Η Χρυσή Αυγή, τα ΜΜΕ, οι «καλλιτέχνες» κι οι αθώοι ψηφοφόροι - Παρατηρητής της Θράκης | Παρατηρητής της Θράκης | Νέα από την Θράκη, την Ελλάδα & τον Κόσμο

Η ερώτηση: «Πες μου, στο Άουσβιτς, πού ήταν ο Θεός;»
Και η απάντηση: «Πού ήταν ο άνθρωπος;»
-William Styron

Η καταδίκη της οργάνωσης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής ήρθε ως δικαίωση σε έναν πολυετή κι επίμοχθο αγώνα εναντίον του φασισμού: η Μάγδα Φύσσα, ο πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν, οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες, τα μέλη του ΠΑΜΕ, οι δικηγόροι πολιτικής αγωγής αλλά και χιλιάδες απλού κόσμου νίκησαν. Ας μη γελιόμαστε όμως: η νίκη αυτή δεν σημαίνει το τέλος του φασισμού, είναι ωστόσο μια καλή αρχή. Μπορούμε να πανηγυρίζουμε, αλλά ας μην εφησυχάζουμε.

Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω και θυμηθούμε ποιος πρόβαλε το ναζιστικό μόρφωμα σαν εξωτικό πτηνό στα μάτια τηλεθεατών και αναγνωστών θα συναντήσουμε –τι έκπληξη κι αυτή!– τους ολιγάρχες της χώρας: πρωτοσέλιδα στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ με μέλη της Χρυσής Αυγής να οδηγούν ηλικιωμένες γυναίκες στο ΑΤΜ, συνέντευξη του Καιάδα στον Θέμο Αναστασιάδη, συνέντευξη του Μιχαλολιάκου στον Σταύρο Θεοδωράκη αλλά και στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, κουτσομπολίστικες συνεντεύξεις με τον Ηλία Κασιδιάρη σε εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη, πανελίστες/πανελίστριες που τους έβρισκαν «άντρακλες» και «γλυκούληδες».

Τα ΜΜΕ που πανηγύριζαν χθες για τη «νίκη της δημοκρατίας» ήταν αυτά που είχαν δώσει βήμα σε ανθρώπους εμποτισμένους από τη ναζιστική ιδεολογία για να δηλητηριάσουν την κοινωνία· με λίγα λόγια έδωσαν πάτημα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον άνθρωπο. Δημοσιογράφοι, στα λόγια ουδέτεροι, που όμως αυτή τους η υποτιθέμενη «δημοκρατική» ουδετερότητα βοηθούσε ανέκαθεν τον θύτη, ποτέ το θύμα. Δημοσιογράφοι που έκαναν διάλογο με εγκληματίες ναζιστές, θαρρείς και υπάρχουν λογικά επιχειρήματα που μπορούν να αντιπαρατεθούν στη μισαλλοδοξία. Δημοσιογράφοι που έκαναν λόγο για «σοβαρή Χρυσή Αυγή» (Μπάμπης Παπαδημητρίου), αλλά και «επιφανείς» πολιτικοί που μιλούσαν για ένα «κίνημα που γεννιέται αυθεντικά» (Ανδρέας Λοβέρδος), που δεν αποτελεί «απειλή για τη δημοκρατία» (Βύρων Πολύδωρας), που χαρακτηρίζεται από «σκληρό ακτιβισμό» (Φαήλος Κρανιδιώτης), και που στην τελική «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα» (Παναγιώτης Ψωμιάδης).

Εκτός από τα ΜΜΕ αξίζει να αναφέρουμε και διάσημους ανθυποσελέμπριτις ιθαγενείς της ενδοχώρας. Και επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν ονοματεπώνυμο, ας τους γνωρίσουμε ξανά: Μεταξύ άλλων, Νότης Σφακιανάκης, Γιάννης Πλούταρχος, Νίκος Βέρτης, Πέτρος Γαϊτάνος, Σταμάτης Γονίδης κ.ά., υποστήριξαν το ναζιστικό μόρφωμα – κάποιοι πιο φανερά κάποιοι λίγο λιγότερο. Αυτό είναι το επίπεδό τους, αυτή είναι η πορεία τους, αυτό το όραμά τους: «Καλλιτέχνες» που υπερασπίστηκαν μία συμμορία που συστήθηκε τη δεκαετία του 1980 για να δολοφονεί. Μία συμμορία που πιστεύει στην ευγονική, στον φυλετισμό, στον ρατσισμό, στον αντισημιτισμό, στην εξόντωση του άλλου – του οποιουδήποτε άλλου, βάλε εσύ τον προσδιορισμό.

Τέλος, ας μην ξεχάσουμε πως η χώρα μας θρήνησε από τα εγκλήματα των ναζί δολοφόνων 149 νεκρούς στον Χορτιάτη, 200 στην Καισαριανή, 228 στο Δίστομο, 677 στα Καλάβρυτα, ενώ είδε και την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης να σφαγιάζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (από τους 46.091 Θεσσαλονικείς Εβραίους, επέστρεψαν 1950). Κι άλλα τοπωνύμια, κι άλλοι νεκροί από τον ναζισμό: Γιαννιτσά, Ανώγεια, Κλεισούρα, Μεσόβουνο, Κερδύλλια, Παραμυθιά, Αλκιανός, Κομμένο, Λιγγιάδες, Κοντομαρί και άλλα πολλά…

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, μερικές δεκαετίες αργότερα, μισό εκατομμύριο καθάρματα, αρνητές της ζωής που δεν θα λογοδοτήσουν, δεν θα καταδικαστούν και δεν θα φυλακιστούν ποτέ, αποφάσισαν να στηρίξουν με την ψήφο τους ένα κόμμα, με την εφιαλτικότερη ιδεολογία που συνέλαβε ανθρώπινος νους. Πεντακόσιες χιλιάδες ελεεινά ανθρωπάκια που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα λερώνοντας και τα δικά τους χέρια με αίμα. Ούτε αυτοί είναι αθώοι. Εκεί έξω ήταν πάντα, εκεί έξω παραμένουν, καρτερώντας στο σκοτάδι με αίματα στα χέρια.