Ο Μηνας Αλ. Αλεξιαδης, ομ. Καθηγητης, αναγορευτηκε Επιτιμος διδακτορας του ΔΠΘ

Με μια λιτή τελετή αναγορεύτηκε Επίτιμος διδάκτορας της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Δ.Π.Θ. ο Ομότιμος Καθηγητής του ΕΚΠΑ κ. Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης, το βράδυ της Τετάρτης 15 Μαΐου στο Κεντρικό Αμφιθέατρο Πανεπιστημιούπολης Κομοτηνής.
 
Ο κ. Αλεξιάδης αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της σύγχρονης λαογραφίας στην χώρα μας, έχοντας έναν ευρύτατο κύκλο μαθητών αρχικά —συναδέρφων στη συνέχεια —, και  ένα ευρύτατο συγγραφικό και ερευνητικό έργο που έχει αναγνωριστεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ είναι και ο εισηγητής του όρου — και νέου κλάδου της Λαογραφίας —  της «Νεωτερικής Ελληνικής Λαογραφίας».
 
Η τελετή επιτιμοποίησης ξεκίνησε με την προσφώνηση, εκπροσωπώντας τον Πρύτανη κ. Αλέξανδρο Πολυχρονίδη, της Αντιπρύτανη του ΔΠΘ Καθηγήτριας κ. Ζωής Γαβριηλίδου, για να ακολουθήσουν οι προσφωνήσεις των κ.κ. Πηνελόπης Καμπάκη-Βουγιουκλή, Κοσμήτορος της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών, Μαρίας Δημάση, Προέδρου του Τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών, Μανόλη Βαρβούνη, Προέδρου του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας (ο οποίος πρότεινε στα πανεπιστημιακά όργανα την επιτιμοποίηση αυτή) και Μαρίας Τζιάτζη, Προέδρου του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας.
 
Το παρόν έδωσαν αρκετοί συνάδερφοι της Σχολής, φοιτητές, αλλά και οι Μητροπολίτες Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμων και Διδυμοτείχου Δαμασκηνός, ο οποίος μάλιστα είναι συντοπίτης του τιμώμενου, από τις Μενετές Καρπάθου, καθώς και ο τοποτηρητής Μουφτής Κομοτηνής κ. ΧαλήλΤζιχάτ. 

Μηνάς Αλεξιάδης «Είμαι συγκινημένος και χαρούμενος γιατί με τιμά το πρώτο πολυεδρικό ΑΕΙ της χώρας μας, το ΔΠΘ, που μόνο το όνομά του ηχεί ως ένα σύμβολο φωτός και σοφίας» 

Ο κ. Αλεξιάδης μετά την επιτιμοποίησή του έκανε εκτενή αναφορά στο ΔΠΘ και την συμβολή του τόσο στην οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της Θράκης, όσο και στην ενίσχυση του εθνικού και κοινωνικού ιστού της χώρας, ευχαριστώντας τα στελέχη του για την τιμή της ανακήρυξής του, αλλά και για την παρουσία τους, μαζί με το υπόλοιπο κοινό, στην τελετή.
 
Ακολούθως αναφέρθηκε στο όρο «Νεωτερική Ελληνική Λαογραφία»  που ό ίδιος εισηγήθηκε, και  ανέλυσε  το παράδειγμα της αντι-παροιμίας στη δημοσιογραφία, και πώς οι παροιμίες χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο στους τίτλους των κειμένων, με την ανάλογη θεματική μετατροπή ώστε να προσελκύσουν τον αναγνώστη.
 
Ακολουθούν: (Ι.)το εισηγητικό τμήμα της αντιφώνησης του τιμώμενου καθηγητή
(ΙΙ). Ο ορισμός του όρου «Νεωτερική Ελληνική Λαογραφία» (ΙΙΙ.) Μεγάλο τμήμα από το κυρίως μέρος της ομιλίας του τιμώμενου που αναφέρεται στη χρήση αντι-παροιμιών στον δημοσιογραφικό λόγο, απότοκο μακροχρόνιας έρευνάς του, καθώς και τα συμπέρασματά του, τη δημοσίευση των οποίων ο ίδιος μας επέτρεψε. 
 
