Κωστας Μαγγινας, μουσικος «Ενα πραγμα το οποιο με ενδιαφερει και με αφορα παρα πολυ στην προσεγγιση μου ειναι αυτο του αυτοσχεδιασμου»

Ο Κώστας Μαγγίνας μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας σταθερός επισκέπτης της Κομοτηνής τους τελευταίους μήνες. Μας έχει χαρίσει μαζί με τους συναδέλφους του μουσικούς σπάνιες μουσικές στιγμές με τις εμφανίσεις του στο Οκτώ. Το ίδιο θα επιχειρήσει να κάνει και στη σημερινή του εμφάνιση μαζί με τον David Lynch και τον Γιάννη Παπαντριανταφύλλου, στον ίδιο χώρο.
 
Για τον ίδιο άλλωστε, όπως εκμυστηρεύτηκε κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας συνομιλίας, ο χώρος ενός live παίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή ενός καλού αποτελέσματος, όπως και η ενέργεια του κοινού. Κι αν στη συνειδησή μας έχει καταχορηθεί ως ένας jazz κιθαρίστας ο ίδιος προτιμά να απέχει από τις μουσικές ταμπέλες, τονίζοντας πως η μουσική είναι μια και ενιαία με μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης το αν είναι καλή ή κακή.
 
Κώστας Μαγγίνας όμως εφ’ όλης της ύλης… 

«Ο χώρος πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάποιες συνθήκες για να βγει ένα αποτέλεσμα καλό»

ΠτΘ: κ. Μαγγίνα είστε πλέον σταθερός επισκέπτης της Κομοτηνής. Πως σας φαίνεται η πόλη μας;
Κ.Μ.: Μου αρέσει πάρα πολύ η πόλη σας και εντυπωσιάστηκα και πάρα πολύ από το Οκτώ. Μου αρέσει πάρα πολύ σαν μέρος, τα παιδιά που το έχουν, ο κόσμος, γενικά το όλο κλίμα. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό όταν παίζεις μουσική. Παίζεις μουσική σε έναν συγκεκριμένο χώρο, επομένως και ο χώρος πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάποιες συνθήκες για να βγει ένα αποτέλεσμα καλό.
 
ΠτΘ: Κάθε φορά που επισκέπτεστε την Κομοτηνή, μας παρουσιάζεται κάτι καινούργιο, είτε αυτό έχει να κάνει με υλικό, είτε με συνεργάτες, εναλλάσσετε συνέχεια στα μουσικά πράγματα δουλεύετε πάρα πολύ και το ψάχνετε και πάρα πολύ.
Κ.Μ.: Υπάρχουν διάφορα projects με τα οποία δουλεύω, αλλά υπάρχει και ένας κύκλος μουσικών με τους οποίους δουλεύω, όπως είναι ο David Lynch και ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου που θα έρθουμε αυτή τη φορά, οι οποίοι ήταν μέρος του κουαρτέτου που είχαμε έρθει πρώτη φορά στην Κομοτηνή.

«Γενικά, δε νοιώθω πολύ άνετα με τους χαρακτηρισμού και τα είδη της μουσικής»

ΠτΘ: Είμαστε καλό κοινό οι Κομοτηναίοι; Η τζαζ δεν είναι από τα κύρια ακούσματά μας. Στην Ελλάδα αφενός έχουμε και μια πολύ μεγάλη παρελθοντολατρεία, ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Και αφού δεν είναι το κύριο άκουσμά μας η τζαζ, ακούμε ότι υπάρχει σήμερα βάζοντας του ετικέτες. Η Κομοτηνή είναι μια μικρή πόλη, βέβαια, αλλά φοιτητούπολη από την άλλη, μπορεί να εισπράξει τζαζ;
Κ.Μ.: Αν δεν είχε έρθει κανείς να μας ακούσει προφανώς δεν θα ξαναρχόμασταν ή δεν θα ξαναερχόμασταν, αν το κοινό ήταν κάπως αδιάφορο σ’ αυτό που παίζουμε. Γενικά, δε νοιώθω πολύ άνετα με τους χαρακτηρισμού και τα είδη της μουσικής. Ένα πράγμα το οποίο με ενδιαφέρει και με αφορά πάρα πολύ στην προσέγγισή μου είναι αυτό του αυτοσχεδιασμού. Από κει και πέρα η μουσική μου μπορεί να είναι πιο κοντά στη τζαζ, πιο κοντά στο ροκ, δεν ξέρω. Όλα αυτά τα βιώματα και οι εμπειρίες γίνονται ένα χωρίς να κάνεις τίποτα εσύ γι’ αυτό. Αφήνεσαι σ’ αυτό το πράγμα.
 
