Συλλογικό Μεταπολιτευτικό Τραύμα;

Τα όνειρα αρνούνται να γεννηθούν

Αλέξανδρος Φωσταίνης, Ρήγματα σιωπής

Αναρωτιέμαι, διαβάζοντας περισπούδαστα άρθρα παλαιών αριστερών, αν πράγματι ζούμε σε συνθήκες ανθρωπιστικής δυστοπίας, στο τέλος των ενύπνιων ιδεολογιών, στα οριστικά αδιέξοδα των δογματιστών ή αν η γενιά της Μεταπολίτευσης (ηλικίας 70+) δεν μπορεί να χωνέψει ότι ολοκλήρωσε τον ιστορικό της κύκλο κι αρνείται να «συνταξιοδοτηθεί». Αυτοβαυκαλιζόμενοι ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μία κοινωνία-κόλαση, ότι όπου να ‘ναι θα καταστραφεί ο Πλανήτης, θεωρούμε ότι εμείς οι ίδιοι θα είμαστε (και πάλι;) οι σωτήρες του μέλλοντος κόσμου.

Με άλλα λόγια έχουμε μεταμφιέσει το συλλογικό μεταπολιτευτικό τραύμα μιάς απερχόμενης γενιάς σε πολιτική φιλοσοφία αυτοεπιβεβαίωσης. Κινηθήκαμε άναρχα επί 50 χρόνια ανάμεσα στην πραγματικότητα, την οποία ξορκίζαμε με τσιτάτα του 19ου αιώνα και στην ουτοπία, την οποία δοξολογούσαμε με όρους αφιονισμένων μυστών και τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού «κοιτάζουμε αλλού». Γοητευτήκαμε από το ακατανόητο και λοιδορήσαμε το κατανοητό και το αυτονόητο. Καταγγείλαμε τον ορθολογισμό με μετανεωτερικές αλχημείες και με μετεωρισμούς επί της διαδικασίας και συνθηκολογήσαμε με όποιον αυτοαναγορευόταν «διαφορετικός».

Αν ο Ζ. Π. Σάρτρ διατεινόταν ότι «ο άνθρωπος είναι ένα ανώφελο πάθος» πιστεύω ότι «ο Έλληνας είναι ένα συνεχές λάθος», καθώς από τη μία ισχυρίζεται ότι ο Θεός έχει ελληνική καταγωγή (sic) κι από την άλλη κατηγορεί την Ιστορία ότι τον αδικεί.

Αν αυτό ισχύει γενικώς, για την όλη Αριστερά ισχύει ειδικότερα εις το διπλούν, τριπλούν, τετραπλούν [ανάλογα με το πόσες εκδοχές της διεκδικούν την αυθεντικότητα του εκφραστή «των αριστερών ιδεών» (και πολιτών;)].

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε και οι εν γένει αριστεροί, ως «ιθαγενείς-έλληνες», ν’ αποφύγουν τα ελαττώματα της φυλής μας (έστω κι αν –τηρουμένων των αναλογιών– ήσαν δέσμιοι διαφορετικών στερεοτύπων από αυτά των δεξιών);

Θέτοντας με στρεβλό τρόπο τα ερωτήματα όχι μόνο δεν δίνουμε σωστές απαντήσεις αλλά και δεν λύνουμε ποτέ κάποιο πρόβλημα (ελευθεριών, δικαιωμάτων, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης κλπ).

Έχουμε καταταγεί στους εθελοντές της λεγεώνας των ψευδαισθήσεων γι’ αυτό κι επιστρατεύουμε συνεχώς τις εθνικές ή κομματικές μας φαντασιώσεις για να κρύψουμε την ιστορική μας μονομέρεια και τη θεσμική μας ασυνέπεια.

Μετά την πτώση των τειχών και το ξεθώριασμα των ιδεοληψιών οι άλλοι λαοί αναζητούν προοπτικές με βάση τους αλγόριθμους, ενώ εμείς χαράζουμε πολιτική σύμφωνα με το τι λένε οι χαρτορίχτρες του εγχώριου κατεστημένου και ψηλαφίζουμε το αύριο αναλύοντας τους «προφήτες» των social media.

Μήπως τελικά αυτή η γενιά έχει αρχίσει να βλάπτει την υγεία της χώρας και της Δημοκρατίας και είναι ώρα να παραδώσει τα κλειδιά της διακυβέρνησης σ’εκείνους που θα ζήσουν το 2050 με τους δικούς τους όρους κι όχι με τις δικές μας εμμονές;

ΥΓ.: «Έτσι κάνουμε εμείς οι μεγάλοι

Κοιτάμε μυωπικά από μακριά» (Μαριλένα Κολλάρου, Μία πανσέληνος στην πιατοθήκη)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Συλλογικο Μεταπολιτευτικο Τραυμα;