«Κλαιν’ επανω τους…» (Η κατουριουνται στο βρακι τους…)
Στα της οικονομίας έχω μεσάνυχτα κι ας φοίτησα στο Οικονομικό της Νομικής τα πρώτα μεταχουντικά χρόνια… Δεν με κατέκτησε ποτέ η Νομισματική Θεωρία, η Στατιστική, οι Πιθανότητες και όλα τα σοφά που μαθαίναμε, ως εφόδια για τη διαχείριση της περιόδου των Παχιών Αγελάδων που έρχονταν ενδεδυμένη με εθνικο-ευρωπαϊκή αφήγηση… Στο Πανεπιστήμιο άλλα χρήσιμα έμαθα. Ότι το πτυχίο δεν αξίζει φράγκο (και επιβεβαιώθηκα φευ!!) Όσο πιο πολλά χρόνια μείνεις φοιτητής τόσο πιο κερδισμένος βγαίνεις κι εσύ και η …οργάνωση! (Μαθήματα περίπλοκα που πληρώθηκαν στην πορεία αλλά καλά να πάθω!) Δεν μετάνιωσα βέβαια για τη διαδρομή, μέχρι που ήρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη… Μετρώντας ένσημα ανακάλυψα ότι χάρη στα «μαύρα» του ευφρόσυνου και κοινωνικά χρήσιμου βίου μου-έτσι πίστευα τότε- θα λάβω σύνταξη 480 ευρώ, αρκετά για μπικουτί και τσιγάρα, αν συνεχίσω να καπνίζω. Τα ίδια θα έπαιρνα και αν δεν είχε ενσκήψει η κρίσις, ως εκ τούτου της βγάζω τη γλώσσα περιπαικτικά.
Έμεινα λοιπόν στις περί την οικονομίας γνώσεις μου στα δόγματα της σοφής μου μαμάς, που με ένα μικρό πορτοφολάκι διέσχισε τον 90χρονο βίο της…
Από Τράπεζες τίποτε δεν ήξεραν τον καιρό της μαμάς… Ένα μικρό κομπόδεμα υπήρχε σε κάθε σπιτικό φασκιωμένο στο εσώρουχο της φαμελιάρας. Τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος σπουδάσαμε πρώιμα, τότε που γράφαμε έκθεση για την Αποταμίευση, ανήμερα της «γιορτής» της. Έχω πάρει βραβείο από μια τέτοια έκθεση στο Δημοτικό, με τρόπαιο ένα κουμπαρά του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που κλείδωνε. Έγραψα τότε τι καλό είναι να μην είσαι σπάταλος, να φυλάς το πενηνταράκι και να κρατάς για τα …ξοδευτικά σου τις εικοσάρες. Ό,τι ακριβώς με είχαν μάθει στο σπίτι με τα μασούρια. Έφτιαχνα βραχιολάκια από δεκάρες και εικοσάρες και υπολόγιζα ισοτιμίες με ακρίβεια. Ένα βραχιολάκι δεκάρες μια τσιχλόφουσκα, ένα εικοσάρες 15 φλοκάκια, ή καλύτερα μια χούφτα ροζ «καραμέλες ραντεβού».
Ποτέ δεν κατάλαβα την «αξία» της Αποταμίευσης, παρά το βραβείο. Μαζεύεις «τον ίδρωτά σου»- έλεγε η μαμά- «τον δίνεις στον Τραπεζίτη. Αυτός δίνει ένα τεφτέρι που γράφει πόσα έχεις. Ύστερα παίρνει τα λεφτά και τα κάνει ό,τι θέλει. Σου δίνει κι ένα ποσοστό τοις εκατό κι ευχαριστιέσαι…»
Από αυτού του είδους τα μαθήματα πολιτικής οικονομίας, άρχισα να σχηματίζω το ιδεολόγημα. Οι Τράπεζες προσφέρουν ασφάλεια στις οικονομίες μας, είναι κάτι σαν το φύλακα Άγγελο των παράδων, που η μαμά έλεγε «ιδρώτα». Εκείνη βέβαια φύλαγε παράδες και στο εικονοστάσι, επειδή το σπίτι δεν είχε αστρέχα. Εκεί βρήκαμε και το πορτοφολάκι της όταν έφυγε με 306 ευρώ και κάτι. Το πορτοφολάκι είχε πάρει και μυρωδιά από τα βάγια της Μεγάλης Παρασκευής και τα αποξηραμένα βασιλικά που φυλάγονταν για το κακό μάτι, επίσης στο εικονοστάσι…
Η μαμά δεν πρόλαβε την κρίση, τίποτε δεν διατάραξε την ιδεολογία της περί αποταμίευσης, περί τραπεζικού φύλακα Αγγέλου. Και παρά το ισχνό της πορτοφολάκι, παρά το ότι δεν δανείστηκε ποτέ έζησε σαν αρχόντισσα! Δεν της έλειψε κοκκινάδι, κολόνια, γόβες… Έλεγε με καμάρι πως ήταν «οικονομολόγος», εννοώντας «οικονόμα». Είχε καλό γονίδιο, από τον πατέρα της που δάνειζε φτωχούς στο μεσοπόλεμο, που έκανε τράμπες από δανεικά σε χωράφια… Ο παππούς απέκτησε πολλά χωράφια από τις δανειστικές τράμπες και μαζί …κατάρες, από τους «ευεργετηθέντες», όπως έλεγε η μαμά … Τα περισσότερα καταπατήθηκαν επειδή κανείς από τα παιδιά του δανειστή δεν τα διεκδίκησε ίσως για να ξεπλυθεί το …άγος του δανείζειν, ίσως όμως κι επειδή υπήρχε μια πρωτοφανής «ψωροπερηφάνεια» στη φαμίλια. Όταν ζητούσα «λογαριασμό» γι’ αυτή τη στάση, βλέποντας να χαίρονται τα κληρονομικά καταπατητές, απαντούσε: «Άστα καημένη, δεν βλέπεις, τα λεφτά κλαίνε επάνω τους!!! Στον πατέρα μου όμως γελούσαν!!!»
Κατά βάθος το ίδιο νομίζω συνέβη προσφάτως στην ελληνική οικονομία. Πήγαν παράδες παντού και τώρα «κλαίνε» και «πλαντάζουν» αβόλευτα στους …παντού ακόμα και στις τράπεζες και στις τσέπες!!! Εμένα βέβαια διόλου δε με νοιάζει, διότι ξέρω καλά το «φύλο» της τάξης μου… Είναι γυναίκα, έχει μικρό πορτοφαλάκι, που μέσα χωρά το δόγμα «έχω και καλό ‘χω…» και γελάει, ξεκαρδίζεται με τα φοβικά της κρίσης…
Εν κατακλείδι… ζήτω η εποχή των δακρύων και των κατρουλήδων!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
