Απο τη συγκρουση των πολιτισμων στη συγκρουση των «αρπακτικων» 1

Κατά τα τελευταία χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται ισχυρές ομάδες κρατών, οι οποίες συνθέτουν διαστρωματωμένες κοινωνίες με όμοιες παραγωγικές δομές και εισοδήματα. Ομάδες κρατών οι οποίες αποτελούν κέντρα οικονομικής και πολιτικής δύναμης που όλο και πληθαίνουν. Τα οικονομικά αυτά κέντρα, ανταγωνίζονται και διαπλέκονται μεταξύ τους με πολύπλοκες και πολυδιάστατες σχέσεις, κατά την ανισότροπη διαλεκτική τους εξέλιξη. Η αναπτυξιακή και ισχυροποιητική πορεία των νέων κέντρων των αναπτυσσόμενων κρατών, εξελίσσεται και αυτή τώρα απρόσκοπτα, μέσα σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο, ελεύθερης διακίνησης αγαθών και κεφαλαίων, καθώς τα ισχυρά κέντρα δύναμης των ανεπτυγμένων χωρών δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα: α) με τους στρατοκρατικούς μηχανισμούς πειθαρχίας που διαθέτουν, να εμποδίζουν την ανάπτυξή τους και να λεηλατούν τον εθνικό τους πλούτο και β) με τους μηχανισμούς της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης, να τους χειραφετούν και να ελέγχουν τις συνειδήσεις και τους τρόπους ζωής τους. Έτσι όσο περισσότερο αυξάνεται η οικονομική και πολιτική δύναμη των αναπτυσσόμενων λαών και των κέντρων δύναμης που τους περιλαμβάνουν,  περιορίζεται η δύναμη των κέντρων των ανεπτυγμένων κρατών.
 

Τα διαστρωματοποιημένα  κέντρα δύναμης

 
Η διαστρωμάτωση αυτή των κοινωνικών ομάδων και κρατών, καθώς και η ισχύς τους έγινε τόσο φανερή, που οδήγησε τον Σ.  Χάντιγκτον στην πρόβλεψη, ότι στο προσεχές μέλλον οδηγούμαστε στη «σύγκρουση των πολιτισμών» τους. Τελικά όμως, μετά και τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η διαμόρφωση όλο και περισσότερων στρωματοποιημένων ομάδων λαών, δεν οφείλεται μόνο στις πολιτισμικές τους ομοιότητες, αλλά και σε οικονομικά πολιτικά ή και άλλα συμφέροντα, που μπορεί να επιφέρουν διασπάσεις μέσα στα ίδια αυτά κέντρα. Απόδειξη ότι το μεν πολιτισμικό στρώμα της χριστιανοσύνης –λευκής φυλής είναι διασπασμένο σε 4 κέντρα, δύο των ανεπτυγμένων χωρών α) της Αυτοκρατορίας και β) της Ε.Ε. και δύο των αναπτυσσόμενων χωρών α) της Ρωσία, Ουκρανίας κλπ. και β) των χωρών της Λατινικής Αμερικής, το δε Ισλάμ αποτελείται από δύο κέντρα αναπτυσσόμενων χωρών α) το Σουνιτικό και β) το Σιιτικό. Στα διαστρωματοποιημένα αυτά κέντρα δύναμης, εκτός από τις «οριζόντιες» μεταξύ τους σχέσεις, συμμαχίες ή συγκρούσεις, για την ισχυροποίηση των πολιτικών και οικονομικών τους θέσεων, μέσα σ’ ένα περιβάλλον πλέον συνεχούς ειρήνης, λειτουργεί ταυτόχρονα εντός των κρατών τους και μια άλλου επιπέδου «κάθετη» σύγκρουση, μεταξύ των κοινωνικών τους τάξεων για τη νομή της εξουσίας. Εξουσίας που πάντα από την έναρξη της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου μέχρι σήμερα, κατεχόταν και κατέχεται από τις απαράγωγες κοινωνικές τάξεις των «εκλεκτών».
 

