Συγχρονος «Μεσαιωνας»-Νεου τυπου σκοταδισμος (Β΄ Μερος)

Θα  συνεχίσουμε και ολοκληρώσουμε το κείμενό μας εστιάζοντας  –  πολύ συνοπτικά – στο θέμα του εμβολιασμού και γενικότερα της πανδημίας.  

Η μία πλευρά των προβλημάτων είναι πώς βλέπουμε τον Άνθρωπο και την Επιστήμη, η άλλη πλευρά είναι η Κοινωνία και το Κράτος.  Αναφέραμε στο πρώτο μέρος κάποιες θέσεις μου. Να διευκρινίσω ότι είμαι υπέρ του εμβολιασμού – εμβολιάστηκα – διαφωνώ όμως με τον πιεστικό τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται  ο εμβολιασμός. Πιστεύω στην Πειθώ και όχι στη Βία.

Θεωρώ ότι ενώ ο κορονοϊός και η πανδημία είναι θέμα βιολογικό / ιατρικό, η αντιμετώπισή του είναι θέμα πολιτικό, οικονομικό, γενικότερα γεωπολιτικό – η νέα κατάσταση του πλανήτη, σε σχέση με θέματα εξουσίας και  κυριαρχίας.  Θα δώσουμε τον λόγο σε τρεις ειδικούς.

Ο Νίκος Μουζέλης  καθηγητής  στη London School of Economics, μιλώντας για  «Το κράτος πρόνοιας, τα αδιέξοδα και η λύση» αναλύει τα πολλά σύγχρονα προβλήματα και καταλήγει:

«Το κοινωνικό κράτος με τους πόρους που διαθέτει σήμερα θα μπορούσε να προσφέρει υψηλού επιπέδου κοινωνικές υπηρεσίες ­ αν αυτές στόχευαν όχι τις μεσαίες/εύπορες τάξεις αλλά το 1/3 του πληθυσμού που τις έχει πραγματικά ανάγκη. Αυτή η αντίληψη, που αποτελεί ακόμη ταμπού στον χώρο της Αριστεράς, λαμβάνει σοβαρά υπόψη της πως, είτε της αρέσει είτε όχι, ζούμε τις λεγόμενες κοινωνίες των 2/3. Μέσα σε τέτοιες κοινωνίες η αρχή της καθολικότητας των παροχών αντί να αμβλύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών το εντείνει. Άρα η μόνη λύση στο αδιέξοδο είναι το πέρασμα από τη σημερινή άδικη, μίζερη και άκρως αναποτελεσματική καθολικότητα σε αυτό που μερικοί ερευνητές ονομάζουν «γενναιόδωρη επιλεκτικότητα». Αυτό σημαίνει, όσον αφορά τις υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους, τίποτα «δωρεάν» για τις εύπορες τάξεις και τελείως δωρεάν ποιοτικές υπηρεσίες στο 1/3 του πληθυσμού που τις έχει ανάγκη».

Ο Σπύρος Κοντοσώρος αναφερόμενος εξάλλου στον  Νεοφιλελευθερισμό  σημειώνει  ότι «είναι μία εκσυγχρονισμένη εκδοχή της κλασικής φιλελεύθερης οικονομίας (καπιταλισμός). Αποτελεί κατ’ αρχήν μία οικονομική θεωρία η οποία συνδέεται άμεσα με την πολιτική και ιδίως με το ρόλο του κράτους τις σχέσεις μεταξύ των ιδιωτών […] Κάθε είδους οικονομικές συναλλαγές θα πρέπει να ρυθμίζονται σε ελάχιστο βαθμό από το κράτος και τους θεσμούς του και σε σχεδόν απόλυτο βαθμό από τους κανόνες -αν αυτοί υπάρχουν – της ελεύθερης αγοράς […] Δεν μιλάμε για κοινωνικό κράτος πρόνοιας (=πατερναλιστικό κράτος κατά τους νεοφιλελεύθερους), το οποίο στηρίζει τους αδύναμους, αλλά για ένα κράτος του οποίου οι πολίτες στηρίζονται αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις για να καταφέρουν να επιτύχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης». 

O Σπύρος Μανουσέλης ξεκινώντας το άρθρο του «Ο νέος πανδημικός σκοταδισμός»  διαπιστώνει: «Στο πλαίσιο της βαθιάς υγειονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουμε, ο κοινωνικός ρόλος της επιστημονικής κοινότητας δεν είναι να προσφέρει έτοιμες «λύσεις» στα προβλήματά μας, αλλά να θέτει τα αποφασιστικά σε κάθε περίπτωση ερωτήματα και να προτείνει τα καταλληλότερα εργαλεία για την επίλυσή τους. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, όταν δηλαδή οι επιστήμονες παραβλέπουν ή αθετούν την αναγκαία μεθοδολογική και διαφωτιστική λειτουργία τους, τότε από ερευνητές της πραγματικότητας μετατρέπονται σε «ειδικούς»: αναλαμβάνουν τον ρόλο – αλλά όχι και την ευθύνη! – της επίλυσης προβλημάτων που δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία της επιστήμης, αλλά της πολιτικής».

*

Στα τέλη του 2020 και αρχές του 2021 στη σειρά «Κείμενα προβληματισμού τον καιρό της πανδημίας» δημοσίευσα τα άρθρα  «Άλλο Ανθρωπισμός – Άλλο Ανθρωποκεντρισμός» και «Επιστήμη – Επιστημονισμός και Ηθική ευθύνη του επιστήμονα».  Θα παραθέσω  χαρακτηριστικά  βήματα του προβληματισμού  μου.

Η πανδημία και ο εγκλεισμός αλλάζουν ήδη πολλά δεδομένα της ατομικής και κοινωνικής ζωής. Η ανθρωπότητα εισπράττει από μία διαφορετική γωνία την περιλάλητη Παγκοσμιοποίηση. 

