Γιατι μεταλλασσεται ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όπως έλεγε ο Λουκάς Αξελός σε παλιότερη συνέντευξή του στον Ρούντι Ρινάλντι, ερμηνεύοντας σε ανύποπτο χρόνο τον Γκράμσι, τον ιδεολογικό μέντορα του ΚΚΕεσ, δηλαδή του ιδεολογικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, «ο Γκράμσι έθετε ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας μάχιμος κομμουνιστής ηγέτης με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Δηλαδή τι; Ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατ’ εξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με “απλή έφοδο στην εξουσία”. Λέει δηλαδή ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Άρα λοιπόν δεν μπορείς με μία απλή έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα να τα κυβερνήσεις, γιατί και αν τα καταλάβεις, δεν θα ξέρεις τι να τα κάνεις στη συνέχεια». Αποτυπώνεται ουσιαστικά η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, στις σημερινές συνθήκες, που προεκλογικά ισχυρίζονταν πως με μια «απλή έφοδο στην εξουσία» θα κατόρθωνε να ανατρέψει τα δεδομένα όχι μόνον εντός της χώρας αλλά και εντός της Ευρωζώνης των «μητροπολιτικών κοινωνιών» της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας. Σε σημείο ώστε εύλογα να διερωτώμεθα και πάλι για τους λόγους που οδήγησαν την ηγεσία του να προτρέξει, επισπεύδοντας τις εξελίξεις με αποτέλεσμα να απαλλάξει τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ από το βάρος των μνημονίων και να το επωμισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς, δικαιώνοντας τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων, αφού η ήττα και ο συμβιβασμός «δικαίωσαν» τις περιχαρείς ελίτ της χώρας «αποδεικνύοντας» ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος.

Η υπερψήφιση όλων των προαπαιτούμενων για τη σύναψη της συμφωνίας της 13^ης Ιουλίου από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, χωρίς όρους, όπως πρόθυμα αποσαφήνισε ο προσωρινός αρχηγός της ΝΔ, δεν αποδεικνύει και στον πλέον δύσπιστο ότι αυτή η πολιτική δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την Αριστερά; Και αν εξ αιτίας όλων αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυθεί ή επανέλθει στα ποσοστά του πρόσφατου παρελθόντος το κόστος για την κοινωνία θα είναι μικρό. Θα ανακύψουν άλλα κόμματα. Όμως, το ιδεολογικό κόστος θα είναι τεράστιο διότι θα έχει απαξιώσει την Αριστερά στην ελληνική κοινωνία για δεύτερη φορά. Διότι το «πρώτη φορά Αριστερά» το έχουμε ξαναζήσει στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» και άλλα πολλά, για να φθάσουμε μετά από μια περίοδο λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων που διέβρωσαν την κοινωνία, στην πλήρη παραγωγική απαξίωση της χώρας, στην ηθική της παρακμή και στην οικονομική της χρεοκοπία. Μάλιστα, εντελώς ανιστόρητα, για να εξωραΐσουν την ολοκληρωτική ήττα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, επιχειρούν να προσομοιάσουν  την τακτική της με τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ, όταν στις αρχές του 1918 ο Λένιν υπέγραψε μια επώδυνη συμφωνία με τη Γερμανία για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του εμφυλίου με τους Λευκούς που αμφισβητούσαν τη σοβιετική κυριαρχία. Τότε, όμως, ο εχθρός ήταν εσωτερικός ενώ στην προκειμένη περίπτωση ταυτίζεται με αυτούς που μας γονάτισαν και μας επέβαλαν τη συμφωνία. Όμως η Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ ανέδειξε τα κύρια χαρακτηριστικά των σοσιαλιστικών κομμάτων (αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι), που είναι η γνώση των αντικειμενικών συνθηκών και η στρατηγική, στοιχεία που εμφανώς απουσίαζαν από τον ΣΥΡΙΖΑ κατά το επτάμηνο που διαχειρίζεται τα αδιέξοδα του τόπου.
 
Είναι, όμως, δυνατό σε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να ισχύει η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στις αποφάσεις των οργάνων του, να πειθαρχεί δηλαδή η μειοψηφία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας; Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προγενέστερες κομματικές εκφράσεις του, υπήρξε μέχρι χθες ένα κόμμα το οποίο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αγωνιούσε για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Στις εκλογές του 2009 συγκέντρωσε μόλις το 4,60% του εκλογικού σώματος, μετά την «επιτυχία» του 2007, όταν για πρώτη φορά υπερέβη το 5% (5,04%), ενώ στα τέλη Μαρτίου του 2012, ένα μήνα δηλαδή πριν τις πρώτες εκλογές του 2012, οι δημοσκοπήσεις προσδιόριζαν το εκλογικό του ποσοστό στο 6,70%. Για να εκτοξευθεί στις εκλογές του Μαΐου στο 17%, στις εκλογές του Ιουνίου, σε 40 μέρες δηλαδή (!), στο 27%, και στις τελευταίες εκλογές να προσεγγίσει το 37%!!! Αυτό δεν συνέβη ποτέ στην πολιτική ιστορία του τόπου. Σε σημείο ώστε να διερωτώμεθα: Τελικά, ποιοι ασπάζονται τις ιδεολογικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ; Το 4-5%, ο πυρήνας του κόμματος που ανάγει την προέλευσή του στο ΚΚΕεσ., στους αποχωρήσαντες από του ΚΚΕ και σε άλλες προοδευτικές δυνάμεις ή το 33% που προσέτρεξε μετά τη συρρίκνωση κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ένα μεγάλο μέρος του οποίου είναι εθισμένο στις πελατειακές σχέσεις, στις θέσεις εξουσίας, στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μάλιστα, η ανατροπή των συσχετισμών μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτυπωθεί και στην κοινοβουλευτική του ομάδα αφού το 37% εξέλεξε τους βουλευτές, αλλά και στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό, οι ενδείξεις ήσαν ορατές από την πρώτη μέρα: Η εσπευσμένη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ., η πρόταση για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και κυρίως η συγκρότηση μιας κυβέρνησης που θα μπορούσε να προσομοιαστεί με ένα κλαμπ πανεπιστημιακών προϊδέαζε για τη σημερινή κατάληξη. Πώς μπορεί λοιπόν ένα κόμμα που κατελήφθη εξ απήνης να διατηρήσει την ιδεολογική του ταυτότητα; Είναι δυνατό; Ιδιαίτερα μάλιστα με την προκήρυξη του εκτάκτου συνεδρίου το οποίο θα είναι τόσο πολυπληθές ώστε ακριβώς να νομιμοποιήσει αυτή την ανατροπή των συσχετισμών και να αποβάλει ή να περιθωριοποιήσει αυτούς που επιμένουν στις ιδεολογικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.