(Ι.) Ευχαριστίες του τιμώμενου προς το ΔΠΘ και τους δασκάλους του
 
«Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος, αλλά και χαρούμενος σήμερα. Συγκινημένος, γιατί με τιμά το πρώτο πολυεδρικό Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας μας, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, που μόνο το όνομά του ηχεί ως ένα σύμβολο φωτός και σοφίας. Και βέβαια, γιατί το Πανεπιστήμιό σας, το οποίο μου απονέμει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών, συμβάλλει, από την ίδρυσή του, στην οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της ακριτικής αυτής ελληνικής περιοχής με τη μακραίωνη ιστορία, αλλά, παράλληλα, και στην ενίσχυση του εθνικού και κοινωνικού ιστού της πατρίδας μας. Χαρούμενος, γιατί εδώ υπηρετούν τρεις λαογράφοι, επίλεκτοι μαθητές μου στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Αθηνών. Είναι οι καθηγητές Μ. Γ. Βαρβούνης, Μ. Γ. Σέργης και η εκλεγμένη επίκουρη καθηγήτρια Νάντια Μαχά-Μπιζούμη, καθώς και ο κ. Θανάσης Κούγκουλος, ως μέλος ΕΔΙΠ. Αυτή είναι η χαρά του δασκάλου.
 
Θα ήθελα τώρα να ευχαριστήσω ab imo pectore τον Πρύτανη κ. Αλέξανδρο Πολυχρονίδη και τη Σύγκλητο του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου για την ομόφωνη απόφασή τους να μου απονείμουν την υψηλή ακαδημαϊκή διάκριση, την Κοσμήτορα, κυρία Πηνελόπη Καμπάκη-Βουγιουκλή και τα μέλη της Κοσμητείας της Σχολής για τον ίδιο λόγο, και τον καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας κ. Μανόλη Γ. Βαρβούνη, ο οποίος έκανε την πρόταση και την ευμενή εισήγηση στα αρμόδια πανεπιστημιακά όργανα.
 
Ευχαριστώ επίσης την Κοσμήτορα, καθηγήτρια κ. Καμπάκη -Βουγιουκλή, τους Προέδρους των Τμημάτων Ιστορίας και Εθνολογίας κ. Μ. Γ. Βαρβούνη, Ελληνικής Φιλολογίας, καθηγήτρια κυρία Μαρία Τζιάτζη και Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών, καθηγήτρια κυρία Μαρία Δημάση, για τις επαινετικές προσφωνήσεις τους.
 
Θα ήθελα να μου επιτραπεί να απευθύνω ιδιαίτερες ευχαριστίες και τα φιλόφρονα αισθήματά μου στον καθηγητή Μανόλη Γ. Βαρβούνη για την εκφώνηση της Laudatio και να πω και εδώ ότι ο κ. Βαρβούνης είναι ο πολυγραφότερος Έλληνας λαογράφος όλων των εποχών και ο εισηγητής του κλάδου της Θρησκευτικής Λαογραφίας στη χώρα μας.
 
Ευχαριστώ ακόμη τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαρώνειας και Κομοτηνής, Κύριο Παντελεήμονα, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου, Κύριο Δαμασκηνό (ο Κύριος Δαμασκηνός είναι συγχωριανός και συμπατριώτης μου, αφού κατάγεται από τις Μενετές Καρπάθου του Νομού Δωδεκανήσου), τις τοπικές αρχές, τους εκπροσώπους του Τύπου, που με τιμούν με την παρουσία τους.
 
Οφείλω χάριτας στους αγαπητούς συναδέλφους Μανόλη Βαρβούνη, Κατερίνα Μάρκου, Νάντια Μαχά-Μπιζούμη, Θανάση Κούγκουλο, Μανόλη Σέργη, Βασίλη Δαλκαβούκη και Βάλια Κράββα, που ανακοίνωσαν ενδιαφέροντα θέματα στην Ημερίδα, η οποία οργανώθηκε προς τιμήν μου.
 
Σε όλες και όλους εκφράζω τις εγκάρδιες ευχαριστίες και τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου για τη συμβολή τους στη μεγάλη τιμή προς το πρόσωπό μου. Αυτονόητο είναι ένα «μεγάλο ευχαριστώ» σε όλους εσάς, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες, που παρακολουθείτε τη σεμνή αυτή εκδήλωση.
 
