Σαρανταηµερο µνηµοσυνο υπερ αναπαυσεως της ψυχης του µακαριστου Παπαµιχαηλ Σιριβιανου – Μικρο αφιερωµα

Τελέστηκε χθες την Κυριακή, το σαρανταήµερο µνηµόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του µακαριστού πατρός Μιχαήλ Σιριβιανού στον Ιερό Ναό Κοσµά και Δαµιανού Ποταµιάς Ξάνθης, χοροστατούντος του Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήµονος και συλλειτουργούντων του παπα-Σταύρου Κολιούση και του πατρός Αµβροσίου, ο οποίος και θα υπηρετεί επί του παρόντος στη χηρεύσασα ενορία.

Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθεωρίου, κ. Παντελεήµων

«Ο πατέρας Μιχαήλ έγραψε το όνοµά του στον βράχο της πίστεως, στο θεµέλιο που έθεσε ο Ιησούς Χριστός»

Ο Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήµων, αναφερόµενος στο πρόσωπο του εκλιπόντος ιερέως, µίλησε µε ζέση για το πρόσωπό του και το µεγάλο του έργο στην ταπεινή ενορία της Ποταµιάς, αναφέροντας µεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

«Σήµερα, εδώ στον ναό των Αγίων Αναργύρων, στον οικισµό της Ποταµιάς, τελούµε το τεσσαρακονθήµερο µνηµόσυνο του πατρός Μιχαήλ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή, σχετικά νωρίς θα έλεγα, αφήνοντας ένα κενό στην οικογένειά του· τη φυσική οικογένεια, αλλά και τη µεγάλη οικογένεια, την πνευµατική, στα πνευµατικά του παιδιά. Ήρθε πριν από πολλά χρόνια σε αυτήν εδώ την ενορία και την ανέδειξε. Αναµόρφωσε τον ναό, τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά έκανε γνωστή και την Ποταµιά µε την εδώ παρουσία του.

Το πέρασµά µας αδερφοί από αυτόν εδώ τον κόσµο είναι σύντοµο. Περνούµε και φεύγουµε. Σηµασία έχει τι αφήνει στο πέρασµά του κανείς. Αφήνει κάτι που ευεργέτησε και ευεργετεί τον κόσµο ή αφήνει πίσω του συντρίµµατα και καταστροφές; Σηµασία έχει πού επικεντρώνεται ο καθένας, σε τι υλικό στηρίζει τη ζωή του, σε τι υλικό γράφει το όνοµά του στο πέρασµά του από αυτή τη ζωή. Το γράφει στην άµµο, στα εφήµερα δηλαδή πράγµατα, σε αυτό που λένε οι περισσότεροι: «να φάµε, να πιούµε, να γλεντήσουµε» ή µήπως το γράφει στο βράχο της πίστεως, στο θεµέλιο που έθεσε ο Ιησούς Χριστός; Ο παπα-Μιχάλης έγραψε το όνοµά του επάνω σε τούτο τον βράχο, για να τον θυµόµαστε όλοι µας. Για να θυµόµαστε όλοι ότι το πέρασµά του ήταν πέρασµα ευεργετικό, ότι οδήγησε ανθρώπους στον Χριστό, στην εκκλησία, ότι κάτω από το πετραχήλι του ανάπαυσε πολλές ψυχές, ότι στήριξε, δίδαξε και διαπαιδαγώγησε πλήθος ανθρώπων. Αυτά όλα τον συνοδεύουν στην αιωνιότητα αδερφοί µου. Ο πατέρας Μιχαήλ έγραψε το όνοµά του στον βράχο της πίστεως, στο θεµέλιο που έθεσε ο Ιησούς Χριστός».

