Δυο εγκληματα, ποσοι ενοχοι;
Θα έλθουν κι εδώ,
ψάχνοντας για σένα
οι δολοφόνοι των παραμυθιών
Σπ. Κατσίμης, Ομοιομορφία
Δεν είναι στις προθέσεις μου να κρίνω τις αποφάσεις των δύο ορκωτών δικαστηρίων, το πρώτο εκ των οποίων καταδίκασε για βιασμό (και για άλλα κακουργήματα) τον κύριο δράστη της υπόθεσης με την ανήλικη στον Κολωνο και το δεύτερο καταδίκασε για ανθρωποκτονία τη μητέρα του κοριτσιού στην Πάτρα.
Θα αρχίσω από την πρώτη περίπτωση, του βιασμού:
Ο βιασμός, όποια μορφή κι αν πάρει, προσβάλλει βάναυσα τη γενετήσια ελευθερία του θύματος και με την έννοια αυτή θίγει τον ίδιο τον πυρήνα της ανθρώπινης αξίας κι αξιοπρέπειας.
Μετά όμως από την εγκληματική πράξη του βιασμού συνήθως ακολουθούν άλλοι -έξι τουλάχιστον- «βιασμοί»:
- ο κοινωνικός βιασμός, αυτός ο νέος ψυχικός τραυματισμός του ήδη τρωθέντος θύματος, προκαλείται από τα σχόλια και την καχυποψία του άμεσου περιβάλλοντός του
- ο τηλεοπτικός βιασμός, αυτή η -συχνά και με την πρόφαση της συμπάθειας- συνεχής έκθεση του θύματος στον καννιβαλισμό μιάς αδηφάγου κοινής γνώμης.
- ο πολιτικός βιασμός, αυτή η απαράδεκτη, από κάθε κανόνα πολιτικής ηθικής, ένταξη του βασανισμένου θύματος στην κομματική αντιπαράθεση
- ο επιστημονικός βιασμός, ο οποίος -συνήθως καλή τη πίστει- θολώνει με τις περισπούδαστες αναλύσεις και τις παραπομπές σε ειδικούς το πραγματικό βίωμα ταπείνωσης του θύματος
- ο κινηματικός βιασμός, ο οποίος, στο όνομα της συμπαράστασης, πολλάκις υπερβαίνει τα όρια και εργαλοποιεί το συγκεκριμένο θύμα
- ο δικαστικός βιασμός, ο οποίος, εφόσον η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια (όπως και πρέπει) κι αν δεν υπάρχουν ευαίσθητοι παράγοντες στη δίκη, θα καταλήξει να υποστεί το θύμα δευτερογενή θυματοποίηση (ξαναζώντας τις τραγικές στιγμές)
Έξι βιασμοί + ένας πραγματικός μήπως είναι τελικά πολλοί για να τους αντέξει μία γυναίκα-θύμα, ιδίως αν είναι ανήλικη;
Αέρμονες οι ψυχικές ανωμαλίες και οι κοινωνικές φρικαλεότητες του σύγχρονου(;) ανθρώπου(;).
Θα συνεχίσω με την περίπτωση της παιδοκτονίας:
Πέραν των περιπτώσεων που υπάγονται στις λεγόμενες «μοιραίες οικογένειες», δηλαδή κυρίως στις συζυγοκτονίες, αδελφοκτονίες, κακοποιήσεις ή ακόμα αιμομιξίες και βιασμούς, παρουσιάζονται και κάποια φαινόμενα ύποπτης «παιδοκτονίας» (όχι με την αυστηρή ποινική αλλά με την ευρύτερη εγκληματολογική προσέγγιση του όρου).
- Μία τέτοια πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή που χαρακτηρίζω ως «κατά-σταση ηθικής παραφροσύνης». Πρόκειται για εγκλήματα που τελούν δράστ[ιδ]ες, οι οποίοι στερούνται ειδικού ηθικού συναισθήματος. Επειδή η επικίνδυνη συμπεριφορά τους δεν συνδέεται πάντοτε με κάποιο αίσθημα ενοχής, γι’ αυτό πολλές φορές και ο ίδιος ο δράστης δεν ανα-γνωρίζει ψυχικά την πράξη του.
- Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή, δηλαδή ότι όλα αυτά αποτελούν προσχήματα για την εν ψυχρώ (και για λόγους εκδίκησης) τέλεση μιάς παιδοκτονίας. Δεν είμαι ειδικός, ούτε γνωρίζω το πραγματολογικό υλικό για να στηρίξω τη μία ή την άλλη εκδοχή.
Σε κάθε περίπτωση είναι άβυσσος η εγκληματική ψυχή που υπερβαίνει τη μητρική αγάπη.
Ποιος είναι όμως τελικά ο κοινός παρονομαστής στα δύο εγκλήματα, στους δύο καταδικασθέντες, στα δύο θύματα (το ένα τραυματισμένο για όλη του τη ζωή και το άλλο νεκρό);
Απλούστατα η απαξία του ανθρώπινου προσώπου, του πόνου, του φόβου, της απελπισίας, της αβοηθησίας που προκαλούνται στα ανήλικα θύματα από σκληρούς κι αδίστακτους ενήλικες.
Τα παιδιά δεν είναι «ένα παιχνίδι» πειραματισμών στα χέρια των ενηλίκων. Δεν αποτελούν αντικείμενα ηδονής, ούτε περιττά(;) μέλη μιάς άρρωστης οικογένειας.
Η παιδική αθωότητα είναι ιερή κι οφείλουμε άπαντες να τη σεβόμαστε, δια πράξεων προστασίας αλλά και δια παραλείψεων θυματοποίησης.
Οι δύο καταδικαστικές αποφάσεις ας γίνουν δίδαγμα ηθικοκοινωνικής ευθύνης, όχι μόνο για τους αυτουργούς.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
