Ο αλβανικος εθνικισμος και οι «ομοειδεις» περιπτωσεις

Ο Παναγιώτης Κονδύλης το 1997 στο «Επίμετρό» του για τις «Γεωπολιτικές και στρατηγικές παραμέτρους ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», αφού αναφέρεται αριθμητικά στην ταχεία αύξηση του αλβανικού πληθυσμού στην Αλβανία, στο Κόσσοβο στο Μαυροβούνιο και στην ΠΓΔΜ, σημειώνει: «Ήδη οι αριθμοί αυτοί δείχνουν γιατί ήταν πολιτικά απερίσκεπτη η άρνηση της ελληνικής πλευράς να στηρίξει από την πρώτη στιγμή το κράτος των Σκοπίων, αδιαφορώντας για τους τύπους. Ο μελλοντικός εκ Βορρά κίνδυνος για την Ελλάδα δεν θα προέλθει από τους Σλαβομακεδόνες, όπως πιστεύουν Έλληνες εθνικιστές αγκυλωμένοι σε εμφυλιοπολεμικές μνήμες, αλλά πιθανότατα από μια Μείζονα Αλβανία, η οποία ενδεχομένως, σε αντισερβική συμμαχία με τους μουσουλμάνους της Βοσνίας και με άλλες μουσουλμανικές δυνάμεις, θα απειλήσει εξ ίσου τους Σλαβομακεδόνες και για την αναχαίτιση της οποίας η συνεργασία της Ελλάδας με το κράτος των Σκοπίων θα καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στην αλβανική μειονότητα και στη σλαβομακεδονική πλειονότητα του κράτους των Σκοπίων έχουν ήδη αρχίσει. Και εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί την πορεία τους σε περίπτωση εξέγερσης ή και αυτονόμησης των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου». Το Κοσσυφοπέδιο έχει ήδη ουσιαστικά ανεξαρτητοποιηθεί από το 2008 ενώ ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, μετά την πρόκληση Αλβανών εθνικιστών στη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας – Αλβανίας, και τη δική του προκλητική στάση κατά την κοινή συνέντευξη με τον Σέρβο ομόλογό του κατά την επίσκεψή του στο Βελιγράδι, δεν δίστασε να δηλώσει ότι «η ενοποίηση των Αλβανών της Αλβανίας και του Κοσσόβου είναι αναπόφευκτη και δεν υφίσταται αμφισβήτηση». Διερωτήθηκε μόνον πώς θα συμβεί: «Θα συμβεί στο πλαίσιο της Ε.Ε., ως φυσική συνέπεια που όλοι κατανοούν ή θα γίνει ως αντίδραση στην τύφλωση ή οκνηρία της Ε.Ε.;». Αμφισβητεί κανείς ότι μετά την «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου με τις ευλογίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε. και τον αλβανικό εθνικισμό που υποκινείται στην ΠΓΔΜ, όπως απέδειξαν τα τελευταία αιματηρά γεγονότα στο Κουμάνοβο, οδηγούμεθα σταδιακά στη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας»;
 
