Ιστορια … σκυλου απο το εργαστηρι «Θυμελη»

Το θεατρικό έργο του Ε. Αλμπυ παρουσιάζει ο Παναγιώτης Σταματόπουλος σε σκηνοθεσία του ιδίου με τον ίδιο και τον Αντώνη Κωστόπουλο σήμερα Παρασκευή και αύριο Σάββατο στο Στέκι της Πολιτιστικής Κίνησης στην Κομοτηνή.

Ο Παναγιώτης Σταματόπουλος είναι γνωστός στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας τόσο από την συμμετοχή του σε παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής όσο και από την πριν λίγα χρόνια παρουσία του στο μπαρ «1904» όπου και παρουσίασε το έργο «Νυχτερινή Συναυλία με ένα κάθαρμα». Επιστρέφει σήμερα στην πόλη μας με ένα άλλο έργο το «Ιστορία Σκύλου» που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να το παρακολουθήσει στην αίθουσα της Πολιτιστικής Κίνησης Ροδόπης. Σήμερα όμως ο Παναγιώτης Σταματόπουλος μας μιλά για το εργαστήρι «Θυμέλη» για τις παραστάσεις που έχει μέχρι σήμερα δώσει αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Εργαστήρι «Θυμέλη»

Η Θεμέλη έχει έδρα τις Σέρρες. Το Νοέμβρη του 2006 ο Παναγιώτης Σταματόπουλος βρέθηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών όπου έπαιξε το έργο «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός». Τότε το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών λειτουργούσε την Πειραματική Σκηνή, όπου συμμετείχαν περίπου πενήντα πολίτες διαφόρων ηλικιών. Η ομάδα κατέληξε σαν ερασιτεχνική ομάδα του ΔΗΠΕΘΕ περίπου 25 ατόμων και ανέβασαν την Λυσιστράτη. «Ένας πυρήνας από αυτή την ομάδα, περίπου δέκα, δημιουργήσαμε το εργαστήρι «Θυμέλη», αυτοδύναμο και αυτόβουλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών. Μετά τη Λυσιστράτη ανεβάσαμε «Αντιγόνη» και ακολούθως ακολούθησε η αναβίωση τριών δρωμένων. «Ο Ζάμαντας στην Πεντάπολη», το «Ολοκαύτωμα Κερδυλλίων 1941», μια θα έλεγα αναπαράσταση με βάση τα στοιχεία αλλά και αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν αυτή την ιστορία και το «Κόρης Άσμα», στο Αϊδονοχώρι, που αναφέρεται σε ένα μύθο αρχαίο και το οποίο, δραματοποιήσαμε με τραγούδια που έγραψα σε δεκαπεντασύλλαβο ιαμβικό μέτρο και κείμενα δικά μου προκειμένου να δικαιολογήσω το μύθο.

 

Παράλληλα η ομάδα δούλεψε κείμενα «Λέγε τι βλέπεις» σε κείμενα Ποντίκα και Σκούρτη, την «Ιστορία του Σκύλου», «νυχτερινή συναυλία με ένα κάθαρμα» που παίχτηκε στο μπαρ 1904. Ετοιμάζω τώρα τον «Άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα» του Πιραντέλο, το οποίο θα παρουσιασθεί στο τέλος του Απρίλη και τα τρία τελευταία είναι μονόπρακτα γραμμένα το 1950 και τα παρουσιάζω ως τριλογία».

 

Στο πλαίσιο της ΘΥΜΕΛΗΣ λειτουργούν τμήματα ορθοφωνίας, κίνησης, αυτοσχεδιασμού για μικρά παιδιά. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχουν την συμπαράσταση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Σερρών.