Σηµειωτέον ότι στο σαρανταήµερο µνηµόσυνο εκατοντάδες κόσµου, πνευµατικά παιδιά του πατρός Μιχαήλ, από όλη τη Βόρεια Ελλάδα και την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, προσήλθαν για να ανάψουν ένα κερί στη µνήµη του και να αφήσουν ένα λουλούδι στον απλό του τάφο, καµωµένο µε υλικά προσιδιάζοντα στη βυζαντινή αρχιτεκτονική όπως η φαιά πέτρα και το βαθυκόκκινο τούβλο, τα οποία ο ίδιος είχε επιλέξει να επενδύσουν τον Ι.Ν. των Αγίων Αναργύρων Κοσµά και Δαµιανού και τα παρεκκλήσια της Αγίας Παρασκευής και το τελευταίο του έργο, το παρεκκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνος, στην Ποταµιά της Ξάνθης.

Κι ακόµη για να ανταµώσουν για µια ακόµη φορά αλληλοπαρηγορητικά µε τα µέλη της οικογένειάς του, την κραταιά υποστηρικτή τής δύσκολης κατά κόσµον ζωής του µακαριστού ιερέα Μιχαήλ, πρεσβυτέρα Παναγιώτα, τα παιδιά τους Μαρία, Ελένη, Νικολέττα και Γιώργο και τα µέλη των οικογενειών τους.

Ένα σαρανταήµερο µνηµόσυνο που διακρινόταν και από την κατά κόσµον πνευµατική αγωνία για τη συνέχεια της µετοχής στην κοινωνία του παραδείσιου κόσµου της Ορθοδοξίας που µετακένωνε στα πνευµατικά του παιδιά και στο εν γένει ορθόδοξο πλήρωµα ο Παπαµιχάλης, λειτουργώντας ως η γέφυρα όλων µας µε έναν κόσµο απρόσιτο στην ιερότητά του, προσκαλώντας µας και καθοδηγώντας µας τον καθένα ξεχωριστά και υποδεικνύοντάς µας, όχι δασκαλίστικα, τον δρόµο που έπρεπε να βαδίσουµε. Τον δρόµο του Θεού που, όπως έλεγε, όλοι µας µπορούµε να τον βαδίσουµε, αρκεί να το θέλουµε.

Πνευµατική αγωνία και συνειδητοποίηση όλων αυτών των µικρών και των µεγάλων οφειλών προς το πρόσωπό του, που θεµελίωσαν επί δεκαετίες την προσωπική γέφυρα του καθενός µας µε τον Θεό, τα όσια και τα ιερά της Ορθοδοξίας. Για τις µεγάλες αλήθειες που φώτισαν κι έγραψαν τις ζωές µας και µάς κατέστησαν περιπατητές ενός δρόµου που ο άνθρωπος αν το ήθελε, όπως µας δίδασκε, µπορούσε να προσπαθήσει και να αποκτήσει, στο τέλος, τα µοιασίδια του Θεού.

Μικρές και µεγάλες οφειλές για τις πραγµατικές, τις αληθινές, αξίες της ζωής τις πέρα από τα υλικά αγαθά και τις αξιολογήσεις και κατατάξεις µε βάση τον πλούτο των σηµερινών κοινωνιών, που όλοι µας βαπτισµένοι ορθόδοξοι ποτέ δεν πιστεύαµε, µεγαλώνοντας και βιώνοντας τις χαρές αλλά και τις δυσκολίες και τις πίκρες της ζωής, ότι στα ενήλικα µονοπάτια του βίου µας θα τις ξαναβρούµε. Και τις ξαναβρήκαµε, και οφείλουµε να το οµολογούµε προς δόξαν Θεού, όπως ασταµάτητα και διαρκώς και κάθε φορά µας έλεγε ο Παπαµιχάλης, χάρη στη διδαχή του, στην αδιάλειπτη προσευχή του, στη συνεχή φροντίδα για κάθε ένα από εµάς, και κάθε ορθόδοξο εν γένει, που προσέτρεχε στο εξοµολογητήριο στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στο δικό του κελί, τη δική του σκήτη.