Η  οικονομική και συστημική κρίση του ανεπτυγμένου κόσμου

 
Κατά τη διάρκεια των συνεχών κοινωνικών μεταβολών, κατά τις οποίες ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης διαρκώς μεταβάλλεται, με τη δημιουργία και ισχυροποίηση πολυπολικών κέντρων δύναμης, ο ανεπτυγμένος κόσμος αντιμετωπίζει μια πρωτόγνωρη, τεράστια και συνεχή οικονομική κρίση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με αυτές του συνήθους 10ετούς οικονομικού κύκλου. Κρίση όμως του ανεπτυγμένου κόσμου όχι μόνο οικονομική αλλά και συστημική, που κλονίζει όλα τα «βάθρα» της φιλοσοφίας, της οικονομίας και της πολιτικής των χωρών του, καθώς η βιομηχανική εποχή κατά την οποία τα «βάθρα» αυτά επιτυχώς δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν φθάνει στο τέλος της.
 
Οι απόψεις των ερευνητών – στοχαστών για τα αίτια που προκάλεσαν αυτή τη κρίση, καθώς και οι μέθοδοι αντιμετώπισής της, είναι ανάλογες με τα συμφέροντα των κέντρων δύναμης και των κοινωνικών δυνάμεων που εκπροσωπούν, καθώς εξετάζουν από τη δική τους οπτική γωνία, τα στοιχεία και τα αποτελέσματα που δημιούργησε.
Η κριτική για τις απόψεις των στοχαστών της Αυτοκρατορίας καθώς και αυτών των αναπτυσσόμενων κρατών, δεν μας αφορά και δεν είναι της παρούσης. Μας αφορούν μόνο οι θέσεις των στοχαστών και οι ενέργειες των ηγετικών μηχανισμών της Ε.Ε., λαμβανομένων εν προκειμένω ως ενιαίας δύναμης, καθώς και αυτών, των κοινωνικών δυνάμεων των λαών της. Ειδικότερα δε, των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας μας, οι οποίες βρίσκονται στη δίνη τριών αλληλοδιαπλεκόμενων και αλληλοσυγκρουόμενων κοινωνικών επιπέδων: α) ως μέλη της σύγκρουσης, μεταξύ του ανεπτυγμένου κόσμου με τον αναπτυσσόμενο, με προβλήματα γεωστρατηγικά, μεταναστευτικά, ενέργειας, οικονομικών ανταγωνισμών κλπ., β) ως μέλη της σύγκρουσης, μεταξύ της Ε.Ε. και της Αυτοκρατορίας, για τη δημιουργία μιας ενιαίας ανεξάρτητης πολιτικά Ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας και γ) σ' εσωτερικό επίπεδο, στη σύγκρουση μεταξύ των απαράγωγων κοινωνικών τάξεων των εκλεκτών που μόνιμα κατέχουν την εξουσία και των παραγωγικών που μόνιμα τη διεκδικούν.
 