Θα ήταν χρήσιμο, για να μη ξεχνάμε, να θυμηθούμε την πολιτική της χώρας μας στη διάρκεια των εξελίξεων στα Βαλκάνια μετά το 1990: Στις 16 Δεκεμβρίου 1991 κατά τη σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ, η Αθήνα, την οποία είχε εκπροσωπήσει ο Αντώνης Σαμαράς, είχε συναινέσει στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με αντάλλαγμα τον προσωρινό (όπως αποδείχθηκε) αποκλεισμό των Σκοπίων από την αρχική ομάδα των αναγνωρισθέντων κρατών, παραβλέποντας ότι η Γιουγκοσλαβία, το ισχυρότερο κράτος των Βαλκανίων, αποτελούσε για την Ελλάδα, ως σύμμαχος χώρα, τη μεγαλύτερη εγγύηση έναντι της επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας στα Βαλκάνια. Σήμερα που τα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Κοσσόβου είναι εικονικά και είναι έκδηλη η προσπάθεια ενσωμάτωσης του αλβανικού πληθυσμού του Τέτοβο στη «μητέρα» Αλβανία και οι σχέσεις Άγκυρας – Τιράνων καθημερινά συσφίγγονται, δεν είναι προφανής η σημασία της διαλυθείσης Γιουγκοσλαβίας, ακόμη και της Νέας Γιουγκοσλαβίας που τη διαδέχτηκε, για την ασφάλεια της χώρας μας; Δεν θα ήταν η Γιουγκοσλαβία το αντίβαρο στον άξονα Αλβανίας – Τουρκίας; Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο Συμβούλιο ΥΠΕΞ της ΕΕ, ο κ. Κοτζιάς αναφερόμενος στις τελευταίες εξελίξεις και στο ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια, χαρακτήρισε τη Σερβία ως τη χώρα που μπορεί να αποτελέσει «άγκυρα σταθερότητας στα Δυτικά Βαλκάνια». Συνεχίζει δηλαδή, η σημερινή αδύναμη Σερβία που βάλλεται πανταχόθεν, να αποτελεί το αντίβαρο στον αλβανικό εθνικισμό.
 
Το 1992 η ελληνική κυβέρνηση με αφορμή τις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία και το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσόβου είχε αξιώσει «να υπάρξουν ενιαίες αρχές για την αντιμετώπιση ομοειδών περιπτώσεων που αναδεικνύονται από την γιουγκοσλαβική κρίση» και συγκεκριμένα ζήτησε οποιοδήποτε καθεστώς προβλεφθεί για το Κόσσοβο, δηλαδή αυτονομία, ανεξαρτησία ή προσάρτηση στην Αλβανία, να ισχύσει και για τους Έλληνες της Β. Ηπείρου, χαρακτηρίζοντας τις δύο περιπτώσεις ως «ομοειδείς». Στα χρόνια που ακολούθησαν τα Χριστούγεννα του 1989, όταν ο Αντώνης Σαμαράς χρησιμοποίησε τη θρησκεία ως πολιτικό μέσον για να ενεργοποιήσει την «ελληνική χριστιανική μειονότητα» της Αλβανίας, προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί το καθεστώς Αλία το οποίο ήδη κατέρρεε, προκαλώντας τεράστιο κύμα φυγής ομογενών στη χώρα μας, η Αθήνα «κατόρθωσε» ν’ αποδυναμώσει πληθυσμιακά την ελληνική μειονότητα της Β. Ηπείρου με το κύμα φυγής των ομογενών που ενθάρρυνε αλλά και την εχθρική στάση των Τιράνων σε βάρος των ομογενών που ανέχθηκε. Έτσι, ενώ σήμερα το Κόσσοβο ερωτοτροπεί με την προσάρτησή του στην Αλβανία, τα εθνικά μας ερείσματα στη Β. Ήπειρο έχουν αποδυναμωθεί και οι ομογενείς μας, όσοι απέμειναν, ζουν σε συνθήκες ανασφάλειας. Ποιες «ομοειδείς περιπτώσεις» λοιπόν; Βέβαια η λογική των προσαρτήσεων απειλεί να οδηγήσει στην αναθεώρηση των συνόρων όλων των βαλκανικών κρατών μηδέ της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας εξαιρουμένων. Όμως, αυτός ο παραλληλισμός των «ομοειδών περιπτώσεων», αναδεικνύει τους λόγους για τους οποίους το γεωπολιτικό δυναμικό του ελληνισμού, το έθνος δηλαδή, συρρικνώθηκε στα κρατικά σύνορα μετά το 1922. Σήμερα συνεχίζουμε να επικεντρωνόμαστε στην ονομασία ενός κρατιδίου υπό διάλυση, παραβλέποντας την ουσία των εξελίξεων στα βόρεια σύνορά μας και τις απειλές που κυοφορούνται σε βάρος της χώρας μας…
 
Αλεξανδρούπολη, 16-5-2015

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.