Ένα κελί που εφ’ όρου ζωής, θα είναι το βήµα που ακουµπήσαµε την ψυχή µας, εκεί όπου συντελούνταν η µεταµόρφωσή µας, κι όπου εµείς οι θύοντες στην ταχύτητα, στις υποχρεώσεις µας και στα δικά µας ο καθένας µεγάλα ή µικρά προβλήµατα, περιµέναµε ατέλειωτες ώρες τη σειρά µας στον κατάλογο των εξήντα και εβδοµήντα και ογδόντα αδελφών µας που ήταν γραµµένα για εξοµολόγηση, κάθε Τρίτη, Πέµπτη και Παρασκευή το απόγευµα, κάθε Τετάρτη και Σάββατο πρωί, αλλά και πολλές φορές κατά παραχώρηση τις Κυριακές, µετά τη Θεία Λειτουργία, χειµώνα – καλοκαίρι. Με τον µακαριστό γέροντά µας χρόνια ολόκληρα να ακούει, να «θεραπεύει», να ξαγρυπνά αξεκούραστος, να προσεύχεται, να προλαβαίνει να µεταπλάσει σε πραγµατικότητα την πίστη ότι το κάθε τι στη ζωή µας είναι εκ Θεού και µπορούµε µε εµπιστοσύνη να Του απευθυνόµαστε, να Του µιλάµε, να µιλάµε στους Αγίους µας και τα νέφη Μαρτύρων που Τον περιβάλλουν.

Πίστη, αδιατάρακτη πίστη στον Θεό και στην Ορθοδοξία που, υπό την καθοδήγησή του απέκτησαν νέα υπόσταση, αφού ο Παπαµιχάλης µας δίδαξε τον δρόµο προς αυτήν από την αρχή. Εµβαπτίζοντάς µας στα νάµατά της. Εξηγώντας µας, ατοµικά στην εξοµολόγηση και µιλώντας µας µε παραβολές, βίους αγίων, πρόσωπα και γεγονότα από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, και συνολικά στις συνάξεις της Κυριακής –ή τους κύκλους ερµηνείας ιερών κειµένων όπως η Αποκάλυψη– το Ευαγγέλιο, τους Αποστόλους, τη λειτουργική ζωή, δωρίζοντάς µας το πολύτιµο –εκτυπωθέν ιδίοις αναλώµασι και µε δική του επιµέλεια– «Εγκόλπιον» των προσευχών µας. Υποδεικνύοντάς µας την καθηµερινή πνευµατική οφειλή της ενασχόλησης µε την προσπάθεια να βρούµε τον δρόµο µας µε τη µελέτη και τη διερώτηση τής πρέπουσας κατά Θεόν συµπεριφοράς, µε την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

Ο Παπαµιχάλης έφυγε από τον κόσµο, κατετάγη στη χορεία των Δικαίων, µας άφησε όµως τη φωτεινή µορφή µε τα απλωµένα σαν φτερούγες χέρια του στην τελετουργία του µυστήριου της αγίας αναφοράς, το «φλεγόµενο» επί γης σαρκίο του που ιερουργούσε στο ιερό θυσιαστήριο, και πολλές ήταν οι φορές που νιώθαµε την ανάγκη να απλώσουµε το χέρι στα άµφιά του να µεταγγίσουµε στα εντός µας λίγο από το φως που µετέφερε.

Έφυγε από τον κόσµο και θα µας λείψει η φωτεινή παρουσία του, ο κυπριακός µελωδικός τόνος της οµιλίας του και, κυρίως, ο καθολικός τρόπος αφιέρωσής του στον Θεό και στην Ορθοδοξία, αφού όλες οι µέρες της ζωής του πέρασαν µε την παράδοσή του στην εξοµολόγηση υπερχιλίων προσώπων, κύριο έργο του επί της γης και µέχρι εξαντλήσεώς του, όπως και η αγάπη προς τον Θεό που καθηµερινά µάς µετέγγιζε. Ανεξαρτήτως της αµαρτωλότητάς µας, των εξαρτήσεών µας, των εγωϊσµών µας, της τάξης, της φυλής και του γένους που ανήκουµε, µε έγνοια και ευθύνη για τον καθένα µας και σπάνια προβλεψιµότητα-παρουσία σε όλα τα αδιέξοδα του βίου µας.

