Περι ενδεχομενου διαχωρισμου εθνικου κρατους και οργανωμενης επικρατουσας θρησκειας

Παρακολουθώ την επικαιρότητα σχετικά με τα τεκταινόμενα περί ενδεχόμενου διαχωρισμού εθνικού κράτους και οργανωμένης επικρατούσας θρησκείας, αυτό που εν συντομία αναφέρεται ως ‘χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας’. Μάλιστα χτες συναντήθηκαν ο πρωθυπουργός με μέλη της κυβέρνησης με τον προκαθήμενο της Ορθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδας και τρεις ακόμα επισκόπους της. Επρόκειτο μάλλον απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι για μια προκαθορισμένη εθιμοτυπική συνάντηση, η οποία δεν αποκλείει και την βολιδοσκόπηση προθέσεων εκατέρωθεν, εφόσον δε δόθηκαν στη δημοσιότητα περισσότερα στοιχεία.
 
Η συζήτηση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φυσικά τόσο για τους πολίτες ενός σύγχρονου κράτους με ευρωπαϊκή αναφορά, όσο και για τα μέλη του πληρώματος της Εκκλησίας, ακριβώς επειδή οι ρόλοι πολιτών και πιστών είναι παρόμοιοι με ομόκεντρους -αν και σπάνιο πια- ή εφαπτόμενους κύκλους.
 
Σε μία επίκαιρη και φαινομενικά -μόνο φαινομενικά όμως- άσχετη συγκυρία και με βάση τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας για το μάθημα των θρησκευτικών, ότι δηλαδή θα είναι πλέον θρησκειολογικό κι όχι αυστηρά ομολογιακό μετά και την σχετική επιμόρφωση (;) των θεολόγων, η κυβέρνηση φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά τα όρια δικαιοδοσίας της:
 
Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας (εξαιρούνται η Εκκλησία της Κρήτης και το Άγιο Όρος που υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ας μη το ξεχνάμε αυτό), έτσι όπως ορίζεται από τον νόμο 590/1977, η ίδια η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας αναγνωρίζει αυτοδικαίως κι εξ ορισμού πως είναι το περιεχόμενο και όχι το περιέχον μέσα στη σύγχρονη ελληνική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Με δυο λόγια, είναι ένα καθίδρυμα με τη μορφή του ΝΠΔΔ που λειτουργεί πλήρως εντός ορίου του εθνικού κράτους.
 
Θα εξακολουθήσω να παρακολουθώ τα συμβαίνοντα με το ίδιο ενδιαφέρον. Επί της αρχής, τάσσομαι υπέρμαχος της άποψης του διαχωρισμού, αρκεί αυτό να συμβεί με σαφώς ορισμένες και συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Μία μόνο από αυτές είναι η πολιτεία να μην παραθεωρήσει το θρησκευτικό αίσθημα των πολιτών της και να μην εστιάσει στο προφανές οικονομιστικό μέρος του πράγματος, να βάλει δηλαδή το κράτος το μακρύ του χέρι στο περιουσιολόγιο και το εν γένει καταπίστευμα ενός θρησκευτικού οργανισμού. Σε σχέση με την αγιοπνευματική φύση της Εκκλησίας, μία τέτοια εξέλιξη θα είναι προς όφελος των μελών του πληρώματός της, αυτό άλλωστε με όλη μας την αγάπη ευχόμαστε, όπως επίσης μέσω αυτής της διαδικασίας η Εκκλησία να ανακτήσει τον κατακερματισμένο σήμερα χριστολογικό της χαρακτήρα.
 
*Ο Γιώργος Γκόζης είναι θεολόγος και συγγραφέας. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.