Ο Ορφεας της Θρακης

Ήπιε, ένα δυνατό καφέ, ο Ορφέας. Ο οισοφάγος, συγκινήθηκε με την ποιότητα. Το πουκάμισο άστραψε ακριβώς τη στιγμή που ο γιακάς στένεψε. Οι ίνες του ήλιου ένοιωσαν απέχθεια. Οι ουδέτερες ζώνες αναζήτησαν τον Ορφέα με τέκνο κρατική αλαζονεία. Οι πόλεμοι αλάλαζαν. Οι τόποι των νεκρών γίνονταν όπως όπως. Κανείς δεν προλάβαινε τίποτα. Τα πτώματα άλλαξαν χαρακτήρα. Έβρισκαν τον θάνατο με τέτοια ταχύτητα που το φως δεν την αναγνώριζε. Τα αστέρια εξακολούθησαν να εξασκούνται πάνω στα ανθρώπινα σώματα. Δεν έχουν έλεος τα άστρα. Τι να το κάνουν άλλωστε;

Ελεύθεροι, ο θυμός και ο φόβος, ξιφομαχούσαν πάνω από τις κούνιες των μωρών. Τα άλλα μωρά, πέθαιναν ενώ οι μάνες τους έβρισκαν τρόπους να τα σημαδέψουν για να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τα μέλη των μωρών που είχανε γεννήσει. Αλλόκοτη συνθήκη η γέννα. Σε καλωσορίζει η ζωή του θανάτου ή ο θάνατος της ζωής; Τι αρθρώνουμε όταν οι μοίρες απεκδύονται τα μεταξωτά και φοράνε κατάσαρκα το τέλος ή την αρχή;

Εν τω μεταξύ, τα φώτα των πόλεων φωτίζουν όπως συνήθως. Εμείς, οι άνθρωποι, φαντασιωνόμαστε την κατάπαυση του πυρός, ανάμεσά μας. Και οι γέννες άλλαζαν. Μαζί με τα δικά μας μωρά γεννώνται και ασυνόδευτα μέλη. Ο μητρικός μηχανισμός σάστισε γιατί η αλήθεια τον ανακάλυψε. Οι ήχοι της οδύνης κατακλύστηκαν από λεξιλόγια μιας γλωσσολογίας που δεν αναμέναμε.

Ο Ορφέας αρνήθηκε τη διαμεσολάβηση του κώδικα από λαμβάνοντας το Ιταλικό πικρό υγρό στα χείλη του. Η μνήμη τον είχε εγκαταλείψει και το σπάραγμα του τέλους του δεν τον αφορούσε. Το πουκάμισο, δώρισε στον γιακά την εύνοιά του.  Το βαμβάκι είχε επιτέλους εκδικηθεί.

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.