Στο καταφυγιο

Δωμάτια καταφύγια. Στα σπίτια. Των εποίκων, των μη-εποίκων; Μαίνεται ο πόλεμος των ανθρώπων. Στην «Ιλιάδα» ο πόλεμος ήταν των Θεών και των ανθρώπων. Είχες τη δυνατότητα να τους εξευμενίσεις και να μάθεις. Αλλά αυτή ήταν η «Ιλιάδα». Στο νέο πόλεμο ο Θεός έχει αποσυρθεί; Είναι δυνατόν όταν στη πόλη εκείνη συγκεντρώνεται με τρία «πιστεύω». Στην πόλη του Θεού. Δεν μιλώ για τη Βραζιλιάνικη ταινία με θέμα τη βία στη φαβέλες. Ίσως αναζητείται ο «από μηχανής Θεός», ίσως όχι.

Στη βία δεν υπάρχει ισότητα, οι αριθμοί δεν είναι ίδιοι. Η ειρήνη και ο πόλεμος δεν έχουν τους ίδιους αριθμούς. Μπορούμε να μιλήσουμε για τη μοναδικότητα του αριθμού χωρίς να ειδοποιήσουμε τον Leibnitz. Τα οπλικά συστήματα είναι άψυχα όμως σε συνθήκες σύρραξης η ψυχή χρειάζεται εξαγνισμό. Ήταν ώρα πρωινή όταν είδα εμπρός μου τον Χριστό να κουβαλάει τον σταυρό του. Τον ακολουθούσαν πιστοί και διέσχιζε την πόλη. Καθολικοί, είναι, μου είπαν. Δεν είχα ανέβει ακόμα τον Γολγοθά αλλά είχα επιστρέψει από τη Βηθλεέμ. Οι πύλες της Ιερουσαλήμ ήταν ανοιχτές. Και προς τα μέσα και προς τα έξω. Δεν με συγκίνησε η θέα του «Χριστού»γιατί η αναπαράσταση ήταν προσωπική. Μόνο η μνήμη της πίστης θα μπορούσε να καλέσει και η μνήμη επιτελούσε άλλο έργο. Με συγκίνησε ανεξίτηλα η συνύπαρξη των τριών θρησκειών. Ο Τρούλος του Βράχου έλαμπε, αν έμπαινες, σε περίμενε το αποτύπωμα του Μωάμεθ, σε εκείνο το σημείο αναλήφθηκε στους ουρανούς. Ενώ ο Τοίχος των Δακρύων δέχεται εντός του το μήνυμά σου στο Θεό.

Αναρωτιέμαι αν ο Χριστός έχει καταφύγιο. Αναρωτιέμαι πού βρίσκονται όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτως θρησκείας. Σε εκείνη την πόλη που αποτελείται κυρίως από Τόπους Ιερούς. Μια Αγία Τριάδα γεωφυσική και με επέκταση. Την παραμονή της κήρυξης του πολέμου στο Ιράκ, ο Edward Said ανακοίνωσε πως ο τόπος της Βαγδάτης ήταν η Εδέμ. Χριστιανός Παλαιστίνιος, πρωτεργάτης των μετα-αποικιακών σπουδών, ανακατάταξε τις έννοιες του δρόμου του μεταξιού με εργαλείο τη συγκριτική λογοτεχνία ανάμεσα στη δύση και την ανατολή. Τώρα δεν υπάρχει ο Edward Said, η Εδέμ όμως; Τι θα πει, μπαίνω στο καταφύγιο; Εγώ και οι δικοί μου. Ποιοι είναι οι δικοί μου; Ποιοι είναι οι δικοί μας; Αυτή η Προμηθεϊκή προσπάθεια να γίνουμε εμείς.

Σε αυτόν εδώ τον τόπο δεν έχουμε την Εδέμ, εκτός αν την έχουμε μέσα μας. Έχουμε τις πόλεις των συνόρων που συμβιώνουν. Αυτό οφείλεται στους κατοίκους τους. Στην πρόνοια και την εύνοια. Έχουμε τις πόλεις που συμβιώνει ο Θεός με τον εαυτό του. Τα σύνορα το αναδεικνύουν αυτό.

 Θράκη, 2 Οκτωβρίου

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, και ακτιβίστρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.