Το θεατρο ειναι για ολους

Ο Γκαίτε έλεγε: «Όταν οι τέχνες έχουν γιορτή, τότε γίνεται θέατρο». Και πράγματι μέσα από το θέατρο αναδεικνύονται όλες οι άλλες τέχνες. Το θέατρο μέσα από τη σχέση του με τις άλλες τέχνες, με την παράδοση, με την ιστορία του τόπου, αποσκοπεί στην καλλιέργεια του θεατή, στη μόρφωσή του, στην παιδεία του εν γένει. Και το θέατρο έχει τη δύναμη να το πετύχει αυτό. Είναι μια τέχνη ζωντανή, βιωματική που μεταδίδει συναισθήματα και γνώσεις. Όλα αυτά βέβαια αρκεί να υπηρετηθεί σωστά.

Τρεις σχεδόν δεκαετίες ζωής συμπληρώνουν τα ΔΗΠΕΘΕ. Το όραμα της Μελίνας Μερκούρη για την προσπάθεια θεατρικής παρουσίας, ανάπτυξης και εκπαίδευσης στην Περιφέρεια, που υλοποιήθηκε μέσω των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων της χώρας δείχνει να πνέει τα λοίσθιά του.

Και αυτό όχι μόνο γιατί το Υπουργείο Πολιτισμού αδιαφορεί για το θεσμό και τον υποχρηματοδοτεί και τον απαξιώνει έχοντας ως πρόσχημα την «κρίση», τα καταστροφικά «μνημόνια» και τον «Καλλικράτη». Ούτε γιατί οι αυτοδιοικήσεις καλούνται να αναλάβουν την χρηματοδότησή τους με αποτέλεσμα το μέλλον των ΔΗΠΕΘΕ να κρίνεται από το κατά πόσο ο κάθε δήμαρχος θεωρεί αναγκαιότητα την ύπαρξή του.

Τα ΔΗΠΕΘΕ σήμερα απαξιώνονται από τους ίδιους τους ανθρώπους που τα υπηρετούν. Θα συμφωνήσω με την πρόεδρο του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κ. Μαρία Μαλαμίδου που κατά την διάρκεια της χθεσινής συνέντευξης τύπου, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αντίτιμο των θεατρικών παραστάσεων, είπε ότι το θέατρο είναι μόρφωση». Διαφωνώ όμως πλήρως ότι ως μόρφωση πρέπει «να το αξιολογούμε βάζοντάς το σε μια καθημερινότητα και όταν λέω καθημερινότητα εννοώ ότι όπως βγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα να πιούμε ένα καφέ νομίζω ότι κάθε δεκαπέντε ημέρες ή είκοσι μέρες θα πρέπει να θέλουμε στη ζωή μας να πηγαίνουμε θέατρο».

Κατ’ αρχήν ανατρέχοντας στο παρελθόν θα πρέπει να πούμε ότι το θέατρο παρήγαγε πρωτογενές κλασικό προϊόν με επίκεντρο τον άνθρωπο και με σταθερή επιδίωξη την αρετή και την παιδεία της κοινωνίας. Οι εποχές σαφώς και άλλαξαν αλλά το ζητούμενο παρέμεινε και παραμένει το ίδιο. Το θέατρο να αποτελεί βασικό φορέα γνώσης και παιδείας.

Για αυτό το λόγο δεν μπορεί το θέατρο να αντιμετωπίζεται κάτω από το πρίσμα της λογικής του «μικρομπακάλικου». Δεν μπορεί να φθάνουν στην πόλη σχήματα που δίνουν την εντύπωση της επιστροφής στο παρελθόν και, συγκεκριμένα, της εποχής που τα μπουλούκια κατέφθαναν στην επαρχία, αναζητώντας να καλύψουν τα της επιβίωσης. Και πάνω από όλα δεν μπορεί να κάνεις σύγκριση ανάμεσα στον καφέ και στο θέατρο. Αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού σ’ ό,τι εκπροσωπεί το αληθινό, το κλασικό θέατρο: τον φωτισμό νου και ψυχής, την πραγματική μόρφωση.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.