Από τον Τρότσκι στον Κίσινγκερ. Τώρα;

Ποια ήταν η καλύτερη περίοδος για τους Εβραίους της διασποράς στην Ευρώπη; Μνημονεύεται από τους ίδιους η περίοδος της πολυεθνικής Αυστροουγγαρίας διότι η συμβίωσή τους με τις άλλες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες στα πλαίσια της πολυεθνικής αυτοκρατορίας ήταν ομαλή ενώ αντίθετα με τη διάλυσή της με το τέλος του Ά παγκόσμιου πολέμου, η ζωή των Εβραίων στα έθνη κράτη που προέκυψαν ήταν ιδιαίτερα προβληματική. Μάλιστα πριν τη διάλυσή της συζητείτο και o Αυστρομαρξισμός, ως πρόταση ειρηνικής συμβίωσης όλων των κατοίκων της με τη διατήρηση της ιδιαιτερότητάς τους. Το ίδιο και στην οθωμανική περίοδο. Είναι γνωστό ότι οι επονομαζόμενοι Καθολικοί Βασιλείς της Ισπανίας Φερδινάνδος και Ισαβέλλα με την ολοκλήρωση της reconquista, της ανάκτησης δηλαδή των αραβικών-μουσουλμανικών εδαφών της Ισπανίας που είχαν καταληφθεί τον 8ο μ.Χ. αιώνα, εκδίωξαν τους Εβραίους οι οποίοι κατέφυγαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη. Ζώντας στην Ισπανία υπό την κυριαρχία των Αράβων δεν είχαν πρόβλημα, εκδιώχθηκαν από χριστιανούς βασιλείς και ο σουλτάνος τους δέχτηκε, στα πλαίσια του καθεστώτος των μιλιέτ. Στην έκδοση «Salonique 1870-1920» που συνοδεύει την περιοδική έκθεση «Salonika, Jerusalem of the Balkans 1870-1920» στο Musee d’ Art et d’ Histoire du Judaisme στο Παρίσι, σημειώνεται ότι «το 1668 μ.Χ. ο Εβλιγιά Τσελεμπί, ένας Οθωμανός περιηγητής, μετράει στη Θεσσαλονίκη 56 εβραϊκούς μαχαλάδες, έναντι 48 των μουσουλμάνων και 16 των χριστιανών». Πώς εξαφανίστηκε όλος αυτός ο κόσμος με το έθνος κράτος; Πώς συμβίωναν τότε και μετά ήταν αδύνατο; Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ από το 1530 η Παλαιστίνη ενσωματώθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία από τον σουλτάνο Σελήμ τον Β’ οι Εβραίοι δεν εποίκισαν την Παλαιστίνη, όπως θα μπορούσαν. Όταν το πραγματοποίησαν, δεν άκουσαν τη φωνή των προγόνων τους δύο χιλιετηρίδες μετά, αλλά του ενός εκ των πατριαρχών του σιωνισμού Τεόντορ Χερτσλ, που στην προσπάθειά του να αποσπάσει τη συναίνεση των αποικιοκρατών στη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έγραφε το 1895 ότι «για την Ευρώπη θα είμαστε εκεί κάτω ένα προχωρημένο φυλάκιο… μια αφετηρία ενάντια στην Ασία» και του έτερου Χάιμ Βάιζμαν που προκειμένου να δελεάσει την Μ. Βρετανία διαβεβαίωνε το 1914 ότι οι Εβραίοι που θα εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη «θα είναι οι φύλακες της διώρυγας του Σουέζ». Βιώνοντας δηλαδή το δράμα του εβραϊκού λαού στα έθνη κράτη της Ευρώπης από τους εθνικισμούς που τους απέκλειαν, θεώρησαν ότι η δημιουργία ενός εβραϊκού έθνους κράτους θα ήταν η απελευθέρωσή τους και εγκλωβίστηκαν στα σχέδια των αποικιοκρατικών δυνάμεων στην περιοχή. Σήμερα ο εβραϊκός λαός βιώνει την ακραία αντίφαση που οδηγεί σε συγκρίσεις και αυτονόητα συμπεράσματα. Ζει στα όρια του έθνους κράτους του Ισραήλ αφενός και στις συνθήκες των ΗΠΑ αφετέρου που είναι χωνευτήρι εθνών και θρησκειών, μια νέα αυτοκρατορία όπου η ομολογία στο σύνταγμα αρκεί για τη συνύπαρξη των λαών. Η εβραϊκή κοινότητα στις ΗΠΑ ζει ειρηνικά ενώ αντίθετα στο Ισραήλ η επιβίωσή της έχει τεράστιο τίμημα.

