«Μυριζε …γαζια» απο το Λαυριο και μεχρι την Καρυδια αλλα και σε ολη τη χωρα

Από τα ωραιότερα κείμενα του σαββατοκύριακου η τρυφερή και συγκινημένη ανάγνωση από τον γιατρό Θεόδωρο Φιλιππίδη του βιβλίου της Βάντας Βουτσά-Παπαϊωάννου με τίτλο «μύριζε …γαζία», που παρουσιάστηκε στην πόλη μας χθες στο πλαίσιο των Ελευθερίων Θράκης.
 
Μια τρυφερή και συγκινημένη ανάγνωση που θεωρούμε ότι αξίζει να καταγραφεί γιατί δείχνει πολύ καλά το δρόμο με τον οποίο τα βιβλία ακουμπούν την ευαισθησία μας και τα βιώματά μας όπου γης, κι ας είναι οι ήρωές τους κάτοικοι μιας άλλης περιοχής που ρεαλιστικά πέφτει αρκετά χιλιόμετρα μακριά, είναι όμως ουσιαστικά καταδικοί μας άνθρωποι, κοντινοί και οικείοι, γιατί τα ίδια βάσανα και οι ίδιες χαρές της ζωής τούς «οξείδωσαν»…
 
Θεόδωρος Φιλιππίδης όμως και πολύ άρωμα γαζίας από τη συγγραφέα Βάντα, κρυμμένης δηλαδή συγκίνησης για όσους μας μεγάλωσαν κι ήταν τόσο σπάνια ωραίοι… 

«Αγαπητή μου Βάντα,

Το συσκευασμένο άρωμα γαζίας που μου έστειλες, απελευθέρωσε στο γραφείο μου ευεργετικά νέφη από νοσταλγικές μυρωδιές …. Και μέσα από αυτά τα νέφη ξεπρόβαλαν και δικές μου αναμνήσεις, περηφάνιες και ανεπανάληπτες «στιγμές ζωής» που –ευτυχώς- με συντροφεύουν ακόμα και βοηθούν στη συντήρηση της ζωογόνου χοϊκής-γήινης υπόστασής μου.
 
Η άκρως ευρηματική εισαγωγή σου ήδη προϊδέαζε για νοσταλγικές συνομιλίες με πρόσωπα αλλά και «άψυχα» του παρελθόντος, αυτά που γονιδιακά και επίκτητα καθόρισαν τον χαρακτήρα των πλούσιων ανθρώπων της γενιάς μας. Ναι, είμαστε πλούσιοι Βάντα, επειδή οι μαγικές στιγμές της 10ετίας του ΄50 και του ΄60, σε συνδυασμό με την αγωνιστικότητα των οικογενειών μας, σμίλεψαν χαρακτήρες σαν αυτούς που περιγράφεις με γλαφυρότητα στα κείμενά σου.
 
Δεν είναι τυχαίο που η Πέραμος των Παπαϊωάννου, δροσίζεται από τους αέρηδες και τα υδάτινα ρεύματα της Θάλασσας του Μαρμαρά, τα ίδια που δροσίζουν την Νικομήδεια, πατρίδα του πατέρα μου Φιλιππίδη. Δεν είναι συμπτωματικό που μιλάμε γι’ αυτούς του ανθρώπους και τις συνήθειές τους, χωρίς φόβο και συχνά με συγκινησιακό πάθος. Καταγράφεις πράγματα και καταστάσεις που σημάδεψαν και μένα, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι η κοριτσίστικη και άκρως «θηλυκή» (εμπλουτισμένη με μια θαλασσινή αύρα) ματιά σου, απέδωσε πιο φαντασμαγορικά τις ανεξίτηλες εικόνες… Π.χ. δεν αρκείσαι να περιγράψεις το μαντήλι χειρός, αλλά επισημαίνεις και «την μαύρη ρίγα ολόγυρα» και πάλι, σκιαγραφώντας την ομιλητική Ζαχαρώ, γράφεις «έπλεκε τόσο γρήγορα, που χέρια και στόμα συναγωνίζονταν σε ταχύτητα»…
 
Κι η φαντασμαγορία αποκτά άλλες συγκινητικές διαστάσεις όταν μιλώντας για τον πολυαγαπημένο πατέρα λες «ασκητική φιγούρα …ακόμα και φωτοστέφανο ξεχώριζα» κι επίσης, όταν αναφέρεσαι στο στρατόπεδο ή στους εγκλεισμένους απεργούς γράφεις «μόνο τα συναισθήματα μπαινόβγαιναν ελεύθερα και ενώνονταν πάνω στα κάγκελα». Και τι να πω για το εντυπωσιακό στο σύνολό του κεφάλαιο για τον ευκάλυπτο της γειτονιάς; Προσυπογράφω ανεπιφύλακτα.
 
Αναριωτιέμαι τι δώρο θα μας προσέφερες αν σκηνοθετούσες μια μικρή ταινία με τις εικόνες που μας περιγράφεις, π.χ. «το βοριαδάκι που έσπασε και τη γυάλινη επιφάνεια της θάλασσας σε χίλια κομμάτια» ή τον πνιγμένο στην αιθάλη πατέρα μπρος στο καμίνι (εικόνα που θύμισε Κάρολο Ντίκενς). Εννοείται ότι χρειάσθηκα χαρτομάνδηλο για να τελειώσω τα κεφάλαια που αναφέρονται στους γονείς…
Να είσαι καλά Βάντα και είμαι βέβαιος ότι θα αποτυπώσεις και στο μέλλον παρόμοιες εικόνες που πολλούς θα συγκινήσουν.
 
Πολλά-πολλά συγχαρητήρια
και «Ευχαριστώ».
 
Θ.Φιλιππίδης,
Αγ. Φιλοθέη 13 Οκτωβρίου 2015

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.