Αντιο στον Χρηστο Χρηστιδη
Έφυγε απρόοπτα από τη ζωή την Τρίτη που μας πέρασε, ένας αγαπημένος φίλος, ένας σεβαστός φίλος. Ο φιλόλογος Χρήστος Χρηστίδης, για τον οποίο μας ήταν πολύ δύσκολο να γράψουμε. Γιατί ο Χρήστος, υπηρετών στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, από τα πρώτα χρόνια που ήρθαμε ως εκπαιδευτικοί στην Κομοτηνή, μας διαπαιδαγωγούσε αλλιώς. Με την παιδαγωγική του ολίγιστου, φιλόλογος ων, εξαίρεση όμως στη συνήθη φιλολογική πολυλογία, τη σχεδόν πάντοτε φλύαρη.
Μας ήταν δύσκολο να γράψουμε, γιατί μας φάνηκε ότι και για τα στερνά του ο Χρήστος μάς «έκλεισε το μάτι», έφυγε δηλαδή σιωπηλά και χωρίς θορύβους, όρθιος, όμορφος, νέος, αξιοπρεπής, ατσαλάκωτος από το γήρας και την αρρώστια.
«Μας έκλεισε το μάτι», ίσως γιατί σε όλη του τη ζωή, ο βίος του «δικός» του ήταν κι ως «δικό του» τον διαχειριζόταν, αποκλείοντας τα περιττά στη δημόσια διαχείριση του επαγγελματικού του χώρου. Τότε, τα χρόνια εκείνα, τη δεκαετία του ’80 που η εκπαίδευση ήταν ακόμη κανονική, κι η Διεύθυνση ένα μικρό Υπουργείο, με τον κ. Νικολαΐδη επικεφαλής και τον Χρήστο να ενορχηστρώνουν με εξαιρετική αποτελεσματικότητα, τότε που όλα ήταν θέμα εγγράφων, αρχείων, αλληλογραφίας —κι οι υπολογιστές μόλις είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη ζωή μας—, τη διαχείριση των φακέλων και του εργασιακού βίου αναρίθμητων —για τη σημερινή εποχή των αναπληρωτών— μόνιμων εκπαιδευτικών, με ελάχιστη βάση για κάθε σχολείο 30 έως 50 μόνιμους εκπαιδευτικούς.
Εκτός από αυτό όμως ο Χρήστος Χρηστίδης διαπαιδαγωγούσε τους νεοεισερχόμενους στον κλάδο φιλολόγους, καθοδηγώντας τους μεν στα γραφειοκρατικά, ουσιαστικά όμως με τους έμμεσους τρόπους του. Βαθύς γνώστης της ελληνικής και λατινικής φιλολογίας, όταν κάποιος κατέθετε υπηρεσιακό έγγραφο, γνώριζε ότι ο πήχης για γλώσσα, στίξη, έκφραση ήταν ψηλά, όπως γνώριζε ότι το ίδιο ψηλά ήταν και στις προφορικές συνομιλίες, όπου καλό θα ήταν να κυριολεκτεί και να είναι ενήμερος και επί των γραφειοκρατικών, γιατί ο εκπαιδευτικός που έμπαινε τότε στην τάξη να διδάξει, όφειλε να είναι άξια, συνολικά συγκροτημένη προσωπικότητα, και το «μικρό υπουργείο Εκπαιδεύσεως της Ροδόπης», η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το καλλιεργούσε αυτό, μέσω ιδιαιτέρως του Χρήστου, άξιου συναδέλφου όλων των φιλολόγων.
Τον Χρήστο Χρηστίδη έτσι τον γνωρίσαμε, ως συνάδελφο άξιο της εκτίμησης και του σεβασμού μας, θεωρούμε όμως ότι τον γνωρίσαμε καλύτερα όταν στη σχολική τάξη συναντηθήκαμε με την κόρη του Κατερίνα, μαθήτρια Λυκείου τότε —το ίδιο και με πολλές άλλες συμμαθήτριές της— συγκροτημένη και με αξιοπρόσεκτη προσωπικότητα.
Μέσω της Κατερίνας και των στοιχείων που εκόμιζε στους διαλόγους μας, και στην τάξη, κατανοήσαμε και αγαπήσαμε ακόμη περισσότερο τον Χρήστο και τη Βέρα, τη σύζυγό του, για τους τρόπους της Κατερίνας και του αδελφού της Μπάμπη. Η Κατερίνα παρέμεινε και ο κυρίαρχος σύνδεσμός μας, αν και μακριά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί τα παιδιά στην τάξη παραμένουν πάντοτε «παιδιά» μας.
Την Κατερίνα την είδαμε και τώρα, και επ’ αφορμή της, αναγνωρίζοντας την ιδιοπροσωπία του Χρήστου Χρηστίδη, του άξιου συναδέλφου μας εκπαιδευτικού, πήραμε την απόφαση να τον αποχαιρετίσουμε ως πρόσωπο και της δικής μας ζωής και ως πρόσωπο της εκπαιδευτικής ζωής της πόλης.
Χρήστο, συγχώρεσέ μας, για τα πολλά, «βαρύ» όμως ήταν που μας «έκλεισες» για μια ακόμη φορά «το μάτι», οδεύοντας προς την ατέλειωτη ελευθερία.
Βέρα, Κατερίνα, Μπάμπη, θερμά συλλυπητήρια…
Όρθιοι…
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
