Αντιφασεις και αντιδρασεις

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την εξαφάνιση από τη διεθνή πολιτική έρευνα και βιβλιογραφία του Μαρξισμού, και της δυνατότητάς του να υλοποιείται πολιτικά στα ανεπτυγμένα δυτικά κυρίως κράτη, – όπου επικράτησαν διαφόρων ειδών δημοκρατίες – επανεμφανίστηκαν, στον πνευματικό χώρο, δύο φιλοσοφικο – πολιτικές ιδέες που δεσπόζουν σ’ αυτόν  και κινούν τις νέες πολιτικές εξελίξεις και τη βιομηχανία της συναίνεσης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Έτσι, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί στοχαστές – ερευνητές επικέντρωσαν τις δυνάμεις τους, στην υποστήριξη των δύο αυτών αντίθετων φιλοσοφικο – πολιτικών θέσεων, που είναι απαραίτητο πάντα, για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, ν' απασχολούν την κοινή γνώμη, έτσι ώστε να μην υπάρχει το επικίνδυνο, για το «σύστημα», κενό.
 
Πρόκειται για τις δύο φιλοσοφικές θέσεις, που ανασύρθηκαν απ' το αρχείο της ιστορίας, αυτές του Χομπς και του Καντ, αναπροσαρμοσμένες στη σύγχρονη εποχή όπου, εφαρμοζόμενες, λειτουργούν για την καθοδήγηση και πολιτική λειτουργία των σύγχρονων κρατών. Έτσι, σύμφωνα με τις απόψεις του Ρ. Κέϊγκαν, οι Καντιανοί Ευρωπαίοι – «με καταγωγή από τον πλανήτη Αφροδίτη» – κινούνται σ' ένα δημοκρατικό κόσμο νόμων και κανόνων διεθνούς συνεργασίας και συναίνεσης, ενώ οι Χομπσιανοί Αμερικανοί –  “με καταγωγή από τον πλανήτη Άρη” – κινούνται ασκώντας παγκόσμια εξουσία σ' έναν αναρχούμενο και απειλούμενο από την «τρομοκρατία» κόσμο, για τη διατήρηση της «παγκόσμιας αρμονίας». Όλοι οι σύγχρονοι πολιτικοί στοχαστές κινούνται γύρω από τις παραπάνω θέσεις, όπως : α) Οι Χομπσιανοί, Χάντιγκτον, Φουκουγιάμα, Κέϊγκαν  κλπ.  β) Οι  Καντιανοί, Χάμπερμας, Ντεριντά, Τοντ, Ρίφκιν κλπ, ενώ παράλληλα οι  γ) νεομαρξιστές στοχαστές, Νέγκρι και Χαρτ κλπ. συγκλίνουν προς τις Καντιανές θέσεις, λόγω έλλειψης αυτόνομων φιλοσοφικο – οικονομικών θέσεων, για τη διαλεκτική εξέλιξη της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως, όλοι τους οδήγησαν το φιλοσοφικό, πολιτικό και οικονομικό στοχασμό σε παρακμή και κατάρρευση, που αποδεικνύονται απ' τη συρρίκνωση του όγκου της πολιτικής βιβλιογραφίας και του αναγνωστικού κοινού.
 
Με βάση τις παραπάνω φιλοσοφικές θέσεις και με την προϋπόθεση ότι ζούμε σε μια κοινωνία, όπου επικράτησαν, α) το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, μέσα σ’ έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένων αγορών και β) η αδιασάλευτη εξουσία των εκλεκτών, σε όλα τα μέχρι σήμερα διατηρούμενα πολιτεύματα, γίνεται συνεχής προσπάθεια να ερμηνεύονται απ' τους πολιτικούς στοχαστές, τόσο οι διακρατικές γεωπολιτικές σχέσεις μεταξύ της Αυτοκρατορίας και των νεοδημιουργούμενων πολυπολικών κέντρων οικονομικο – πολιτικής ισχύος – όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ε.Ε. κλπ., – όσο και οι εντός των κρατών εσωτερικές λειτουργίες και σχέσεις, για τη διεκδίκηση της εξουσίας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
 

