Κωστας Λειβαδας, τραγουδοποιος «Η φυλη των φοιτητων της Κομοτηνης ειναι μια αλλη φυλη»

Ο Κώστας Λειβαδάς είναι από εκείνες τις περιπτώσεις των αθόρυβων τραγουδοποιών. Είναι από αυτούς τους τραγουδοποιούς που όλοι έχουμε τραγουδήσει τραγούδια του, έστω κι αν δεν ξέρουμε απαραίτητα τον δημιουργό τους, ίσως γιατί τα τραγούδια του Κώστα Λειβαδά έχουν καταφέρει να αυτονομηθούν από την προσωποπαγία του δημιουργού, έτσι που τελικά να αποτελούν αυθύπαρκτες οντότητες.
 
Μάρτυρες των δημιουργιών του Κώστα Λειβαδά, και όχι μόνο, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά, σε μια υπέροχη συναυλία που πραγματοποίησε παρέα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στο Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο των ελευθερίων. Η σχέση του Κώστα Λειβαδά όμως με την Κομοτηνή δεν είναι μόνο σε συναυλιακό επίπεδο, αφού ο ίδιος αποτέλεσε, ως φοιτητής Νομικής, μέρος της ξεχωριστής «φυλής», όπως την αποκαλεί, φοιτητών της Κομοτηνής.
 
Ο Θάνος Βαφειάδης και η Σοφία Τρυανταφυλλίδου συνομίλησαν με τον Κώστα Λειβαδά μέσω της συχνότητας του Ράδιο Παρατηρητής για τα επόμενα δισκογραφικά του βήματα, για τη θητεία του στην Κομοτηνή αλλά και τη μουσική, την παράδοση και την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ελληνική δισκογραφική πραγματικότητα.
 
Κώστας Λειβαδάς λοιπόν… 

«Υπάρχουν άνθρωποι και καλλιτέχνες που πάντα τους απασχολεί η επισήμανση από που προερχόμαστε»

ΠτΘ: Προσφάτως «πειράξατε» μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου το τραγούδι «Τράβα ρε μάγκα και αλάνι». Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο δημιουργοί επιστρέφουν στις ρίζες. Πού οφείλεται αυτή η επιστροφή;
Κ.Λ.: Να σημειώσω ότι κρατήσαμε την αρχική ιδέα του Σκαρβέλη στο ρεφραίν και από εκεί και μετά την υπέροχη μουσική την έγραψε ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και εγώ τα λόγια. Πάντα με την άδεια της οικογένειας του Σκαρβέλη. Θέλαμε να αποδώσουμε ένα φόρο τιμής στους μεγάλους πρωτοπόρους του ελληνικού τραγουδιού, των αρχών του προηγούμενου αιώνα, που έκαναν τη ζεύξη μεταξύ ρεμπέτικου και δημοτικού.
 
Υπάρχουν άνθρωποι και καλλιτέχνες που πάντα τους απασχολεί η επισήμανση από πού προερχόμαστε, το ντόπιο μας δηλαδή στοιχείο, η συνέχεια της παράδοσης μας. Όπως έλεγε και ο Μάνος Αχαλινοτόπουλος, επειδή για κάποιους η παράδοση δεν είναι ανέραστος γραία αλλά χαρμόσυνη κόρη, το είδος ανανεώνεται και αφήνει δική του παράδοση μετά.
 
Τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια ότι έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση μια στροφή, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι. Αυτό είναι κατανοητό και σε κάποιες περιπτώσεις εκφράζει την ανάγκη να γυρίσουμε στα μεγάλα ποτάμια και τις πηγές της μουσικής μας και να ξανανακαλύψουμε το παλιό ρεπερτόριο και σε άλλες περιπτώσεις φανερώνει την αμηχανία της αγοράς. Όπως και να ‘χει κατά την άποψη μου δεν είναι κακό ένας νέος να ανακαλύπτει τη ρίζα του, ακόμη και με λάθος παράδειγμα αρκεί να διαμορφώνει την άποψη και την αισθητική του, ώστε να θέλει να ανακαλύψει κι άλλα πράγματα γύρω από την παράδοση του. 

