Ετήσιο μνημόσυνο για τον Λάμπρο Σταματιάδη

Τελέστηκε την Κυριακή που μας πέρασε στο Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του οικονομολόγου Λάμπρου Σταματιάδη. Της τελετής ακολούθησε μικρή δεξίωση συγγενών, φίλων και γνωστών από την οικογένεια του εκλιπόντος, τη σύζυγό του Καίτη, και τα παιδιά του Άντζελα και Στέλιο, όπου παραβρέθηκε σημαντικός αριθμός φίλων και γνωστών του αειμνήστου Λάμπρου, μεταξύ των οποίων πολλοί επιχειρηματίες που συνεργάστηκαν μαζί του στη δημιουργία επιχειρήσεων, κι ακόμη διατελέσαντα στελέχη θεσμικών και πολιτικών φορέων του τόπου.

Μια ζεστή εκδήλωση μνήμης-επιβεβαίωσης της εναργούς παρουσίας του Λάμπρου Σταματιάδη στη ζωή της πόλεως.

Υ.Γ.: Ακολουθούν κείμενα της Τζένης Κατσαρή-Βαφειάδη και του Θεόφιλου Δημητριάδη, που και οι δυο τους αναφέρθηκαν στην παρουσία του αείμνηστου Λάμπρου ως δοκιμιογράφου στη μικρή δεξίωση της Λέσχης Κομοτηναίων.

Ένας χρόνος χωρίς τον Λάμπρο Σταματιάδη

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε χωρίς τον Λάμπρο Σταματιάδη, ένας χρόνος χωρίς τη βαρύνουσα για μας παρουσία του. Την ευγενική του μορφή, την καλημέρα του, την κατάθεση των χειρογράφων του, τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, πλην των σύντομων αποδράσεών του στην Αθήνα, για να δει τις μεγάλες του αδυναμίες, τα παιδιά του Στέλιο και Άντζελα, και τον καιρό του καλοκαιριού, που το κρατούσε γι’ αυτόν και την αγαπημένη του σύζυγο Καίτη… Γι’ αυτόν, που πάει να πει για τη ζωή και τις μικροχαρές της, χωρίς χαρτιά, χωρίς βιβλία, χωρίς σκέψη, χωρίς απομόνωση στο γραφείο.

Ένα χρόνο χωρίς τον Λάμπρο Σταματιάδη, η συνεργασία με τον οποίο ξεκινούσε κάθε «ακαδημαϊκή» χρονιά, κάθε Σεπτέμβρη, από το 2012 κι εντεύθεν, και δεν ήταν καθόλου εύκολο έργο. Αφού, πριν καταθέσει στην εφημερίδα ένα δοκίμιό του ο Λάμπρος, αναλωνόταν επί μήνες στην ανάγνωση και της πλέον πρόσφατης οικονομικής και πολιτικής βιβλιογραφίας, γεγονός αμέσως αντιληπτό και από το σώμα των δοκιμίων του.

Άγρυπνο πνεύμα, γνωρίζοντας πολύ καλά τη μαρξιστική οικονομική θεωρία, ο Λάμπρος παιδευόταν να κατανοήσει την πορεία του σύγχρονου κόσμου, χωρίς αυτό να του το επιβάλλει κανείς, παρά μόνον ο χαρακτήρας του, και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τον κόσμο και το καθήκον της παρουσίας του ως ανθρώπου στη γη.

Για τον Λάμπρο ο άνθρωπος ένα μόνο είχε να κατακτήσει, να περπατήσει συγγνωστά στη γη αλλά και να φύγει συγγνωστά. Δεν δεχόταν την ήττα και, κυρίως, τα πνευματικά γηρατειά.

Πάντοτε ωραίος, καλοντυμένος, αισθητικά άψογος, «λονδρέζος», όπως τρυφερά τον αποκαλούσαμε, η περιπέτεια του Λάμπρου με τα κείμενά του –απόπειρες κατανόησης του σύγχρονου κόσμου- δεν σταματούσε στην παράδοση των χειρογράφων του. Οι διορθώσεις κάθε του δοκιμίου ξεπερνούσαν συνήθως τις πέντε-έξι φορές και κάθε κείμενο για να τελειώσει περνούσε τουλάχιστον ένας μήνας «πήγαινε-έλα» και συζητήσεων, εξ ου και στο διάστημα τρεισήμισι χρόνων τα κείμενα που κατέθεσε ο Λάμπρος στον «Παρατηρητή της Θράκης» δεν ξεπερνούν τα τριάντα.
Λίγη ουσιαστικά παραγωγή, πολύ σκέψη και παιδεμός πίσω από τις λέξεις, και πρωτότυπες απόψεις, για το μέλλον της ανθρωπότητας και τις πολιτισμικές της μεταλλάξεις, με την πιο ενδιαφέρουσα για τον Λάμπρο, αυτή της ψηφιακής τεχνολογίας, που η σωστή της χρήση θα έδινε τη δυνατότητα στην ανθρωπότητα ν’ απαλλάξει το άτομο από τον ανθρώπινο μόχθο και τις σκληρές εργασιακές συνθήκες.