H αμηχανία των ηγητόρων

 
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, ο ανεπτυγμένος κόσμος συνταράσσεται από μια διαρκή οικονομική κρίση κατά την οποία οι καταρρεύσεις των πυλώνων στήριξης των συστημάτων διακυβέρνησης όλων των λαών, τόσο των μηχανισμών πειθαρχίας, όσο και των μηχανισμών ελέγχου και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, αποδεικνύουν ότι οι φιλοσοφικές βάσεις, όπου στηρίζονται τα πολιτεύματα και οι πολιτικές των διαφόρων μορφών και επιπέδων δημοκρατίας τους είναι σαθρές.
Οι πολίτες, έκπληκτοι παρακολουθούν την αμηχανία των ηγητόρων τους και την αδυναμία τους να ερμηνεύουν τα σύγχρονα προβλήματα της αναδυόμενης ψηφιακής εποχής, όπου οι δομές και οι πολύπλοκες σχέσεις των διαμορφούμενων συντελεστών παραγωγής, κεφαλαίου και εργασίας, καθώς και των νεοδιαμορφούμενων κοινωνικών τάξεων, επιφέρουν γεωπολιτικές και εσωτερικές πολιτικές ανακατατάξεις, που αναδιατάσσουν τις διακρατικές και εσωκρατικές σχέσεις τους, με αποτέλεσμα να χάνουν το ύψιστο επιδιωκόμενο στοιχείο της γνώσης, αυτό της «προβλεψιμότητας».
Έτσι, ερμηνεύουν τις διαρκώς συντελούμενες γεωπολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, με τον αυτόματο πιλότο της αυτορρύθμισης υπό την καθοδήγηση των σπουδαίων «μέντιουμ» πολιτικο – οικονομικών νομπελιστών και λοιπών πανεπιστημιακών καθηγητών, των οποίων τελικά οι «βαθυστόχαστες και εμβριθείς» θεωρίες και προβλέψεις, βάσει των κεντρικών Καντιανών και Χομπσιανών ιδεών, καταλήγουν ταχύτατα στον κάλαθο των αχρήστων. Η ίδια τύχη επιφυλάσσεται και στα τελευταία αξιόλογα  πονήματα, best sellers εκλεκτών πολιτικών αναλυτών – στοχαστών που προσπαθούν ν’  αποδείξουν ότι δεν έχουν «ζωή και ισχύ» τα ήδη παρωχημένα και αποσυντεθημένα Χομπσιανά «φιλοσοφικο-πολιτικά πτώματα» της «σύγκρουσης των πολιτισμών» και του «τέλους της ιστορίας» και που αδυνατούν ν’ αγγίξουν τα σύγχρονα προβλήματα των εξελισσόμενων και διαστελλόμενων κοινωνιών. Προβλήματα ανεξήγητα από τους παραπάνω στοχαστές που, κατά τα τελευταία χρόνια της παρακμιακής πορείας της βιομηχανικής εποχής, – κατά τη διάρκεια της οποίας γίνεται προσπάθεια απ’ όλα τα επικρατούντα πολιτικά συστήματα να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους  – ενισχύονται από τερατώδεις αντιφάσεις της λογικής σε πολλαπλές πολιτικές τους θέσεις και λειτουργίες, τόσο της Αυτοκρατορίας όσο και των κρατών της Ε.Ε.  που κυρίως μας αφορούν.
 

