Παντα ανοιχτα παντα αγρυπνα τα ματια της ψυχης μου…*

‘Ηταν η 9η Φεβρουαρίου του 1857 όταν ο κόντε Διονύσιος Σολωμός έκλεινε τα μάτια του. Αλλά σήμερα μπορεί να γνωρίζουμε πολλά για τον ποιητή, πλην όμως κτήμα εσαεί των ανθρώπων αυτός ο εστέτ μπόρεσε άραγε να γίνει; Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα έλεγε ο Σικελιανός ακουμπώντας στο φέρετρο του Παλαμά στην μητρόπολη των Αθηνών εκείνο το παγωμένο φλεβαριάτικο πρωινό στην κατεχόμενη Αθήνα το 1943. Και ο λαός έκανε την κηδεία μια μεγάλη πατριωτική διαδήλωση. Ο Παλαμάς ακουμπούσε στον Σολωμό. Και ο Σολωμός, ο άνθρωπος που όπως λέγανε «δεν ήξερε ελληνικά», έγραφε στον Τερτσέτη για την γλώσσα του λαού. Αν είσαι αρκετός κυρίευσέ την. Αλλά πρώτα πρέπει να υποταχθείς σ’ αυτήν.
 
Και θα μας δώσει την υπέροχη «Γυναίκα της Ζάκυθος» ανάμεσα στα άλλα «Ευρισκόμενα». Η «Γυναίκα της Ζάκυθος» είναι κατά την γνώμη μου το ιδρυτικό κείμενο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Για μια κυρία, που το όνομά της δεν έπρεπε δημόσια να ειπωθεί, γνωστή για την κακότητα που έδειχνε στους Μεσολογγίτες πρόσφυγες. Και εκεί ο Σολωμός ξετυλίγει την άβυσσο του κακού μέσα από την διήγηση του ιερομονάχου Διονυσίου. Πλην όμως προς το τέλος θα βρει μια χαραμάδα για να δώσει ένα άλλοθι στην Γυναίκα. Αυτό το εκπληκτικό ταξίδι στα κατάβαθα της ψυχής είναι στ’ αλήθεια ό,τι πιο θαυμάσιο έχει γραφτεί. Εκεί για τον άκρον πόνο, για την τρέλα του «Λάμπρου» ή για το ταξίδι του Κρητικού. Ναι, ο ποιητής πάντα λιτά, πάντα βασανιστικά ψάχνει στίχο στίχο να συνθέσει το Ποίημα.
 
Εψεύθησαν οι ελπίδες του Έθνους έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής όταν ο Πολυλάς έβγαλε τα «Ευρισκόμενα». Στ’ αλήθεια όμως εψεύθησαν; Προφανώς όχι. Ο Σολωμός θα γράψει στα ελληνικά, στην γλώσσα του λαού και όχι στην γλώσσα των Σοφολογιότατων. Γιατί πατά πάνω στην κρητική ποίηση, στην λαϊκή ποίηση και την ανυψώνει. Σαν τον άλλο μεγάλο τον Δάντη που γράφει αυτός για πρώτη φορά στα ιταλικά και όχι στα λατινικά γιατί έχει στην πλάτη του, όπως ο ίδιος θα πει, το «μεγάλο ποτάμι της γλώσσας, τον Βιργίλιο». Ο αντίστοιχος του Δάντη είναι ο Σολωμός 400 χρόνια μετά.
 
Το παιδί που πληγώθηκε αφάνταστα από τη στάση της μητέρας του, ο ποιητής που δεν επισκέφθηκε ποτέ το «νεοπαγές βασίλειον Αθηνών και Πειραιώς» που δεν άντεχε να βλέπει την οθωνική Αθήνα. Ο οικουμενικός, ο Έλληνας και συνάμα ο Ιταλός. Ο εθνικός μας ποιητής που δεν γνώριζε καλά τα ελληνικά, το συντακτικό δηλαδή, έπινε, που όμως ταυτόχρονα ήταν ο θεμέλιος λίθος της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. «Όταν σας έβρει το κακό αδελφοί μου μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα θα αναπάψει το πρόσωπο του μαρτυρίου» σημειώνει ο Ελύτης. Ο Σολωμός δεν έδωσε μόνο ποίηση. Έδωσε ταυτότητα. Αγάπησε τον λαό και την λαλιά του. Και αυτήν έκανε ποίηση. Αυτήν συμβουλεύτηκε, μ’ αυτήν πορεύτηκε, αυτήν ανύψωσε. Γνωρίζετε τα Ελληνικά κύριε; Ρωτάει ο Σοφολογιώτατος τον Ποιητή; Και ο Ποιητής του απαντά με ερώτηση: Γνωρίζετε τους Έλληνες;
 
Υ.Γ.: Ιερομονάχου Διονυσίου αιωνία η μνήμη. Μην λησμονείτε πατριώτες τον ποιητή
 
Σημείωμα της σύνταξης: Το έργο του Διονυσίου Σολωμού και ιδιαίτερα η «Γυναίκα της Ζάκυθος» ήταν το αντικείμενο των μεταπτυχιακών σπουδών του συγγραφέα του κειμένου στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.