Οσα παιρνει ο ανεμος… η πνιγει το νερο

Από το 2009 και επέκεινα κάθε κυβέρνηση αναδεικνύεται στην Ελλάδα με αίτημα να κάνει μεταρρυθμίσεις. Μέχρι το 2019 θεωρούσαμε ότι η απαρέγκλιτη ανάγκη για ουσιαστικές αλλαγές στη δομή του κράτους και της οικονομίας ήταν μία έξωθεν επιβολή που εξυπηρετούσε τις βουλές των Ευρωπαίων σατανάδων, οι οποίοι, βέβαια, τόσο απλοϊκά εξαγνίζονται μέσω των κονδυλίων τους. Κατά την περίοδο του Αρμαγεδδώνα 2015-2019 αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε μαζικά ότι η ώρα των αλλαγών έχει παρέλθει και πρέπει να τρέξουμε διπλάσια απόσταση και με διπλάσια ταχύτητα για να αποφευχθούν οικονομικοί σκόπελοι, πολιτικές τρικυμίες και κοινωνικά βράχια. Εντούτοις, η όρεξη για μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα είναι ταχυκόρεστος διότι οι αλλαγές απαιτούν ξεβόλεμα, οπότε η επιθυμία για αλλαγή σταματά στην αλλαγή που μας επηρεάζει. Να αλλάξουν όλα, αλλά ας τ’ αλλάξουν οι υπόλοιποι.

Η Νέα Δημοκρατία, το μόνο κόμμα με στοιχεία ρεαλισμού που έδειχνε ικανό να πραγματοποιήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις εγκλωβίστηκε γρήγορα σε εσωκομματικές αγκυλώσεις ή ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Το 2019 έχοντας διαδεχτεί τους χείριστους, έθεσε τον πήχυ τόσο χαμηλά που… πήδηξε από πάνω, αποδεικνυόμενη ως μία ακόμη κυβέρνηση-διαχειρίστρια και όχι παρέχουσα λύσεις. Ο καιρός, όμως, μεταποίησης των χρονίων προβλημάτων και απλής διαχείρισής τους με ελπίδα να σκάσουν στα χέρια άλλου είχε παρέλθει προ πολλού.

Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών απέδειξε ότι οι πολίτες επέλεξαν την ΝΔ ως δύναμη σταθερότητας, σοβαρότητας και συνέχειας αλλά και πολλοί υπό την λογική… το μη χείρον βέλτιστον. Αυτή η λογική, ωστόσο, είναι επικίνδυνη και ενδεικτική του έρποντος επιπέδου του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ότι η σαρωτική νίκη δεν αποτελεί λόγο εφησυχασμού αλλά μεγαλύτερη συναίσθηση ευθύνης. Εξ αρχής, βέβαια, η ευθύνη αυτή δεν φάνηκε να εμπεδώνεται, όπως με την εμμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη στο περιβόητο rotation.

Μία αντίληψη ότι ένα μεγάλο ποσοστό, σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, επιτρέπει υπουργικούς πειραματισμούς, εκμηδενίζει το έργο υπουργών που πέτυχαν και δίνει ευκαιρία (τρίτη, τέταρτη, πέμπτη δεν ξέρω) σε αυτούς που απέτυχαν. Σε μόλις δύο μήνες το επιτελικό κράτος φάνηκε ανήμπορο να ελέγξει την μεγαλύτερη πυρκαγιά από δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μοίρασε βάσει κομματικών παραγοντισμών τα διαθέσιμα εναέρια μέσα πυρόσβεσης και στην βιβλικών διαστάσεων πλημμύρα κατέφυγε πάλι στην έσχατη λύση του στρατού. Για τόσο αριστερών πεποιθήσεων χώρα επιθυμούμε διακαώς την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας μόλις δούμε τα ζόρια… Σίγουρα, πάντως, ο ρόλος του στρατού δεν είναι αυτός και αν τον θεωρούμε την εύκολη λύση στα δύσκολα χάρη στην αυστηρή ιεραρχία και την οργάνωσή του τότε ας διδαχθούμε από αυτές. Ένα κράτος επιβάλλεται να λειτουργεί με «στρατιωτική» πειθαρχία, όχι με κομματικές συμπάθειες και συγγένειες!

