές του σκοταδιού, τους λυγμούς και τα αγκομαχητά μιας ολόκληρης ζωής που επιζητεί να βγει στο φως τού καθαρού ουρανού, «ένα μέλλον που ανυπομονεί και το παρόν αμφίβολο».  

Δεν είναι μοναχικό-ατομικό το ποιητικό αίτημα του Ν. Φωτόπουλου: αναμετριέται συνεχώς με τις λέξεις «δίχως μεζούρα και ρολόι χειρός». Ακούγεται στην Αμοργό, στα κουτούκια των φοιτητικών μας χρόνων της Μεθώνης, στην πλατεία Αμερικής. Ανακατεμένο με ονόματα που τα πρόσωπά τους ξεφτίζουν στον χρόνο και άλλα νεότερα που ανατέλλουν στην ανεξήγητη βιολογία των καιρών. Είναι η ανάγκη τής ποίησης να διασώζει όσα «δεν έσβησαν ποτέ/σαν να μην κάηκαν για πάντα στην πυρά» του σύμπαντος κόσμου. Αυτόν που αναζητά πυξίδα πέρα απ’ τα κύματα μιας ακυβέρνητης νύχτας για να ξαναβγεί και πάλι στο φως. «Η ατεκμηρίωτη θλίψη» ίσως βρει την απαντοχή της στον «Δάνειο χρόνο».
Ακολουθούν  ποιήματά του.
 

Περί Νίκου Φωτόπουλου

Ο Νίκος Φωτόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1970. Είναι Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας στη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ως ποιητής εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα τη δεκαετία του ’90. Το συγγραφικό και διδακτικό του έργο, καθώς και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν την Κοινωνιολογία του Πολιτισμού, την Κριτική Πολιτισμική Θεωρία, την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, τη Δια βίου Μάθηση και την Εκπαίδευση Ενηλίκων. Εκτός από το παιδαγωγικό και κοινωνιολογικό σκέλος του έργου του, ασχολείται ενεργά με την ποίηση και τη δημιουργική γραφή. Ποιήματά του ανθολογήθηκαν στον τόμο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μανδραγόρας το 2002 με ποιητές της γενιάς του ’90 και υπό τον τίτλο «Η γεωμετρία μιας αθέατης γενιάς». Έχει στο ενεργητικό του πέντε ποιητικές συλλογές. 

«Θα ήθελα η ποίησή μου να είναι ελεύθερη» | Κατερίνα Ζησάκη 

Η «Μισέριμος» της Κατερίνας Ζησάκη (64 σελίδες με μαλακό εξώφυλλο) κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του περασμένου έτους και είναι δομημένο σε τρεις ενότητες: η σκιά, επικράτεια και η έξοδος. Η ποίησή της είναι μεστή, ουσιαστική, καθημερινή, ποίηση σκληρή και ταυτοχρόνως αποφασιστική στη μοναξιά και τον φόβο: «έστηνε τη φανταστική κηδεία της και έβλεπε να κλαίνε /έκλαιγε σκουπιζόταν γελούσε πονηρά /σχεδόν την έπνιγε /την έπνιγε η χαρά / δεν θα μου το σκοτώσετε /το ’κρυψα εδώ – δικό μου /σας φοβόμουν μα μ’ έσωσα /έθαψα τον εαυτό μου. Ποίηση ενσωματωμένη στα σύγχρονα κοινωνικά status quo που φέρνουν το βάρος της ύπαρξης: «δώσε μου μια θηλιά /ή το χέρι και την ανάσα σου/με κάποιο τρόπο πρέπει /ν’ ανέβω στον ουρανό…», αλλά και την ενσυναίσθηση του άλλου κάτω απ’ το βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης.
 
Με απλότητα αλλά και σαφήνεια βάζοντας συνειδητά κάθε λέξη και κάθε στίχο της στο σημείο που πρέπει, δίχως τίποτα το περιττό, με απόλυτη συναίσθηση του βάρους τής τέχνης και της οδύνης του βίου, η Κατερίνα Ζησάκη αντιστέκεται ποιητικά και παίρνει θέση σε μια ισοπεδωτική κι αμήχανη εποχή: θα ήθελα η ποίησή μου/να είναι ελεύθερη / όπως εκείνη τη φορά στη /θάλασσα χωρίς τα ρούχα /όχι – καλύτερα /όπως μια νύχτα απα- / γορευμένα στο ασανσέρ /ή πιο καλύτερα όπως τότε που /το σκάσαμε απ’ τη μάντρα /θα ήθελα να είναι ελεύθερη /να κάνει ό,τι θέλει /έτσι ελεύθερη θα ήθελα την ποίηση /και τη δική μου. Δεν χρειάζονται μεγαλόσχημες λέξεις και βαρυφορτωμένα μηνύματα. Γιατί ποίηση είναι εντιμότητα και μαγκιά, είναι ο προσωπικός τόνος-πόνος: «Για να λυθεί το θέμα με τον θάνατο /πρέπει να αγαπήσω, αλλά και η αποφασιστική θέληση να σταθούμε απέναντι και να διεκδικήσουμε από τον έρωτα μέχρι την καταστροφή του: θέλει μεγάλο βάσανο /προκειμένου να ζεσταθείς από την αγάπη». 
 
Ακολούθως  παρατίθενται  ποιήματά της από τη  συλλογή. 
 

Η «ομιλητική» Κατερίνα Ζησάκη

H Κατερίνα Ζησάκη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1984. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μανδραγόρας». Η «Μισέρημος» είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή, ενώ όσον αφορά τον τρόπο γραφής της είναι μία ομιλία άμεση και καυτή στον απέναντι άνθρωπο, που δεν είναι απλώς ακροατής αλλά συμπαίκτης, συμπάσχων και συναισθανόμενος.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.