Τη μόνιμη οικονομική κρίση του ανεπτυγμένου κόσμου, που κατά τη γνώμη μας είναι αποτέλεσμα ενός νέου οικονομικού νόμου, αυτού της «πτωτικής τάσης των εισοδημάτων των ανεπτυγμένων κρατών, για τη σύγκλισή τους με αυτά των αναπτυσσόμενων» η Ε.Ε., εξέλαβε σαν ευκαιρία για την επίτευξη του βασικού της στόχου, για τον οποίο και δημιουργήθηκε. Δηλαδή ν' αποτελέσει ένα πολιτικά ανεξάρτητο αυτοδύναμο και ισχυρό πολιτικο-οικονομικό κέντρο δύναμης για να αντιμετωπίσει δυναμικά τον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να εξασφαλίσει την ευημερία των λαών της. Μια μοναδική ευκαιρία, την περίοδο αυτή κατά την οποία οι ΗΠΑ: α) πλήττονται από βαθιά οικονομική κρίση, λόγω και των υπέρμετρων δαπανών τους για τη διατήρηση των Αυτοκρατορικών τους μηχανισμών παγκόσμιας κυριαρχίας. Μια κρίση που υποχρεώνει τις «πολιτικά υποτελείς» Ε.Ε. και Ιαπωνία να στηρίζουν το αδύναμο δολάριο και να επιτρέπουν, εις βάρος των συμφερόντων τους, να ενισχύονται οι εξαγωγές και η βιομηχανία των Η.Π.Α. και β) κινδυνεύουν ν' αμφισβητηθεί η παγκόσμια κυριαρχία τους από την Κίνα, της οποίας το ΑΕΠ μέχρι το 2020, με τους ρυθμούς ανάπτυξής της θα ξεπεράσει όχι μόνο το ΑΕΠ τους αλλά και αυτό της Ε.Ε, με απρόβλεπτες συνέπειες. Για να επιτευχθεί όμως ο στόχος της Ε.Ε., πρέπει να γίνουν προοδευτικά όλες οι απαραίτητες συγκλίσεις των λαών της, οικονομικές, πολιτικές κοινωνικές, στρατιωτικές, πολιτισμικές κλπ, για τη δημιουργία μιας ενιαίας ταυτότητας, ανεξάρτητης από την πολιτική και πολιτισμική επιρροή της Αυτοκρατορίας. Η πορεία της όμως αυτή προσέκρουσε και προσκρούει σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Εμπόδια και προβλήματα που εκτός από τη Μ. Βρετανία, η οποία είναι βασικό στέλεχος της Αυτοκρατορίας και ξένο σώμα μέσα στις τάξεις της, αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει επίσης και από την ομάδα των κρατών της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης, που ακολουθούν τις ίδιες με τη Μ. Βρετανία πολιτικές θέσεις μέσα στους μηχανισμούς της και εμποδίζουν την «απογαλακτοποίηση» και την πολιτική της απεξάρτηση από την Αυτοκρατορία. Και ενώ για τη Μ. Βρετανία έχουν ληφθεί μέτρα για την πολιτική της περιθωριοποίηση, για τις χώρες της Ευρωζώνης της νότιας Ευρώπης, έπρεπε να ληφθούν μέτρα, ώστε όχι μόνο να καταστραφούν οι εξαρτημένοι από την Αυτοκρατορία μηχανισμοί εξουσίας τους, αλλά ν' αναδειχθούν νέοι μηχανισμοί εξουσίας που θ' αγωνιστούν μαζί της για την ολοκλήρωση του στόχου της. Είναι γνωστό ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου, που δημιουργήθηκαν μέσα σε καθεστώτα δικτατοριών ή ημιδικτατοριών τύπου Ιταλίας, για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Μηχανισμοί που εξελίχθηκαν μέσα στα κράτη, σαν «φέουδα» που συντηρούνταν από τη λεηλασία του παραγόμενου, του μελλοντικού, αλλά και του «μαύρου πλούτου» των χωρών τους. Ότι, ενώ οι χώρες αυτές «δημοκρατικοποιήθηκαν» και παραχωρήθηκαν από την Αυτοκρατορία στην οικονομική σφαίρα της Ε.Ε., παρέμειναν με τις ίδιες δομές και εξαρτήσεις, μεταλλάχτηκαν, μέσα στους δημοκρατικούς χώρους της Ε.