Περι ΑΛΗΘΕΙΑΣ-Εκλογων συνεχεια
Ίσως φίλοι μου, να μην έχουμε συνειδητοποιήσει την κοσμογονία που συντελείται τις μέρες τούτες. Ο τόπος περνά επιτέλους τη μετάβαση από τη νηπιακή ηλικία στην ενηλικίωση της μεταπολίτευσης. Τουλάχιστον από το ’74 και μετά οράματα και ιδέες, χωρίς δυστυχώς την απαραίτητη γέφυρα της δυναμικής εφηβείας, προσαρμόζονται βιαίως στη φυσιολογική ροή και εμπειρία της πραγματικότητας. Για τα αίτια της μεταπολιτευτικής δυσλειτουργίας υπάρχει αναλυτική αναφορά σε αντίστοιχο άρθρο την προηγουμένη των εκλογών του Γενάρη. Αναφορά που, επιτρέψτε μου, επακριβώς προέβλεπε την εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι το φθινόπωρο, αναδεικνύοντας το βάθος του σύγχρονου νεοελληνικού προβλήματος. Αίτια και συνιστώσες του προβλήματος αυτού δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν στο προδιαγεγραμμένο συμπέρασμα, ότι μετά τις εκλογές του Γενάρη θα ακολουθούσε μία μικρή περίοδος βίαιης κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων.
Η ισημερία της 21ης Σεπτεμβρίου, συμβολικά καταδεικνύει τη δύναμη της ισορροπίας που έστω και καταναγκαστικά επιβάλλεται στην από δω και πέρα πορεία της χώρας. Όπως τόσες φορές στη ζωή ο άνθρωπος μετανοεί μέσα από το Σοκ της απώλειας, έτσι και αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες δεν είναι τίποτε άλλο από την ανώμαλη προσγείωση από τον κόσμο των παραμυθιών της βρεφικής ηλικίας στο έδαφος του ρεαλισμού. Όπως κάθε ανώμαλη προσγείωση, έτσι και η δική μας είναι επώδυνη, αφού γυρνούμε τρία χρόνια πίσω και με μία τεράστια οικονομική επιβάρυνση που κοστίζει και ιδρώτα και αίμα. Πώς αλλιώς, όμως, θα μπορούσε να γεννηθεί το ευτύχημα της καινούργιας πραγματικότητας; Πώς ο τόπος και οι πολίτες του θα είχαν την ελπίδα και την εμπειρία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας; Πώς αφού ο χρόνος και τα πειράματα τελείωσαν θα γλύτωνε η Ελλάς από τα βρεφικά όνειρα με τα νταούλια και τα συμπλέγματα, παρά μόνον μέσα από μία απότομη αλλά επιβεβλημένη πορεία στο σοκ των capital controls, ενός βαρύτατου τρίτου μνημονίου και της ταπεινωτικής απειλής ενός Grexit; Τέλος με τα άλλοθι φίλοι μου και αν χρειάζεται να ματώσουμε ξανά, και αν χρειάζεται να πάρουμε το μάθημα της Ιστορίας, τούτο είναι απείρως προτιμότερο από το γεγονός μιας χώρας που, αν και πριν οκτώ μήνες ήταν πράγματι έτοιμη οικονομικά να προχωρήσει, ωστόσο, δεν ήταν έτοιμη ψυχοκοινωνικά. Η αναμφίβολα καλύτερη οικονομική κατάσταση της χώρας πριν τις εκλογές του Γενάρη με την προδιαγραφόμενη τότε οικονομική προοπτική, συνοδευόταν δυστυχώς από τις χειρότερες δυνατές συνιστώσες της δήθεν ελπίδας, της αυταπάτης και της ιδεοληψίας για ένα άλλο Σύμπαν. Επομένως, στην ύστατη τούτη στιγμή της ιστορίας ας γίνει αντιληπτό ότι το Διακύβευμα είναι ακριβώς αυτό: η ωρίμανση ενός ολόκληρου λαού, η εξυγίανση του ψυχισμού της χώρας, η έστω και βίαιη μετατροπή της αθωότητας των πολλών στην υπευθυνότητα του κάθε πολίτη χωριστά. Κι όχι βέβαια η αστειότητα περί Παλιού και Νέου. Άλλωστε τι πιο παλιό από αυτό που επιμένει στην ανωριμότητα, αυτό που διαχωρίζει αντί να απαντά και να προσαρμόζεται στη Σύνθεση, στο αναγκαστικά Μαζί. Τι πιο παλιό από την κυρίαρχη εδώ και σαράντα χρόνια προσκόλληση μιας ολόκληρης χώρας στο γιγαντισμό του κράτους, του υπερσυνδικαλισμού και της ισοπέδωσης του ικανοτέρου; Τι πιο παλιό από την προσφυγιά του ξεβολεμένου λαϊκισμού στην αγκαλιά της αριστερίστικης αυταπάτης των ηρώων με τα νταούλια;
Κι αν πράγματι η παθογένεια της μεταπολίτευσης είχε και Απάτη και Λαμογιά, τους τελευταίους μήνες αυτά όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά αντίθετα εμφανίστηκαν και άλλα δυο πρωτόγνωρα στοιχεία: Η απίστευτη ανικανότητα με τα ανώμαλα πειράματα καθώς και οι φαντασιώσεις και αυταπάτες που οι ίδιοι παραδέχονται. Τι πιο παλιό από την εμμονή στην ορθότητα των επιλογών του τελευταίου επταμήνου; Αντί μιας γενναίας δημόσιας παραδοχής ότι η σύγχρονη νεοελληνική καθημερινότητα ξεπερνά τα κόμματα και επιβάλλει το μείζον της ειλικρινούς συγγνώμης και το ελάχιστο της αυτονόητης συμμετοχής στο ΜΑΖΙ.
