Υπαρχει ελπιδα;
Είναι δεδομένο ότι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μετά από 6 χρόνια συνεχούς και βαθιάς κρίσης, είναι η χειρότερη δυνατή. Για να βγούμε από την στενωπό, πρέπει να ξανακάνουμε ακόμη μια βαθιά βουτιά στην άβυσσο. Έτσι μας «συμβούλεψαν» οι «σύμμαχοί μας» Ευρωπαίοι και εμείς ως είθισται ακολουθήσαμε τη «φιλική» τους συμβουλή. Για το καλό μας…
Ας αφήσουμε όμως τα χαριτωμένα και ας μιλήσουμε σοβαρά: Ο κόσμος πλέον ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ !!! Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στα όρια μόνιμης φτωχοποίησής του. Πλέον, πάρα πολλοί και όχι μόνο οι νέοι, άρχισαν να σκέφτονται πολύ σοβαρά την εγκατάλειψη της χώρας. Όχι για να αποκτήσουν περισσότερα ή για να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους, αλλά επειδή είναι πλέον ορατή η μη επιβίωση αυτών και των παιδιών τους στην Ελλάδα.
Στη γειτονική Βουλγαρία, που μας την παρουσιάζουν ως πρότυπο ανάπτυξης, έχει φύγει πάνω από το 30% του πληθυσμού της και τα επόμενα χρόνια αναμένεται να φτάσει το 50%. Είναι αυτό άραγε προοπτική για μια Χώρα; Και μιας που πιάσαμε τη γειτονιά μας, ας θυμηθούμε μια ιστορία που ίσως μας βοηθήσει σήμερα.
Πριν 100 περίπου χρόνια, οι Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία (σημερινή Νοτιοανατολική Βουλγαρία), κατέφυγαν στη σημερινή Θράκη, προσπαθώντας να ξαναχτίσουν τις ζωές τους που ρημάχτηκαν. Ήταν μια πολύ δύσκολη και ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση για όλους αυτούς τους ξεριζωμένους πληθυσμούς (αν σας θυμίζουν κάτι σήμερα). Μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα της καταστροφής, σκέφτηκαν ότι αν δράσουν όλοι μαζί, αν ενώσουν τις δυνάμεις τους, τότε θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να επιβιώσουν. Επιβιώσουν: η μαγική λέξη!
Έκαναν λοιπόν ομάδες από αυτούς που είχαν μεγάλη εμπειρία στην παραγωγή και διέσχισαν όλη την Ελλάδα φτάνοντας μέχρι το Κιάτο και μέχρι τη Σαντορίνη για να βρουν τι; Τους πιο γόνιμους τόπους. Γιατί η επιβίωσή τους εξαρτιόταν από την παραγωγή τους, η οποία εξαρτιόταν από το έδαφος. Και τα κατάφεραν! Βρήκαν μερικούς από τους πιο εύφορους τόπους: Την Αίγειρο (Καβακλί), το Αιγίνιο, τα Κουφάλια και κάποια άλλα. Και έτσι οι άνθρωποι στάθηκαν στα πόδια τους, άρχισαν σιγά-σιγά να σηκώνονται και έτσι πρόκοψαν αυτοί και τα παιδιά τους.
Τι είχαν λοιπόν οι Καβακλιώτες πριν από 100 χρόνια, που δεν έχουμε εμείς σήμερα; Απαντώ: Συλλογικό Νου! Αν ήμασταν στη θέση τους με τα σημερινά μας μυαλά θα είχαμε καταστραφεί. Ατομικισμός μέχρις εσχάτων, ο ένας εναντίον του άλλου, απώλεια οποιασδήποτε συλλογικής ή κοινωνικής συνείδησης! Σιγά μη βρίσκαμε τους πιο γόνιμους τόπους για τους άλλους! Θα βολεύαμε όπως-όπως την πάρτη μας, με αποτέλεσμα να καταστρέφονταν οι περισσότεροι, εκτός από κάποιους επιτήδειους.
Έτσι αν το καλοσκεφτούμε, ειδικά μετά από τις 2-3 δεκαετίες σχετικής ευμάρειας, άκρατου ατομικισμού, εγωισμού, αλαζονείας, αφασίας και κοινωνικής αποξένωσης, όλοι μας έχουμε αποβλακωθεί, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Κατά τη γνώμη μου, η κατανόηση ή όχι της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, θα παίξει καταλυτικό ρόλο για το αν θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο στον οποίο μας έχουν εγκλωβίσει εδώ και χρόνια.
Αυτό λοιπόν που λέω, είναι να σκεφτούμε με τελείως διαφορετικό τρόπο, όπως οι Καβακλιώτες πριν από 100 χρόνια. Να σκεφτούμε και να δράσουμε όλοι μαζί. Και αυτοί που κυβερνούν να μην θεωρούν ότι έχουν καθήκον να ασκούν μια απλά καλύτερη διακυβέρνηση. Να καταλάβουν ότι εάν δεν ενεργοποιήσουν όλους τους άλλους, δηλαδή τον καθένα στο μετερίζι του, απλά δεν θα τα καταφέρουν μόνοι τους (και με τους συμβούλους τους). Η αποβλάκωση δεν αφορά μόνο όλους εμάς, αλλά κυρίως όσους κυβερνούν, διότι σε τέτοιες πιεστικές συνθήκες, αυτοί είναι ακόμη περισσότερο θολωμένοι.
Το αντίδοτο στη θολούρα αυτή, είναι η συστράτευση όλων των δυνάμεων, έτσι ώστε ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί να αναλάβουμε το βάρος που μας αναλογεί. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Και κλείνω με ένα παράδειγμα από την στρατιωτική μου εκπαίδευση στο Σώμα του Μηχανικού.
Όταν λοιπόν φτιάχναμε τις πλωτές γέφυρες, σε κάποιο σημείο έπρεπε να κουβαλήσουμε ένα πολύ βαρύ σιδερένιο δοκό έξι άτομα μαζί, τρεις από κάθε μεριά. Εάν κάποιος από τους έξι δεν έβαζε όλη του τη δύναμη, τότε έπεφτε μεγαλύτερο βάρος στους άλλους πέντε. Εάν δύο από τους έξι λούφαραν, τότε η δοκός ήταν ασήκωτη. Εάν λούφαραν οι τρεις από τους έξι, τότε το σιδερένιο δοκάρι θα τους καταπλάκωνε όλους μαζί.
Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λουφάρει. Ο καθένας μας, οφείλει να σηκώσει το «βάρος» που του αναλογεί. Πλούσιος και φτωχός. Δίκαια. Ειδάλλως, όλοι μαζί θα καταπλακωθούμε!
Μόνο εάν συμφωνήσουμε ότι θα χτίσουμε μια σύγχρονη χώρα, με δικαιοσύνη, διαφάνεια, ισότητα και πραγματική δημοκρατία, μπορούμε να πεισθούμε ότι αξίζει η προσπάθεια. Για να γίνουν όμως όλα αυτά θα πρέπει κάποιος να μας ενώσει: Να σκεφτούμε και να δράσουμε όλοι μαζί! Και αυτό το «βάρος» πέφτει αποκλειστικά στην Κυβέρνηση.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