Ε, ισχυροποιήθηκαν ακόμη περισσότερο οικονομικά, αλλά όμως αποτελούν «πέμπτη φάλαγγα» μέσα στον κόρφο της. Πρόκειται για μηχανισμούς που ειδικότερα στη χώρα μας «λιπαίνονται» από ένα ασύλληπτα διογκωμένο και διεφθαρμένο κρατισμό, που δημιουργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση από όλα τα κόμματα εξουσίας, αλλά και τη συνδρομή και τις ευλογίες των κομμάτων της αριστεράς, που πίεζαν για ακόμη περισσότερο «κοινωνικό κράτος» και κρατισμό, κατά το επικρατήσαν πολιτικό σύστημα της σοσιαλδημοκρατίας. Μηχανισμοί πολιτικών, κομμάτων, συνδικαλιστών, εκκλησίας, δικαιοσύνης, ένστολων, ανώτερων κρατικών λειτουργών, ΟΤΑ, ΔΕΚΟ, ΜΜΕ και πανεπιστημιακού «ιερατείου», που στο μεγαλύτερο μέρος τους αποτελούνται από αναίσχυντα, ανενδοίαστα, αδίστακτα και άπληστα «αρπακτικά», που σαν ένα άρτιο, ενιαίο και ισχυρό σύνολο, μαζί με το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο λεηλάτησαν όχι μόνο τον παραχθέντα, αλλά και τον πλούτο της χώρας που θα παραχθεί σε πολλά επόμενα χρόνια. Μηχανισμοί που το σύστημα εξουσίας των εκλεκτών, κατόρθωσε να διατηρούνται και να λειτουργούν, χάρις στην απόκρυψη από το λαό, κυρίως με την «ευγενή διακριτικότητα των ΜΜΕ», όλων των πληροφοριών που αφορούν την «εξακριβωσιμότητα» της λειτουργίας τους. Μηχανισμοί που για τη συντήρησή τους, ανάγκασαν το πολιτικό μας σύστημα, να καταστρατηγήσει τον βασικότερο κανόνα της «εργασιακής συμπεριφοράς», με αποτέλεσμα την εξόντωση μεγάλου αριθμού επιχειρήσεων και μεγάλου μέρους της παραγωγικής δυναμικότητας του λαού μας. Πολιτικές καταστρατήγησης της «εργασιακής συμπεριφοράς», που οδήγησαν τις πιο αξιόλογες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και ειδικότερα τις «ανθρωπομηχανές», αυτές τις δυνάμεις στις οποίες έχουν επενδυθεί τεράστια ποσά ιδιωτικών και κρατικών κεφαλαίων, προς τους μηχανισμούς του Δημοσίου και των Οργανισμών του. Μηχανισμούς στους οποίους θα εξασφάλιζαν μια άνετη και μόνιμη εργασία, αμοιβές και προνόμια απείρως υψηλότερα αυτών του ιδιωτικού τομέα, καθώς και τη δυνατότητα, ανερχόμενοι ιεραρχικά «με κάθε μέσο» στις ανώτερες βαθμίδες ορισμένων κρατικών υπηρεσιών, μετατρεπόμενοι σε «αρπακτικά» να μετέχουν στη λεηλασία τόσο του «λευκού» όσο και του «μαύρου» χρήματος: φακελάκια, μίζες προμηθειών, προστασία κυκλωμάτων ναρκωτικών, πορνεία κτλ., από όπου θα ενίσχυαν τα υπέρογκα και στις περισσότερες περιπτώσεις με αυτοτελή φορολόγηση εισοδήματά τους. «Ανθρωπομηχανές» που εάν κατευθύνονταν προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και είχαν καλύτερες αμοιβές από αυτές των δημοσίων μηχανισμών, όπως συμβαίνει στα κράτη της βόρειας Ευρώπης, με τη δημιουργικότητα και την ευφυΐα τους, θα συντελούσαν στην αύξηση της παραγωγής της παραγωγικότητας και της ισχυροποίησης της θέσης της χώρας μας στο διεθνή ανταγωνισμό. Πολιτικές διόγκωσης των δαπανών διατήρησης και συντήρησης αυτών των μηχανισμών, που εξασφαλίστηκαν από την άγρια φορολόγηση και τις υπέρογκες τιμές της ενέργειας και των λοιπών υπηρεσιών των κρατικών μονοπωλίων, που στραγγάλισε το επιχειρηματικό δυναμικό της χώρας, αναγκάζοντας ένα μεγάλο μέρος του να μεταναστεύσει σε άλλες χώρες, όπου επικρατούν ευνοϊκότερες επιχειρηματικές συνθήκες και το υπόλοιπο να φοροδιαφεύγει συστηματικά για να μπορεί να επιβιώσει. Πολιτικές που αν συνεχιστούν, δεν συρρικνωθεί το κράτος και δεν μειωθούν οι μισθοί των κρατικών λειτουργών σ' επίπεδα ανάλογα αυτών του ιδιωτικού τομέα, ώστε να ισχύσουν οι «κανόνες εργασιακής συμπεριφοράς» όπως ισχύουν σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη θα μας οδηγήσουν ολοταχώς στη θέση μιας τριτοκοσμικής χώρας.
 