Γιατί δεν μπόρεσαν να συμβιώσουν οι Εβραίοι με τους Άραβες στην Παλαιστίνη; Μας το λέει ο Έντουαρντ Σάιντ ο οποίος στο βιβλίο του «Οριενταλισμός» διαπιστώνει ότι όλη η κουλτούρα της Ευρώπης σφυρηλατήθηκε μέσα από μια αντιπαράθεση προς την αποικιακή ετερότητα. Συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς έναν εξωτερικό προς αυτή κόσμο που γίνεται αντιληπτός ως χώρος προς καθυπόταξη… Συμπεραίνει επίσης ότι η αποικιακή ετερότητα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τη διαδικασία σχηματισμού των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων: η κατασκευή ενός ευρωπαϊκού μοντέλου υπηκοότητας (το έθνος-κράτος) προϋποθέτει την κατώτερη θέση των αποικισμένων

Γιατί δεν μπόρεσαν να συμβιώσουν οι Εβραίοι με τους Άραβες στην Παλαιστίνη; Μας το λέει ο Έντουαρντ Σάιντ ο οποίος στο βιβλίο του «Οριενταλισμός» διαπιστώνει ότι όλη η κουλτούρα της Ευρώπης σφυρηλατήθηκε μέσα από μια αντιπαράθεση προς την αποικιακή ετερότητα. Συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς έναν εξωτερικό προς αυτή κόσμο που γίνεται αντιληπτός ως χώρος προς καθυπόταξη… Συμπεραίνει επίσης ότι η αποικιακή ετερότητα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τη διαδικασία σχηματισμού των ευρωπαϊκών εθνικών ταυτοτήτων: η κατασκευή ενός ευρωπαϊκού μοντέλου υπηκοότητας (το έθνος-κράτος) προϋποθέτει την κατώτερη θέση των αποικισμένων. Δεν υπάρχει πολίτης χωρίς ιθαγενή. Η υπηκοότητα νοείται σαν προνόμιο του ευρωπαίου ανθρώπου: ένα νομικό και πολιτικό στάτους που απορρέει από ένα υποκείμενο ανθρωπολογικό δεδομένο. Αυτή την κουλτούρα μετέφεραν στην Παλαιστίνη οι έποικοι Εβραίοι που είχαν διαμορφώσει τις αντιλήψεις τους για το έθνος-κράτος στην Ευρώπη. Γι΄αυτό θεώρησαν τους ανατολίτες εβραίους του αραβικού κόσμου με αραβική γλώσσα και κουλτούραως προσωποποίηση της ανατολίτικης «καθυστέρησης» και βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντατικής καμπάνιας «αποαραβοποίησης» και πολιτισμικής αφομοίωσης. Γι΄αυτό δεν αξιοποιήθηκαν ως γέφυρα ανάμεσα σε μια κοινωνία με ευρωπαϊκή κουλτούρα και το αραβικό της περιβάλλον.

Ο εβραϊκός λαός διεσπαρμένος στα κράτη έθνη της Ευρώπης αντέδρασε στον αντισημιτισμό αναπτύσσοντας την πνευματικότητά του με αποτέλεσμα από τότε να τεθεί στην ηγεμονία του πνεύματος σε παγκόσμια κλίμακα. Με τη σταδιακή φυγή πολυπληθών ομάδων Εβραίων από την Ευρώπη στις ΗΠΑ από τις αρχές του 20^ουαιώνα ιδιαίτερα μετά το 1933 και μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, η Ευρώπη έχασε ένα τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο που συνέβαλε τα μέγιστα στην κυριαρχία των ΗΠΑ και στη στασιμότητα της Ευρώπης. Παράλληλα, η καταπίεση τούς οδήγησε στην ηγεσία του επαναστατικού, του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Η συμβολή τους στην πορεία προς τη σοβιετική Επανάσταση και στην πραγματοποίησή της ήταν τεράστια. Ας μη ξεχνάμε και στην Ελλάδα τον Αβραάμ Μπεναρόγια ιδρυτή της Φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη (1909), συνιδρυτή του ΚΚΕ και όχι μόνον. Η ταύτισή τους με τον μπολσεβικισμό, ο «ιουδαιομπολσεβικισμός», ήταν ένας κύριος λόγος που πλήρωσαν με το Ολοκαύτωμα, τη Σοά. Ήταν ένας λαός που διακρίνονταν λόγω της διασποράς του για τον κοσμοπολιτισμό του την περίοδο του ακραίου εθνικισμού των άλλων, γεγονός που τους στοχοποιούσε στα όρια κάθε έθνους κράτους που ζούσαν, αμφισβητώντας τον πατριωτισμό τους.

«Από τον Τρότσκι στον Κίσινγκερ», έτσι χαρακτηρίζει ο Ένζο Τραβέρσο την πορεία του εβραϊκού λαού έως σήμερα τα αρχέτυπα του επαναστάτη εβραίου Τρότσκι και του αντεπαναστάτη και ιμπεριαλιστή εβραίου Κίσινγκερ. Πώς συνέβη αυτή η μετάλλαξη; Με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, το οποίο για την προστασία του δημιούργησε σχέσεις πλήρους εξάρτησης από τις ΗΠΑ και με τη μετανάστευση μεγάλου αριθμού εβραίων στις ΗΠΑ, όπου απέκτησαν πολιτική και οικονομική επιρροή, που ενίσχυσε την εξάρτηση.

Και τώρα; Η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Και η ύπαρξη των Ισραηλινών είναι πλέον αυτονόητη και των Παλαιστινίων που εκτοπίστηκαν από τον τόπο τους. Μόνον αν επιβεβαιώσουν έμπρακτα οι εβραίοι το πνεύμα που τους ανέδειξε στην παγκόσμια πνευματική ηγεμονία στο παρελθόν θα μπορέσουν να συνυπάρξουν οι δύο λαοί ως γείτονες πλέον. Διαφορετικά θα πρόκειται για σύγκρουση χωρίς τέλος. Μοχλός προώθησης ξένων συμφερόντων στην περιοχή.

Αλεξανδρούπολη, 27/10/2023

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Απο τον Τροτσκι στον Κισινγκερ. Τωρα;