Οι εργατες γης, οι μεταναστες με τα τσαχπινικα ελληνικα

Κανονικός χειμώνας. Το απόγευμα από την ταράτσα είδα τα πρώτα χιόνια στον Ερύμανθο. Αυτό το βουνό φαίνεται από τα μέρη μου, αυτό μολογάω κάθε χειμώνα. Περιμένω να χιονίσει, να σας γράψω. Πάντα Δεκέμβρη ασπρίζει η κορφή του, πέφτεις να κοιμηθείς ένα υγρό και κρύο βράδυ του Δεκέμβρη και ξυπνάς το πρωί αλλιώς. Κοιτάζεις στη μεριά των ορεινών, βλέπεις να αστράφτει στα χρώματα της Ανατολής το βουνό, γυρνάς προς τη θάλασσα και εκεί η χαμηλή Ζάκυνθος, μέσα στο γαλάζιο του Ιόνιου μοιάζει να γεωγραφείται ακόμα στο καλοκαίρι.
 
Μια δισυπόστατη κατάσταση εδώ στην μοναξιά μας, λες και κατοικούμε στη μέση του σύμπαντος. Να φωτίζει η ανατολική μεριά του σπιτιού με το λυκαυγές, και στη δυτική να επικρατεί ακόμα σκότος και έρεβος… Πέφτω για ύπνο στην κάμαρη με τ’ ανατολικά παράθυρα. Ο,τι πρέπει για να ξυπνήσει κανείς μόλις σκάσει μύτη ο ήλιος πίσω απ’ τους λόφους…
 
Την ίδια ώρα ακούω να γρυλίζουν τα μηχανάκια στα λιοστάσια. Μαζεύουν ελιές, φωνάζουν, γελάνε, ανεβαίνουν στα δένδρα σαν αιλουροειδή, απλώνουν λιόπανα… φοράνε σκούφιες και χοντρά πανωφόρια… Σα σμήνη διαβατάρικων πουλιών οι εργάτες γης, μετανάστες οι περισσότεροι που μιλούν τσαχπίνικα τα ελληνικά… Λένε την «εβδομάδα», «εκδομάδα», το «ούτως ώστε», «οσώστε», όπως κι εμείς φωνάζουμε Κώστα τον Νεριτάν, Μαρία την Μάλε, Λευτέρη τον Ερι…

Εγώ παραμένω η «κυρα Λένη», η Νατάσα «Ανάσα»… Μικρές αποχρώσες ενδείξεις συνύπαρξης ευφρόσυνης, καθημερινής, τρυφερής…. Συνύπραξης που δομεί σχεδόν αυτόματα τις νέες ταυτότητες των καιρών. Ανοίγοντας δρόμους…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.