Η πορεία προς την  Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

 
Στις μέρες μας είναι πλέον βέβαιο, όπως το ομολόγησε και ο κ. Γιουγκέρ για την Ελληνική οικονομική κρίση, η ηγεσία της Ε.Ε. με τους μηχανισμούς που διαθέτει, ενώ γνώριζε, επέτρεψε στην κυβέρνηση της χώρας μας, καθώς και στις κυβερνήσεις των άλλων χωρών της Ευρωζώνης κυρίως της νότιας Ευρώπης, να καταστρατηγούν τους όρους της συνθήκης σταθερότητος, παραποιώντας τα υποβαλλόμενα σ’ αυτή στοιχεία και να οδηγούν τις χώρες τους στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ μπορούσε κάλλιστα να εμποδίσει αυτή την πορεία καταστροφής. Μιας καταστροφής όμως που ήταν και μοναδική ευκαιρία για να εξοντωθεί όλο το οικοδόμημα των μηχανισμών εξουσίας αυτών των κρατών, των τόσο γι’ αυτήν εχθρικών και ν' αντικατασταθούν με φιλοευρωπαϊκούς. Μηχανισμούς, που θ' αγωνιστούν μαζί με τους μηχανισμούς των κρατών της βόρειας Ευρώπης για την πραγμάτωση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της δημιουργίας ενός ισχυρού και ανεξάρτητου κέντρου πολιτικο- οικονομικής δύναμης, δια μιας (κατά Σούμπετερ) «αναγκαιότητας της δημιουργικής καταστροφής». Για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, που χωρίς την αγωνιστική συμμετοχή των σπουδαιότερων πολιτικά και πολιτισμικά λαών της νότιας Ευρώπης που κυριάρχησαν στον κόσμο για 2500 περίπου χρόνια αποτελεί ουτοπία. Λαών που διαθέτουν στο DNA τους απαράμιλλη πολιτική τεχνογνωσία γεωστρατηγικής και οι οποίοι θα συμβάλλουν καθοριστικά στην αντιμετώπιση της Αυτοκρατορίας. Μιας Εβραιο-Αγγλοσαξωνικής, διαστρωματοποιημένης, παγκόσμιας διοίκησης με τεράστια εμπειρία, δύναμη και ευφυΐα, η οποία παραμένει ακόμη πανίσχυρη, πανούργα και επικίνδυνη. Όχι ασφαλώς για την περιορίσουν ή να την υποκαταστήσουν άλλα μόνο ν' απαλλαγούν από την πολιτική της εξάρτηση. Μια συμβολή και συμμετοχή των λαών της νότιας Ευρώπης θα προσδώσει τεράστιο «βάρος» και κύρος, σε μία Ε.Ε. πολιτικά αδύναμη, στην οποία η ισχυρότερη οικονομική της δύναμη η Γερμανία, είναι πολιτικά ασήμαντη, ένα «Αμερικανικό προτεκτοράτο», στο οποίο διατηρούνται ακόμη στα εδάφη της Αμερικανικές βάσεις. Μια Γερμανία, που η μόνη της δυνατότητα πολιτικής απεξάρτησης μπορεί να επιτευχθεί, μόνο μέσω εκείνης της Ε.Ε.. Γι αυτό και είναι υποχρεωμένη να συμβάλλει για την επίτευξη αυτού του στόχου, με το μόνο όπλο που διαθέτει, την οικονομία της. Έτσι εξηγείται η αδράνεια της Ε.Ε. , για την περίεργη και καταστροφική πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας 10ετίας της χώρας μας, κατά την οποία το Δημόσιο χρέος αυξανόταν σε 170 δις ευρώ το 2004, σε 270 δις ευρώ το 2009 και σε 345 δις ευρώ το 2011 ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού ξεπέρασε τα τελευταία χρόνια το 10%.
 
