«Ξυπνησαν οι σκλαβοι Αντωνακη (Μου)*»

…και ενώ συνεχίζεται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η συζήτηση για το ελληνικό ζήτημα, παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, που γαργαλάει το μυαλό ήδη από το μεσημέρι της δευτέρας…
 
…Στην αρχή ήταν ο τίτλος… λίγο το κοινωνικοπολιτικό καταπιεσμένο της ηρωίδας, λίγο η υποδούλωση ενός περήφανου λαού επί 5 χρόνια με συνεχή προπαγάνδα και καταστολή, σ’ ένα πρόγραμμα φαύλο κύκλο χωρίς προοπτική… και ο αυτοματισμός ήταν έτοιμος! Ψυχολογικός, ίσως και θεατρικός, αλλά σαν από καιρό έτοιμος… Ύστερα είναι κι ο Αντώνης. Ο Σαμαράς, σαν εκφραστής – συνεχιστής του ΝΑΙ σε όλα, μιας αδιέξοδης πολιτικής, χωρίς επαφή με τον κόσμο, χωρίς δημοκρατία, με το ξύλο και τα χημικά στην ημερήσια διάταξη… Είναι κι ο Αντώνης ΕΓΩ, ο παρατηρητής, ένας από όλους τους άλλους, που νιώθουν στο πετσί τους καθημερινά αυτήν τη πολιτική… κι ο Αντώνης ο μαθητής, ο φοιτητής, ο απολυμένος, ο επιστήμονας χωρίς μέλλον, ο φοβισμένος… ΣΚΛΑΒΟΙ όλοι μαζί της ειρωνείας «ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ»…
 
Άλλοι τους είπαν πειραματόζωα, άλλοι τους είπαν τεμπέληδες, διεφθαρμένους, αχάριστους…
 
Εγώ τους ονόμασα σκλάβους, Έλληνες, της συνομοταξίας της ινδοευρωπαϊκής… επί 5 συναπτά έτη, ν’ αναρωτιούνται σε καθημερινή βάση… αν θα έχουν δουλειά, αν θα πάρουν το μισθό ή τη σύνταξη τους, άραγε χρεοκοπήσαμε ή όχι, μπα… χρεοκοπούμε τον άλλο μήνα! Από την άλλη μεριά 4 διαδοχικές κυβερνήσεις που κάθε τρεις μήνες μας σώζουν. Με καινούρια προγράμματα, με μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα, φόρους, εισφορές, κι άλλους φόρους… φόρους άδικους, φόρους για τους φτωχούς, ασυλία για τον πλούτο… Το σαμάρι του γαϊδάρου να φορτώνεται συνέχεια και στο διάλειμμα να τον βαράνε με το γκλομπ …έτσι γι αλλαγή!
 
Οι εταίροι μας όμως όπως και οι εγχώριοι θιασώτες της λιτότητας αποδείχθηκαν άπληστοι. Σταματώντας να εκταμιεύουν τα συμφωνηθέντα, θέλησαν να εξωθήσουν την κατάσταση στα άκρα.
 
Άκρο σημαίνει έπιασα πάτο. Άκρο σημαίνει έχω χρεοκοπήσει κοινωνικά, πολιτιστικά, ψυχολογικά. Άκρο σημαίνει φτάνει πια, δεν σας ανέχομαι, αρκετά ως εδώ!
 
Τα περί «πραξικοπήματος δημοψηφισματικού» καθώς και τα απανωτά τελεσίγραφα, ξεχείλισαν το ποτήρι… οι τηλεοράσεις έκλεισαν, οι καναπέδες ξανατσίτωσαν… όχι όμως όλοι…
 
Η κυβέρνηση κατάφερε να ενεργοποιήσει με το δημοψήφισμα μεγάλο κομμάτι των πολιτών… απομένει να ενεργοποιηθεί και το ποσοστό της αποχής… η ενεργοποίηση αυτή μας αφορά όλους και πρέπει να είναι συνεχής και δυναμική… Πέρα από την ενεργοποίηση, το δημοψήφισμα κατέδειξε δύο ακόμη γεγονότα:
 
1. πως οι έλληνες πολίτες στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο φόβο
 
2. πως δεν ανέχονται την ανάμιξη – ωμή παρέμβαση των ξένων στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Το αποτέλεσμα όπως διαμορφώθηκε, κατέδειξε πως μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος ασχολήθηκε με το ερώτημα και ψήφισε συνειδητά. Και τα «ναι» και τα «όχι» κάπου στηρίχθηκαν. Αυτό είναι το καλό σημάδι που μας κάνει να αισιοδοξούμε και να επαγρυπνούμε!
 
* Ο τίτλος οφείλεται σε φράση-κλισέ της Μάρως Κοντού από την ταινία “Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα”, με συμπρωταγωνιστή τον Γιώργο Κωνσταντίνου
 
Υ.Γ.1. Νομίζω πως τρεις μέρες μετά, δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως το δημοψήφισμα δεν προωθεί τη δημοκρατία…
Υ.Γ.2. Φανταστείτε λοιπόν να γινόταν δημοψήφισμα για: την εκκλησιαστική περιουσία, το γάμο των ομοφυλοφίλων, τη διαπόμπευση (αδίκως) πολιτών- όπως με τις οροθετικές το ’12…
Υ.Γ.3. Ο δρόμος είναι μακρύς, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό χρειάζεται… 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.