Τα παιδιά δεν τα σκέφτεται κανείς;

Γράφουν οι Καρολίν Ελιασέφ και Σελίν Μασσόν, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλύτρια η πρώτη, και ψυχαναλύτρια και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Αμιένης η δεύτερη, στο βιβλίο τους «Η κατασκευή του διεμφυλικού παιδιού»: «Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν λάβαρα που κραδαίνουν οι ενήλικοι για να αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα των αγώνων τους. Εντούτοις αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει στη Γαλλία και στις άλλες χώρες. Στο όνομα μιας εξισωτικής πολιτικής ορθότητας κατά των διακρίσεων, η οποία χρησιμοποιεί άκρως αμφισβητήσιμες επικοινωνιακές πρακτικές, είναι πρέπον να θεωρούμε ότι τα παιδιά μόνον κερδισμένα θα βγουν από αυτόν τον ψευδο- φιλελευθερισμό;».

«Τι νόημα έχει, διερωτήθηκε ο πρωθυπουργός, να αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας χωρίς να συνοδεύεται από ατομικά δικαιώματα, χωρίς να μπορεί κάθε ελληνίδα και κάθε Έλληνας να έχουν ελευθερία; Η χώρα ανήκει εις τη Δύσιν, όπως τόνισε και ο ιδρυτής της παράταξής μας Κωνσταντίνος Καραμανλής. Γι’ αυτό και όραμά μας είναι η Ελλάδα να αποδίδει σημασία στα ατομικά δικαιώματα των πολιτών». Η ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα σε μια δημοκρατία δεν έχουν όρια; Δεν οριοθετούνται εκεί που αρχίζουν η ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα των άλλων; Τα παιδιά που θα υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια, ποιος θα τα προστατεύσει από τις επιδράσεις της υιοθεσίας; Λαμβάνονται υπόψη μόνον τα ατομικά δικαιώματα των ομοφυλόφιλων που συγκροτούν το ομόφυλο ζευγάρι και αγνοούνται πλήρως τα δικαιώματα των παιδιών που θα υιοθετηθούν; Τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν διαμορφώσει τους χαρακτήρες τους, συνειδητά έχουν κάνει τις επιλογές τους. Τα υιοθετημένα παιδιά όμως θα μεγαλώσουν και θα διαμορφωθούν σε μια οικογένεια με πρότυπο την ομοφυλοφιλία των γονέων. Δεν θα επηρεάσει αυτή η κατάσταση καταλυτικά τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους; Είναι διαφορετικό η επιλογή να υπαγορεύεται από την ίδια τη φύση του ατόμου ελεύθερα μεγαλώνοντας ανάμεσα στα δύο φύλα και διαφορετικό να υπαγορεύεται από τις συνθήκες διαβίωσης με γονείς του ιδίου φύλου. Είναι αυτονόητο το παιδί να θεωρήσει ως κανονικότητα την ομοφυλοφιλία ή τουλάχιστον να επηρεαστεί στο έπακρο από τους ομοφυλόφιλους γονείς του. Είναι αυτονόητος ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα του καθενός, το δικαίωμά του να διαμορφώσει τη ζωή του όπως επιθυμεί, εξ άλλου μιλάμε για ισότητα χάριν της διαφορετικότητας. Όχι όμως να επηρεάζεται η ελεύθερη επιλογή της ζωής των παιδιών μέσω της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια. Ο Γουσταύος Λε Μπον έλεγε ότι «η ψυχή των ζωντανών είναι καμωμένη βασικά από το πνεύμα των νεκρών».

«Στο νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση, αναφέρεται ότι η νομοθέτηση της ισότητας στον γάμο αυτόματα συνεπάγεται ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο των σχέσεων συγγένειας, συμπεριλαμβανομένης της υιοθεσίας και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ξεχωριστό άρθρο για την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια» («Καθημερινή», 25/1/2024). Δηλαδή μαζί με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών θα ψηφιστεί και η δυνατότητα υιοθεσίας εκ μέρους τους. Η ευθύνη όμως δεν βαρύνει μόνον την κυβέρνηση, η οποία προφανώς προβάλλοντας το θέμα αυτό αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τη θεσμοθέτηση ιδιωτικών ΑΕΙ, την ακρίβεια της ζωής, την κατάντια του ΕΣΥ.