Κατά τα επόμενα χρόνια εφαρμογής του μνημονίου ή των νέων μνημονίων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η χώρα μας είναι  υποχρεωμένη να μηδενίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της και ν' αρχίσει να εξοφλεί το Δημόσιο χρέος της. Η υποχρέωση αυτή την οδηγεί να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες σε τέτοιο βαθμό ώστε να πληγούν «θανάσιμα» όλοι οι μηχανισμοί της εξουσίας της. Μηχανισμοί τους οποίους, αντίρροπες εξωτερικές δυνάμεις, της μεν Ε.Ε. επιθυμούν να εξοντωθούν, της δε Αυτοκρατορίας να επιβιώσουν. Έτσι η κεντρική πολιτική διοίκηση και εξουσία των εκλεκτών, θα βρεθεί μπρος σ’ ένα κολοσσιαίο δίλημμα. Το δίλημμα, ποιους μηχανισμούς θα επιτρέψει να εξοντωθούν ολοκληρωτικά, πολιτικά και οικονομικά, και ποιους θα διατηρήσει συρρικνώνοντάς τους προοδευτικά, αλλά και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην οδηγήσουν στην καταστροφή, ολόκληρο το  σύστημα εξουσίας τους. Οι ΔΕΚΟ είναι ο πιο «αδύναμος κρίκος» αυτών των μηχανισμών των «αρπακτικών» και θα εξοντωθούν πρώτες, με τελευταία εξ αυτών, την ισχυρότατα πολιτικά ΔΕΗ. Ο κύριος κρατικός μηχανισμός θα ελαττώνεται μέχρι να φθάσει σε τέτοιο βαθμό ποσοτικής και εισοδηματικής συρρίκνωσης, ώστε να δαπανάται για τη συντήρηση του το ήμισυ περίπου του μέχρι σήμερα απαιτούμενου κόστους, χωρίς ν' αποκλείεται και μια ενδεχόμενη κατάργηση της μονιμότητας των κρατικών λειτουργών. Το πιθανότερο δε είναι να εξουδετερωθούν τελευταίοι, οι ισχυρότεροι πυλώνες στήριξης της εξουσίας, που διατηρήθηκαν ανέπαφοι επί «παντός καιρού», βασιλείας, δικτατορίας, και Σοσιαλδημοκρατίας, η εκκλησία και η δικαιοσύνη και να ληφθούν μέτρα για την εκ βάθρων αναδιάρθρωσή τους..
 