Λέω δημόσια, γιατί παρασκηνιακά φαίνεται πως η συναίνεση έχει ριζώσει για τα καλά, καθώς τόσο η ευρωπαϊκή οικογένεια όσο και τα όποια υγιή αντανακλαστικά της χώρας οδηγούν τα πράγματα στη νέα Διακυβέρνηση που, πριν ακόμη από τις εκλογές του Γενάρη, ήταν σχεδιασμένο να προκύψει μετά τα όνειρα της θερινής νυκτός. Μια διακυβέρνηση της οποίας το πρόπλασμα υπάρχει ήδη στην υπηρεσιακή κυβέρνηση, δηλαδή ένα Σχήμα τεχνοκρατών, ικανών και έμπειρων στελεχών, που μαζί με την προσθήκη συναινετικών και αποφασισμένων σημερινών πολιτικών προσώπων, θα χαίρει μιας ευρείας κοινοβουλευτικής υποστήριξης, τουλάχιστον των δύο τρίτων της Βουλής.
Με έναν ορίζοντα τουλάχιστον τριετίας εξασφαλίζεται τόσο η αποτελεσματική διαχείριση όσο και η εδραίωση της πραγματικής ωρίμανσης μιας ολόκληρης χώρας. Το γεγονός βέβαια ότι η πορεία αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη, ή το γεγονός ότι ο Αλεξης Τσιπρας δε «βολεύεται» με την Αυτοδυναμία, δεν αποκλείει τη συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι οφείλουν δυναμικά να συμβάλουν στη διαμόρφωση εκείνων των κοινοβουλευτικών αριθμών, που δε θα επιτρέψουν σε κανέναν να μη συμμετάσχει στο εντελώς αναγκαίο: στην υποστήριξη αυτού του ΣΧΗΜΑΤΟΣ, επιτρέποντας ασφαλώς και την άσκηση κριτικής και ελέγχου στη νέα Διακυβέρνηση. Δεν είναι καιρός για συναισθήματα ούτε για πισωγυρίσματα. Αφού θα συμμετέχουν όλοι σ’ αυτό, βεβαίως και ο ΣΥΡΙΖΑ, μακάρι, με το τερατώδες μπόνους των 50 εδρών, να μην εδραιωθούν τα παραμύθια και τα υπολείμματα της μεταπολίτευσης.
Κι ας μην ξαφνιαστούμε αν στην κορυφή του σχήματος είναι ένας υπερκομματικός τεχνοκράτης ή πιθανότατα ένα γνωστό, αλλά αναβαπτισμένο-συναινετικό πολιτικό πρόσωπο. Αρκεί με το άτομο αυτό να μην εξυπηρετούνται στοχεύσεις κατώτερες των περιστάσεων. Όπως η εκ του ασφαλούς ψευτοσυγκυβέρνηση και ίσως κουτοπόνηρες συμπράξεις κάποιων εκ των τριών ανώτατων πολιτειακών θεσμών.
Ο Τόπος χρειάζεται παλιγγενεσία και όχι παλινόρθωση. Έτσι, για να αποφύγουμε την κακόγουστη επανάληψη της Ιστορίας, που λέει κι ο Λόγος.
Αποσπάσματα από άρθρο του Θεοφάνη Κωφίδη την παραμονή των Εκλογών του Γενάρη
– «Αναλογιστείτε ενόψει των εκλογών, γιατί ο Λαϊκισμός ονομάζεται Ελπίδα: γιατί απλούστατα αλήθεια είναι ότι υπάρχει φαντασιοπληξία εκεί που δεν υπάρχει επίγνωση. Γιατί υπάρχει άρνηση εκεί όπου υπάρχει ο φόβος της συντριβής από τις επάλξεις της ιδεοληψίας˙ των εμμονών, δηλαδή, και των άλλων αμυντικών μηχανισμών»
– «Γιατί είναι αλήθεια φίλοι μου ότι οι εκλογές αυτές δε γίνονται επειδή απέτυχε το Μνημόνιο. Αλλά γιατί υπερδιεγέρθηκαν τα αριστερόστροφα ψυχαναγκαστικά αντανακλαστικά του επάρατου Λαϊκισμού, φοβούμενου μπας και το «Εγώ» μειωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Αυτού που βρίσκει καταφύγιο σε μύθους και αυταπάτες για πρόθυμα καλόπαιδα βασιλόπουλα που κυνηγούν τις μάγισσες και τους αιμοδιψείς εγχώριους και ξένους δράκους»
– «Αυτή είναι η αλήθεια συμπολίτες και θα τη δούμε να εξελίσσεται μπροστά μας, αφού τελικά δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, από το ΣΟΚ της κατάρρευσης και της εκβιασμένης πορείας προς την τελική κάθαρση. Στόχος μια σύγχρονη επιτέλους χώρα, μακριά από το φαντασιόπληκτο και τυχοδιωκτικό εαυτό της. Μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με δυναμική αφετηρία κάπου το φθινόπωρο, προς μια οικογένεια που ελπίζω να μας περιμένει…»
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