Πριν προχωρήσω στο θέμα μου, θα ήθελα να αναφερθώ με δυο λόγια μόνο στους δασκάλους μου, τους αείμνηστους Δημήτρη Λουκάτο και Αlan Dundes, στη μνήμη των οποίων στρέφεται με συγκίνηση η σκέψη μου. Έμαθα πολλά από τη διδασκαλία τους, αλλά ο καθηγητής Μ.Γ. Μερακλής, μεταπτυχιακός μου δάσκαλος, που πρόσφατα τιμήθηκε επίσης από το Δημοκρίτειο, είναι εκείνος που με τη σοφία και την καλή του διάθεση, μου έδειξε τον σωστό δρόμο στην επιστημονική μου πορεία. Τον ευχαριστώ εκ βαθέων και από τη θέση αυτή. 
 

(ΙΙ). «Εισηγήθηκα τον όρο «Νεωτερική Ελληνική Λαογραφία», για να προσδιορίσω έναν νέο κλάδο της λαογραφικής επιστήμης στη χώρα μας, ο οποίος ανανεώνει και διευρύνει περιεκτικότερα στο σήμερα τη θεματολογία της» 
 
 […] Σε παλαιότερο άρθρο μου και κατόπιν σε ομότιτλο βιβλίο, εισηγήθηκα τον όρο «Νεωτερική Ελληνική Λαογραφία», για να προσδιορίσω έναν νέο κλάδο της λαογραφικής επιστήμης στη χώρα μας, ο οποίος ανανεώνει και διευρύνει περιεκτικότερα στο σήμερα τη θεματολογία της. Παράλληλα, ο κλάδος αυτός έδειξε, με πειστικό τρόπο, ότι η επιστήμη που μελετά τον ελληνικό (παραδοσιακό και σύγχρονο) λαϊκό πολιτισμό δεν είναι μια επιστήμη στατική, αλλά συνεχώς εξελισσόμενη, με αποτέλεσμα να παρακολουθεί, να εξετάζει και να ερμηνεύει συνεχώς τις νέες μορφές της κοινωνικής και λαϊκής δημιουργίας. […]
 
Ο όρος «Νεωτερική Ελληνική Λαογραφία» χρησιμοποιείται εδώ, όπως ήδη ανέφερα, με την έννοια της ανανέωσης και ιδιαίτερα της διεύρυνσης της θεματικής της Λαογραφίας στη σημερινή εποχή και ονοματίζει τον νέο κλάδο της επιστήμης, που δείχνει την εξέλιξή της. Αναφέρεται μάλιστα σε οτιδήποτε νέο, που ανοίγει ή δείχνει νέους δρόμους. Και θα ήθελα ακόμη να υπογραμμίσω ότι ο όρος «Νεωτερική» δεν μπορεί να σχετίζεται μόνο με τη λεγόμενη νεωτερικότητα (κριτική λειτουργικότητα του ορθού λόγου κ.λπ.) και τις νέες μεθοδολογίες επιστημών, αλλά εκφράζει και μια διαφοροποίηση από το παλαιό ή το παραδοσιακό, σε αναφορά, προπάντων, με τη λαογραφική θεματική. Είναι όρος ευρύτερος, συγκριτικά με άλλους προηγούμενους, που έχουν σημειωθεί (π.χ. Σύγχρονα Λαογραφικά, Σύγχρονη Λαογραφία, Αστική Λαογραφία).
 
Ο νέος αυτός όρος με την πάροδο των ετών καθιερώνεται και σημειώνεται κυρίως από νέους λαογράφους (Μ. Γ. Βαρβούνης, Μ. Γ. Σέργης, Γ. Κούζας, Αν. Παπακυπαρίσσης, Αρ. Ν. Δουλαβέρας κ.ά.). 
 
(ΙΙΙ). Οι αντι-παροιμίες στον δημοσιογραφικό λόγο
 ─ Οι παροιμίες και τα γνωμικά  έχουν συνεχή (διαχρονική και ζώσα) λειτουργικότητα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα
 
Στη σημερινή μου ομιλία θα παρουσιάσω νεώτερο υλικό αντι-παροιμιών (και αντι-γνωμικών) από καθημερινές και εβδομαδιαίες εφημερίδες των Αθηνών και του Πειραιά, και θα καταλήξω με ορισμένα συμπεράσματα που απορρέουν από τις έρευνές μου στον παραδοσιακό Τύπο.
 
