Διαστασεις,4726
1o Μαλώνουν τώρα που σας γράφω (με την καλή έννοια) πάτερ μου,
Πώς γίνεται και όλοι οι γάμοι καταλήγουν εκεί ακόμη δεν το έχω καταλάβει, αν είναι να μαλώσεις με κάποιον θα πρέπει να τον παντρευτείς πρώτα; Γράφουμε και καμιά υπερβολή που και που, αλλά ειλικρινά είναι απορίας άξιο τώρα που ακούω τους διπλανούς:
Λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του:
– Όλοι αυτοί οι καυγάδες θα έλειπαν αν ο πατέρας σου μου έδινε επιτέλους εκείνα τα χρήματα που μου υποσχέθηκε όταν παντρευτήκαμε.
– Μα σου τα δίνει λίγα-λίγα!
– Ναι, αλλά εγώ σε πήρα .. μια και καλή!!
Σωστό κι αυτό…
2ο Η Θεία Ροδούλα και η Ταραντούλα είναι πτώματα…
Τη λέξη αυτή πάτερ σας την γράφω ψιθυριστά (γίνονται τέτοια στον γραπτό λόγο;) γιατί και οι δύο τρομάζουν με ό,τι έχει σχέση με το θάνατο… Γύρισαν από την κηδεία του φίλου τους του Χρόνη… ήταν συμμαθητής τους. Ναι, κι εγώ δεν ήξερα ότι θα υπάρχει κάποιος εν ζωή από εκείνη την φουρνιά, λίγο πριν την ποτοαπαγόρευση στην Αμερική… Για να καταλάβετε πόσο πριν, σας λέω ότι ο Ντε Γκολ ήταν αγέννητος…
«Αχχ…ααχχχ» αυτή είναι η θεία Ροδούλα, «Ο φίλος μου ο Χρόνης, άφησε ό,τι είχε και δεν είχε στο ορφανοτροφείο».
– «Μπράβο, αυτό θα πει φιλανθρωπία» η Ταραντούλα πάλι τα αφήνει όλα στον Περισσό, «Και άφησε πολλά;»
– «Οκτώ παιδιά»
Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι σαν να λέμε…
3ο Με λύπη πάτερ μου,
…παρακολούθησα από πολύ κοντά την «κόντρα» μεταξύ μιας μερίδας φοιτητών (όχι πάνω από είκοσι νέων ανθρώπων (ευγενείς, καταδεκτικοί, προσηνείς και με διάθεση να προσφέρουν) με δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας. Με λύπη όχι γι’ αυτά τα λίγα που έλεγαν οι δεύτεροι, αλλά για τα πολλά προκλητικά που έβγαιναν από τα στόματα των πρώτων… Εκπρόσωποι της «γενιάς του άρθρου 16» που τόσο πολύ την γλύφει ο Αλαβάνος για να δει τα κωλοψηφουλάκια του να αυξάνονται αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτό το αηδιαστικό γλείψιμο της κάνει μόνον κακό. Οι εν λόγω φοιτητές πάτερ μου είχαν δίκαιο βουνό, το έχασαν όμως γιατί στην συμπεριφορά τους, την δεδομένη στιγμή, έγιναν χειρότεροι από αυτούς που τους εμπόδιζαν να προσεγγίσουν τον Υπουργό Παιδείας («Υπουργός μας», όπως είθισται να λέγεται). Και αν τώρα τα λέω σε σας είναι γιατί πάτερ μου παρατηρώ τις αλλαγές στην συμπεριφορά των νέων που ασχολούνται υποτίθεται με την πολιτική και τρομάζω… Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βλέπω ομοιότητες με τα «αστέρια» και τα «μεγαλοστελέχη» και του τόπου μας και αναρωτιέμαι πώς ένα καλύτερο αύριο θα είναι εφικτό;
4ο Εδώ γελάτε, εξαιρετικά αφιερωμένο από τον καλό μας φίλο και αναγνώστη του «Κόσμου», Χρήστο…
Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
– Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία, λέει η δασκάλα. Ποιος είπε: “Δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο”; Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
– Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια, απαντά.
– Μπράβο Σουζούκι. Και ποιος είπε: “Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό”,ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
– Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ, απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
– Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι Γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
– Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!
– Ποιος το είπε αυτό;;; ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
– Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
– Θέλω να ξεράσω… ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
– Ποιος το είπε αυτό;;; ρωτάει με βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
– Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991.
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει:
– Ρε δε μας παίρνεις καμιά π….πα, λέω γω!!!
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα:
– Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λεβίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου.
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
– Α γα… σου ρε μαλακισμένο Σουζούκι.
Ατάραχος ο Γιαπωνέζος:
– Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002.
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής:
– Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο.
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
– Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2007, όταν τον ρώτησε ο Μπαρόζο πώς τα πάει με τις φωτιές και την διακυβέρνηση.
Υ.Γ.
Η εξουσία και το χρήμα πάτερ μου, έχουν συνάψει ένα γάμο που δεν διαλύεται…
Μαρία Νικολάου
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