Νομίζω ότι υπάρχει εν δυνάμει κοινό στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι τις περισσότερες φορές η συνέχεια χώρων. Δηλαδή υπάρχουν κάποιοι χώροι που μετά κλείνουν και ξεκινούν κάποιοι άλλοι. Δεν υπάρχει μια συνέχεια στη μουσική σκηνή. Επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι κόσμος ανταποκρίνεται και σε σχέση με έναν χώρο. Δηλαδή χρειάζεται να υπάρχει ένας συγκεκριμένος χώρος με μια συγκεκριμένη αισθητική και όλο το πράγμα να λειτουργήσει, οπότε στην Κομοτηνή υπάρχει πρώτα απ’ όλα ένας τέτοιος χώρος, αυτό είναι το πιο σημαντικό.
 
ΠτΘ: Και υπάρχουν και οι αποδέκτες.
Κ.Μ.: Σε κάθε χώρα υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ακούν καλή μουσική, γιατί εκεί πάει το θέμα. Είναι καλό ή κακό. Όχι αν είναι τζαζ ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι το σημαντικό. 

«Αυτό που είναι σημαντικό είναι να αφεθείς και να νοιώσεις ότι η μουσική υπάρχει μέσα σου και να αφήσεις αυτό το πράγμα να βγει»

ΠτΘ: Η τζαζ δημιουργείται και παράγεται εκείνη τη στιγμή. Είναι διάλογος των μουσικών στη σκηνή. Μπορεί αυτό να συμβεί κάθε βραδιά με τα ίδια αποτελέσματα; Έχετε φτάσει σε σημείο να πείτε ότι αυτό το βράδυ ήταν όντως μαγικό, φτάσαμε στο peak της δημιουργίας;
Κ.Μ.: Και ο κόσμος συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία καθώς, όταν παίζεις σε ένα live, στην ουσία παράγεις μια ενέργεια η οποία μεταφέρεται στον κόσμο και την παίρνεις και με κάποιον τρόπο πίσω. Είναι ένα τελετουργικό πράγμα. Για να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα και να έχουμε μια τέτοια μαγική στιγμή πρέπει όλα αυτά να συνδράμουν. Δεν νομίζω ότι θα νιώθεις καλύτερα τη μουσική αν ο κόσμος νοιώθει λίγο αδιάφορα απέναντι σ’ αυτό. Φυσικά, μιλάμε για την ποιότητα αυτού του πράγματος, όχι για την ποσότητα, μπορεί να είναι κι σε ένα μέρος με πέντε άτομα δηλαδή. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να αφεθείς και να νοιώσεις ότι η μουσική υπάρχει μέσα σου και να αφήσεις αυτό το πράγμα να βγει. Και μετά είναι μια εμπειρία πέρα από το χώρο και το χρόνο.
 
Είναι ένα συναίσθημα πραγματικά πάρα πολύ ιδιαίτερο, γι’ αυτό υπάρχουν και κάποιοι οι οποίο συσχετίζουν και την ίδια τη μουσική με το Θεό, με κάτι ανώτερο. 