Καθόλη τη διάρκεια αυτών των προσεχών ετών της «κάθαρσης», θα γίνουμε θεατές μιας σφοδρότατης «σύγκρουσης των αρπακτικών» κατά την οποία κάθε συντεχνία που θα πλήττεται, θα δημοσιοποιεί απόκρυφα στοιχεία που κατέχει, ώστε να θιγούν εξίσου και οι άλλες μέχρι τώρα «αδελφές συντεχνίες», για να αισθάνονται την ικανοποίηση ότι δεν είναι οι μόνες που θίγονται κι εξοντώνονται. Μια αδελφοκτόνα σύγκρουση, καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να συγκρουστούν με την εξουσία ή να προβάλουν σοβαρές αντιστάσεις και αντιδράσεις με την τεράστια δύναμη που διαθέτουν, από το φόβο μήπως οδηγήσουν τη χώρα σε χρεοκοπία. Χρεοκοπία, η οποία θα πλήξει πρώτα και κύρια τα μέλη των συντεχνιών τους, που συσσώρευσαν τεράστιες περιουσίες που θ’ απαξιωθούν. Εκτός από την ικανοποίηση των πολιτών – θεατών για την ενδιαφέρουσα αυτή σύγκρουση, ανάλογη ικανοποίηση προκαλεί και το γεγονός ότι τις αποφάσεις για τα επαχθή μέτρα εξόντωσης αυτών των μηχανισμών, αναγκάζονται με «πόνο ψυχής» να τις λαμβάνουν και «Αμερικανοτραφείς εκλεκτοί» που συμμετέχουν στην εξουσία, στην οποία προωθήθηκαν για να τη στηρίζουν και όχι να την καταστρέφουν. Παράλληλα, η εξόντωση και η υποβάθμιση των μηχανισμών εξουσίας, συντελεί και στην απαξίωση τόσο των κομματικών μηχανισμών, όσο και της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης της οποίας οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ, βαδίζουν φθίνουσες και αναξιόπιστες ολοταχώς προς τη χρεοκοπία. Αμφότεροι, διογκώνουν καθημερινά με επιλεκτική διοχέτευση πληροφοριών και απόψεων, τον τρόμο, την απαισιοδοξία και την κατάθλιψη με στόχο τον αποπροσανατολισμό, την αδιαφορία και τελικά την νέκρωση των πολιτικών ελπίδων και οραμάτων του λαού. Τόσο η ανεύθυνη δημοσιογραφία, όσο και η ανεύθυνη πολιτική φθάνουν στο σημείο να προτείνουν λύσεις όπως: α) την παύση πληρωμών του Δημόσιου χρέους, τη χρεοκοπία της χώρας, την επιστροφή μας στη δραχμή και την έξοδό μας από την Ε.Ε. και β) τη συγκυβέρνηση και την αντικατάσταση των διεφθαρμένων και «ολίγιστων» ηγετών μας με άσπιλους και ικανούς «υπερανθρώπους» κυρίως του «πανεπιστημιακού ιερατείου», πάλι όμως από τους χώρους των εκλεκτών. Δεν πρέπει όμως να διαφεύγει της προσοχής μας και η «περίεργη αδιαφορία» των ΜΜΕ και των πολιτικών μας, στο γεγονός της μείωσης των αμυντικών μας δαπανών και της εξομοίωσής τους με αυτές των λοιπών Ευρωπαϊκών χωρών. Μια ενέργεια όμως, που ανατρέπει όλες τις δομές της αμυντικής και εξωτερικής μας πολιτικής. Μια ενέργεια, που οδηγεί στην «κοινή λογική» ότι η κυβέρνηση καθώς και η αξιωματική κυρίως αντιπολίτευση, είναι αδύνατο να συναίνεσαν σ’ αυτή, εάν δεν υπήρχαν οι ανάλογες εγγυήσεις Εθνικής ασφάλειας. Μια ενέργεια, που μας οδηγεί στη λογική σκέψη ότι πλέον ο μόνος δρόμος ασφάλειας της χώρας μας είναι η πολιτική και αμυντική μας πρόσδεση μόνο με την Ε.Ε. Σε αντίθεση με «περίεργες απόψεις-προτάσεις» προωθούμενες από ισχυρούς οργανισμούς των ΜΜΕ που διοχετεύονται τελευταία, και προτείνουν «περίεργες συμμαχίες» και κατευθύνσεις προς αναδυόμενα κέντρα οικονομικο-πολιτικής δύναμης, άλλων στρωματοποιημένων κοινωνιών, με τις οποίες η χώρα μας, στη νέα ψηφιακή εποχή στην οποία θα εισέλθει πρώτη, με το πιο εξελιγμένο στρώμα της Ε.Ε., δεν έχει καμιά σχέση.
 