«Ως τραγουδοποιός και συνθέτης, είμαι ίσως ο μόνος της γενιάς μου, που λειτούργησε τόσο πολύ δίνοντας τραγούδια σε άλλους»

ΠτΘ: Πριν λόγο καιρό επίσης κυκλοφορήσατε στο διαδίκτυο το τραγούδι «Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» με τη φωνή της Μελίνας Ασλανίδου, ένα τραγούδι προπομπός της δουλειάς «Φωτιά που δεν θα σβήσει», η οποία θα περιλαμβάνει τα αγαπημένα σας τραγούδια ανά τον χρόνο. Σε τι στάδιο βρίσκεται η έκδοση αυτή και πόσο δύσκολο είναι για ένα δημιουργό να ξεχωρίσει κάποιο από τα παιδιά του;
Κ.Λ.: Ως τραγουδοποιούς και συνθέτης, είμαι ίσως ο μόνος της γενιάς μου, που λειτούργησε τόσο πολύ δίνοντας τραγούδια σε άλλους. Έκανα βέβαια ως τραγουδοποιός προσωπικούς δίσκους αλλά ο μεγαλύτερος όγκος της δουλειάς μου είναι τραγούδια για άλλους. Έτσι χρόνια τώρα φίλοι και ακροατές είχαν το αίτημα να μαζέψω τα τραγούδια που είχαν τραγουδήσει άλλοι, και σε πολλές των περιπτώσεων ο κόσμος δεν ήξερε ότι είναι δικά μου. Με αυτό το κριτήριο έγινε λοιπόν αυτή η συλλογή, με το κριτήριο των πιο αγαπημένων και αυτών που έψαχνε ο κόσμος να ταυτίσει γύρω από το όνομά μου. Να σημειώσω ότι σε αυτή τη συλλογή περιλαμβάνονται και τρία καινούργια τραγούδια. Το τραγούδι με την Μελίνα Ασλανίδου που προαναφέρατε, το «Nα ‘μαστε σαν απόψε πάντα», ντουέτο με την Μαριάννα Πολυχρονίδη και ένα τραγούδι που τραγουδάω εγώ. 

«Την Ελένη Τσαλιγοπούλου την αισθάνομαι σαν αδελφή μου, αφού με το κοινό μας υλικό υπάρχει μεγαλύτερη τριβή»

ΠτΘ: Οι περισσότερες συνεργασίες σας είναι με γυναικείες φωνές. Έχετε ξεχωρίσει κάποια τέτοια συνεργασία;
Κ.Λ.: Ίσως η συνεργασία μου με γυναικείες φωνές οφείλεται στο γεγονός ότι στην οικογένειά μου υπήρχαν πολύ έντονες γυναικείες παρουσίες. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία. Έχω συνεργαστεί για 5 χρόνια με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, με τη Γιώτα Νέγκα επίσης έχουμε μια μακροχρόνια συνεργασία, σχεδόν 20 χρόνια με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Την Ελένη Τσαλιγοπούλου την αισθάνομαι σαν αδελφή μου, αφού με το κοινό μας υλικό υπάρχει μεγαλύτερη τριβή.
 
Φυσικά το τραγούδι «Η επιμονή σου» με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη είναι ένα τραγούδι σταθμός για μένα, που δύσκολα θα ξεπεραστεί μαζί με 3-4 ακόμη. Είναι ένα τραγούδι που με βοήθησε να δω από την αρχή πράγματα που είχαν συμβεί και με άλλα τραγούδια, αυτή τη φορά στην προέκτασή τους, καθώς δέχτηκα πολλά συγκινητικά μηνύματα από ανθρώπους που πέρασαν δύσκολα στη ζωή τους, από μετανάστες, από φυλακισμένους άτομα με χρόνια προβλήματα υγείας, άτομα που πήραν δύναμη από το τραγούδι. 

«Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια νεκροφάνεια, όπου η παλιά δισκογραφική βιομηχανία υποδύεται τη ζωντανή»

ΠτΘ: Βιώνουμε μια μετάβαση στη δισκογραφία προς τη διαδικτυακή διανομή της μουσικής. Αυτό είναι σημάδι των καιρών ή πρόοδος;
Κ.Λ.: Μακάρι να βιώναμε στη μετάβαση στον διαδικτυακό τρόπο κυκλοφορίας της μουσικής. Θα αισθανόμασταν αμέσως το τέλμα της παραδοσιακής κυκλοφορίας της μουσικής. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια νεκροφάνεια, όπου η παλιά δισκογραφική βιομηχανία υποδύεται τη ζωντανή και ταυτόχρονα δεν έχει δημιουργηθεί ούτε σε θεσμικό πλαίσιο ούτε σε επίπεδο διεκδικήσεων ούτε σε αλλαγή κουλτούρας η πεποίθηση στον ακροατή ότι από ένα δίσκο ζουν 30 οικογένειες και ότι το δωρεάν στην τέχνη δεν είναι κεκτημένο. Δεν είναι δυνατόν να ακούμε τα πάντα δωρεάν, από εκεί που μας απασχολούσε η αισχροκέρδεια του cd. Στη δημιουργία αυτής της κατάστασης βέβαια έχουν παίξει ρόλο και οι δισκογραφικές εταιρίες αλλά και φορείς που δε βοήθησαν να αλλάξει η νοοτροπία κυρίως των νέων ακροατών. 