Το νέο δείγμα από τις εφημερίδες αυτές (Νοέμβριος 2004 -Μάρτιος 2019) περιλαμβάνει 51 κείμενα. Τα κείμενα αυτά προέρχονται από 20 παροιμίες και 12 γνωμικά. Οι πολιτικές, οικονομικές, πολιτικοαθλητικές εφημερίδες, απ' όπου προέρχεται το υλικό, είναι: «Τα Νέα» (16), «Ελευθεροτυπία» (8, διέκοψε την έκδοση της το 2013), «Εφημερίδα των Συντακτών» (5), «Δημοκρατία» (1), «Έθνος» (1), «Espresso» (1), «Εστία» (1), «Η Καθημερινή» (1), «Κοινωνική » (Πειραιάς, 1), «Ριζοσπάστης»(1), «Χρηματιστήριο» (1, διέκοψε την έκδοση το 2016), «Το Ποντίκι» (3), «Η Άποψη» (2), «Παρασκήνιο» (2), «Μακελειό» (1), «Παραπολιτικά» (1), «Πρώτο Θέμα» (1), «Real  News» (I), «Το Βήμα της Κυριακής» (1).
Συμπεριέλαβα στο υλικό και μία αντι-παροιμία από την εφημερίδα της Ρόδου «Η Ροδιακή», επειδή παρατηρείται και στον επαρχιακό Τύπο.
 
Τα πιο αντιπροσωπευτικά παροιμιακά-γνωμικά κείμενα του δείγματος αυτού είναι «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» (14), «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» (3), «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» (2), «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» (2), «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει» (2), «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» (2), «Μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια» (2).
 
Τα παροιμιακά-γνωμικά κείμενα που αναφέρονται μόνο μία φορά είναι «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», «Παπούτσι απ' τον τόπο σου κι ας είν' και μπαλωμένο», «Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται», «Από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν καεί», «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», «Ο επιμένων νικά», «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», «Τ' αγαθά κόποιςκτώνται», «Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος», «- Τι είχες Γιάννη; -Τι είχα πάντα», «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», «Τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς», «Το γοργόν και χάριν έχει», «Δεν γίνεται και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», «Έν οίδα ότι ουδέν οίδα», «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», «Ενός κακού μύρια έπονται», «Τό 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο», «Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης», «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», «Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει», «Από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει ρόδο». […] 

«Ο ρόλος της αντι-παροιμίας στον δημοσιογραφικό λόγο είναι να καταστεί αυτός επικοινωνιακός» 

