Το μήνυμα της Κυριακής

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμoνος

Σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν στραφούμε, τα μάτια αντικρίζουν πόνο, θλίψη, πίκρα. Και αυτά με την σειρά τους γεννούν σκληρότητα, κατάθλιψη, απαισιοδοξία. Ο άνθρωπος έχει ξεχάσει τι σημαίνει χαρά, η καλύτερα, όπως και τόσα άλλα πράγματα έχει ξεχάσει να την ζει προσπαθώντας να τη μελετήσει, να την κατανοήσει. Σε μια άσημη πόλη της Ιουδαίας, την Ναΐν, εξελίσσεται μία σκηνή αρκετά συνηθισμένη τα χρόνια εκείνα. Κάποιος νέος είχε πεθάνει και όπως συνήθως συμβαίνει στις κηδείες των νέων, πλήθος κόσμου, ακολουθούσε την εξόδιο πομπή.

Το τραγικό στην περίπτωση εκείνη έγκειται στο ότι ο νεαρός ήταν ο μονάκριβος γιος μιας χήρας, η οποία με τον θάνατό του έμενε ολομόναχη στη ζωή και απροστάτευτη. Γι’ αυτό και η γυναίκα εκείνη είχε πραγματικούς λόγους να κλαίει πολύ, τόσο για το μονάκριβο παιδί της, όσο και για τον εαυτό της. Ίσως να ήταν και η μοναδική που έκλαιγε πραγματικά. Ο πόνος όμως δεν πνίγεται και η χαρά δεν βρίσκεται σε μεθόδους της ανθρώπινης επινοητικότητας ή και φαντασίας. Ο πόνος καταργείται και η χαρά αναδεικνύεται στην ουσιαστική μας σχέση με τον Θεάνθρωπο Χριστό, ο οποίος είναι ο αναιρέτης του πόνου και η αιτία και πηγή της χαράς.

Η ανάσταση του μονογενούς υιού της χήρας της Ναΐν γίνεται για να καταδειχθεί ως ο αναιρέτης του πόνου, η αιτία της κατάργησής του, το λυτρωτικό φάρμακο για την κατανίκησή του. Ο Χριστός μας προσέρχεται στη Ναΐν και επιτελεί το θαύμα, μόνο και μόνο για να δώσει ένα μήνυμα στην οικουμένη, στον κάθε άνθρωπο, ότι ο πόνος είναι μία κατάσταση αναστρέψιμη. Η απόλυτη εμπιστοσύνη μας στην πρόνοια του Κυρίου και η καταφυγή μας στην αγάπη Του είναι μονόδρομος, όχι απλώς για να αντέξουμε την όποια δυστυχία και τον πόνο, αλλά «ίνα η λύπη υμών εις χαράνγενήσεται»

Εκεί που η εξόδιος πομπή είχε πάρει τον δρόμο της προς το κοιμητήριο, ένας άγνωστος τους σταματά απευθυνόμενος στη μητέρα μ’ έναν τόνο προστακτικό. «Μην κλαις». Ποιος τον είχε καλέσει; Κανείς. Ο φιλάνθρωπος Κύριος είχε προσέλθει μόνος του, εκεί που ψηλαφούσε τον πόνο του πλάσματός του για να καταργήσει τον πόνο. Αξιοπρόσεκτο το ότι απευθύνεται στη χήρα μάνα του νεκρού. Όλοι γύρω της κλαίγανε. Κι όμως, ο Χριστός μόνο σ’ αυτή λέει να μην κλαίει, μάλλον γιατί μόνον αυτή έκλαιγε πραγματικά, καθώς μόνη βίωνε τον πόνο στα κατάβαθα της ψυχής της.

Αν η ανάσταση της κόρης του Ιαείρου έγινε για να αναδειχθεί ο Χριστός μας ως νικητής του θανάτου, αν η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να τον προσδιορίσει ως νικητή της φθοράς, η ανάσταση του μονογενούς υιού της χήρας της Ναΐν γίνεται για να καταδειχθεί ως ο αναιρέτης του πόνου, η αιτία της κατάργησής του, το λυτρωτικό φάρμακο για την κατανίκησή του. Ο Χριστός μας προσέρχεται στη Ναΐν και επιτελεί το θαύμα, μόνο και μόνο για να δώσει ένα μήνυμα στην οικουμένη, στον κάθε άνθρωπο, ότι ο πόνος είναι μία κατάσταση αναστρέψιμη. Η απόλυτη εμπιστοσύνη μας στην πρόνοια του Κυρίου και η καταφυγή μας στην αγάπη Του είναι μονόδρομος, όχι απλώς για να αντέξουμε την όποια δυστυχία και τον πόνο, αλλά «ίνα η λύπη υμών εις χαράνγενήσεται».