«Η Κομοτηνή μου έδωσε το κουράγιο και την ώθηση να βρω τον εαυτό μου»

ΠτΘ: Πριν από περίπου 10 μήνες είχατε επισκεφθεί ξανά την πόλη μας στο πλαίσιο των εορτασμών των 40 χρόνων από την ίδρυση του πανεπιστημίου. Ποιο είναι το αποτύπωμα της πόλης και του πανεπιστημίου σε εσάς και πώς σας φάνηκε η όψη τους σήμερα;
Κ.Λ.: Η Κομοτηνή είναι ένας μαγικός τόπος που όποιος της αφέθηκε και της έδωσε κομμάτι από την ψυχή του, αυτή του έδωσε πολλαπλάσια πίσω, καθώς ήταν ο τόπος εκείνος με τις ιδιαιτερότητές του που ενηλικιωθήκαμε. Η Κομοτηνή μου έδωσε το κουράγιο και την ώθηση να βρω τον εαυτό μου. Για κάποιον που πέρασε πάρα πολύ γρήγορα από την πόλη και έβλεπε το πέρασμά του ως πέρασμα από μια οποιαδήποτε πόλη μακριά από το σπίτι του και ως κάτι βιαστικό για να επιστρέψει στον στόχο του ίσως να μην είχαν την ίδια «περιπέτεια» με μένα.
Σε αυτό σπουδαίο ρόλο έπαιξε και το πανεπιστήμιο, μην ξεχνάτε ότι η Νομική τότε ήταν μέσα στην πόλη, πηγαίναμε παντού με τα πόδια, παράλληλα ταξιδέψαμε σε όλη τη Θράκη, ενώ μέσα στη σχολή μου δόθηκε η δυνατότητα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και όχι μόνο στη νομική επιστήμη. Το καινούργιο τοπίο με τη Νομική και άλλες σχολές να είναι έξω από την πόλη για μένα είναι ένας νέος κώδικας. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι αυτό το πανεπιστήμιο ήταν πάντα ιδιαίτερο και γι’ αυτό δημιούργησε ιδιαίτερους δεσμούς με τους φοιτητές του, ίσως πιο πολύ από τα άλλα, αλλά και άρρηκτους δεσμούς με την πόλη. Κατά ένα περίεργο τρόπο το πανεπιστήμιο είναι η καρδιά της πόλης και η πόλη η καρδιά του πανεπιστημίου. Η φυλή των φοιτητών της Κομοτηνής είναι μια άλλη φυλή. 

«Δεν πρέπει να μένουμε στις εξωτερικές συνθήκες. Καρδιά και ψυχή θέλει»

ΠτΘ: Μπορούν και σήμερα οι φοιτητές να δουν με την ίδια ματιά την πόλη, με δεδομένη τηςν οικονομική κρίση;
Κ.Λ.: Το συλλογικό ασυνείδητο μας τότε μπορεί να ήταν πιο ήρεμο αλλά δεν ήταν εύκολα τα πράγματα και γι εμάς. Προερχόμουνα από μια οικογένεια που δεν είχε μεγάλο οικονομικό υπόβαθρο και αισθανόμουν τύψεις κι ενοχές, γιατί ενώ σπούδαζα και υποτίθεται έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος στις σπουδές μου, εγώ είχα το μυαλό μου στη μουσική. Δεν πρέπει να μένουμε στις εξωτερικές συνθήκες. Καρδιά και ψυχή θέλει. Όπως λέω και σε ένα μου τραγούδι κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα. Είναι ζήτημα οπτικής.
 
Και άλλοι φοιτητές υπήρχαν που διέσχιζαν το δρόμο προς το σιδηροδρομικό σταθμό αλλά δεν αισθάνονταν την ίδια πληρότητα στην ψυχή τους. Δεν αισθάνθηκαν στην ανάγκη να γυρίσουν όλη τη Θράκη και να δουν την παραμονή τους στην Κομοτηνή ως μια ευκαιρία να γνωρίσουν ένα από τα πιο απομακρυσμένα και νευραλγικά κομμάτια της πατρίδας τους που έχουν και τόση ομορφιά. Αυτό που με τρομάζει και με θλίβει εμένα είναι μήπως η ζωή του διαδικτύου και της αξιολόγησης κυρίως μέσα από το σκοπό και όχι την περιπέτεια είναι αυτή που έχει στεγνώσει μια καινούργια γενιά που πηγαίνει από πόλο έλξης του life style σε πόλο έλξης του life style.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.