Οι τερατώδεις αντιφάσεις της Αυτοκρατορίας

Αυτές οι τερατώδεις αντιφάσεις,  αντιμετωπίζονται απ' τους μηχανισμούς των εξουσιών τους, με την απόκρυψη την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, για την «άμβλυνση» της αντίληψης των πολιτικών εγκεφαλικών κυττάρων των πολιτών τους, με στόχο: α) τη νέκρωση «της σωστής συλλογικής κρίσης των λαών τους» , μια σπουδαία κατά τον Αριστοτέλη ιδιότητα – χάρισμα, που αποκτούν οι λαοί όταν εξασφαλίζουν  απρόσκοπτη διαλεκτική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, κατέχοντες ακριβείς πληροφορίες και β) την απομάκρυνση των πολιτών από την ενεργοποίηση της αρχής της «εξακριβωσιμότητας» (Φ.Φουκουγιάμα), με την οποία ελέγχονται οι λειτουργίες και οι λειτουργοί των εξουσιαστικών μηχανισμών. Έτσι, διακρίνουμε αντιφάσεις εντός των Η.Π.Α., οι οποίες: α) ενώ οι ίδιες επέβαλαν τους παγκόσμιους μηχανισμούς ΟΗΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κλπ, για την εύρυθμη λειτουργία της παγκοσμιοποίησης – ένα ποιοτικό άλμα, κατά τους Νέγκρι και Χαρτ – δηλαδή, της εκτόπισης του πολιτικού στοιχείου από τις διακρατικές σχέσεις των κρατών, περιορίζοντας την κυριαρχία τους απ' αυτούς τους οργανισμούς και τις αγορές, εξακολουθούν, αγνοώντας τους όποτε εμποδίζουν τα σχέδια τους, να ενισχύουν το Χομπσιανό τους κράτος της «μονομέρειας», με όπλο τη διατήρηση του «αόριστου» εχθρού της τρομοκρατίας, γεγονός που δικαιολογεί τη διόγκωση των μηχανισμών πειθαρχίας και ελέγχου τους και των συνεχών παρεμβάσεων και επεμβάσεων στον κόσμο και β) ενώ για τους νεοφονταμενταλιστές που κατά βάση κυβερνούν τις ΗΠΑ, η Ευρώπη είναι μια «χαμένη υπόθεση» που έχει μετεξελιχθεί, με τις υποχωρήσεις της, σε «Ευρωαραβία», μια «ημι-ισλαμοποιημένη» Ευρώπη, για την σωτηρία της οποίας πρέπει να λάβουν μέτρα, παράλληλα πιέζουν να δεχθεί ως μέλος της η Ε.Ε. την Τουρκία, ένα τεράστιο σε πληθυσμό κράτος, πράγμα που θα επιταχύνει ακόμη περισσότερο αυτήν την Ισλαμοποίηση• πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια τερατώδη αντίφαση που εκπλήσσει.
 

