Απο την εκδημοκρατικοποιηση του πολιτισμου στη συρρικνωση, την εξαφανιση και τη συγκεντροποιηση του;

Δεν μας αρέσει να είμαστε αρνητικοί στα τεκταινόμενα. Όσοι όμως γνωρίζουν την ιστορία της πόλης και κυρίως την έχουν βιώσει γνωρίζουν πολύ καλά τι σήμαινε η παραδοχή του πολιτισμού από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και μέχρι την εποχή των μνημονίων ως συντελεστικού και από τους πρώτους παράγοντες ανάπτυξης, ευημερίας και προόδου μιας κοινωνίας.

Αυτό το βίωσε και η Κομοτηνή, μια πόλη που μεταπολεμικά ο πολιτισμός της στηρίχθηκε στις συλλογικές πρωτοβουλίες ομίλων και συλλόγων, οι οποίες όπως είθισται ήταν κρατικοδιαίτες, αν και ουσιαστικές, αν λάβει κάποιος υπόψιν ότι τα πάντα στη Θράκη, την ακρώρεια της Ελλάδας, συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν αργά, πολύ αργά, με την Εφορεία Αρχαιοτήτων  της Κομοτηνής να συστήνεται μόλις το 1962!!!.

Τα εύφορα χρόνια της μεταπολίτευσης δημιουργήθηκαν όμως όχι μόνον δομές που εξανθρώπισαν τον βίο των πολιτών, ξεκινώντας από το Εθνικό Σύστημα Υγείας αλλά και δομές που εξοικείωσαν τον επαρχιώτη με πολιτιστικά γεγονότα άγνωρα μέχρι τότε όπως το θέατρο μέσω των ΔΗΠΕΘΕ, την αναγκαιότητα και τις απολαύσεις που προσφέρει το βιβλίο  μέσω του ΕΚΕΒΙ, τη δυνατότητα και τα παιδιά της επαρχίας να σπουδάζουν χορό μέσω των δημοτικών σχολών, τη δυνατότητα και οι επαρχιώτες να απολαμβάνουν καλή μουσική και θέατρο.

Σήμερα οι δημοτικές επιχειρήσεις πολιτισμού κλείνουν, υπάρχουν βέβαια όπως  ισχυρίζονται κάποιοι στο δημόσιο χώρο αντίβαρα, αφού λένε ότι μπορούν να εξασφαλιστούν με άλλο τρόπο οι πολιτιστικές λειτουργίες, εντούτοις  η άποψη  ότι ο πολιτισμός μπορεί να προκαλεί φόβο στους κυβερνώντες αφού συρρικνώνουν τους φορείς παραγωγής του, δεν θα πρέπει να μας αφήνει  απροβλημάτιστους.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.