Οι φιλόσοφοι, οι ιστορικοί, οι ποιητές είναι νυν και αεί χρήσιμες φωνές. Οι πολιτικοί, οι γιατροί, οι θρησκευτικοί ταγοί διαχειρίζονται κατ’ ουσίαν καταστάσεις ή τις κατευθύνουν όπου θεωρούν επωφελές για την άποψή τους.

Ο κορονοϊός είναι τέκνο της δικής μας στάσης κατά τους  δύο τελευταίους αιώνες. Ο Διαφωτισμός διακήρυξε τη μοναδική  αξία της λογικής, του ορθού λόγου. Διατυπώθηκε έτσι το δόγμα «Η γνώση είναι δύναμη». Στα χρόνια μας φτάσαμε στην αποθέωση της Οικονομίας και του Κέρδους,  στην Παγκοσμιοποίηση. Η Πανδημία είναι η άλλη όψη της Παγκοσμιοποίησης.

 Ενώ ξεκινήσαμε με τον Ουμανισμό – τον Ανθρωπισμό καταντήσαμε στον Ανθρωποκεντρισμό. Ο Άνθρωπος είναι ο σκοπός του Σύμπαντος. Όλα γεννήθηκαν για να εξυπηρετούν και προσκυνούν τον Άνθρωπο.

Βρισκόμαστε σαν σύγχρονοι Ηρακλείς στο κρίσιμο δίστρατο: Ανθρωπισμός ή Ανθρωποκεντρισμός. Το πρώτο οδηγεί στη σωτηρία του Σύμπαντος Κόσμου, το δεύτερο οδηγεί στην καταστροφή όλων πλην του έρημου βουλιμικού ανθρώπου.

Πολλοί  βλέπουν ότι στις μέρες μας την επιστήμη  τη θεωρούμε ως θρησκεία, κι έτσι την προσκυνούμε. Ο ειδικός πιστεύει πως διαθέτει ιδιαίτερα προνόμια. Μιλώντας με την ειδική γλώσσα είναι κυρίαρχος και παντοδύναμος.

Ο επιστημονισμός, με διάφορες αμφιέσεις, έχει καθιερωθεί σαν κυρίαρχη ιδεολογία. Αναπτύσσεται ένας «ξέφρενος αγώνας δρόμου για τη λεγόμενη «πρόοδο».  Το κυνήγι – πάση θυσία – της προόδου οδήγησε στην οικολογική κρίση και στη γενικότερη κρίση του πολιτισμού μας».

*

Κλείνω τον περίπατό μας με το θέμα που προκάλεσε τον προβληματισμό μας.

Η διαχείριση της Πανδημίας δίνει την ευκαιρία για  τον περιορισμό του κράτους πρόνοιας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Από την άλλη, στο όνομα των αντιεμβολιαστών συσσωματώνονται τα πιο  περίεργα και ετερόκλητα στοιχεία.  

Στο καθαρά θέμα των εμβολίων διαβάζουμε σε πρόσφατο κείμενο του βιολόγου – συγγραφέα – δημοσιογράφου  Βαγγέλη Πρατικάκη:

«Μόνο το 55% του ελληνικού πληθυσμού είχε εμβολιαστεί πλήρως έναντι του κορονοϊού μέχρι τις 26 Αυγούστου, καθώς μεγάλη μερίδα πολιτών αντιμετωπίζει τα εμβόλια είτε με δυσπιστία είτε με σθεναρή άρνηση.

Από τα τσιπάκια του Μπιλ Γκέιτς μέχρι τους υποτιθέμενους κινδύνους για το αναπαραγωγικό σύστημα, κάποιοι ισχυρισμοί των αντεμβολιαστών είναι τόσο ακραίοι, ώστε δύσκολα βρίσκει κανείς λογικά επιχειρήματα ως απάντηση.

Υπάρχουν όμως και οι ευλογοφανείς ανησυχίες των σκεπτικιστών που ίσως καθησυχαστούν από τις τελευταίες μελέτες».

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά.  Επιλέγω ένα μόνο: Ο καθηγητής  φαρμακολογίας Αχιλλέας Γραβάνης βάζει στο στόχαστρο τους επιστήμονες που ενισχύουν το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

«Η στάση  των ελαχίστων ‘επιστημόνων’ που προΐστανται του αντιεμβολιαστικού κινήματος, ιδιαίτερα γιατρών και φαρμακοποιών είναι αδιανόητη. Είναι οι εκπρόσωποι του νέου μεσαίωνα. Έχουν πάρει στο λαιμό τους χιλιάδες συνανθρώπους μας, αμφισβητούν με επιχειρήματα χαρτορίχτρας επιστημονικά και κλινικά δεδομένα που έχουν δημοσιευθεί μετά από επιστημονική κρίση και αξιολόγηση στα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά. Χιλιάδες επιστημονικές δημοσιεύσεις τεκμηριώνουν την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων».

*

Σταματώ το κείμενό μου, ελπίζοντας ότι φώτισα διάφορες πλευρές  χωρίς φανατισμό και μονομέρεια. Κάπου διάβασα ότι θέλοντας και μη  ζούμε στην εποχή μας, προσπαθούμε όμως να δούμε και λίγο διαφορετικά.

Όπως  είπε ο Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου:

«Οι άνθρωποι που ζήσανε στην αρχή αυτής της περιόδου, δεν γνώριζαν ότι ζούνε στο Μεσαίωνα, αλλά, όπως κι εμείς σήμερα, θεωρούσανε πως ζούνε στη σύγχρονη γι’ αυτούς εποχή!». Ξάνθη, Σεπτέμβριος 2021

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.