Ανακεφαλαιώνοντας τα παραπάνω παρατηρώ τα εξής:
1. Ο ρόλος της αντι-παροιμίας στον δημοσιογραφικό λόγο είναι να καταστεί αυτός επικοινωνιακός. Στοχεύει στην προσοχή του αναγνώστη για τα γραφόμενα και επιδιώκει να σχηματίσει μια νέα εικόνα, που θα εντυπωσιάσει.
2. Οι δημοσιογράφοι στα κείμενα τους χρησιμοποιούν πολύ γνωστές στο αναγνωστικό κοινό παροιμίες, για να γίνει αμέσως κατανοητή η σημασία του λόγου τους από τις σκόπιμες αλλαγές.
3. Σε ορισμένες περιπτώσεις μια αντι-παροιμία προέρχεται από δύο παροιμιακά ή γνωμικά κείμενα. Έτσι ο δημοσιογραφικός λόγος επιδιώκεται να γίνει περισσότερο ελκυστικός και επιτείνει το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
4.Αντι-παροιμίες και αντι-γνωμικά χρησιμοποιούνται κυρίως σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων ή ως τίτλοι ρεπορτάζ. Σπανιότερα τις συναντούμε στο σώμα του δημοσιογραφικού κειμένου. Και αυτό συμβαίνει για να προκληθεί αμέσως η προσοχή του αναγνώστη.
5.Τα περισσότερα ρεπορτάζ, όπου χρησιμοποιούνται σκόπιμες τροποποιήσεις παροιμιακών και γνωμικών κειμένων, είναι τα πολιτικά. Ακολουθούν με τη σειρά τα αθλητικά, καλλιτεχνικά και κοινωνικά.
6.Οι αντι-παροιμίες δεν έχουν σχέση με τους πλατυσμούς ή τα γνωστά παραπληρώματα των παροιμιών (αυξήσεις των κειμένων για πληρέστερη διατύπωση τους, π.χ. «Αγάλια αγάλια φύτευεν ο φρόνιμος αμπέλι και αγάλια αγάλια εγίνετο η αγουρίδα μέλι», «Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια κι εκατό παραθυράκια»).
7. Μια πρώτη (δειγματοληπτική) σύγκριση με την προηγούμενη έρευνα μου το 2010 δείχνει ότι η παροιμία «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» υπερτερεί σε δημοσιογραφική χρήση. Στην έρευνα εκείνη, σε συνολικό αριθμό 140 αντι-παροιμιών, 21 προέρχονται από τη συγκεκριμένη παροιμία (ποσοστό 15%), ενώ τώρα από ένα σύνολο 59 κειμένων, 14 σχηματίζονται από τη δημοτικότητα της συγκεκριμένης παροιμίας (24%). Και η χρήση της είναι αυτονόητη, αφού θεωρείται ιδιαίτερα γνωστή στους αναγνώστες, που προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις.
8.Οι αντι-παροιμίες δεν μπορούν να θεωρηθούν νέες παροιμίες. Κι αυτό γιατί νοθεύουν την πρωτότυπη μορφή του παροιμιακού λόγου. Έχουν λοιπόν εφήμερο χαρακτήρα, όπως και οι εφημερίδες που τις καταχωρούν.
9. Οι παροιμίες και τα γνωμικά γενικά είναι τα είδη εκείνα του Λόγου που έχουν συνεχή (διαχρονική και ζώσα) λειτουργικότητα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία των αντι-παροιμιών με τις σκόπιμες αλλαγές και τροποποιήσεις τους.
10.Οι αντι-παροιμίες πρέπει να συγκεντρώνονται από λαογράφους, γλωσσολόγους και εκπαιδευτικούς, για να αποκαλύπτεται η λειτουργικότητά τους και να ερμηνεύονται οι έννοιες τους στον σύγχρονο κόσμο.»

Mανόλης Βαρβούνης, Πρόεδρος ΤΙΕ-Καθηγητής: Προσφώνηση κατά την αναγόρευση του Μηνά Αλ. Αλεξιάδη σε επίτιμο διδάκτορα της ΣΚΑΣ του Δ.Π.Θ. 

Αποτελεί ασφαλώς ευτυχέστατη σύμπτωση το γεγονός ότι το παρόν ακαδημαϊκό έτος, και μάλιστα κατά το τρέχον εαρινό εξάμηνό του, η Σχολή μας, είτε δια του Τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών, είτε εν προκειμένω δια της Κοσμητείας της απονέμει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα σε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες της Λαογραφίας, το έργο και η προσφορά των οποίων συνδέεται άρρηκτα με τη συγκρότηση των σύγχρονων ελληνικών λαογραφικών Σπουδών.

Αναφέρομαι στον κοινό καθηγητή όλων μας τον Μιχάλη Γ. Μερακλή, που τίμησε το αδελφό Τμήμα στις 3 Απριλίου και στον μαθητή του καθηγητή Μηνά  Αλ. Αλεξιάδη, τον οποίο τιμούμε απόψε. Κι έτσι η «Σχολή της Κομοτηνής» εκπληρώνει ένα χρέος τιμής προς τη «Σχολή των Ιωαννίνων», που ανανέωσε τις λαογραφικές σπουδές στην Ελλάδα, τιμώντας με την ύψιστη ακαδημαϊκή διάκριση τον ιδρυτή και τον κύριο εκφραστή της.

Ο καθηγητής Μηνάς Αλεξιάδης δεν είναι μόνο κορυφαίος Έλληνας λαογράφος, με σειρά μελετών και ανάλογες διακρίσεις, αλλά και με ευρύτατη αναγνώρισή τους και έξω από τα σύνορα της πατρίδας μας. Είναι ταυτοχρόνως φίλος πιστός και άνθρωπος ευγενής, προσηνής και μειλίχιος, έχοντας αφιερώσει πολλές ώρες της ζωής του στη στήριξη των ομοτέχνων του. Και είναι ο κύριος συνεκτικός κρίκος, ο αυτουργός πραγματικά της ομόνοιας που υπάρχει σήμερα στον ακαδημαϊκό κόσμο της ελληνικής Λαογραφίας.