Θα µας λείψει και για τον λόγο αληθείας που, συν Θεώ, εξέφραζε. Για την παρρησία του, προς όποιους κατείχαν πολιτική, επιστηµονική ή κάθε είδους εξουσία, αφού καταδείκνυε την αποµάκρυνσή τους από τον δρόµο του καθήκοντος και της αληθείας µε την απόλυτη αφοσίωση στη µαταιότητα του πλουτισµού, όπως εφιστούσε την προσοχή µας και στη µεγάλη αλλοτρίωση από τον εκχρηµατισµό των πνευµατικών αξιών της εποχής µας.

Παραµυθία η παρουσία του στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, η αδιάλειπτη προσευχή του και σκέπη του από ψηλά µε την άµεση προσφυγή του στον τριαδικό Θεό, την Κυρία Θεοτόκο και τους Αγίους, και επί γης η µνήµη των λόγων του και οι διδαχές του, προφορικές ή γραπτές µέσω των βιβλίων του, πολύτιµες παρακαταθήκες των ορθοδόξων όπου γης, προς γνώση Θεού, και συµµόρφωση.

Αιωνία του η µνήµη!!!

ΙΙ. Κείµενα-αντίδωρα µνήµης στον µακαριστό Παπαµιχαήλ Σιριβιανό

Σαράντα ηµέρες από την κοίµηση του µακαριστού πατρός ΠαπαµιχαήλΣιριβιανού,και µε την αφορµή του σαρανταήµερου µνηµοσύνου του, φιλοξενούµε ακολούθως τρία από τα κείµενα που γράφτηκαν για να τον αποχαιρετίσουν, τα δυο εκ των οποίων προέρχονται από τόπους όπου έζησε. Το πρώτο προέρχεται από την Κοινότητα Κυπερούντας Κύπρου όπου γεννήθηκε ο Παπαµιχαήλ και όπου έζησε η οικογένεια του ιερέα Γεωργίου Σιριβιανού,του πατέρα του. Το υπογράφει ο πατήρ Ιωάννης Ιωάννου, ιερέας του Ι.Ν. Αγίου Αρσενίου Κυπερούντας.

Το δεύτερο και το τρίτο υπογράφονται µε αρχικά των συγγραφέων τους, και το µεν δεύτερο προέρχεται από το Παλαιοχώρι Χαλκιδικής, όπου ο πατήρ Μιχαήλ µε την οικογένειά του πέρασαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στην Ελλάδα, το δε τρίτο είναι πνευµατικού του τέκνου. Επιβεβαιώνονταςκαι τα τρίαότι ο Παπαµιχαήλ παρότι αφιέρωσε τη ζωή του στη σωτηρία των ψυχώντων ανθρώπων της βορειοελλαδικής και θρακικής γης, το έργο του, ο λόγος του και το «θυσιαστικό» υπόδειγµά του αφορούν στο σύνολο των ορθοδόξων όπου γης.

—Ιωάννης Ιωάννου, ιερέας Αγίου Αρσενίου Κυπερούντας

«Παπά Μιχάλης Σιριβιανός: Άρωµα αγιότητας στη σύγχρονη κοινωνία»¹

Σαν ένα από τα πιο µοσχοµύριστα άνθη του παραδείσου θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί ο µακαριστός λειτουργός του Υψίστου Παπά Μιχάλης Σιριβιανός.

Εκοιµήθη εν Κυρίω το Σάββατο 21 Μαΐου, των Αγίων Θεοσέπτων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης από παθολογικά αίτια, σε ηλικία 70 ετών. Η σορός του τέθηκε σε δηµόσια προσκύνηση στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και Αγίας Παρασκευής Ποταµιάς Ξάνθης που ιερουργούσε ως πρωτοπρεσβύτερος της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθωρίου, τα τελευταία χρόνια.