Πρωινή παράσταση

«Το σημαντικό είναι ότι κάναμε ένα εγχείρημα μια πρωινή παράσταση της Αντιγόνης όπως γινόταν στην αρχαία Ελλάδα. Το πρωί στις 6 ξεκίνησε η παράσταση και με το ξημέρωμα είχε τελειώσει. Πήγαμε μέσα σε μια κοιλάδα, σε ένα φυσικό περιβάλλον όπου τα πρόσωπα έβγαιναν μέσα από το δάσος, δεν στήθηκε σκηνικό, κάποια μόνο στοιχεία μπήκαν, το μέρος φωτίστηκε και έγινε η παράσταση σε φυσικό περιβάλλον. Μας είπαν τρελούς αλλά εκατόν πενήντα άτομα ήρθαν πρωί – πρωί για να δουν την παράσταση και τώρα περιμένουν τι άλλο θα κάνουμε και πάλι όμως πρωινή ώρα».

Μελλοντικά σχέδια

«Στόχος μου είναι να κάνω το έργο Ανωνύμου του Έλληνος την «Ελληνική Νομαρχία». Είναι ένα κείμενο που το προσέγγισα εδώ και πολλά χρόνια και έχω βρει τη φόρμα της παρουσίασής του, πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει η παράσταση. Είναι ένα κείμενο που όσο το συζητάω με φορείς και κόσμο αντιλαμβάνομαι ότι δεν το ξέρουν και μου κάνει εντύπωση, ακόμη και άνθρωποι των γραμμάτων το αγνοούν. Επίσης επειδή στις Σέρρες λειτουργεί σύλλογος Πελοποννησίων τους πρότεινα να κάνουμε παράσταση τη δίκη του Κολοκοτρώνη γιατί ελάχιστα ξέρουμε και για αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι επειδή μαθαίνουμε μόνο τη μισή αλήθεια στην ιστορία, αυτό τις περισσότερες φορές είναι απόλυτο ψέμα. Είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που κάνουμε όταν ένα μικρό παιδί μας ρωτάει πώς γεννήθηκε και επειδή δεν μπορούμε να του μιλήσουμε λόγω του προβλήματος του σεξουαλισμού που έχουμε, εφόσον ένα αγαθό της φύσης μας το έχουν μεταφέρει προβληματικά, και για αυτό απαντάμε στο παιδί λέγοντάς του τη μισή αλήθεια που είναι ουσιαστικά ψέμα. Θέλω να ασχοληθώ με τη δίκη του Κολοκοτρώνη, ποιοι πήγαν τον Κολοκοτρώνη στο Παλαμίδι, ποιοι του πέταξαν κόπρανα στο πρόσωπο, ποιοι τον διέβαλλαν. Καλό θα είναι κάποια στιγμή να δούμε αυτή την ιστορία κατάφατσα. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία και κάνοντας συλλογή κειμένων θα κάνω, δεν θα έλεγα αναπαράσταση, αλλά θα δώσω στοιχεία από τη δίκη που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την αλήθεια. Στα Καλάβρυτα την πατρίδα μου γνωρίζω ότι υπήρχαν ο Ζαϊμης, ο Λόντος και ο Πετμεζάς αγωνιστές του 1821. Σε όλους έχουμε φτιάξει προτομές και τους έχουμε ψηλά αλλά για άλλους λόγους συνέβαλαν αυτοί στην επανάσταση και για άλλο λόγο ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Νικηταράς όλοι δεν ήταν ίδιοι. Αυτή την αλήθεια θα έπρεπε να την ξέρουμε εδώ και χρόνια. Ένας καθηγητής μου ο Τάκης Δόξας έλεγε ότι «ιστορία θα πει αλήθεια και αλήθεια θα πει ιστορία». Ιστορικό γεγονός είναι αυτό που έγινε, δεν είναι αυτό που γράφτηκε και κανείς μας δεν γνωρίζει αν όντως έγινε έτσι.

Σκέψη επίσης είναι να γίνουν και άλλες προσεγγίσεις κειμένων γιατί στόχος του κ. Σταματόπουλου είναι να κάνει μια προσέγγιση στην ποίηση από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα που θα αποδίδεται παραστασιακά με μουσική. «Έχω ένα τμήμα λυκείου στις Σέρρες και προσπαθούμε να ανεβάσουμε μια παράσταση. Ρώτησα τα παιδιά να μου πουν ένα ποίημα και κανένα δεν ήξερε και η απάντηση που πήρα είναι ότι «είμαστε μικροί για να διαβάζουμε ποίηση, η ποίηση είναι δύσκολο πράγμα». Το σύστημα είναι φανερό ότι κάνει τη δουλειά του. Όταν ήμουν στην ηλικία αυτών των παιδιών θα μου φαινόταν ανόητο να μην ξέρω ποίηση. Οι λέξεις έχουν εικόνες και το έγκλημα είναι προμελετημένο. Δεν θα έχεις λέξεις και άρα εικόνες. Για αυτό και στην ομιλία τους δεν έχουν χρώμα. Ήδη κάποια παιδιά βέβαια ενδιαφέρθηκαν για το θέμα».
 