Διαβάζουμε στον Τύπο απόψεις βουλευτών της αντιπολίτευσης, όπως του κ. Βασίλη Κόκκαλη που αναμένοντας το νομοσχέδιο δήλωσε: «Θα περιμένω να δω πώς προστατεύεται το δικαίωμα του παιδιού. Γιατί τα υπόλοιπα δικαιώματα έχουν κατοχυρωθεί και καλά έκαναν όπως των ομόφυλων ζευγαριών». Αλλά και της κ. Όλγας Γεροβασίλη: «Από πλευράς μας το αντιμετωπίζουμε ως ένα νομικό ζήτημα το οποίο έρχεται να επιλύσει στην πραγματική ζωή και βεβαίως να υπερασπιστεί, πρωτίστως, τα δικαιώματα των παιδιών». Ώστε το ζήτημα είναι απλά νομικό; Είναι όμως προφανές ότι το ενδιαφέρον τους δεν αμφισβητεί τη δυνατότητα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια αλλά εστιάζεται στο να ρυθμιστούν ζητήματα που αναφέρονται σε παιδιά ήδη υπαρχουσών ενώσεων ομοφύλων, όπως κληρονομικά ζητήματα, υγείας, κ.α. τα οποία μπορούν να επιλυθούν με σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις.

Αναφέρεται ως επιχείρημα ότι από το 1946 με νόμο προβλέπεται η υιοθεσία από μεμονωμένα άτομα, γεγονός που σήμερα δημιουργεί ζητήματα. Δεν εξηγείται όμως γιατί μια κοινωνία τόσο συντηρητική τότε, νομοθέτησε αυτή τη δυνατότητα. Διότι η χώρα εξερχόμενη από πόλεμο και από λιμό στη διάρκεια της Κατοχής είχε να αντιμετωπίσει πολλά κοινωνικά προβλήματα με ορφανά παιδιά και μεμονωμένα άτομα. Όμως στην περίπτωση αυτή για το παιδί που υιοθετείτο ήταν αυτονόητο ότι ο γονέας που απουσίαζε ήταν αντίθετου φύλου. Σήμερα μπορεί ένας νόμος που νομοθετήθηκε πριν 80 χρόνια σχεδόν να προβάλλεται ως επιχείρημα σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες; Να θυμίσουμε ότι τότε, τη δεκαετία του 1950, 4000 περίπου ελληνόπουλα δόθηκαν για υιοθεσία στις ΗΠΑ και στις Κάτω Χώρες; Σήμερα όμως πρόβλημα αποτελεί το δημογραφικό. Και στον αραβικό κόσμο επιβλήθηκε πριν αιώνες η πολυγαμία για να αναπαράγεται η κοινωνία, διότι με τους επεκτατικούς πολέμους των Αράβων οι απώλειες του ανδρικού πληθυσμού ήταν μεγάλες αλλά σήμερα δεν ισχύει στα κοσμικά κράτη της Ανατολής.

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν αποδεχόταν ως στοιχεία της μοίρας των ανθρώπων, μια σειρά καταστάσεων τις οποίες δεν μπορούμε να επηρεάσουμε: Πράγματα που μας συμβαίνουν και δεν είναι αποτέλεσμα της δράσης μας, όπως ο γεωγραφικός τόπος όπου γεννηθήκαμε ή η κληρονομικότητα. Γιατί να προσθέσουμε άλλο ένα στοιχείο στη μοίρα των παιδιών;

Αυτή η ενάρετη εκστρατεία που έχει δρομολογηθεί στο όνομα του παιδιού για το καλό του παιδιού, είναι στην ουσία, μας λένε οι δύο Γαλλίδες ψυχαναλύτριες, μια άρνηση του δικαιώματος τού να προστατεύεται.

Αλεξανδρούπολη 28/1/2024

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Τα παιδια δεν τα σκεφτεται κανεις;