Το βράδυ, οι πατέρες είχαν τελέσει για την ψυχή του αγρυπνία σε κλειστό κύκλο. Την ηµέρα της κηδείας, µετά την Θεία Λειτουργία, εψάλη η εξόδιος ακολουθία, προϊσταµένου του Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήµονος και του Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κοµοτηνής κ. Παντελεήµονος, οι οποίοι είχαν µαζί του αγαστή συνεργασία σε εκκλησιαστικό και πνευµατικό επίπεδο.

Η ταφή του έγινε τιµητικά στον προαύλιο χώρο του Ναού, καταδεικνύοντας έτσι, την πολλή αγάπη και αφοσίωση του Παπά Μιχάλη στον Ναό και φανερώνοντας παράλληλα, το εκκλησιολογικό, αγωνιστικό και ασκητικό του φρόνηµα.

Η προσέλευση του κόσµου στην εξόδιο ακολουθία ήταν πρωτοφανής. Από όλες τις περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, από τα περίχωρα της Κοµοτηνής και την ευρύτερη περιοχή του Πόρτο Λάγος που υπηρέτησε ως λειτουργός και ως πνευµατικός, προσέτρεξαν να αποχαιρετήσουν τον πατέρα και αδελφό Παπά Μιχάλη.

Γιατί ήταν χιλιάδες οι Χριστιανοί που βρήκαν ανάπαυση και παρηγοριά κάτω από το πετραχήλι του, παίρνοντας την ευχούλα του, πορευόµενοι αναγεννηµένοι και φωτισµένοι τον δρόµο της ζωής. Αλλά και µέσα από τις φωτισµένες οµιλίες και κατηχήσεις του, ειδικότερα δε από τους τόµους του συγγραφικού του έργου του «Λόγος ελπίδας και ζωής», διαχέετο πάντα η έµπνευση για µετάνοια, προσευχή, αγάπη, αλληλεγγύη και αδελφοσύνη.

Η ζεστή του καρδιά και το φωτεινό του χαµόγελο, η ταπεινή, ασκητική και ειρηνική του µορφή, το απλόχερο δόσιµο στον συνάνθρωπο και η ανιδιοτέλεια του, αποτελούσαν δυναµικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του και λειτουργούσαν σαν ουράνια νάµατα, σαν φάρµακα αθανασίας, κατακλύζοντας και δροσίζοντας, κάθε πονεµένη ψυχή, µε ελπίδα ζωής, δηµιουργώντας γέφυρες επικοινωνίας µε τον Ουράνιο Πατέρα.

Ο παπά Μιχάλης γεννήθηκε και µεγάλωσε στην κοινότητά µας Κυπερούντα. Μετά από τις θεολογικές του σπουδές στην Θεσσαλονίκη, και αφού ενυµφεύθη την Παναγιώτα Παπά Νικόλα από την κατεχόµενη Χάρτζια, η θεία Πρόνοια οδήγησε τα βήµατά του στην µητέρα Πατρίδα. Από τον γάµο του απέκτησε τέσσερα παιδιά, τον Γιώργο, την Μαρία, την Ελένη και την Νικολέττα.

Ευτύχισε να έχει δύο αδελφές µοναχές στο ιερό Ησυχαστήριο Τιµίου Προδρόµου στην Χαλκιδική, την αδελφή Επιστήµη και αδελφή Χριστονύµφη και άλλα δύο αδέλφια στην Κύπρο, τον Μάµαντα και την Ελένη µε τις δικές τους οικογένειες.

Οι δε θεοσεβείς γονείς του, αφού εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους στον κόσµο, αναχώρησαν για τον µοναχικό βίο. Ο µεν πατέρας του Γεώργιος Σιριβιανός, χειροτονήθηκε στην Ι. Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους και υπηρέτησε ως ιερέας σε Γυναικεία Μονή στην Θήβα. Ακολούθως επέστρεψε για λόγους υγείας στην γενέτειρα του Κυπερούντα, υπηρετώντας την Εκκλησία µέχρι το τέλος της ζωής του. Η δε µητέρα του εγκαταβίωσε ως µοναχή στο ίδιο µοναστήρι µε τις θυγατέρες της στην Χαλκιδική, µετονοµαζόµενη από Αθανασία σε Εµµέλεια.

