Η επισκεψη της Κλειως

Σε αντίθεση με ό,τι  εσφαλμένα πολλές φορές πιστεύεται, από την κουζίνα της Δυτικής Ευρώπης δεν απουσίαζαν τα μπαχαρικά κατά τους μεσαιωνικούς και αναγεννησιακούς χρόνους. Σαφώς βέβαια και υπήρχαν ταξικές διαφορές και στην κουζίνα, αφού η πρόσβαση στα ακριβά μπαχαρικά για τους πλούσιους και τους αστούς ήταν πάντοτε πιο εύκολη από αυτή που είχαν οι φτωχοί.

Η επιρροή των Αράβων στα περίεργα και γλυκόξινα φαγητά είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά ήδη από την εποχή των Ρωμαίων τα γαστρονομικά γούστα των Ευρωπαίων είχαν διαμορφωθεί προς αυτή την κατεύθυνση. 

Φυσικά υπήρχαν μπαχαρικά πανάκριβα τα οποία μόνο οι πλούσιοι μπορούσαν να προμηθευτούν. Τέτοια ήταν το άμπαρι, το σανταλόξυλο, το μύρο και το λιβάνι. Πολλά μπαχαρικά χρησιμοποιούταν επίσης τότε ως φάρμακα, όπως ο γλυκάνισος για το φούσκωμα, το μαύρο πιπέρι για τα φλέματα και η κανέλα για τη χώνεψη.

Διόλου λοιπόν ασυνήθιστα εδέσματα στα τραπέζια των πλουσίων αποτελούσαν φαγητά όπως: φάβα από φασόλια με μπαχαρικά και ζάχαρη, παγόνι ψητό, πιπεράτο ζαρκάδι με ζαχαρωμένα φρούτα, χοιρινό με γλυκόξινη σάλτσα και πάπια με πορτοκάλι.
Τα μπαχαρικά ήταν μέσο συντήρησης για τα κρέατα, αλλά και οι άνθρωποι τότε ήταν συνηθισμένοι στις γλυκόξινες και έντονες γεύσεις. Εννοείται βέβαια πως τουρσιά, παστά, αποξηραμένα φρούτα και λουκάνικα έβρισκε κανείς συχνότερα στις αποθήκες των πλουσίων παρά των φτωχών. Και, τέλος, ας μην ξεχνάμε, πως η λέξη “σπετσιέρης” , η οποία σε πολλές γλώσσες σημαίνει φαρμακοποιός, προέρχεται από το αγγλικό spice που σημαίνει μπαχαρικό, κάτι που δείχνει πόσο στενή ήταν η σχέση παλαιότερα των φαρμάκων με τα μπαχαρικά.

ΠΗΓΗ : P. Freedman, Μπαχαρικά και μεσαιωνική φαντασία, εκδ. Κονιδάρη

*Η Λεύκη Σαραντινού είναι φιλόλογος, ιστορικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.