«Με την έλλειψη τυμπάνων υπάρχει μια μεγαλύτερη ελευθερία στο να παίξουμε εμείς αυτούς τους ρόλους»

ΠτΘ: Κατά την αυριανή σας εμφάνιση θα είστε εσείς, ο David Lynch και ο Γιάννης Παπατριανταφύλλου. Παρατηρούμε ότι απουσιάζουν τα τύμπανα από το σχήμα. Θα αλλάξει κάτι;
Κ.Μ.: Είναι και ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία αυτού του σχήματος. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να παράγεις μια μουσική που να υπάρχει ο ρυθμός χωρίς κατ’ ανάγκη να υπάρχει η εύκολη λύση ενός οργάνου που παίζει ρυθμό. Κι αυτό είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του σχήματος. Με την έλλειψη τυμπάνων υπάρχει μια μεγαλύτερη ελευθερία στο να παίξουμε εμείς αυτούς τους ρόλους. Δηλαδή μπορεί να αυτοσχεδιάζω εγώ και ο David να παίζει ρυθμό με κάποιο τρόπο στο όργανό του ή το μπάσο να έχει ένα ρόλο πιο μπροστά κι όχι ένα ρόλο συνοδείας. Αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι η εναλλαγή των σχέσεων των τυπικών ρόλων των οργάνων όπως για παράδειγμα σε ένα παραδοσιακό τζαζ κουαρτέτο. 

«Δε σκέφτομαι με βάση τα είδη μουσικής»

ΠτΘ: Πριν κάποια χρόνια συνεργαστήκατε με τον Στάθη Λιβαθινό στην όπερα Κάρμεν. Πώς ένας τζαζίστας με την τεραστία κατάρτιση τη δική σας, πώς η τζαζ δένει με το θέατρο, από τη στιγμή που υπάρχει μια παρτιτούρα;
Κ.Μ.: Δε σκέφτομαι με βάση τα είδη μουσικής. Αν κάποιος ακούσει την Κάρμεν, ανεξάρτητα με το ποια είναι η ενορχήστρωση των οργάνων και ο τρόπος που ένα κομμάτι ερμηνεύεται -που έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του και του είδους της μουσικής- συνεχίζει να είναι μια μελωδία με κάποιες συγχορδίες. Καταλήγεις λοιπόν στα βασικά συστατικά και όχι στον τρόπο που παίζεται κάτι ανάλογα με το είδος της μουσικής και γίνεται πάρα πολύ απλά αν αφήσεις τον εαυτό σου.
 
Δεν έκανα καμία προσπάθεια προσπαθώντας να κάνω το κομμάτι κάπως για να το αλλάξω. Στην ουσία ακούω μια πάρα πολύ ωραία μελωδία και αυτή τη μελωδία την παίρνω και την παίζω με έναν τρόπο που μου είναι πιο οικείος. Που βγαίνει από μέσα μου και έχει σχέση με όλα τα βιώματά μου, κλπ. Θυμάμαι ένα κομμάτι στην όπερα που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί ξεκινούσε ένα riff που έμοιαζε με ένα riff των Led Zeppeling. Δεν το έκανα επίτηδες. Βγήκε από μόνο του. 

«Θέλω φέτος να κάνω κάποια πράγματα στο δισκογραφικό κομμάτι, ώστε να αποτυπώσω δισκογραφικά κάποιες δουλειές που ήδη έχουν ολοκληρωθεί»

ΠτΘ: Μας έχετε μέχρι στιγμής χαρίσει τρεις δισκογραφικές αποτυπώσεις. Θα έχουμε στο μέλλον και κάποια ακόμα;
Κ.Μ.: Η δικογραφία έχει πάψει να υπάρχει με τον τρόπο που την ξέραμε και μέσα σε αυτό το πλαίσιο και επειδή έκανα κάποια άλλα πράγματα, δεν είχα μπει στη διαδικασία να τα ηχογραφήσω. Αλλά κάποια στιγμή και μόνο για λόγους αρχής, καμιά φορά βοηθάει αν έχεις ένα project, κάποιο υλικό έτοιμο και έχεις φτάσει σε ένα σημείο να το ηχογραφήσεις, και να προχωρήσεις και στο επόμενο. Παίζει και το ρόλο καταγραφής της μουσικής πορείας. Θέλω λοιπόν φέτος να κάνω κάποια πράγματα στο δισκογραφικό κομμάτι, ώστε να αποτυπώσω δισκογραφικά κάποιες δουλειές που ήδη έχουν ολοκληρωθεί.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.