Μιχαήλ ιερέως, αδελφού και συλλειτουργού ηµών γενοµένου, αιωνία η µνήµη!

Κυπερούντα 6/6/2022

—Ρ.Α., Παλαιοχώρι Χαλκιδικής

«Ο παπά Μιχάλης ήταν µια αχτίδα φωτός»²

Ο παπά Μιχάλης τίµησε µε την παρουσία του και το Παλαιοχώρι Χαλκιδικής τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Ελλάδα. Μάλιστα η σύζυγος του δίδαξε ως καθηγήτρια και στα παιδιά που φοιτούσαν στο Γυµνάσιο Παλαιοχωρίου. […].

Ήταν µια αχτίδα φωτός … Αιώνια η µνήµη του.

— Μ.Π.,

«Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει· η αληθινή αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ»³

Έφυγες, πατέρα µας, για το αληθινό της ζωής ταξίδι, και η ζωή µας µεµιάς άλλαξε. Τη σηµάδεψες τόσο πολύ µε την πατρική σου φιγούρα, που δεν µπορούσε να γίνει αλλιώς. Πώς να ξεχάσουµε κάποιον που αγαπήσαµε και µας αγάπησε τόσο; Δεν χάνεται η αγάπη, δεν παλιώνει· η αληθινή αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ. Τι κι αν έφυγες από κοντά µας; Μια θέση στην καρδιά µας θα είναι για πάντα δική σου.

Με το πέρασµά σου από τούτη τη ζωή προς την αιωνιότητα, σκόρπισες απλόχερα αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, τόση πολλή αγάπη, ώστε ανεχόσουν και υπέµενες τα πάντα προς δόξαν Θεού. Άλλωστε τι µένει σ’ αυτό τον κόσµο, σύµφωνα και µε τα λόγια του αποστόλου Παύλου; Τα ανεξίτηλα ίχνη που αφήνουµε, η περιουσία που παίρνουµε µαζί µας είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, µεγαλύτερη δε από αυτά είναι η αγάπη.

Αγαπηµένε µας πατέρα,

Για όλους εµάς ήσουν και ποιµένας και διδάσκαλος και κηδεµόνας, αλλά και ιατρός και δικηγόρος και φίλος και πατέρας και αδερφός, ένας ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου, που ανέλαβες πρόθυµα και αγόγγυστα το έργο της συµφιλίωσής µας µε τον Θεό, µέσω του µυστηρίου της ιεράς Εξοµολόγησης. Και ως γνήσιος εργάτης της στρατευοµένης εκκλησίας, πάντα απέδιδες µε ευγνωµοσύνη τους καρπούς του έργου σου στον Θεό, που τόσο πιστά υπηρέτησες στη ζωή σου, µε συντριβή, αυτοµεµψία και ταπείνωση, µε λόγους και έργα ζωής. Προσευχόµενος διαρκώς για τα πνευµατικά σου παιδιά, ζητούσες από τον Θεό να µας χαρίσει µετάνοια, αγάπη, ελπίδα και υποµονή και να στολίσει τις ψυχές µας µε την ανεξίτηλη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύµατος. Και οι ψυχές µας το εισέπρατταν αυτό, ένιωθαν την άδολη αγάπη σου. Και µόνο που σε βλέπαµε χαιρόµασταν. Το χαµογελαστό, φωτεινό και καλοσυνάτο πρόσωπό σου, οι γεµάτες πραότητα κινήσεις σου και η χαρακτηριστική σου σιωπή, όταν εκείνη τη στιγµή προσευχόσουν για εµάς, σαν απαλό αεράκι δρόσιζαν τις ψυχές µας, µαλάκωναν τις καρδιές µας και φώτιζαν τον νου µας. Αλλά δεν ήταν µόνο αυτά. Με τη νουθεσία, τον λόγο, τη συγγραφή, µε το παράδειγµα, την ταπείνωση, και την ορθόδοξη «στρατηγική» σου –µια και µας γνώριζες τόσο καλά σαν χαρακτήρες–, αλλά και µε τις οµιλίες σου, τους πολύτιµους λόγους ελπίδας και ζωής στις κυριακάτικες συνάξεις στο «χωριό της καρδιάς µας», την Ποταµιά –οι άνθρωποι του οποίου τόσο ζεστά µας αγκάλιασαν–, µας πήρες από το χέρι, άνοιξες µια χαραµάδα στη βασιλεία του Θεού, «ξενάγησες» τις καρδιές µας στα κάλλη της και µας βοήθησες να ξεκινήσουµε τον µεγάλο της ζωής µας αγώνα.