Οι αντιφάσεις εντός της Ευρωπαϊκής ένωσης

 
Αντιφάσεις ωστόσο, υπάρχουν και εντός της Ε.Ε.: α) ενώ σε όλα τα κράτη, οι λαοί της επιδιώκουν την ολοκληρωτική της ενοποίηση και ομοσπονδιοποίηση, οι άρχουσες τάξεις τους δεν είναι πρόθυμες να περιορίσουν την κυριαρχία τους. Ειδικότερα τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης, που μόλις την είχαν αποκτήσει. Το αυτό συμβαίνει και για τα κράτη της Νότιας Ευρώπης, που προέρχονται από δικτατορικά προτεκτοράτα της Αυτοκρατορίας, η οποία «ευγενώς», κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, τα «δημοκρατικοποίησε» και τα παραχώρησε στην οικονομική σφαίρα της Ε.Ε. Μια ομοσπονδιοποίηση λοιπόν, θ' απομάκρυνε τα κράτη αυτά από την πολιτική σφαίρα επιρροής της Αυτοκρατορίας όπου είναι ακόμη εγκλωβισμένα και β) η Ε.Ε. δημιουργήθηκε με πίεση και βοήθεια των ΗΠΑ μετά τον πόλεμο, παρά την αρχική αντίρρηση της Γαλλίας. Μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου, αναπτύχθηκε οικονομικά και ενδυναμώθηκε, περιλαμβάνοντας σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης, κάτω από τον οικονομικό της έλεγχο, με τις ευλογίες και τη στρατιωτική προστασία της Αυτοκρατορίας απέναντι στο Σοβιετικό συνασπισμό. Η κατάρρευση όμως της ΕΣΣΔ και η δημιουργία μιας ζώνης ειρήνης από φιλικά ή ανίσχυρα κράτη, δημιούργησαν στους λαούς της «ιδέες» πολιτικής «απογαλακτοποίησης» απ' την Αυτοκρατορία και κινήσεις ομοσπονδιοποίησης των κρατών της, με κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική. Μ'αυτόν τον τρόπο, τέθηκε σε λειτουργία το σχέδιο ενεργοποίησης αυτού του οράματος για την περίοδο 2000-2010, γνωστό ως «Στρατηγική της Λισσαβόνας», με στόχο να καταστεί η Ε.Ε. ένα ισχυρό κέντρο ισχύος μέσα στο νεοδημιουργημένο πολυπολικό κόσμο. Δυστυχώς για τους Ευρωπαίους, το εγχείρημά τους απέτυχε παταγωδώς. Οι πολιτικοί τους αναλυτές επικαλέστηκαν ότι η οικονομική κρίση ανέτρεψε τα πάντα και έτσι οι στρατηγικές και οι στόχοι τους έμειναν απλά φιλόδοξα νούμερα. Σήμερα, η Ευρώπη προσπαθεί να συνέλθει απ' την κρίση και επανέρχεται με μια νέα στρατηγική για την περίοδο 2010-2020 με τους ίδιους στόχους, την επονομαζόμενη «Ευρώπη 2020», μετά την πρόσφατη συνθήκη της Κοπεγχάγης.
 

ΟΙ βασικές προϋποθέσεις – όπλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης

 
Αλλά και η πορεία αυτής της συνθήκης, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις των Καντιανών στοχαστών, προβλέπεται δυστυχώς, να είναι η ίδια με την προηγούμενη. Ίδιες συνθήκες οδηγούν σε ίδια αποτελέσματα. Όσο η Αυτοκρατορία διατηρεί την οικονομική της ισχύ και μπορεί να συντηρεί όλους τους μηχανισμούς της, μηχανισμούς πειθαρχίας, συναίνεσης, διαμόρφωσης γνώμης, κουλτούρας, και οικονομικο-χρηματιστηριακών  αξιολογικών κέντρων, θα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόζει στην Ευρώπη, όπως και σε κάθε άλλη ανερχόμενη δύναμη που την απειλεί, τους Αριστοτελικούς μηχανισμούς του «οστρακισμού», δηλαδή του περιορισμού και αποδυνάμωσής της – όχι ωστόσο εξόντωσης.
Η αντίφαση λοιπόν είναι ότι, ενώ η Ε.Ε. γνωρίζει αυτήν τη λειτουργία του «οστρακισμού», αφού αυτή είναι η πρώτη διδάξασα σε όλη την πολιτική διαδρομή των ισχυρών κρατών της κατά τη βιομηχανική εποχή, ξεκινά αυτήν τη γνωστή εκ των προτέρων αποτυχημένη ενέργεια, χωρίς να εξασφαλίσει πρώτα τις βασικές προϋποθέσεις – όπλα, που γνωρίζει ότι είναι:
 