Η χρεοκοπία του διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας

 
Κατά τα υπόλοιπα τέσσερα περίπου χρόνια εφαρμογής των μνημονίων (κατά τα οποία είναι φυσικό τα προβλήματα της χώρας μας και οι δυσκολίες του λαού μας, θ' αφυπνίσουν τα πολιτικά του ενδιαφέροντα), όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας θα μας  «βομβαρδίζουν» με ειδήσεις και απόψεις απαισιοδοξίας για μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας. Χρεοκοπία, που πραγματικά θα επέλθει, αλλά δεν θα αφορά τη χώρα, αλλά το διεφθαρμένο σύστημα διοίκησης των εκλεκτών της. Απέναντι σ’ αυτό το απαισιόδοξο και ζοφερό τοπίο, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις πολιτικές εξελίξεις από μια άλλη οπτική γωνία και να αντιτάξουμε όχι μία, αλλά δύο αισιόδοξες εκδοχές για το μέλλον της χώρας μας.
 
•           Η πρώτη αισιόδοξη πλευρά είναι ότι η Ε.Ε., κινούμενη για τη διασφάλιση των συμφερόντων της, όπως μέχρι τώρα έλαβε τα κατάλληλα και απαραίτητα μέτρα για τη στήριξη της χώρας μας, θα λάβει και τα επόμενα μέτρα για την ανάπτυξη και την ισχυροποίησή της. Τα μέτρα όμως αυτά θα λαμβάνονται, αφού θα υπάρχουν οι ενδείξεις της βέβαιης καταστροφής των διεφθαρμένων κρατικών μας μηχανισμών και η αντικατάστασή τους με μηχανισμούς πολιτικά προσκείμενους σ’ αυτήν. Μέτρα ανάπτυξης, σε μια κοινωνία που υπέστη ένα δυνατό σοκ και θα δώσει τη δυνατότητα να αντικατασταθεί μια πολιτική του κρατισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, με μια «νεοσυντηρητική» πολιτική του ελάχιστου κράτους (της σχολής του Σικάγου). Μέτρα, που θα στοχεύουν στη δημιουργία ενός παραγωγικότερου κράτους και μιας «έντιμης δημοκρατίας των εκλεκτών», όπως αυτών των χωρών της βόρειας Ευρώπης. Μέτρα, που θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές, χωρίς όμως τελικά ν' αλλάξει τίποτα όσον αφορά στη νομή της εξουσίας από τις απαράγωγες τάξεις των εκλεκτών (“Γατόπαρδος” του Tomasi di Lampedusa ).
 
 
•           Η δεύτερη και πιο αισιόδοξη πλευρά είναι ότι οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας έχουν την καταπληκτική ευκαιρία (με τις ισχυρές δυνάμεις απασχολούμενες με τις συγκρούσεις και τα κολοσσιαία οικονομικά τους προβλήματά) ν' αγωνιστούν για ν' ανατρέψουν την τελειότερη μορφή πολιτεύματος της βιομηχανικής εποχής που δύει, «της δημοκρατίας των πολιτών», που όπως και να εμφανίζεται, είτε ως σοσιαλδημοκρατία είτε ως νεοσυντηρητισμός, στην ουσία είναι «δημοκρατία των εκλεκτών», με τη «δημοκρατία των τάξεων». Ένα νέο πολίτευμα της ψηφιακής εποχής που ανατέλλει και μπορεί να υλοποιηθεί για πρώτη φορά στον κόσμο από τους λαούς της πιο εξελιγμένης πολιτικής και κοινωνικής διαστρωμάτωσης, αυτών της Ε.Ε.. Ένα νέο πολίτευμα που στην εξουσία θα μετέχουν αναλογικά όλες οι παραγωγικές τάξεις με τους πολιτικούς μηχανισμούς που θα τις εκφράζουν και θα τις αντιπροσωπεύουν. Νέου τύπου πολιτικούς μηχανισμούς, που θ' αντικαταστήσουν τα υφιστάμενα πολιτικά «κόμματα-απολιθώματα» της βιομηχανικής εποχής, που δεν εκφράζουν καμιά κοινωνική τάξη, οδηγούν τις χώρες τους στην παρακμή και την κατάρρευση και η θέση τους ως εκ τούτου είναι πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.*

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.