Στις συνθήκες όμως του νεοφιλελευθερισμού ο Λάμπρος ό,τι διέβλεπε ήταν η πλήρης απαξίωση του ατόμου και η μετατροπή του σε ανθρωπομηχανή, προβλέποντας το γεγονός του brain drain και τη φυγή στο εξωτερικό των ελλήνων επιστημόνων, των οποίων η πνευματική και επιστημονική σκευή είναι αυτή που αγοράζεται. Ανθρωπομηχανές που σκέφτονται και παράγουν χρήμα για τους σημερινούς ολιγάρχες και την άυλη οικονομία των εξωχώριων κεφαλαίων.
Και ένα ακόμη βασικό του συμπέρασμα: η Αμερική για τον Λάμπρο Σταματιάδη ήταν απερίφραστα η ηγέτιδα δύναμη, αυτή που κινούσε τα νήματα του κόσμου για να εμπεδώσει τους νέους κανόνες της παγκόσμιας κοινωνίας, και για τη σκέψη του αυτό ήταν το μέγιστο ζήτημα της εποχής μας. Διέβλεπε όμως ότι υπήρχε η δυνατότητα εναντίωσης στη νέα παγκόσμια τάξη, αν οι πολίτες με τη συνειδητοποίησή τους, κατανοώντας τη μετατροπή της πολιτικής σε αποκλειστικό εργαλείο του νεοφιλελευθερισμού, μπορέσουν να δημιουργήσουν νέες συνθήκες, ένα νέο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησής τους, απελευθερωτικό για τον άνθρωπο, καταργώντας τα παρωχημένα και εις βάρος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θλιβερά σύγχρονα υποδείγματα.

Ο Λάμπρος Σταματιάδης είναι σήμερα ένα ολόκληρο χρόνο μακριά αλλά και τόσο κοντά μας… Γιατί οι άνθρωποι, όσο τους θυμόμαστε είναι παρόντες, με το πλέον περίεργο, την διαρκή αθανασία των λέξεων που ξεπερνούν τα πεπερασμένα θνητά όρια της ύπαρξης, καθιστώντας τη σχέση όλων μας μαζί του διαρκή…

Λάμπρος Σταματιάδης, Ο στοχαστής οικονομολόγος*

Του Θεόφιλου Δημητριάδη – Συνταξ. Διευθυντή ΑτΕ,

Στην έγκριτη τοπική εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης» της 22-2-2013 δημοσιεύτηκε το σύγγραμμα του συμπολίτη μας οικονομολόγου Λάμπρου Σταματιάδη με θέματα εθνικά και διεθνή πάνω σε οικονομία-πολιτική-κοινωνιολογία και συστηματική στρατηγική. Πολυσέλιδο -34- χειρόγραφες σελίδες, διακρίνεται για τον πλούτο των γνώσεων και το ακάματο σθένος του στοχαστή- μελετητή των παγκόσμιων δρώμενων της εποχής μας.

Κάθε συγγραφέας έχει το δικό του στυλ και ύφος με την τελική περιγραφή του έργου του κι εδώ ο Λ.Σ. παρουσιάζει το παγκόσμιο σκηνικό με ειδική ορολογία στην αλυσιδωτή διαπλοκή των επί μέρους θεμάτων. Η επί σειρά ετών γραφή και δημοσίευση των έργων του, τον κατατάσσει σε άξιο πνευματικό τέκνο της Κομοτηνής που διαφωτίζει σκοτεινές πτυχές της ελλαδικής και Παγκόσμιας Κοινωνίας.

Θεωρώ αναγκαία την περιληπτική απεικόνιση σε απλουστευμένη γλώσσα αυτού του συγγράμματος που με τόλμη και σοφία συνέθεσε ο νέος στοχαστής της Κομοτηνής.

Στην ψηφιακή εποχή, που διαδέχεται την βιομηχανική, διαμορφώθηκαν τα έθνη- κράτη και οι κοινωνικές τάξεις σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και αρπακτικότητας των ισχυρών κρατών έναντι των αδυνάτων. Οι εξουσιαστικοί πολιτικοί μηχανισμοί εκλέγονται με ψήφο, με αφανή στήριξη του Ιδιωτικού Κεφαλαίου κάθε χώρας και οι κυβερνήσεις ανταποδοτικά βοηθούν στην ανακεφαλαιοποίησή τους με δάνεια που χρεώνουν στους λαούς τους. Έτσι καταλήξαμε στην υπερχρέωση των λαών, με μια ολιγαρχία στην πολιτική και την οικονομία.