α) η δημιουργία αυτοδύναμου κέντρου συλλογής, αξιολόγησης και εκμετάλλευσης πληροφοριών,
β) η δημιουργία αυτοδύναμου κέντρου ελέγχου και βιομηχανίας της συναίνεσης για τη διαμόρφωση κοινής γνώμης και κουλτούρας,
γ) η δημιουργία αυτοδύναμου κέντρου αξιολόγησης των χρηματοοικονομικών λειτουργιών και  της απεξάρτησης της Ε.Ε. απ' τα κέντρα της Ν.Υόρκης και του Λονδίνου,
δ) η δημιουργία μηχανισμών και πολιτικής βοήθειας προς τα κράτη της για να απεγκλωβίζονται προοδευτικά απ' την Αυτοκρατορική εξάρτηση,
ε) η δημιουργία κέντρου στρατιωτικο-πολιτικών μελετών για την κατάργηση του ΝΑΤΟ, που ο μόνος πλέον λόγος ύπαρξής του είναι η επιτήρηση των ελεγχόμενων απ' την Αυτοκρατορία εξουσιαστικών μηχανισμών των λαών της Ευρώπης,
στ) η απομάκρυνση των αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων απ'την Γερμανία,
ζ) η εγκατάλειψη, απ' την εξωτερική πολιτική της, του επιβαλλόμενου από την Αυτοκρατορία κινδύνου της «τρομοκρατίας» η οποία όμως αποτελεί ασήμαντο γι’ αυτήν κίνδυνο, αντιμετωπίσιμο από τις αστυνομικές αρχές των κρατών της,
η) ο περιορισμός της πολιτικής ισχύος της Μ.Βρετανίας – η οποία αποτελεί «πέμπτη φάλαγγα» στην καρδιά της Ευρώπης – και ο έλεγχός της με τον εξαναγκασμό της να εισέλθει στη ζώνη του ευρώ, οπότε θ’ αναγκαστεί να ενδιαφέρεται για τη στήριξή του και, εξ' αυτού, τη στήριξη της γενικής πολιτικής της Ε.Ε., αλλιώς πρέπει πολιτικά να περιθωριοποιηθεί,
θ) η διακριτική υποστήριξη των ανερχόμενων πολυπολικών κέντρων ισχύος που, ισχυροποιούμενα, θ’ ανταγωνίζονται την Αυτοκρατορία, θα επιδιώκουν γεωπολιτικές επεκτάσεις και συμμαχίες και θα την αναγκάζουν  να διογκώνει τους μηχανισμούς ελέγχου της, τα κόστη των οποίων διαρκώς θ' αυξάνονται με αποτέλεσμα να πιέζουν ακόμα περισσότερο την ήδη προβληματική της οικονομία και έτσι, έμμεσα, θα ελαττώνεται η πίεση που εξασκεί σ’ αυτή.
 
Χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις, η υλοποίηση του οράματος των λαών της Ευρώπης είναι ουτοπία και η εξάρτησή τους απ' την Αυτοκρατορία θα παραμένει όσο οι ηγεσίες των κρατών της ή επιθυμούν αλλά αδυνατούν να αντιπαρατεθούν σ’ αυτήν, ή η υφιστάμενη κατάσταση τις ικανοποιεί, αλλά και τις θέτει αντιμέτωπες με τις επιθυμίες και τα όνειρα των λαών τους.
 

Η αντιμαρξιστική θέση της υποστήριξης των απαράγωγων κρατικοδίαιτων «χρυσοκάνθαρων