Είναι ακόμη αθεράπευτος νοσταλγός της μικρής πατρίδας, του νησιού της Καρπάθου, και είναι αυτή η νοσταλγία του που τον ώθησε στη Λαογραφία και στήριξε δια βίου τις λαογραφικές αναζητήσεις του. Γι’ αυτό και η προσωπικότητά του συνδέεται με εκλεκτικές συγγένειες προς τους δύο καθηγητές της Λαογραφίας του πανεπιστημίου μας, τον κ. Μαν. Σέργη και τον ομιλούντα, δεδομένης της κοινής αγάπης προς τον γενέθλιο νησιωτικό τόπο εκάστου.

Άνθρωπος άτυφος, αόργιστος, στοχαστικός και στοργικός που δεν διακατέχεται από το πιο διαδεδομένο πάθος των Ελλήνων, τον φθόνο. Παραλλήλως δε επιστήμονας με ερευνητικό και συγγραφικό έργο, με δημοσιεύσεις και με πλήθος μαθητών και διαδόχων. Με το ακαδημαϊκό έργο του στήριξε συχνά τη θεμελίωση και την εξέλιξη των λαογραφικών σπουδών όχι μόνο στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, αλλά και σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια Ελλάδος και Κύπρου, όπου κατά καιρούς έχει κληθεί ως κριτής και εκλέκτορας. Και έχει δημιουργήσει έναν ευρύτατο κύκλο μαθητών και φίλων, που ασφαλώς καμαρώνουν και υπερηφανεύονται σήμερα για την τιμητική διάκριση που αποδίδεται στον καθηγητή τους.
Αξιότιμε κ. Καθηγητά, φίλτατε Μηνά

Χαίρω γιατί σε μένα έλαχε το προνόμιο να προτείνω την απονομή του τίτλου του επίτιμου  διδάκτορα σε  σας, να σας προσφωνήσω και να μιλήσω, στη συνέχεια, για τη ζωή και το έργο σας. Μας συνδέουν 30 χρόνια αδιατάρακτης επιστημονικής και ανθρώπινης σχέσης, και μπορώ να έχω μια σχετικά πλήρη εικόνα για τη ζωή και το έργο σας.

Έχουμε συνυπάρξει σε εύκολες και δύσκολες στιγμές, σε επιστημονικά γεγονότα και σε ώρες προσωπικές, γνωριζόμαστε καλά. Σας έχω δει να ερευνάτε, να γράφετε, να διδάσκετε, αλλά και να συνθέτετε εσείς ο ίδιος καρπαθιακές μαντινάδες, στα πλαίσια μιας διττής, επιστημονικής- ερευνητικής και βιωματικής σχέσης για τον σύγχρονο λαϊκό πολιτισμό, η λαογραφική μελέτη του οποίου σας χρωστάει πολλά, δια του κλάδου της «νεωτερικής λαογραφίας», τον οποίο εσείς εισηγηθήκατε στην Ελλάδα.
Είναι αυτονόητη λοιπόν η χαρά και η συγκίνησή μου τη στιγμή αυτή, συναισθήματα που ακόμη και έναν άμουσο Σάμιο μπορούν να μετατρέψουν –προσωρινά ελπίζω– σε μαντιναδόρο. Ας μου επιτραπεί λοιπόν, κατά το καρπαθιακό έθος, να κλείσω την προσφώνησή μου  με λίγες μαντινάδες, εν μέρει αυτοσχέδιες, προς τιμήν του καθηγητή που απόψε τιμούμε:
 
Μηνά καλώς μας όρισες για τη διδακτορία
κι από καρδιάς σου ευχόμαστε ακλόνητη υγεία.
Να χαίρεσαι τη σύζυγο, παιδιά και επιστήμη
και να σε στέφει πάντοτε ολόλαμπρη η φήμη.
Οι φίλοι και οι ομότεχνοι εκτός και εν Ελλάδι
σε καμαρώνουν σήμερα Μηνά Αλεξιάδη
 
Καλώς ήλθατε στην ακαδημαϊκή μας οικογένεια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.