Χρονια πολλα μας κρατανε οι φιλοι

Δεν είναι καθόλου κακό να σηματοδοτείς τον καιρό με εθιμικό τρόπο. Ακουμπώντας στους δρόμους που χάραξαν αιώνες πριν οι άνθρωποι πριν από εσένα. Οι άνθρωποι πολύ παλιά στην κλίμακα του χρόνου, τότε που η φύση τούς γεννούσε σεβασμό κι ήταν Θεός τους. Η φύση που τους έτρεφε σε σχέση και σε ισορροπία με τον χρόνο που έτρεχε, τον χρόνο που καθόριζε τις ζωές τους με βάση τον πρώτο των πρώτων βασιλιά, τον ήλιο. Τον ήλιο και τα ηλιοστάσιά του που υπαγόρευαν την καθημερινή τους ζωή, το όργωμα, τη σπορά, τον θερισμό ή ήταν το «ρολόι» τους για τη βοσκή, το άρμεγμα ή το μάντρωμα των ζώων. Τον ήλιο που σημάδευε τον χρόνο στη σχέση τους με τη φύση και δεν ξεχνούσαν ποτέ να τον τιμήσουν, γιατί χωρίς αφοσίωση στο «ιερό», στον δωρητή, στον τροφοδότη της ζωής, στη φύση, στον ουρανό, τον κεραυνό, τον ποταμό και τη θάλασσα πώς θα μπορούσε να υπάρχει ο άνθρωπος;

Ο άνθρωπος στον χρόνο, ο άνθρωπος στο «ιερό» του χρόνου. Αναπαυμένος να ανήκει στο εμείς των αιώνων, να αισθάνεται κόκκος του σύμπαντος. Να ορίζει τη ζωή του με βάση τον χρόνο των ανθρώπων που πέρασαν και, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του χαμογέλου που ήταν ο μεσαίωνας, σφράγισαν τον χρόνο τους με την ιστορία του ενός και μοναδικού θεού του σύμπαντος κόσμου.

Κι εμάς μας αρέσει πολύ να φωτιζόμαστε από αυτό το «χαμογελάκι της ανθρωπότητας» κατά Ταρκόφσκι που ταύτιζε τη ζωή του με την πορεία και τα πάθη του Θεού που έγινε άνθρωπος για να φέρει ένα καινούριο μήνυμα στον κόσμο των ανθρώπων, να φτιάξει με λέξεις έναν καινούριο «Παρθενώνα», που εσωκλείονταν στις λέξεις αγάπη για τον άνθρωπο ίση με την αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό.

Ο μέγιστος εκπολιτισμός!!!

Παρελθόν όμως σήμερα, όπως παρελθόν όλα. Παρελθόν η σχέση σεβασμού και ευγνωμοσύνης προς τη δωρήτρια φύση, παρελθόν και η σχέση αγάπης προς τον άνθρωπο.

Κόνις και τέφρα τα πάντα. Τέφρα σαν αυτή των πυρών που καίνε τους θνήσκοντες από κορωνοϊό στην Ινδία.

Κόνις και τέφρα παντού… Πλην όσων…

Όσων ακουμπούν ακόμη στην αλληλεγγύη, στην αγάπη, στη φιλαλληλία.

Όπως η διαρκής αλληλεγγύη, η φιλαλληλία και η αγάπη που εισπράττουμε πάντοτε, καθημερινά, από τους φίλους που μαζί τους ακουμπάμε στους δρόμους της ζωής, κι ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ το πένθος της.

Αγάπη και φιλαλληλία και από τους φίλους που μας δένουν μαζί τους ακατάλυτα οι λέξεις και η τιμιότητά τους. Αυτή η δύσκολη τιμιότητα να αναδημιουργείς τον κόσμο της τέφρας σμιλεύοντας μια ζωή που αξίζει.

Αγάπη και φιλαλληλία σε καιρούς δύσκολους, που κι αυτή τη φορά τον δρόμο τους άνοιξε ο «δικός» μας λογοτέχνης, ο Πασχάλης Κατσίκας. Με ό,τι ευφροσυνότερο μπορούσε να μας χαρίσει η «Ανάσταση» ποιητών και συγγραφέων  μέσω των, δια των λέξεων, «αγαλμάτων» τους.

Έτσι που η Θράκη παύει πια να είναι η διαρκής μεθόριος και γίνεται χοροστάσι και φως φίλων «αγαλμάτων» των λέξεων,  όπως οι, κατά κυριολεξία, εκλεκτοί:

 Άγγελος Αγγελόπουλος, Γιώργος Γκόζης, Ελευθερία Θάνογλου, Μαγδαληνή Θωμά, Γιάννης Καισαρίδης, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Πασχάλης Κατσίκας, Χλόη Κουτσουμπέλη, Δήμητρα Λουκά, Σωτήρης Παστάκας, Ιφιγένεια Σιαφάκα, Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Θωμάς Στεργιόπουλος, Σαΐτ Φαΐκ σε μετάφραση του Γιώργου Σαλακίδη, Δήμος Χλωπτσιούδης.

Θερμές ευχαριστίες

Καλή Ανάσταση!!!

Υ.Γ.: Το ένθετο «Πάσχα του λόγου» κοσμούν,  μεταξύ άλλων, κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη και πίνακες των Paul Cézanne, Francis Bacon, Frida Kalho και Αλέκου Φασιανού.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.