 
Στη χώρα μας, οι πολίτες, αμήχανοι, παρακολουθούν εκτός απ' τις παραπάνω διεθνείς αντιφάσεις και τις εσωτερικές που αφορούν στην πολιτική των κομμάτων μας και στον τρόπο λειτουργίας της «δημοκρατίας» μας. Μια απ' αυτές, που εκπλήσσει και αποσυντονίζει την πολιτική σκέψη και λογική των «αριστερών» με την παλιά έννοια πολιτών, είναι η απ' τα αριστερά κόμματα αντιμαρξιστική θέση της υποστήριξης των απαράγωγων κρατικοδίαιτων «χρυσοκάνθαρων», θέση που ο ίδιος ο Μαρξ στηλιτεύει  γράφοντας ότι ενώ αποτελούν το 1/3 της κοινωνίας, απομυζούν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της, σε βάρος των παραγωγικών τάξεων, που τον παρήγαγαν (Κ.ΜΑΡΞ – ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Η γυροβολιά του κεφαλαίου). Άλλη αντίφαση είναι ότι, ενώ προ των τελευταίων εκλογών τόσο οι ηγεσίες των κομμάτων, κυρίως της εξουσίας, όσο και ο λαός μας γνώριζαν ότι η χώρα βαδίζει προς τη χρεοκοπία και απαιτούνται δραστικά μέτρα περιορισμού της διαφθοράς, του κόστους λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού και αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητάς μας• και ενώ αυτά τα μέτρα που έπρεπε να λάβουμε μόνοι μας, μας τα επέβαλαν με το μνημόνιο το ΔΝΤ και η Ε.Ε., ξεσηκωθήκαμε, αντιστεκόμενοι «αόριστα» στην κυβερνητική πολιτική, με αλλοπρόσαλλες αντιπαραθέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και του «βαθέως» κράτους του ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά προτεινόμενη λύση, αλλά και με την ισχυρή επιθυμία της κοινής γνώμης (80%περίπου) να παραμείνει η κυβέρνηση και να μη γίνουν εκλογές. Δηλαδή, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα πρόβλημα παράνοιας, που μάλλον θα μας χρειαστεί ψυχιατρική βοήθεια για να το επιλύσουμε.
 
Μια άλλη αντίφαση αποτελεί το γεγονός ότι, ενώ η Ν.Δ., μετά την εφαρμογή του μνημονίου θ' αποκομίσει τεράστια πολιτικά οφέλη απ' τη συρρίκνωση και συντριβή της δύναμης των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών μηχανισμών, που οδήγησαν τις δύο, μετά την μεταπολίτευση κυβερνήσεις της, σε κατάρρευση και απόδραση, όπως θα οδηγούσαν στις ίδιες καταρρεύσεις και τις ενδεχόμενες μετέπειτα κυβερνήσεις της, ωστόσο, εμποδίζει την εφαρμογή του μνημονίου και της κρατικο – κάθαρσης, ενεργώντας αντίθετα προς την πολιτική λογική για πρόσκαιρα μικροπολιτικά ανταλλάγματα, ενώ δεν διεκδικεί ακόμη την εξουσία.
 

Τα ηθικολογικού τύπου  διλήμματα

 
Όλες οι παραπάνω φιλοσοφικό – πολιτικές θέσεις και αντιφάσεις οδήγησαν τους στοχαστές των παγκόσμιων πολιτικών προβλημάτων να δημιουργούν πονήματα που τελικά καταλήγουν τα περισσότερα σε μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, επειδή έχουν απομακρυνθεί από τη γενική αρχή – θέση της διαλεκτικής εξέλιξης της κοινωνίας και των αλλαγών των συντελεστών παραγωγής πλούτου, η ανάλυση των οποίων δεν είναι της παρούσης. Οι ίδιες πολιτικές θέσεις οδήγησαν τους στοχαστές της εσωτερικής πολιτικής στην «τερατώδη» λύση, ότι η ανάπτυξη της χώρας και η ευημερία της μπορεί να επιτευχθούν με την αντικατάσταση των «ολίγιστων αρχόντων της ανικανότητας και της διαφθοράς» από «άρχοντες μέγιστης ικανότητας και ηθικής», όταν στην κοινωνία μας χωρίς να επέλθει καμία κοινωνική ποιοτική αλλαγή, συνεχίζεται το ίδιο κοινωνικό σύστημα διατήρησης στην εξουσία των τάξεων των εκλεκτών, ενώ όλες οι παραγωγικές τάξεις βρίσκονται διαρκώς εκτός εξουσίας.

*Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.