«Ιστορία… σκύλου»

Το «ιστορία… σκύλου» είναι μια καυστική παρουσίαση της σημερινής τάσης των ανθρώπων να αποκτήσουν με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, βίλες με κήπους σε παραθεριστικά θέρετρα. Ο Άλμπυ γελοιοποιεί τον αμερικανικό τρόπο ζωής και εκτοξεύει το μεγάλο Κατηγορώ του. Οι ήρωές του, μεσαίοι αστοί της αμερικάνικης καθημερινότητας, πασχίζουν, κυνηγώντας τα δολάρια, για τη βελτίωση της ζωής και κυρίως για την απόκτηση του τίτλου του επιτυχημένου. Από αδυναμία ή ανικανότητα, τα στείρα, πνευματικά και ηθικά πρόσωπα αρνούνται να δουν το μάταιο του αμερικάνικου ονείρου και φτάνουν μέχρι το φόνο προκειμένου να το διατηρήσουν.

 

Κατά τον Άλμπυ το Αμερικάνικο Όνειρο έπαψε πια να ταυτίζεται μονάχα με την επιτυχία, καθώς αυτή πρέπει ταυτόχρονα να εκφράζεται και με ένα ωραίο ακριβό σπίτι στο προάστιο, που διαθέτει κήπο και θερμοκήπιο. Αυτές οι τρεις λέξεις (σπίτι, κήπος, θερμοκήπιο) χαρακτηρίζουν τον μέσο όρο των επιδιώξεων των ηρώων του, μέσα από τις οποίες προσπαθούν να ικανοποιήσουν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Το έργο γράφτηκε μέσα σε τρεις εβδομάδες, το 1958, και απορρίφθηκε από όλους τους Αμερικανούς παραγωγούς, που το θεώρησαν ακαταλαβίστικο και λίαν… τολμηρό ως προς το θέμα του.

Παίχτηκε την επόμενη χρονιά στο Βερολίνο και από τότε δεν υπάρχει χρονιά που να μην παίζεται από κάποιον ολιγομελή θίασο σε όλα τα θεατρικά μήκη και πλάτη του κόσμου. Το Zoo story είναι ένα «προφητικό» έργο.

 

Ο Άλμπυ είχε συλλάβει από τότε τη δομική αδυναμία του Welfare State, που υπόσχονταν ότι θα έλυνε όλα τα ατομικά προβλήματα, ενώ παρήγαγε πολύ περισσότερα απ’ όσα έλυνε. Οι δυο πρωταγωνιστές του έργου, ο Πίτερ και ο Τζέρι, είναι στην ουσία οι δυο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Από τη μια μεριά έχουμε την εύθραυστη ασφάλεια της «βολεμένης»μικροαστικής ζωής και από την άλλη την απελπισία του διψασμένου για επικοινωνία μοναχικού ατόμου. Η συνάντησή τους στο Πάρκο των σκύλων έχει εκρηκτικό αποτέλεσμα.

Εκεί αποδεικνύεται πόσο εύκολα το «πολιτισμένο» άτομο μεταβάλλεται σε θηρίο, προκειμένου να διαφυλάξει τα ευτελή αγαθά της τακτοποιημένης ζωής του.

 

Μας χορτάσανε με αθλιότητες για να ξεχνάμε την εξαθλίωση.

 

Μερικές φορές, πρέπει να περπατήσεις πολύ μακριά, να βγεις απ’ το δρόμο σου, για να επιστρέψεις… απ’ το σωστό σύντομο δρόμο
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.