Οι βιαιοπραγιες των Ελληνων στην Ελληνικη Επανασταση
Όλοι μας γνωρίζουμε τις βιαιότητες και τις σφαγές τις οποίες διέπραξαν οι Οθωμανοί κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Οφείλουμε λοιπόν να παραδεχτούμε πως και οι Έλληνες, όπως όλοι οι άνθρωποι, δεν εξαιρούνται τελικά από την κοινή παραδοχή ότι ο πόλεμος αποκτηνώνει τον άνθρωπο.
Η πιο γνωστή βιαιοπραγία κατά των Οθωμανών αμάχων ήταν εκείνη που έγινε κατά την άλωση της Τριπολιτσάς στις 23 Σεπτεμβρίου του 1823. Στη γενικευμένη σφαγή τα περισσότερα θύματα ήταν άμαχοι, γυναίκες, γέροι και παιδιά. Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες της πολιορκίας συμφωνούν απόλυτα σχετικά με το μέγεθος της σφαγής που έλαβε χώρα. Οι σύγχρονοι μελετητές όμως διαφωνούν ως προς τον ακριβή αριθμό των σφαγιασθέντων. Οι αριθμοί των τελευταίων κυμαίνονται από 6 ως 32.000. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι 2.000 Εβραίοι της Τριπολιτσάς. Ο Πουκεβίλ, ο Γκόρντον, ο Φωτάκος, ο Τρικούπης και ο Φιλήμων, όλοι συναινούν στο ότι η άλωση της Τριπολιτσάς δεν ήταν μόνο μία ένδοξη σελίδα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά και μία από τις πιο μελανές.
Τρεις μέρες μετά από την άλωση της Τριπολιτσάς έπεσε και η Μεγάλη Τάπια, ένας οικισμός πλησίον της πόλης. Και σε αυτήν την περίπτωση όλοι οι Οθωμανοί σφαγιάστηκαν ή υποδουλώθηκαν.
Η πρώτη γενικευμένη σφαγή όμως που διέπραξαν οι Έλληνες δεν ήταν στην Τριπολιτσά, αλλά εκείνη η οποία έλαβε χώρα κατά την παράδοση του Νιόκαστρου στις 14 του Ιούλη. Αυτήν τη φορά οι αριθμοί έχουν καταγραφεί επακριβώς. Από τους 734 λοιπόν εναπομείναντες Οθωμανούς στο Νιόκαστρο που θα σώζονταν σύμφωνα με το συμφωνητικό ασφαλούς μεταφοράς τους, το οποίο είχε συναφθεί με τους Έλληνες, επέζησαν μονάχα 125. Από αυτούς τους 734 οι περισσότεροι ήταν άμαχοι, ενώ όλοι οι άντρες κάτω των 60 θανατώθηκαν.
Ακολούθησε η σφαγή στην Ακροκόρινθο, η οποία παραδόθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1822. Και πάλι οι συνετές φωνές δεν εισακούστηκαν, και το μίσος και ο πόθος των Ελλήνων για εκδίκηση κυριάρχησαν για άλλη μία φορά, όταν οι εναπομείναντες άντρες Οθωμανοί υπερασπιστές θανατώθηκαν με φρικτό τρόπο και οι γυναίκες κατέληξαν στα σκλαβοπάζαρα. Το ίδιο συνέβη και κατά τη δεύτερη πολιορκία της Ακρόπολης στις 10 Ιουνίου του 1822. Η συνθήκη παράδοσης που εγγυόταν την ασφάλεια των αμάχων καταπατήθηκε για άλλη μία φορά.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι οι Τουρκάλες, οι οποίες πουλήθηκαν ως σκλάβες σε ελληνικά σπίτια ή έγιναν παλλακίδες των Ελλήνων –αν και δεν είναι ευρέως γνωστό, ισχύει ότι αρκετοί Έλληνες υιοθέτησαν μετά από τις πολιορκίες αυτές τον θεσμό της πολυγυνίας– δεν είχαν καλύτερη τύχη. Απεναντίας μάλιστα, αντιμετώπιζαν την καχυποψία και τον φθόνο των Ελληνίδων γυναικών και ζούσαν κυριολεκτικά μαύρη ζωή μέσα στην περιφρόνηση και την ατίμωση.
Όπως βλέπουμε λοιπόν σε έναν πόλεμο, καμία πλευρά από τις δύο αντιμαχόμενες δεν δικαιούται να έχει τον τίτλο του αθώου. Ο πόλεμος, ακόμη κι αν έχει τον ευγενή σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας, πάντοτε λεκιάζει και με αθώο αίμα τα χέρια όσων εμπλέκονται σε αυτόν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
—Βασιλική Λάζου, «Γυναίκες και επανάσταση 1821», Διόπτρα, Αθήνα 2021.
—Ιάκωβος Μιχαηλίδης, «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης – Ο στρατιωτικός ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης», Μεταίχμιο, Αθήνα 2020.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