Εδραιώθηκε παγκόσμια η Αμερικανο-Βρετανική Αυτοκρατορία με μια παγκόσμια ληστεία. Η υπεροπλία, ως βιομηχανία πειθαρχίας, πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, με αλλοτρίωση της πολιτικής σκέψης των λαών. Η αφύπνιση στη νέα πραγματικότητα της απάτης, απαξίωσε όλα τα κόμματα στη συνείδηση των πολιτών, τα οποία φαντάζουν σαν θλιβερά κατάλοιπα μιας άθλιας εποχής.

Στην οικονομία των εθνών, οι εσωχώριες τράπεζες λειτουργούν με στήριξη των επιχειρήσεων της αγοράς. Οι εξωχώριες (οφσόρ) λειτουργούν χωρίς έλεγχο και φορολογία, με κέντρα συντονισμού Ν. Υόρκη και Λονδίνο. Μετά τη λεηλασία του χρήματος, το έστρεψαν σε πολύ κερδοφόρες επενδύσεις, σε μεγάλες πληθυσμιακές αγορές (Ινδία-Κίνα) στο 1/8 του δυτικού εργατικού κόστους.

Το κατεστημένο σύστημα διανύει περίοδο απαξίωσης κι επιβιώνει ροκανίζοντας τον προϋπολογισμό, μαζί με τα ΜΜΕ που το στηρίζουν. Οι πηγές ενέργειας-υδρογονάνθρακες- επαρκούν για 45-75 χρόνια σύμφωνα με επίσημα στοιχεία και η εξάντλησή τους θα έχει επακόλουθα:

1. Την απόλυτη παγκόσμια ατομική αποταμίευση για νέες ανάγκες
2. Ανατροπές στα μονοπώλια των ενεργειακών πόρων
3. Στην αχρήστευση του μηχανικού εξοπλισμού (ειρηνικού και πολεμικού) και των εξαρτημένων επαγγελματιών
4. Στροφή σε επαγγέλματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και παραγωγής βιολογικών προϊόντων
5. Στην καταστροφή των πετρελαιοπαραγωγών χωρών και ανάδειξη των ισχυρών τεχνολογικά χωρών με παραγωγή συνθετικών καυσίμων- πολύ φθηνότερων.

Η σύγχρονη οικονομική επιστήμη αιωρείται μεταξύ ανικανότητας και αθλιότητας, να εξηγήσει την κρίση με τις ιδέες των Σμιθ, Ρικάρντο, Μαρξ, Κέυνς, Φρίντμαν, τους ήρωες μιας παρωχημένης εποχής.

Τα ΜΜΕ κατέστρεψαν την κριτική αντίληψη των πολιτών με:

1. Την επιβολή της δικής τους αλήθειας –η αλήθεια είναι αυτή που μας συμφέρει
2. Την νέκρωση της έρευνας στις κοινωνικές επιστήμες
3. Την διατήρηση της έμμεσης δημοκρατίας-οικονομικής-ολιγαρχίας.

Η νέα μορφή του καπιταλισμού τείνει προς:
α. Την αντικατάσταση της ηγεσίας του κρατικού μηχανισμού από τους εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων
β. Την είσοδο στην παραγωγή των άνεργων μορφωμένων νέων ως σύγχρονο εργατικό προλεταριάτο
γ. Την επιβολή νέου πολιτεύματος των παραγωγικών τάξεων, με έλεγχο της παραγωγής και του αποτελέσματος, με επιλεκτικά αποκαλυπτικά… χτυπήματα στο παλιό, ώστε το νέο να φαίνεται δίκαιο.

Αυτά σε περίληψη του συγγράμματος του συμπολίτη μας Λ.Σ. με μια δική μας σημείωση: «ο ολοκληρωμένος άνθρωπος της γνώσης με κριτική αντίληψη, ο οπλισμένος διαχρονικά με τόλμη, νιώθει ένα ασυγκράτητο ξέσπασμα της ύπαρξής του ως πνευματική ανάγκη για ένα άλμα υπέρβασης, και αυθόρμητης γέννησης ιδεών που συσσωρεύτηκαν με κοπιώδη αναζήτηση. Θέλει να εκφράσει σκέψεις, γνώμες, στοχασμούς που στροβιλίζονται εντός του, ως αρετές του δικαίου και της αλήθειας, που πρέπει να γνωρίζει ο έξω κόσμος της κοινωνίας. Αυτός είναι ο άνθρωπος του στοχασμού».

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θρακική αγορά»(13-3-2015).Ο επίλογος του κειμένου ήταν το έναυσμα του σύντομου χαιρετισμού προς τον Λάμπρο από τον Θεόφιλο Δημητριάδη

Κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη μπορείτε να διαβάσετε εδώ