Σε ένα τέτοιο κράτος, λοιπόν, μία πολιτική πρωτοκαθεδρία αυτού του μεγέθους θα αποτελούσε κινητήριο δύναμη αναγκαίων τομών και αναπόφευκτων ρήξεων, όχι λεπτών χειρουργικών επεμβάσεων σε ένα σώμα που συντηρείται μάλλον μηχανικά. Διότι η χώρα ετούτη απλώς συντηρείται, δεν ζει και σίγουρα δεν μπορεί να ακμάσει με όλα τα βαρίδια του παρελθόντος. Ούτε θα μπορεί για πάντα μέσω ευφάνταστων και συνάμα ανόητων δελτίων τύπου η εκάστοτε κυβέρνηση να παρουσιάζει την πραγματικότητα πιο στρογγυλεμένη από ό,τι είναι. Την ενέργεια που σπαταλά για διορθωτικές παρεμβάσεις και επικοινωνιακούς χειρισμούς ας την διοχετεύσει σε έργα, υλικά και πνευματικά, που θα κάνουν αυτό τον τόπο να αναπνεύσει. Για παράδειγμα στο ζήτημα των πυρκαγιών: Ποιος ακόμη δεν έχει αντιληφθεί πως το ζητούμενο του 21ου αιώνα είναι η πρόληψη και όχι η κατάσβεση; Χωρίς Δασική Υπηρεσία που θα έχει τον πλήρη έλεγχο των δασικών εκτάσεων της χώρας, προλαμβάνοντας και προστατεύοντας από πυρκαγιές, λαθροκυνηγούς και πάσης φύσεως λαθραίους, κανένας στόλος Canadair δεν θα είναι ποτέ επαρκής. Με την κατάλληλη εκπαίδευση και περιορισμένους πόρους η Πανεπιστημιακή Αστυνομία θα μπορούσε να γίνει… Δασική, μπας και φανεί και κάπου χρήσιμη!

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές μπορεί να αργούν πολύ και οι πολίτες να μην έχουν λόγο στην επιλογή των υπουργών αλλά αν δεν αλλάξει ρότα αμέσως, η δεύτερη θητεία Μητσοτάκη θα αποδειχθεί μοιραία…

Από την άλλη, πόσα να απαιτήσει κανείς από μία κοινωνία ανεύθυνη και εθισμένη στον εθνικό κανιβαλισμό; Έχοντας απαλλάξει τον εαυτό μας από κάθε μερίδιο ευθύνης την αποδίδουμε με ευκολία στους «αιώνιους άλλους». Διότι αποτελεί ανευθυνότητα να περιμένεις από κάποια αόρατη δύναμη να καθαρίσει την αυλή σου από χόρτα και κλαδιά. Ανευθυνότητα να ξεκινάς χωρίς νερό εν μέσω καύσωνα, να μπλοκάρεις την ΛΕΑ και να περιμένεις βοήθεια. Να έχεις προειδοποιηθεί για ακραία βροχόπτωση και να βολτάρεις στην παραλιακή του Βόλου. Η ανευθυνότητα, δε, συχνά συμπλέκεται με τη διαστροφή. Καθώς είναι διαστροφή να αδημονείς να δυσφημίσεις τη χώρα σου, να διαδίδεις κάθε μπούρδα που θα δεις στα κοινωνικά δίκτυα φερόμενος ως πληρωμένος Εφιάλτης. Η προθυμία των Ελλήνων να κατασπαράξουν την Ελλάδα, σαν αυτή να τους χρωστά, σαν το κράτος, ο Δήμος ή η Κυβέρνηση να είναι κάτι διαφορετικό από αυτούς είναι πραγματικά ζήτημα που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης! 

Αυτές τις δύσκολες ώρες και στις δυσκολότερες που έρχονται ας σοβαρευτούμε και ας απαιτήσουμε τις λύσεις που επιβάλλονται και όχι αυτές που μας βολεύουν. Ίσως εν τέλει να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται με ημίμετρα, μπουλντόζα και χτίσιμο από την αρχή!

*Ο Ευάγγελος Σιδερούδης είναι πτυχιούχος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.