Ο Θεός αποφάσισε να σε πάρει κοντά Του, ίσως λίγο πρόωρα για τα ανθρώπινα, Εκείνος όµως και γνωρίζει σε βάθος και καθορίζει –πάντοτε, κατά το συµφέρον της ψυχής– τους όρους της ζωής µας. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας σου, συντροφιά µας ήταν η ελπίδα, η προσευχή, η αγωνία και η προσµονή για ίαση, που σταδιακά παραχώρησαν τη θέση τους στη µυστική ελπίδα που απορρέει από την εκούσια υποταγή στο θέληµα του Θεού. «Γενηθήτω το θέληµά Σου» ψιθυρίσαµε στις καρδιές µας τις δύσκολες για εµάς ώρες της αναχώρησής σου για το µεγάλο ταξίδι της αιωνίου ζωής, µιας αναχώρησης αθόρυβης και ταπεινής όπως ολόκληρη η ζωή σου. «Μη στεναχωριέσαι, από ψηλά θα βοηθούµε περισσότερο, θα είναι πιο εύκολο», είχες πει χαµογελαστός σε µια από τις τελευταίες µας εξοµολογήσεις.

Ο Θεός που τόσο πολύ αγάπησες σε πήρε κοντά Του, ο Θεός Λόγος «εἰς  Ὅν πρέπει πᾶσα δόξα, τιµὴ καὶ προσκύνησις» σε κάλεσε στη θριαµβεύουσα εκκλησία, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».

Εµείς εµπιστευόµαστε απόλυτα την αγάπη Του, στην οποία εσύ ο ίδιος ακούµπησες πρώτος και εµπιστεύθηκες τον εαυτό σου και τους δικούς σου, και ευχόµαστε ολόψυχα ο φιλάνθρωπος Θεός να σε καταστήσει και στο επουράνιο θυσιαστήριο, όπως και στο επίγειο, άξιο λειτουργό Του, για να τον υµνείς, να Τον δοξάζεις και να πρεσβεύεις για όλους εµάς: για την οικογένειά σου, την ενορία σου, τα πνευµατικά σου παιδιά και όλους όσοι σε αγάπησαν και σε υπηρέτησαν µέσα από το έργο της µητέρας εκκλησίας.

Καλό Παράδεισο αγαπηµένε µας, καλή αντάµωση!

^[1] Από ανάρτηση του πατρός Ιωάννη Ιωάννου στον λογαριασµό στο fb «Ιερά Βασιλική Αγ. Αρσενίου Κυπερούντας».

² Από την εισαγωγή του Ρ.Α., τοπικού λογίου και ερευνητή, που ανάρτησε κείµενο στον λογαριασµό του στο fb «Παλαιοχώρι Χαλκιδικής» για την κοίµηση και την εξόδιο ακολουθία του πατρός Μιχαήλ.

³ Τµήµα ανεκδότου κειµένου πνευµατικού τέκνου του µακαριστού πατρός Μιχαήλ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.