Χωρις φιοριτουρες

«Ήταν ένα τρελό καρναβάλι

Όλοι ντυθήκαμε κάτι άλλο

Τα χρόνια πέρασαν

Μείναμε με τις μάσκες

Έχουμε ξεχάσει πια

γιατί τις φορέσαμε»

Βασίλης Βασιλικός, Η μυγδαλιά

Η ιδεολογία άλλοτε εμπλουτίζει την πολιτική σκέψη/δράση κι άλλοτε την καθιστά παθητικό όμηρο ξεπερασμένων αντιλήψεων. Συνειδητά (ή με ψευδή συνείδηση) οι πολιτικοί μεταστρέφουν (ή μεταλλάσσουν;) τους κώδικες ερμηνείας των φαινομένων σε αυτοματοποιημένα ανακλαστικά τυφλών οπαδών. Αυτή η παραγωγή ψευδαισθήσεων ή η τεχνική απόδρασης από την πραγματικότητα καταλήγει σε μία μονομερή και μονόχνωτη (παγιωμένη σε δόγμα) ιδεοληψία, ενώ συχνά αντηχεί σαν σήμα κινδύνου για το (όποιο) σύστημα εξουσίας. Το Κράτος-τύραννος και το Μοναδικό κόμμα μάς έχουν διδάξει με τραυματικό τρόπο τη θεωρία του εκκρεμούς, δηλαδή την εύκολη μετακίνηση/αιώρηση από τη μία άκρη στην άλλη για να διασωθεί η ηγεσία (Άρθουρ Καίσλερ).

Στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση στο χώρο της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μία σοβαρή δημόσια συζήτηση για τη διαφορά ανάμεσα στην ιδεολογική φτώχεια και την πολιτική μιζέρια. Η πρώτη, λόγω κόπωσης ή διάψευσης, μπορεί να ανακάμψει με νέα αφηγήματα, ενώ η δεύτερη συνιστά ένα σχεδόν ανεξίτηλο στίγμα κάποιων εμμονικών τακτικιστών.

Η ab initio διάκριση ‘καλών/ κακών’ με βάση την ψήφο ή την κομματική ένταξη, η αντιπολίτευση των ‘θανατερών’, η σιωπή της δρακογενιάς για τις εσωτερικές παρ-ανομίες συγκροτούν ένα μέρος της χρόνιας παθογένειας.

Τα θολά κίνητρα ορισμένων, η εξουσιομανία/ αρχομανία/ μεγαλομανία άλλων κρύβονται πίσω από τα

Μεγάλα λόγια, την ίδια ώρα που επιχειρούν να γρασσάρουν με λάδι αποπροσανατολισμού τα γρανάζια της ήττας.

Δεν αποτελεί νεωτερισμό για το χώρο της Αριστεράς η εκλογή του Αρχηγού από τη βάση, εκτός αν σηματοδοτεί μία στροφή στη μέχρι σήμερα καταγγελλόμενη ‘αστική δημοκρατία’. Σε κάθε περίπτωση αυτή η υστέρηση φάσης μπορεί ν’αποκτήσει μετανεωτερικό νόημα αν συνοδευτεί με αλλαγή όλου του Ιερατείου. Οι νέοι δεν θα προέρχονται από τις ‘μεταγραφές’ αλλά από 40άρηδες,’καθαρούς του καμένου αίματος’ της 5ετούς διακυβέρνησης.

Στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση στο χώρο της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μία σοβαρή δημόσια συζήτηση για τη διαφορά ανάμεσα στην ιδεολογική φτώχεια και την πολιτική μιζέρια. Η πρώτη, λόγω κόπωσης ή διάψευσης, μπορεί να ανακάμψει με νέα αφηγήματα, ενώ η δεύτερη συνιστά ένα σχεδόν ανεξίτηλο στίγμα κάποιων εμμονικών τακτικιστών

Όσον αφορά στη Σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ το μέγα ερώτημα σήμερα δεν είναι τόσο οι αποστάσεις από τους άλλους, για θεμιτούς λόγους  μεσοπρόθεσμης επιβίωσης, όσο οι πρωτοβουλίες του νέου Αρχηγού, που σημαίνει:

-ξεκάθαρο φιλολαϊκό πολιτικό σήμα (για να διεκδικηθεί η ηγεσία της Δημοκρατικής Παράταξης)

-ξεκάθαρο κοινωνικό μήνυμα (για να προστατευθούν οι αδύναμοι)

-ξεκάθαρη εμπιστοσύνη στους θεσμούς (για να καταστεί εγγυητής των δικαιωμάτων του πολίτη)

-ξεκάθαρη κοινοβουλευτική διακρισιμότητα (για να δεσπόζει ο μη-λαϊκιστικός λόγος στη Βουλή)

Το αν, πότε και πώς θα συναντηθούν τα δύο αυτά ρεύματα της Ριζοσπαστικής και της Σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, θα το κρίνουν οι πολίτες κι όχι οι ηγεσίες.

ΥΓ. «Φιλιώνοντας με τον εχθρό

παραμορφώθηκες τόσο

που ούτε τα σκυλιά πια δεν σε αναγνωρίζουν» (Κλεοπάτρα Μακρίδου, Η ηχώ της μνήμης)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.